Kazn 3:1-8.
WSZYSTKO MA SWÓJ CZAS I KAŻDA SPRAWA POD NIEBEM MA SWOJĄ PORĘ:
JEST CZAS RODZENIA I CZAS UMIERANIA; JEST CZAS SADZENIA I CZAS WYRYWANIA TEGO, CO ZASADZONO.
JEST CZAS ZABIJANIA I CZAS LECZENIA; JEST CZAS BURZENIA I CZAS BUDOWANIA.
JEST CZAS PŁACZU I CZAS UŚMIECHU; JEST CZAS NARZEKANIA I CZAS PLĄSÓW.
JEST CZAS ROZRZUCANIA KAMIENI I CZAS ZBIERANIA KAMIENI; JEST CZAS PIESZCZOT I CZAS WSTRZYMYWANIA SIĘ OD PIESZCZOT.
JEST CZAS SZUKANIA I CZAS GUBIENIA; JEST CZAS PRZECHOWYWANIA I CZAS ODRZUCENIA.
JEST CZAS ROZDZIERANIA I CZAS ZSZYWANIA; JEST CZAS MILCZENIA I CZAS MÓWIENIA.
JEST CZAS MIŁOWANIA I CZAS NIENAWIDZENIA; JEST CZAS WOJNY I CZAS POKOJU.
Powyższy tekst jest jednym z najbardziej znanych fragmentów tej Księgi, chociaż należy powiedzieć, że tysiące z tych, którzy mają pewną znajomość tych wersetów, jest całkowicie nieświadomych faktu, że znajdują się one w Biblii. Fragment ten składa się z ułożonych w pary przeciwieństw. Pierwsza para „czas rodzenia i czas umierania” stanowi wprowadzenie dla całej reszty.
Lecz jaki cel przyświeca tej części? Dlaczego została tu włączona i czego ma uczyć? Salomon patrząc z ziemskiej perspektywy wywnioskował, że wszystko w tym życiu jest bez znaczenia. Teraz jednak, gdy patrzy z Bożego punktu widzenia, widzi wszystko inaczej. Wszystko we wszechświecie jest częścią wielkiego planu. Jest pora, wyznaczona dla każdego wydarzenia. Wszystko co ma miejsce występują we właściwym czasie. Każdy szczegół życia służy całościowemu celowi i odgrywa swą rolę w odchodzeniu owego celu w przeszłość. Wydarzenia pozornie wyglądające na przypadkowe, wszystkie są wzajemnie powiązane i tworzą wieczny plan. Gdy człowiek przyjmie tę perspektywę, innym się staje. Podczas gdy nienawrócony wciąż pyta: „Jaki jest sens tego wszystkiego?”, on widzi sens we wszystkim. To stanowi fundament pociechy wierzącego, że wszystkie rzeczy współdziałają ku dobremu. Nawet jego czy jej powołanie, do tego, by być człowiekiem wierzącym, jest częścią wiecznego planu (Rzymian 8:28).
Życzę radosnego dnia.