Przeczytaliśmy wraz z mężem “Otwieranie skarbnicy” na stronach#
Przeczytaliśmy wraz z mężem “Otwieranie skarbnicy” na stronach
Sigler’a. Byliśmy bardzo podekscytowani tą książką. Surfowałam
więc po twojej stronie od tej pory i byłam pobudzona przez
niektóre z twoich artykułów. Niemniej jednak, wczoraj stało się coś
innego. Przeczytałam twój artykuł z 2 maja 2003 i pomyślałam, że jesteś
najbardziej nieczułą istotą ludzką jaka kiedykolwiek chodziła po
powierzchni ziemi!
Wydrukowałam go wrząc w środku. Chciałam pokazać go mężowi, abyśmy
razem napisali do ciebie e-mail, co o tym myślimy.
Widzisz, właśnie osiem miesięcy temu straciliśmy naszego
szesnastoletniego syna z powodu dystrofii mięśni. Cierpiał tak
straszliwie, że nie umieliśmy się inaczej modlić jak tylko prosić Ojca
w niebie, aby go wyrwał z tego cierpienia i zabrał do Domu. Twoja
historia o tym, że ludzie modlili się taki sam sposób o dziewczynę z
rakiem spowodowała we mnie ogromną złość i głębokie zranienie. Twój
artykuł przywrócił wszystkie wspomnienia o utracie syna przez tą
straszliwą chorobę i przewracałam oczyma kilka razy dziennie. Gdy mąż
wrócił z pracy do domu ostatniego wieczoru, powiedziałam mu:
– Oto jest coś, co napisał przeklęty Brad Coullen, co nie będzie ci się
wydawało takie wielkie, jestem wściekła.
Gdy skończył czytać, zobaczyłam wzbierające w jego oczach łzy. Lecz
przeżyłam szok, gdy usłyszałam:
– Gdybyśmy tylko wiedzieli.
Brad, mówisz, że wierzysz w to, że z dystrofii
mięśni może zostać uzdrowionym? Nigdy wcześniej nie słyszałam o tym,
żeby ktoś coś takiego twierdził. Wiem, że może to zabrzmieć głupio,
jeśli poproszę cię o przebaczenie mi tego, że tak bardzo zdenerwowałam
się na ciebie.
Rozmawialiśmy z mężem długo w nocy i zdumienie nas ogarnęło na to, jak
różne były nasze reakcje na ten sam artykuł i po prostu chcielibyśmy
podziękować ci za to, że napisałeś to w tak oczywistym posłuszeństwie
wobec Boga. Wtedy zdałam sobie
sprawę z tego, jak wiele krytyki musisz otrzymywać.
Wraz z mężem mówimy zgodnie:
– Trzymaj się tej pracy bez względu na to, co mogą ludzie
powiedzieć. Ja przepraszam cię za sądzające ciebie myśli.