Stan Tyra
1 grudnia
Pozwólcie, że rozwinę nieco więcej to, o czym pisałem wczoraj. Twoja podróż przenosi cię z izolacji do społeczności, do jedności. Idąc dalej za porównaniem do wody, ty, jako pojedyncza kropla, zaczynasz na szczycie góry, tylko po to, aby po drodze zostać przyłączonym do innych pojedynczych kropli, z których wszystkie schodzą się razem aż staniecie się częścią oceanu. W taki sposób ta „chwała” pokrywa ziemie, jak wody (liczba mnoga) stają się morzem.
Ta podróż w dół przemienia nas z egocentryzmu do prawdziwego ja i uzdalnia nas do ucieczki z więzienia izolacji i indywidualizmu. Nie tworzymy tego większego ja, ani go nie osiągamy, jest ono budzone do rzeczywistości, w której odkrywasz, że już jesteś w oceanie, którego szukasz.
Jest to podróż od fragmentacji ku integracji, od alienacji do dostrojenia, od rzekomej separacji do jedności – nie tylko ze sobą, lecz ze wszystkim. Poznasz ten stan po pokoju, który będzie twoim udziałem, gdy już więcej nie będziesz prowadził wojny ze sobą samym i nie będzie już więcej dwóch (czy więcej) umysłów na każdy temat i każdego. Tylko wtedy będziesz żył z niepodzielonym sercem i nie będziesz już więcej „rzucany tam i z powrotem” przez cokolwiek (Ef 4:14).
Nic z tych rzeczy nie zdarzy się dopóki nie podniesiemy białej flagi poddania się w walce z naszym życiem. Musimy zostać uwolnieni od żądań, aby życie przychodziło do nas na naszych warunkach wściekając się za każdym razem, gdy wychodzi na to, że uporczywie nie poddaje się twojej kontroli. Pokój wokół ciebie nigdy nie będzie miał miejsca, dopóki nie będzie pokoju w tobie. Nie jest to „pokój jaki świat daje”, który nie jest niczym więcej, jak tylko chwilowym brakiem konfliktu. Boży pokój wykracza poza wszelkie konflikty, ponieważ nie jest przywiązany tylko do jednej strony. Tylko wtedy dokonasz przemiany ze ściany w most, który łączy dwie strony wszystkiego i pozwala sobie chodzić po obu. Jest to życie Chrystusa z rękami wyciągniętymi w obu kierunkach z miejsce pełnego miłości poddania.
2 grudnia
Sugestia mówiąca, że poznanie Boga jest ważną częścią duchowości nie będzie zaskakująca dla nikogo. Niemniej, sugerować, że poznanie siebie samego odgrywa równie ważną role, wywołuje u wielu alarm ostrzegający przed herezją
Autentyczna duchowość wymaga przemiany siebie, co ma miejsce wyłącznie wtedy, gdy Bóg i ja, są dogłębnie poznani. Nie da się głęboko poznać Boga bez głębokiego poznania siebie samego, jak i nie ma głębokiego poznania siebie, bez głębokiego poznania Boga. Patrząc na to z historycznego punktu widzenie nigdy nie było żadnych sporów o to, a jednak współcześnie w zachodnim kościele zostało to niemal całkowicie zignorowane. Faktem jest, że skupiliśmy się na poznawaniu Boga całkowicie oddzielając to od poznawania siebie i ogłosiliśmy, że ja to „ciało”. Ta iluzja stwierdza, że ja nie jestem przyjacielem Boga, lecz Jego wrogiem.
Jezus ostrzegał nas przed niebezpieczeństwami prowadzenia ślepego przez ślepego (Mt 15:14),Powiedział, że obaj wpadną do dołu. Normalną reakcją na ten wers jest oskarżanie poprzedniego lidera czy pastora, jako tego, który był ślepy i wprowadził mnie do dołu. Jakże szybko gramy kartą potępienia, a z siebie robimy ofiarę. Najbardziej zwodniczym liderem duchowego rozwoju jest fałszywe ja. Jest to ślepe ja biorące na siebie rolę duchowego lidera i budujące plan jak „stać się podobnym do Boga” (Rdz 2:17).
„Niejedna droga zdaje się człowiekowi dobra, lecz jej końcem jest śmierć” (Przyp 14:12). Poznanie Boga, bez poznania siebie prowadzi do sprawiedliwości własnej ponieważ usuwa potrzebę pokory i sprawia, że wiedza staje się cenniejsza od miłości. Czujemy się wtedy bardzo święci, jeśli chodzi o wiarę, lecz nie jest to w ogóle wiara, tylko prosta, zadowolona z siebie, religijna pewność siebie czy wiara w swoją wiarę. Wkrótce przestaje się nawet próbować poznać Boga, ponieważ człowiek jest zbyt zaabsorbowany realizacją stworzonego przez siebie planu stawania się „dobrym chrześcijaninem”.