John Fenn
Tłum.: Tomasz S.
Czy wiecie, że król Dawid przynajmniej dwa razy naruszył całą sekcję Prawa Mojżeszowego oraz, że jak żadna inna osoba ze Starego Testamentu, chodził w łasce nowotestamentowej? Dlaczego Bóg na to pozwolił? Co to oznacza dla ciebie i dla mnie?
Przyjrzyjmy się każdemu przypadkowi, a następnie spójrzmy dlaczego Dawidowi pozwolono złamać Prawo Mojżeszowe bez poniesienia konsekwencji w postaci kary śmierci. Pozwoli nam to odkryć jakie jest serce Ojca i jak możemy poruszać się w łasce – coś, czego może nie dostrzegaliśmy do tej chwili.
Powinien był umrzeć
Gdy Dawid został królem, chciał przywrócić kult Boga zgodny z Prawem Mojżeszowym. Instrukcje, które Bóg dał Mojżeszowi, zawierały budowę ołtarza ofiarnego, który był obrazem krzyża. Następnie wymieniały stworzenie kadzi, która była pojemnikiem na wodę, w którym kapłani mogli się umyć, która to kadź jest obrazem nowo narodzenia, czyli zmycia starego (życia) dokonane przez Słowo (osobę Jezusa).
(Nie patrzmy na to tak, jak patrzy tradycyjny kościół, że ktoś musi narodzić się na nowo i zacząć czytać Słowo (pisane) – nie, ten przykład pokazuje nam, że doświadczenie nowo narodzenia zawiera w sobie zarówno krzyż jak i dokonanie obmycia przez Osobę, która jest Słowem. Zbyt wielu chrześcijan zna (tylko) Słowo pisane, ale nie zna Osoby, która jest Żywym Słowem i od której pochodzi Słowo pisane. Słowo pisane jest wtórne do naszego chodzenia z tym, który jest Prawdziwym Słowem. Dlatego też naszą pierwszą reakcją w potrzebie modlitwy nie powinno być zwrócenie się do drukowanych wersetów Pisma, lecz zwrócenie się o radę do Osoby Żywego Słowa.)
Ołtarz ofiarny jak i kadź znajdywały się przed tabernakulum / świątynią. Były widoczne dla wszystkich ludzi i reprezentowały doświadczenie nowo narodzenia. Reszta przedmiotów uwielbienia była ukryta, co wskazuje na ciągłą pracę Pana w naszych sercach i umysłach. Trzymano je poza zasięgiem wzroku, poza dwiema zasłonami. Ołtarz ofiarny jak i kadź znajdowały się przed tabernakulum / świątynią. Były widoczne dla wszystkich ludzi i reprezentowały doświadczenie nowego narodzenia. Reszta przedmiotów uwielbienia była ukryta, co wskazuje na ciągłą pracę Pana w naszych sercach i umysłach. Trzymano je poza zasięgiem wzroku, poza dwiema zasłonami.
Pierwsza zasłona
Za pierwszą zasłoną znajdowała się lampa z wieloma lampkami (menora) zasilanymi oliwą z oliwek. Lampa jest obrazem Ducha Świętego i darów oświetlających wnętrze. Był tam też stół na chleby pokładne, który jest obrazem ciągłego wzrostu i zależności, którą ma wierzący w Osobie, będącą Bożym Słowem (nie w pisanym Słowie, ale w Osobie Słowa).
Człowiek nie żyje samym chlebem, ale każdym słowem (rema – bezpośrednie słowo nam dane), które wychodzi z ust Bożych. To pokazuje, że nie chodzi tu o drukowane Słowo, ale o Osobę Słowa. Trzecią rzeczą za zasłoną był stół kadzidlany. Kadzidło, jak to widzimy w Obj. 5: 8, jest modlitwą świętych. Te 3 rzeczy są ukryte przez wzrokiem w namiocie (tabernakulum): Duch Święty i Jego działanie, zależność od Osoby Żywego Chleba / Słowa oraz modlitwy do Ojca.
Ale istnieje jeszcze kolejna zasłona, która jest dużo głębiej, która oddziela miejsce święte od całej reszty. Miejsce przenajświętsze zawierało Arkę Przymierza, która była złotą skrzynią z wiekiem, na którym znajdowały się dwa złote cheruby zwrócone ku sobie. Dawid znał Boga jako „Tego, który żyje między cherubami” (II Sam 6: 2, I Kron 13: 6, także I Sam 4: 4). To tam objawiała się obecność Boża i jest to odniesienie do naszego duchowego człowieka.
Kapłan mógł wejść poza tę zasłonę, aby ujrzeć Arkę, tyko raz w roku – w Dniu Pojednania (Heb 9:25).
Wszystkie te rzeczy były zapisane w Prawie Mojżeszowym i karą dla tych, którzy by się tego nie trzymali była śmierć. Przykładem jest tu sytuacja, gdy Dawid przywiózł Arkę Przymierza do Jerozolimy, umieszczając ją na wozie zaprzęgniętym w woły, zamiast nieść ją na ramionach kapłanów. Gdy Arka się przechylała, człowiek imieniem Uzza wyciągnął rękę, aby ją zabezpieczyć na wozie i w wyniku tego natychmiast zginął (I Kron 13: 1-10).
W obliczu sytuacji Dawid zbadał to wydarzenie i stwierdził (I Kron 15: 2 i 13), że napisane było, że tylko kapłani lewiccy mogli przenosić Arkę w określony sposób.
Ale potem Dawid zrobił coś, co zasługiwało na śmierć i przeżył, by opowiedzieć tę historię.
Zarówno w I Kron 16: 1 jak i w II Sam 6: 17 czytamy, że Dawid po prostu rozbił namiot, umieścił w nim Arkę Przymierza i tańczył przed nim, składając Panu wiele ofiar. W II Sam. 6 widzimy więcej szczegółów tego dnia – czytamy, że niosąc Arkę, co 6 kroków składali ofiarę, tańczyli i krzyczeli, potem szli kolejne 6 kroków i powtarzali to. Po tym, jak Arka została już złożona w namiocie, Dawid jeszcze więcej tańczył!
W II Kron 6: 4 widzimy, że gdy skończył, wyznaczył Lewitów, aby doglądali Arkę, w tym Asafa, który był liderem uwielbienia a który to napisał 12 naszych Psalmów (Psalm 50 oraz 73-83).
Ale dlaczego Dawidowi pozwolono, aby ominął ołtarz ofiarny, kadź, zasłony, menorę, stół pokładny i ołtarz kadzidlany – i po prostu uwielbiał Boga stojąc przed odkrytą Arką Przymierza? Dlaczego nie zginął?
A tego dowiecie się następnym razem. Miejcie trochę czasu na przemyślenie wszystkiego.
O tym jak Dawid poruszał się w nowotestamentowej łasce_2
John Fenn