Dz 11:17-18.
JEŻELI BÓG DAŁ IM TEN SAM DAR, CO I NAM, KTÓRZY UWIERZYLIŚMY W PANA JEZUSA CHRYSTUSA, TO JAKŻE JA MOGŁEM PRZESZKODZIĆ BOGU?
A GDY TO USŁYSZELI, USPOKOILI SIĘ I WIELBILI BOGA, MÓWIĄC: TAK WIĘC I POGANOM DAŁ BÓG UPAMIĘTANIE KU ŻYWOTOWI.
Słowo pokuta ma nieprzyjemny wydźwięk dla wielu ludzi często nierozumiejących jego znaczenia. Pokutą nie jest to gdy sami możemy przypodobać się Bogu dzięki własnym wysiłkom albo umartwianiu się, lecz oznacza, że za szczerym smutkiem w naszej duszy osądzamy samych siebie z powodu naszych grzechów i przestępstw popełnionych wobec Boga. Potępiając samego siebie przyznajemy sprawiedliwość Bogu i Jego wypowiedziom o naszym grzesznym stanie. Jako absolutny warunek życia wiecznego pokuta nie dotyczy tylko pewnych osób czy jakiejś grupy, jest ona koniecznością dla wszystkich ludzi, którzy pragną znaleźć się w niebie. „Bóg wprawdzie puszczał płazem czasy niewiedzy, teraz jednak wzywa wszędzie wszystkich ludzi, aby się upamiętali.” (Dz. Ap. 17:30). Nie da się uniknąć znalezienia przed obliczem sędziego, którym będzie Jezus Chrystus, Syn Boży i sprawca Zbawienia. Jeżeli uznamy potrzebę prawdziwej pokuty i chcemy by On został naszym Zbawicielem powinniśmy zwrócić się do Boga i wyznać w modlitwie nasze grzechy a będą zgładzone. Życzę błogosławionego dnia.