Stan Tyra
15 listopada
Z całą pewnością zachodni kościół, i większość światowych religii, uczy duchowości uzależnienia. Innymi słowy: zaczyna się od miejsca braku i usiłuje pomóc sobie dodając „wszystkie te rzeczy”. Staliśmy się religijnymi kapitalistami, którzy zawsze utrzymują ego na swoim miejscu i usiłują udobruchać je rupieciami. W ten sposób wszystko, w tym Bóg, staje się produktem konsumpcyjnym, który może być „nabywany i sprzedawany”, a kościół staje się biurem maklerskim. To są te stoły, które Jezus powywracał w świątyni, a które muszą być stale wywracane w naszych osobistych, zbudowanych przez siebie świątyniach.
Musimy w jakiś sposób przejść do duchowości ujmowania. Niemniej, nie jest tak, że podejmiesz decyzję, aby stać się bezsilnym. Jeśli tego próbujesz to jedynie wzmacniasz swoje własne ego. Nikt nie jest w stanie nawrócić siebie samego, możemy tylko „zostać” nawróceni, bądź może to „być nam zrobione”, nie z własnej woli.
Musimy w taki sposób patrzeć na życie i rzeczywistości, abyśmy zostali przekonani do gotowości znaczącej przemiany.
Właśnie dlatego mało kto zostaje nawrócony w lokalnym kościele czy plemiennym środowisku. Gdy wszyscy jesteśmy tacy sami, dochodzimy do tych samych wniosków i zachowujemy te same skłonności, wszyscy wszystkich sankcjonujemy, bez względu na to w jak egoistycznym „nienawróconym” stanie każdy jest. Ekklesia oznacza tych, którzy zostali wywołani. Problem polega na tym, że nie zostaliśmy wywołani czy wyprowadzeni. Zostaliśmy wprowadzani i „straceni” w identyczności, którą teraz nazywamy „Kościołem”. Lata wewnętrznego rozmnażania się (kazirodztwa) spowodowało szokujące deformacje, których ci „wewnątrz” nawet nie zauważają, ponieważ jest to dla nich „normalne” czy święte.
16 listopada
Ponieważ straciliśmy sztukę obiektywizmu, staliśmy się uzależnieni w uzależnionym społeczeństwie. Przywiązujemy się do rzeczy, które wydaje nam się, że mamy, podczas gdy to one w rzeczywistości mają nas, a może to być wszystko, zaczynając od kościoła, przez uczucia, opinie do posiadłości czy pozycji.
Gdy Jezus powiedział bogatemu młodzieńcowi, aby sprzedał to, co ma, nie tyle chodziło Mu o pieniądze, co o nauczenie wypuszczania (z rąk). Jezus chciał pomóc mu nauczyć się sztuki obiektywizmu. Młody człowiek chciał się dowiedzieć w jaki sposób dodać Boga do swego życia, jako kolejną posiadłość. Na tym polega kapitalistyczne chrześcijaństwo, o którym ostatnio wspomniałem.
Ze względu na liczne kulturowe i chrześcijański filtry bardzo trudno jest nam zrozumieć, że nie można znaleźć czegoś, co się już ma, można to tylko odkryć. Nie możesz możesz przekonać Boga, żeby „wszedł” do twojego życia czy serca przy pomocy poważnej, bardziej naglącej modlitwy. Wszystko, co możesz zrobić to stać się mniejszym, spokojniejszym i mniej przepełnionym sobą oraz swymi nerwowymi opiniami, wnioskami, ideami i uczuciami. Wtedy Bóg stanie się dla ciebie oczywisty w teraźniejszości, ponieważ wyciszysz się na tyle, aby usłyszeć ten stały cichy głos, który zawsze był w tobie.
Dotyczy to również śpiewania pieśni uwielbienia, cytowania Pisma i udziału w rytualistycznych ceremoniach powtarzalnie bezwartościowych. Dopóki się nie wyciszysz i opróżnisz na tyle, żeby rozpoznać obecność, nie jesteś w stanie być obecny wobec czegokolwiek boskiego czy przemieniającego. Ten bogaty młodzieniec (1) przyszedł do Jezusa, co wygląda bardzo duchowo, i (2) zapytał, jak być zbawionym, co brzmi duchowo, lecz ani w jednym, ani w drugim przypadku nie było. Tak więc, odszedł zasmucony tym, że nie mógł skorzystać z okazji z Bogiem. Poddanie się to było coś więcej niż chciał zapłacić.
Problemów ducha nie da się rozwiązać przy pomocy mózgu i przemyśleń. Nie da się kupić swojej drogi, wymyślić tej drogi czy posiąść drogi do przemiany. Musisz swoją drogę przeżyć ku nowemu sposobowi myślenia a dzieje się to przez pełne przeżywanie swoich doświadczeń i uczenie się z nich. Obawiam się, że jesteśmy tak zajęci uwielbianiem Jezusa, czego On nigdy nie zalecił, że całkowicie zignorowaliśmy Jego przesłanie. Wydaje się, że na szczęście, jesteśmy nawracani wbrew sobie.
Ewangelia jest dobrą nowiną wyłącznie dla ubogich, a nie dla tych, którzy mają wiele do stracenia.
17 listopada
Księga Przypowieści 4:7 powiada nam: „Zdobywaj mądrość ponad wszystko inne”. Jestem przekonany, że należy to do najbardziej deficytowych rzeczy, poza wiarą, a „kościół” zdaje się być miejscem, w którym ten brak jest największy. Zamiast przekazywać mądrość, uczymy ludzi myśleć jak to oni są w porządku, a ktoś inny w błędzie.
Zarządziliśmy pewne rzecz a inne zakazali, lecz rzadko się zdarza, abyśmy wskazywali ludziom drogę do wielkiej mądrości. Jest tak dlatego, że do tego potrzeba upadków, błędów i ryzyka błędu, coś do czego kościół nie znosi i ma do tego cierpliwości. Niemniej, w taki właśnie sposób zdobywa się mądrość i dlatego kościołowi bardzo jej brakuje. Ponieważ ważniejsza jest reputacja niż droga do prawdziwej mądrości, zamiast robić miejsce na mądrość, aby wyglądać na „Święty”, ukrywa upadki, karze je i wypędza nieudaczników. Ciągle jest przekonany o tym, że jeśli dotknie trędowatego to się zarazi. Nigdy nie szedł za Jezusem do miejsc, gdzie możesz dotknąć trędowatego, a on zostanie uzdrowiony.
Wielką pokusą każdej religii jest uwięzienie ewangelii w głowach, gdzie możemy mieć rację lub nie. Skutek jest taki, że rzadko widzimy nasz własny grzech, a tak naprawdę to mamy tendencję do nazywania go cnotą. W jakiś sposób całkowicie zignorowaliśmy nauczanie Jezusa, aby kochać jedni drugich, a zastąpiliśmy to przez „będziesz miał rację”.
W ciągu lat zdałem sobie sprawę z tego, że ludzie, którzy wierzą, że są święci, nie są nimi, a ludzie, którzy myślą, że są grzesznikami, są tymi najbardziej świętymi. Przecież Jezus powiedział współczesnym sobie liderom: „prostytutki i celnicy wejdą do Królestwa, przed ludźmi siedzącymi w synagodze”. Co!!!??? Tak się dzieje, gdy robimy z Jezusa religię, zamiast iść za Nim do upadłych miejsc pokory. Nie może być prorokiem, ktoś kto najpierw nie zobaczy w sobie tego, na co chce wskazywać u innych.
< | >