Mój duchowy ojciec

Kris Vallotton

Katy została zbawiona w wieku 15 lat a ja, gdy miałem 18. Kilka lat później przeprowadziliśmy się do Trinity Alps w północnej Kalifornii. Mieszkaliśmy tam przez rok pozbawieni korzyści posiadania duchowego ojca i matki pośród nas. Byłem spragniony duchowej strawy i czułem się zagubiony. Zacząłem wołać do Boga, aby przysłał mi ojca.

Pracowałem wtedy jako mechanik w warsztacie. Pewnego dnia, gdy leżałem na macie pod zielonym Jeepem Wagoneer, Pan powiedział do mnie: „Właściciel tego Jeepa będzie twoim ojcem”. Modliłem się gorliwie tego dnia o zapełnienie pustki w moim życiu, lecz w ogóle nie znałem tego człowieka.

Kiedy przyszedł odebrać samochód, odebrałem pieniądze i wyjaśniłem zakres wykonanych prac. Byłem tak zdenerwowany, że czułem, jakby mi serce wchodziło do gardła. Podszedłem z nim do auta, ciągle zbierając się na odwagę, aby mu powiedzieć, co Bóg mi powiedział, w nadziei, że nie będzie to idiotycznie brzmiało! Wsiadł do Jeepa odsunął okno, a ja jąkałem się.

W końcu wybuchnąłem: „Bóg powiedział mi, że mężczyzna, który jest właścicielem tego Jeppa będzie moim duchowym ojcem!” (Hamowałem łzy.) Jak niezdarne to było! Ku mojemu całkowitemu zdumieniu wyłączył silnik, otoczył mnie ramieniem i powiedział: „Będę zaszczycony być twoim ojcem!” Tym mężczyzną był Bill Derryberry i jest moim mentorem od ponad 40 lat. Jego miłość i dyscyplina zmieniły moje życie. Na zawsze pozostanę jego dłużnikiem! Nasza wzajemna miłość spowodowała, że wielu ludzi narodziło się na nowo do Królestwa Bożego, zarówno przez zachętę, której mnie samemu udzielał, jak i przez naturę miłości, która staje się zaraźliwa, gdy jest okazywana innym.

Powołanie do rodziny

My, w kościele, daliśmy dzieciom życie, po czym zostawiliśmy je pozbawione ojców i próbujące przetrwać o własnych siłach. Takie chrześcijaństwo nigdy nie było w planach Jezusa, lecz raczej czynienie uczniów. Uczeń, oznacza kogoś, kto się uczy. Sama natura uczniostwa, wymaga tego, aby ktoś uczył.
Gdy Kościół Jezusa staje się rodziną, zamiast być grupą gromadzących się w budynku, ludzie przestają po prostu przychodzić do kościoła, lecz stają się kościołem. Przestaje być miejscem, do którego przychodzą, lecz bractwem, w którym żyją, ludźmi, którzy są odpowiedzialni za siebie nawzajem, rodziną, w której jedni opiekują się drugimi w czasie dobrym i złym, w chorobie i zdrowiu, aż śmieć nas nie rozłączy. Nie uciekną ci z kościoła tylko dlatego, że uwielbienie nie jest równie dobre jak w super kościele Joe’go kawałek dalej na ulicy. Ludzie mający taką społeczność, będą oddani rodzinie, gdy wiedzą, że ci, którzy ich prowadzą słyszą głos swego Pasterza.

Tak więc, gdzie widzisz siebie w rodzinie wierzących? Czy poddałeś się duchowej matce bądź ojcu? A może Bóg prosi cię, abyś został(a) matką, ojcem kogoś ze znajomych? Może ciągle szukasz społeczności, którą mógłbyś nazwać swoją? Gdziekolwiek jesteś na drodze tego procesu, zachęcam cię, abyś przyłączył się, włączył i oddał duchowej rodzinie. Jaki jest pierwszy krok, który możesz zrobić w tym kierunku? Chciałbym bardzo usłyszeć, co myślicie na ten temat.