Servant David
Obietnica z Psalmu 110, że Bóg wyznaczy kapłana na wieki według porządku Melchizedeka, a nie Lewiego (omówiona w poprzednim rozdziale) sugeruje ostateczne usunięcie lewickiego kapłaństwa. To, z kolei, wskazuje na to, że znacząca część Prawa Mojżeszowego, wszystko, cokolwiek miało coś wspólnego z tym kapłaństwem, zaniknie. Tak więc, łatwo jest zobaczyć, że przybycie obiecanego, wiecznego arcykapłana będzie wymagało całkowitej zmiany Prawa Mojżeszowego. Czytamy w 7:2: „Skoro bowiem zmienia się kapłaństwo, musi też nastąpić zmiana zakonu„. Ta zamiana to całkowite zamknięcie Starego Przymierza i rozpoczęcie nowego. Żydzi, którzy byli (i są) w zgodzie z Bożym planem dokonali tej zmiany.
Ta prawda staje się jeszcze bardziej oczywista, gdy zdamy sobie sprawę z tego, że służba kapłańska pod starym przymierzem była tylko cieniem kapłańskiej służby Chrystusa. W tym rozdziale listu autor deklaruje, że ziemska świątynia, której szczegóły konstrukcyjne otrzymał Mojżesz od Boga, była kopią świątyni w niebie (8:5; 9:23-24). Jezus został „sługą świątyni i prawdziwego przybytku, który zbudował Pan, a nie człowiek” (8:2). Tak więc, Jezus, w porównaniu z poprzednimi kapłanami, jest nie tylko osobiście najwyższy na Swym urzędzie kapłana, lecz również ma służbę wyższej rangi, niż którykolwiek z poprzednich kapłanów. Arcykapłan starego przymierza wykonywał swoją służbę na ziemi, w świątyni zbudowanej przez ludzi. Stawał przed symbolem Bożego tronu w ziemskim Miejscu Najświętszym, aby przynosić krew zwierząt, lecz Jezus przyniósłi swoją własną krew przed Boży tron w niebieskim Miejscu Najświętszym.
To był właśnie ten nadrzędny akt, dokonany w nadrzędnym miejscu przez nadrzędnego kapłana – który jako cień był zapowiadany tysiące razy przez podrzędne akty dokonywane przez podrzędnych kapłanów – który zainaugurował nadrzędne Nowe Przymierze. To nadrzędne Nowe Przymierze, podobnie jak ów wyższy arcykapłan, również było zapowiadane w Starym Testamencie. Autor listu cytuje takie obietnice z Księgi Jeremiasza 31:33-34, dowodząc, że „Gdyby bowiem pierwsze przymierze było bez braków, nie szukano by miejsca na drugie” (8:7). Ponieważ Bóg obiecał drugie przymierze, sugeruje to, że znalazł jakieś braki w pierwszym, zatem każdy kto po ustanowieniu tego Nowego Przymierza, pozostaje pod starym, jest w błędzie.
Nowe Przymierze powoduje, że stare staje się przestarzałe (8:13) i teraz jesteśmy zobowiązani do posłuszeństwa Chrystusowi, a nie Prawu Mojżeszowemu. Każdy chrześcijanin, Żyd czy poganin, który stara się żyć pod Starym Przymierzem cofa się w Bożym planie o 2000 lat. Ci, którzy nauczają, że chrześcijanie są zobowiązani do przestrzegania Prawa Mojżeszowego równie dobrze mogą zacząć składać ofiary ze zwierząt, aby otrzymać przebaczenie swych grzechów!
Setki lat przed rozpoczęciem Nowego Przymierza Bóg zapowiedział przez Jeremiasza kilka korzyści, które będą udziałem uczestników tej obietnicy. Będzie ono ważniejsze od Starego Przymierza, ponieważ Bóg zapisze Swoje prawa na sercach i w umysłach, dzięki czemu ta wewnętrzna praca będzie owocować świętym życiem. Każdy, kto przeżywa tą wewnętrzną pracę, będzie „znał Pana” (8:11), ponieważ to, że się Go zna, jest widoczne w życiu posłusznym Jemu. Widzimy więc, że setki lat przed wcieleniem Jezusa, Bóg już objawiał prawdziwą naturę naszego zbawienia i demaskował fałszywą łaskę, która często jest dziś rozpuszczana, łaskę, która nie zmienia zachowania człowieka.
Apostoł Jan napisał podobnie: „A z tego wiemy, że go znamy, jeśli przykazania jego zachowujemy” (1Jn 2:3). Znać Pana to synonim bycia posłusznym Jego przykazaniom, co było prawdziwe nawet pod Starym Przymierzem. Pan powiedział kiedyś przez Jeremiasza: „Twój ojciec przecież też jadł i pił, lecz stosował również prawo i sprawiedliwość, i wtedy dobrze mu się powodziło. Sądził sprawę ubogiego i biednego i wtedy było dobrze. Czy nie na tym polega to, że się mnie zna? – Mówi Pan” (Jer. 22:15-16).
– – – – – – – – – – – – – –
Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ