Category Archives: Kreacjonizm

Apologetics press

• Najwyższe zwierze na ziemi, 5.5 metrowa żyrafa, onieśmiela. Prędkość 54km/h jaką osiąga niezgrabnie wyglądająca żyrafa  jest impomunjąca. Ma też minimalne wymagania co do snu: potrzebuje tylko 30 minut dziennie, często rozbitych na kilka krótkich drzemek, a do tego potrafi wytrzymać kilka tygodni bez picia (“Giraffe,” 1999). 54 centymetrowy chwytny język, ogon o długości 2.4 m i noworodek o wysokości 1.8m to uderzające jej cechy. Niemniej, najbardziej znaczący jest projekt systemu krążenia żyrafy.

Weźmy pod uwagę fakt, że mózg żyrafy znajduje się około 2.4m powyżej serca. Aby krew mogła dostać się z serca do mózgu, żyrafa musi posiadać ogromne serce, które pompuje krew pod wielkim ciśnieniem przeciw grawitacji. Co więcej, musi utrzymywać to ciśnienie krwi tak długo, dopóki szyja zwierzęcia jest wyciągnięta pionowo do góry. Nie powinno więc dziwić, że ten długoszyi ssak wyposażony jest w serce o długości 60cm, mające 9 kg wagi, grube ściany, które jest na tyle duże i silne, że jest w stanie wypompować krew na wysokość 2.4 metra, wytwarzając ciśnienie dwukrotnie większe niż mają jakiekolwiek inne duże ssaki i prawie trzy raz większe niż przeciętny człowiek (Foster, 1977, 152[3]:409).

Co się jednak dzieje, gdy żyrafa nagle spuszcza głowę kilkadziesiąt centymetrów poniżej serca, aby napić się wody. Co dzieje się z tym ciśnieniem, które serce normalnie pompuje z taką siłą wbrew grawitacji do mózgu? Gdyby design żyrafy pozostawiony był tylko przypadkowi i czasowi, można by się spodziewać, że pierwsza próba zniżenia głowy, aby napić się wody, spowodowałoby, że głowa wybuchłaby pod ciśnieniem pompowanej krwi, lub, że mózg napełniłby się tak dużą ilością krwi, że zwierzę szybko by zdechło.

Jak więc żyrafa ratuje się przed wylewami krwi do mózgu, bądź przed poczuciem ogłupienia i śmiercią za każdym razem, gdy skłoni się w dół i podniesie głowę do góry? W National Geographic znajdujemy takie wyjaśnienie:

„Aby znieść napływ krwi do mózgu i jej odpływ z powrotem spowodowany ruchami szyi w dół i do góry, żyrafa rozwinęła w szyjnych żyłach kontrolne zastawki i specjalną sieć naczyń krwi w głowie. Znane jest to jako „sieć dziwna tętnicza” – zdumiewająca sieć tętnic szyjnych – system buforowy, który utrzymuje stałe ciśnienie krwi w mózgu” (Foster, p. 409).

Tak więc, żyrafa ma w tętnicach szyjnych interaktywne zastawki, które regulują to, ile krwi dostaje się do mózgu w czasie, gdy zwierzę schyla głowę. Wraz z tymi zastawkami współpracuje sieć naczyń krwionośnych, które „kontrolują przepływ krwi do głowy” (str. 411). Więc „gdy głowa podnosi się, ta sama sieć uodparnia głowę na zaćmienia spowodowane spadkiem ciśnienia krwi” (p. 411).

Można się zastanawiać, w jak to się dzieje, że u żyraf, które przez cały dzień stoją na nogach i mają tak wysokie ciśnienie krwi, nie następuje zalewanie krwią dolnych kończyn.

Faktem jest, że nawet pomimo tego, że „naczynia krwionośne w dolnych kończynach utrzymują ogromne ciśnienie (z powodu wagi płynu naciskającego na nie), u żyraf występuje bardzo ścisła powłoka grubej skóry wokół dolnych kończyn, która utrzymuje poza naczyniowe ciśnienie (“Giraffe,” 2008, w oryginale komentarz ujęty w nawiasie). Podobne wyposażenie u pilotów zwane kombinezonem przeciw przeciążeniowym ( G-suit), „wywiera na na ciało i kończyny ciśnienie pilota w czasie występowania dużych przyspieszeń i chroni przed zaćmieniem… podobnie przed wyciekiem krwi z kapilar znajdujących się w nogach żyrafy prawdopodobnie chroni podobne ciśnienie zewnętrznych komórek. Dodatkowo ściany arterii żyrafy są grubsze niż u jakichkolwiek innych ssaków (Kofahl, 1992, 14[2]:23).

Tak więc żyrafa posiada:

• „skomplikowany system regulacji ciśnienia” („Giraffe”, 2008).

• „unikalne zastawki”, które chronią przed nadciśnieniem, gdy skłania głowę (Foster, 1977, p. 409),

• sieć naczyń krwionośnych, które umożliwiają stabilizację ciśnienia krwi, gdy żyrafa porusza szyją w górę i w dół, serce na tyle silne, aby skierować odpowiednią ilość krwi w 2.4m górę przeciw grawitacji,

• na tyle grube arterie w dolnych częściach ciała, aby mogły wytrzymać wysokie ciśnienie,

• na tyle grubą skórę, że utrzymuje krew wewnątrz i chroni kapilary w dolnych kończynach przed rozerwaniem,

• nadmiernie rozwinięte płuca (mogą utrzymać 54.5 litry powietrza), aby „skompensować ilość martwego powietrza” utrzymującego się w 3 metrowej tchawicy (Foster, p. 409; “Mammals: Giraffe,” 2008). [„Bez tej dodatkowej objętości pompowanego powietrza, żyrafa oddychałaby tym samym, zużytym powietrzem cały czas” (Foster, p. 409)].

W National Geographic chcą, abyśmy uwierzyli, że „natura” wyposażyła żyrafy w to „specjalne wyposażenie” (Foster, p. 411). Przypuszczalnie wyspecjalizowane, niezbędne „unikalne” zastawki kontrolą są „niepospolitymi adaptacjami”, które „rozwinęły się” (str. p. 409, podkr. dodano). Innymi słowy, liczne miliony lat „ewolucji zmodyfikowały anatomię żyrafy, aby umożliwić tej wyciągniętej wersji ssaka funkcjonowanie” (str. 409).

Jak bezmyślne, bezcelowe, przypadkowe zmiany trwające milionami lat i przypadek mogą właściwie wyjaśnić „unikalne zastawki”, „skomplikowany system regulacji ciśnienia”,”sieć dziwną”, która „utrzymuje stałe krwi ciśnienie w mózgu” (czy to gdy żyrafa ma podniesioną głowę, czy opuszczoną), serce, płuca, arterie, a to wszystko o właściwych rozmiarach itd.? Jeszcze trudniejsze (niemożliwe) dla ewolucji jest wyjaśnienie tego, jak to możliwe, że te wszystkie wyszukane części ciała pojawiły się równocześnie? W końcu jaki pożytek byłby z wielkiego serca, bez sieci naczyń krwionośnych, które stabilizują ciśnienie? A jaki sens miałaby sieć dziwna tętnicza, gdyby żyrafa nie miała serca na tyle silnego, aby pompowało krew na 2.4 metra w górę?

Ewolucjonista, Robert Wesson, otwarcie zajmuje się tą sprawą w książce „Beyond Natural Selection” (Poza naturalną selekcją), gdzie pisze:

„Wszystko to musiało być uzyskane w jednym kroku i musiało stać się szybko…. To, że stało się to przez jakieś zsynchronizowane przypadkowe mutacje przeczy definicji przypadku. Niemniej najbardziej krytycznym pytaniem jest to, jak rozpoczął się pierwotny bodziec – i miliony innych adaptacji – i jak osiągnął wystarczającą skuteczność wartości selektywnej… Obserwator często będzie kuszony do założenia, że organizmy reagują na otaczające je warunki i potrzebują więcej celowości, niż dopuszcza bezpośrednia teoria Darwina (1991, p. 226, podkreślenia dodano).

Zaprawdę, zdumiewająco zawikłany projekt systemu krążenia żyrafy, jak też reszta jej biologicznej anatomii i fizjologii, domaga się lepszego wyjaśnienia niż przypadkowy, okazjonalny proces ewolucji. Faktem jest, że żyrafa jest cudownym projektem – cudem Bożego stworzenia.

реклама в интернет

Wieloryb obala teorię skamielin (wydarzenie z 2001 roku)

Oryg.: http://creation.com/whale-explodes-fossil-theory

Tas Walker

Telewizja pokazywała nową turystyczną atrakcję unoszącą się na ocenie u wybrzeży Południowej Australii: wzdęte ciało wieloryba obgryzane przez dziesiątki wielkich białych rekinów 1,2. Martwy wieloryb dryfował przez prawie tydzień z dala od brzegu, podczas gdy rekiny obrywały kawały ciała od padliny, karmiąc się w szaleńczym pośpiechu.  Pierwotnie uważano, że to jakiś wielki frachtowiec zabił go, lecz nie było żadnych znaków uderzenia, ani niczego, co wskazywałoby na to, że nie zdechł z naturalnych przyczyn.

Lokalni najemcy łodzi drżeli patrząc jak ludzie stawali w kolejkach na nadbrzeżu Cape Jervis, 90km na południe od Adelaide, gotowi płacić za możliwość bliższego przyjrzenia się. Każdego dnia dziesiątki łodzi pływały tam i z powrotem do dryfującego wieloryba. Pojawił się nawet regularnie kursujący prom, opływający go i umożliwiający pasażerom bezpośredni widok. Kilka tysięcy ludzi, którzy byli tam, opisało to przeżycie jako 'niesamowite’ (dosł. 'awesome’).

Nierozważne zachowania.

Aktywność pływających zwróciła uwagę władz państwowych. Telewizje na całym świecie wyświetlały materiał pokazujący mężczyznę wspinającego się na 15 metrową padlinę. Widziano również mężczyznę, stojącego na tym wielorybie i trzymającego dziecko, podczas gdy głodne rekiny rozszarpywały padlinę. Kilka osób znajdujących się na łodziach zostało sfilmowanych jak klepały po pyskach krążące wokół rekiny. Następnego dnia policja z wodnego oddziału patrolowała okolicę i monitorowała zachowaniu ludzi. Niektórzy urzędnicy sugerowali nawet, aby dokonać zmian w prawie w celu „ochronienia ludzi byt głupich, aby chronili siebie samych” 3).

Zmartwieni urzędnicy, obawiając się, że ten wieloryb stanie się zagrożeniem dla statków lub wywoła skażenie środowiska, wysłali pirotechniczną brygadę policji, aby go zatopić 4).

Umieszczone zostały 3 ładunki wybuchowe na brzuchu wieloryba, które miały wyrwać dziury, dzięki czemu miał się napełnić wewnątrz wodą. Miano nadzieję, że wybuchy co najmniej przyspieszą jego rozkład. Jak powiedział jeden rzecznik: „Padlinożercy będę miały lepszą okazją do wykonania swojej roboty, którą jest oczyszczanie z martwych i rozpadających się naturalnych materiałów z oceanu”.

Padlina została odciągnięta od wybrzeża i od trasy przepływu statków, a materiał wybuchowy zdetonowany. Sprawozdania mediów przekazały, że nikt nie stał w tym czasie na wielorybie. Oficjalne sprawozdania informowały, że operacja zakończyła się pełnym powodzeniem, a wieloryb już nie stanowi żadnego problemu. Niemniej, później okazało się, że pomimo odpalenia wybuchowych materiałów, które mogły „zrobić dziurę w betonie”, martwy waleń nadal unosił się, nie chcąc iść na dno 5). Wybuch zamiast zrobić dziurę, która miała się nalać wody, zrobił tylko małe wklęśnięcie. Zgodnie z informacjami podanymi przez oficjalne źródła próba zatopienia martwego wieloryba była pierwsza lekcją tego rodzaju, ponieważ nigdy do tej pory czegoś takiego w Australii nie próbowano.

Niemniej dla uważnych obserwatorów jest jasne, że to zdarzenie radykalnie zaprzecza standardowej teorii formowania się skamielin. Oczywiście, skamieliny są znajdowane w dużych ilościach na każdym kontynencie, zakopane w osadowych skałach, nawet w wysokich górach. Znaczne ilości odkopanych skamieniałych szczątków zwierząt zachowanych niemal w całości są pokazywane w muzeach na całym świecie

Ta standardowa teoria formowania się skamielin jest prezentowana w muzeach, uczona w szkołach i na uniwersytetach, przedstawiana w encyklopediach i popularnych książkach.

Dla przykładu pokazujemy diagram znajdujący się w Narodowym Muzeum Dinozaurów w Canberra, Australia. Pierwszy obrazek pokazuje martwego dinozaura, który ma zamknięte oczy i tonie w wodzie. Zwrócony do góry nogami, ze strumyczkami baniek powietrza wydostających się z wnętrza, unoszących się w górę ku powierzchni, w miarę jak zwierzę rozkłada się. Następny obrazek pokazuje już sam jego szkielet leżący na piaszczystym dnie, oczekujący na przykrycie osadami. Kości nie są rozrzucone, lecz poprawnie do siebie przyłączone. Trzeci obrazek to te same koście, ciągle we właściwych pozycjach, przykryte warstwami osadów. Na ostatnim rysunku widoczne są już te kości odsłonięte wskutek wyniesienia w górę skały i jej zerodowania.

Jednak martwy południowo australijski wieloryb obala tą teorię. Cała saga żywo demonstruje fakt, że martwe zwierzęta nie idą natychmiast na dno oceanu, lecz generalnie unoszą się na powierzchni. Każdy, kto ma w domu akwarium wie o tym. Dopiero po tym jak różne morskie stworzenia zasadniczo pochłoną ciało, będzie tonąć.

Szybko posprzątane nieczystości

Nawet po zatonięciu tych resztek, szkielet nie ulega skamienieniu. Craig Smith z Hawajskiego Uniwersytetu badał ciała wielorybów znajdujące się na dnie oceanu przez ponad 10 lat 6). W zasadzie, głęboko na dnie oceanu nie ma dużej ilości żywności i jest to jakby podwodna pustynia. Tak więc, gdy szczątki wieloryba docierają na dno dla wszystkiego, co tam na dole żyje, jest to sygnał do jedzenia.

Całymi miesiącami padlina roi się padlinożercami 7) 8). Setki długich, podobnych do ścięgien ryb zwija się tam w każdym otworze, ogromne rekiny świętują na tym mięknącym ciele. Kraby zajęte są wyjadaniem wszystkiego, co tylko mogą. Zaledwie w ciągu czterech miesięcy cała miękka tkanka może zostać rozdrapana, pozostawiając gołe kości. Kosmate robactwo i krewetko podobne zwierzęta mnożą się i konsumują drobne kawałki tkanek rozsiane na dnie morza. Po kolejnym roku, gdy nie ma już kosmatych zwierzątek, kości zostają pokryte muszlami, małżami, ruro czułkowcami i bakteriami. W ciągu około dziesięciu lat kości zostają skonsumowane aż do stanu całkowitego zaniku i obszar jest wyczyszczony.

Widać wyraźnie, że martwe zwierzęta nie stają się w oceanie w normalnych warunkach skamielinami. Ich rozrzucone kości nie leżą na tyle długo, aby mogły być pokryte przez osady. Aby uległy skamienieniu, konieczne są specyficzne warunki, w szczególności zaś aby zachowane zostały kości w ich poprawnym układzie. Stworzenie musi zostać zakopane szybko, aby uniemożliwić dostęp morskich padlinożerców.

Nie znajdujemy jednak współcześnie zwierząt zakopywanych w ocenach w sposób gwałtowny. Dobrze zachowane skamieliny wskazują na katastrofę, jakieś wydarzenie, które spowodowało nagłą śmierć i zakopanie ciała zanim dobrały się do niego padlinożercy, zanim kości zostały rozproszone i zniszczone. Dobrze zachowane skamieliny są logicznym skutkiem niezwykłych warunków jakie towarzyszyły globalnemu potopowi z Biblii. W tym czasie, potężne potoki wody zalały całe kontynenty, zwalając tony piachu i mułu do oceanów i przykrywając ryby i zwierzęta w tym katastroficznym wydarzeniu. Ten martwy wieloryb z wybrzeża Południowej Australii ostrzega nas przed problemami pojawiającymi się wraz z przyjmowaniem standardowej teorii tworzenia się skamielin. Potop z czasów Noego wyjaśnia dlaczego tak wiele skamielin znajdowanych jest w osadowych warstwach na całej Ziemi.

Podobny artykuł:

Unoszące się ryby a bajki o skamielinach.

—————————-

Odnośniki (niestety nie wszystkie linki aktualnie działają):

1) Hockley, C., Shark scene behaviour ‘appalling’, <www.theaustralian.news.com.au/printpage/0,5942,2418082,00.html>, 19 November 2001.

2) Littely, B., Whale of a feed, <finance.news. com.au/common/story_page/0,4057,2407788%5E421,00.html>, 19 November 2001.

3) Shark patting, whale walking may soon be outlawed,

<www.usatoday.com/news/world/2001/07/24/sharkpatting.htm>, 19 November 2001.

4) The walkabout whale … thar she blows,

<www.cnn.com/2001/WORLD/asiapcf/auspac/07/31/australia.whaleblast/>, 19 November 2001.

5) Debelle, P., Wrong way to remove a right whale, <www.smh.com.au/news/0108/01/national/nationa26.html>, 19 November 2001.

6) Oceanographers say dead whales provide deep-sea living legacy, <www.noaanews.noaa.gov/stories/s377.htm>, 19 November 2001.

7) How to sink a whale, The Blue Planet, BBC Wildlife/Nikon Supplement, Bristol, pp. 18–19, September 2001.

8) Zeidner Russo, J., This whale’s (after) life, <http://www.nurp.noaa.gov/Spotlight/Whales.htm>, 19 November 2001.раскрутка

Masowe wyginięcie ryb w Luizjanie niszczy standardową teorię formowania się skamielin

Shaun Doyle

18 Stycznia 2011

Masowy grób ryb w Luizjanie pokazuje, że martwe ciała ryb nie opadają pod wodę, oczekując na poddanie procesowi skamienienia.

Zdjęcie: Billy Nungesser/WWL

W połowie września 2010 roku ukazały się informacje o masowej zagładzie ryb w Luizjanie. Przypuszczano, że spowodował to wyciek ropy w Zatoce Meksykańskiej 1 kwietnia 1). Po przeprowadzeniu śledztwa okazało się, że ryby padły z powodu niskiego poziomu tlenu wywołanego niskim poziomem przypływów i wysoką temperaturą wody.

Niemniej ciekawe jest to, co stało się z rybami: wszystkie skończyły unosząc się na wodzie w postaci ogromnego dywanu morskich stworzeń (Zdj. 1). To masowe wyginięcie może pomóc nam wyjaśnić pewne podstawowe błędne koncepcje dotyczące tworzenia się skamielin, jest to coś, co ma głębokie implikacje.

Większość ludzi myśli, że na stworzenie skamieliny potrzeba milionów lat. Ta idea znajduje się w podręcznikach, przekazywana jest w muzeach, gdzie znajdują się obrazy przedstawiające sposób kształtowania się skamielin, jak na rys.2. Ta historia zaczyna się od pokazania tego, jak martwe ciało zwierzęcia opada na dno morza, gdzie spoczywa na osadach oczekując na skamienienie. Powoli, coraz więcej osadów zbiera się i ostatecznie po milionach lat pokrywa martwe stworzenie. Ziemia podnosi się, osady niszczeją aż skamielina pojawia się po milionach lat, gotowa na wykopanie przez naukowców.

Rys. 2. Jest to rysunek obrazujący tworzenie się skamieliny dinozaura pochodzący z National Dinosaur Museum, w Canberra, Australia, według teorii wymagającej milionów lat.

Masowy zgon ryb w Luizjanie pokazuje, że ten popularny pogląd jest błędny. Tysiące morskich stworzeń unosi się na wodzie, nie leży na dnie oczekując na pokrycie osadami i skamienienie. Padlinożercy i bakterie nie zostawiają tego w samotności. W takich warunkach bardzo szybko niszczą ciała, nie pozostawiając praktycznie niczego, co mogłoby opaść i skamienieć.

To niesamowite wydarzenie z Luizjany pokazuje, że tradycyjne historia, którą nam jest opowiadana o tworzeniu się skamielin jest błędna. Miliony lat nie są do tego potrzebne.

Aby skamieliny mogły się uformować, ten proces rozpadu martwych ciał nie może przebiegać swobodnie, lecz musi być powstrzymany przez gwałtowne zagrzebanie w martwego zwierzęcia w osadzie. To uniemożliwia dostęp tlenu i padlinożerców, i szybki rozpad. Ostateczny proces tworzenia się skamieliny zazwyczaj wymaga mineralnego cementu, który zamienia osady w kamień, lecz ten proces również nie wymaga milionów lat.

Masowy zgon ryb w Luizjanie demonstruje nam fakt, że opowiadana nam tradycyjnie historia o skamielinach jest błędna. Niepotrzebne są miliony lat. Martwe ryby nie opadają na dno, gdzie mają być pokryte osadami. Protokoły znalezisk skamielin świadczą o tym, że coś nienormalnego stało się w przeszłości, co spowodowało szybkie zagrzebanie zwierząt. Takie formowanie się skamielin jest całkowicie spójne z globalną katastrofą znaną jako biblijny potop.

POdobny artykuł:

Wieloryb obala teorię skamielin

реклама в интернете сайта