Category Archives: Bauder Kevin

Kevin Bauder
10 paź 2025

Niektórzy teologowie obawiają się stosowania języka analogii. Uważają, że wszystkie nasze wypowiedzi o Bogu należy rozumieć dosłownie. Mówiąc dosłownie, mają na myśli, że słowa, których używamy o Bogu, muszą oznaczać dokładnie to samo, co słowa o nas samych. Obawiają się, że dopuszczając jakikolwiek element analogii, zaczniemy zsuwać się w dół, w kierunku języka pozbawionego znaczenia.
Biblia przyjmuje dokładnie odwrotną perspektywę. Pismo Święte traktuje analogię jako jeden z dwóch najważniejszych sposobów poznawania Boga. Drugim sposobem jest historia – ale to temat na inną dyskusję. Teraz musimy rozważyć, w jaki sposób Słowo Boże używa analogii, aby pomóc nam zrozumieć osobę i charakter Boga oraz naturę rzeczy świętych. Biblia regularnie posługuje się metaforami i porównaniami w ich różnych odmianach, aby dać nam wgląd w osobę i dzieła Boga.

Metafory i porównania to analogie. Porównania to analogie pośrednie: to jest jak tamto . Metafory to analogie bezpośrednie: to jest tamto, ma tamto lub robi tamto. Wiele innych tropów, takich jak meryzm, metonimia i synekdocha, to po prostu wyspecjalizowane formy metafor.

Rozważmy jedną z najsłynniejszych analogii w Piśmie Świętym: „Pan jest moim pasterzem”. To stwierdzenie o Bogu z pewnością nie jest dosłowne. To obraz, obraz słowny. Ale nie traci przez to na znaczeniu. Mówi nam coś znaczącego o Bogu – przynajmniej jeśli rozumiemy, kim jest pasterz i co pasterz robi. Mówi nam również coś znaczącego o nas samych. Jeśli Pan jest naszym pasterzem, to jesteśmy jak owce. Kiedy rozumiemy tę metaforę, poznajemy Boga. Poznajemy również siebie.
Ta obserwacja otwiera ważną perspektywę. Jak już widzieliśmy, język, którym posługujemy się w odniesieniu do Boga, jest analogiczny. Poznajemy Boga poprzez analogie. Ale co, jeśli poznajemy również siebie i nasz świat poprzez analogie? Analogie, które pomagają nam pojąć rzeczy święte, pomagają nam również zrozumieć, gdzie znajdujemy się w stosunku do tych rzeczy.

Pismo Święte pomaga nam poznać Boga poprzez wiele analogii. Karty Pisma Świętego przedstawiają Pana nie tylko jako pasterza, ale także skałę, wieżę, fortecę, dowódcę, wojownika, porzuconego męża, wielkiego króla, ojca, miejsce zamieszkania lub dom, prawodawcę, sędziego, dziedzictwo, nauczyciela, plantatora winnicy, rolnika, trawiący ogień, schronienie, jeźdźca na burzy, słońce i tarczę, sztandar, myśliwego, który łapie w sidła swoją zdobycz, śpiewaka, koronę chwały i piękna, śpiącego, który ma się obudzić, i garncarza, który formuje naczynie. Listę można by ciągnąć dalej. Każda z tych analogii mówi coś nie tylko o tym, kim jest Bóg, ale także o tym, kim jesteśmy my w relacji do Niego.

Kevin Bauder

Jedna z najdziwniejszych wzmianek o Stole Pańskim w Nowym Testamencie pojawia się w 1 Liście do Koryntian 10:15–22 . Jest to niezwykłe, ponieważ nie pojawia się w dyskusji o obrzędach kościelnych. Zamiast tego Paweł bada kwestię, czy chrześcijanie mogą jeść mięso ofiarowane bożkom. Jest to również dziwne, ponieważ odwraca kolejność obrzędu. Wszędzie indziej chleb jest wymieniony jako pierwszy, a następnie kielich. Tylko tutaj Nowy Testament stawia kielich przed chlebem.
Ta kolejność jest celowa. Jest to konieczny krok w argumentacji Pawła. Gdyby użył tradycyjnej kolejności (chleb, a następnie kielich), jego przesłanie zostałoby utracone.

Czy chrześcijanie mogą jeść mięso ofiarowane bożkom? Paweł poświęca trzy rozdziały, aby odpowiedzieć na to pytanie, i odpowiada na nie na więcej niż jeden sposób. W 1 Liście do Koryntian 8 Paweł zauważa, że ​​bożek jest niczym na świecie (8:4). Można by argumentować, że jeśli bożek jest niczym, to mięso ofiarowane bożkowi zostało ofiarowane niczemu. Nie różni się ono od mięsa, które w ogóle nie zostało ofiarowane. Nie jest zanieczyszczone; nie może wyrządzić żadnej krzywdy. Dlatego chrześcijanie muszą mieć swobodę jego jedzenia.

Ten argument jest słuszny, ale pomija dwa czynniki. Pierwszym jest to, że niektórzy wierzący nie mogą jeść mięsa bożka, nie będąc świadomymi bożka. Naruszaliby swoje sumienie, jedząc, a naruszanie własnego sumienia nigdy nie jest słuszne. Udział wbrew własnemu sumieniu oznacza jego zbezczeszczenie (8:7).

Wierzący, którzy rozumieją swoją wolność, nadal mają odpowiedzialność wobec wierzących, którzy jej nie rozumieją. Nie mogą ośmielać swoich braci do kalania ich sumień (8:9–12). Sprawienie, że brat się zgorszy, jest grzechem przeciwko niemu. Paweł podsumowuje: „Jeśli mięso gorszy mojego brata, nie będę jadł mięsa, póki świat istnieje” (8:13).

To stwierdzenie wydaje się ekstremalne. Czytelnik mógłby pokusić się o potraktowanie go jako przesady. Nie jest nią. W rzeczywistości Paweł oferuje rozszerzone wyjaśnienie tego nakazu w 1 Koryntian 9. Wyraźnie daje do zrozumienia, że ​​jest gotów zawiesić każdą wolność, która stanie na drodze posługi.

Paweł powraca do głównego pytania w 1 Liście do Koryntian 10. Przyjmuje dziwną taktykę, której używa, aby wprowadzić drugi pomijany czynnik w swoim pierwotnym argumencie. Zaczyna mówić o starotestamentowych przykładach jedzenia i picia. Sednem jego przesłania jest to, że jedzenie i picie mogą być znaczącymi aktami. Mogą one nieść znaczenie wykraczające poza samo spożywanie jedzenia i picia.

Szczególnym przykładem jedzenia i picia, które niesie ze sobą znaczenie, jest Wieczerza Pańska. Paweł chce argumentować, że uczestnictwo w Stole Pańskim jest wysoce znaczącym aktem. Aby wyjaśnić znaczenie, zaczyna od kielicha.

Oryg.: The Man in the Shadows

Kevin Bauder,
20 grudnia 2024
W okresie Bożego Narodzenia dwie postacie słusznie znajdują się w centrum uwagi. Jedną z nich jest Jezus, który urodził się w Betlejem. Drugą jest Maria, Jego matka. Trzecia postać zazwyczaj pozostaje gdzieś w cieniu: wiadomo, że była obecna, ale wydaje się, że nie ma to większego znaczenia. Tym mężczyzną jest Józef.

Wielu chrześcijan traktuje Józefa jako symbol zastępczy. Skoro wiadomo, że Jezus został poczęty i narodzony z dziewicy, zakłada się, że Józef był obecny tylko jako mąż Marii. Uważają, że to, że w ogóle był w tej historii, jest niemal przypadkowe. W końcu, co Józef wniósł? Był mężem Marii. Był męską postacią rodzicielską dla Jezusa. Być może szkolił Jezusa w zawodzie budowlanym. Historia byłaby jednak zasadniczo taka sama, gdyby Józef nigdy nie żył. Inny mężczyzna — czy nawet jego brak — niczego by nie zmienił.
Ewangelie podważają takie założenia dotyczące Józefa. Podają powody, dla których można powiedzieć, że odegrał on wyjątkową rolę w narodzeniu naszego Pana. Bez Józefa misja Jezusa Chrystusa nigdy nie mogłaby się powieść. Był niezwykłym człowiekiem z kilku powodów.

Przynajmniej Józef jest ważny ze względu na swój charakter. Mateusz nazywa go sprawiedliwym lub prawym człowiekiem (Łukasza 1:19). Tylko około dziesięciu osób w Biblii jest nazywanych sprawiedliwymi lub prawymi. To określenie już umieszcza Józefa wśród elity.

KEVIN BAUDER
10 MAJA 2024

Czasami wydarzenia z proroctw biblijnych są stosunkowo proste. Przepowiedziane wydarzenie następuje i proroctwo się wypełnia. Od tego momentu odchodzi w przeszłość. Noe przepowiada potop i on nadchodzi. Eliasz prorokuje suszę i deszcz ustanie. Micheasz prorokuje śmierć Achaba i Achab zostaje zabity. Nawet jeśli wydarzenie wymaga czasu, jest to pojedyncze, proste wydarzenie.

Innym razem wydarzenia z proroctw biblijnych są złożone. W tym przypadku złożony niekoniecznie oznacza skomplikowany, ale raczej składający się z wielu części . Najbardziej złożonym wydarzeniem w proroctwach biblijnych jest przyjście Mesjasza.

Prawdopodobnie pierwsze proroctwo mesjańskie dotyczy potomstwa niewiasty, która zmiażdży głowę węża ( Rdz 3,15 ). Jakub przepowiedział przyjście „Szilo” z rodu Judy, od którego nie odejdzie berło ( Rdz 49:10 ). Balaam widział gwiazdę wychodzącą z Jakuba i berło z Izraela, którego nazywa: „Ten, który będzie panował”.

Do tych wcześniejszych przepowiedni późniejsi prorocy dodali wiele szczegółów. Nadchodzący Mesjasz będzie prorokiem na wzór Mojżesza ( Deut 18:15 ). Miał być królem z rodu Dawida ( 2 Sam 7:11–16 ). Będzie kapłanem na zawsze na wzór Melchizedeka ( Ps 110:1 , 4 ). Będzie rządził narodami laską żelazną ( Ps 2:8–9 ). Oddałby swoje życie za niegodziwości swego ludu (Iz 53 ). Dziesiątki innych proroctw przepowiadało wydarzenia związane z narodzinami, życiem, działalnością, śmiercią Mesjasza, a według 1 Koryntian 15:4 nawet Jego zmartwychwstania.

Proroctwo Daniela o siedemdziesięciu tygodniach wcisnęło nową zmarszczkę na mesjańską linię czasu ( Dan. 9:24–27 ). Dzięki temu proroctwu możliwe stało się poznanie dokładnego roku przyjścia Mesjasza na setki lat wcześniej. Daniel jednak nie przepowiedział narodzin Mesjasza, ale najprawdopodobniej Jego triumfalny wjazd.
Ta zmarszczka prowadzi do pytania, co dokładnie oznacza przyjście Mesjasza. Kiedy badacze Biblii powinni uznać, że Mesjasz przyszedł? Przy Jego narodzinach? Jego chrzest? Jego triumfalny wjazd? Jakieś inne wydarzenie?

W pewnym sensie każde z kilku wydarzeń można wskazać na przyjście Mesjasza. Rzeczywiście, w najpełniejszym tego słowa znaczeniu, Mesjasz jeszcze nie przyszedł, ponieważ nie sprawuje jeszcze pełni królewskiej władzy nad ziemią za pośrednictwem Izraela. Być może właśnie ten czynnik mieli na myśli uczniowie Jezusa, gdy pytali: „Jaki będzie znak twojego przyjścia?” ( Mat. 24:3 ). Chociaż Mesjasz był tuż przed nimi i nawet z nimi rozmawiał, nie przyszedł jeszcze w pełni swojej mocy.

Jezus odpowiada na ich pytanie w sposób, który ujawnia jeszcze więcej Jego przyjścia. Mówi o tym w czasie przyszłym. Twierdzi, że nastąpi to dopiero po serii coraz surowszych wyroków. Kiedy to się stanie, będzie to tak samo wyraźne jak błyskawica przecinająca niebo ( Mat. 24:27 ). Jej kulminacją będzie znak Syna Człowieczego na niebie ( Mat. 24:30 ). Gramatyka w tym ostatnim zdaniu prawdopodobnie zawiera dopełniacz przyłożenia: kiedy Syn Człowieczy pojawi się na niebiosach, będzie On znakiem.

Pod koniec Ewangelii staje się jasne, że Jezus opuści ziemię i pewnego dnia powróci (Ew. Jana 14:1–3 ). Na początku Dziejów Apostolskich wstępuje cieleśnie do nieba ( Dzieje Apostolskie 1:9–10 ), pozostawiając wiele proroctw mesjańskich, które mają się wypełnić po Jego powrocie. Innymi słowy to, co Stary Testament nazywa wydarzeniem (przyjściem Mesjasza), okazuje się serią wydarzeń, a nawet serią przyjścia. Chrześcijanie mówią teraz bez wahania o pierwszym przyjściu Jezusa, które już minęło i Jego drugim przyjściu, które wciąż jest przyszłością. To, o czym Stary Testament mówi jako o jednej rzeczy – o przyjściu Mesjasza – jest zatem wydarzeniem złożonym.

To, co jest prawdą w odniesieniu do przyjścia Jezusa w ogóle, jest również prawdą w odniesieniu do Jego drugiego przyjścia w szczególności. Drugie przyjście jest również wydarzeniem złożonym. Nie wszystkie proroctwa, które mają się wypełnić, wydarzą się jednocześnie. Niektóre spełnią się, gdy On przybędzie na ziemię. Inne spełnią się, gdy ustanowi Swoje tysiącletnie królestwo. Inne nie spełnią się aż do końca Tysiąclecia.

Kevin Bauder
04.12. 2020

Konserwatywni liberałowie zazwyczaj sprzeciwiają się dziewiczemu narodzeniu Chrystusa. Uważają to za nieracjonalną i nienaukową teorię, która była, ich zdaniem, całkowicie zbędna. Cokolwiek szczególnego było w Jezusie umieszczają w Jego unikalnej lecz ludzkiej Boskiej świadomości, a nie w rzeczywistej boskości. Ci starzy liberałowie i moderniści bardzo lekceważą a nawet szydzą z tych, którzy nalegają na to, że dziewicze narodzenie było niezbędne dla chrześcijańskiej wiary.

Ten liberalny pogląd, rdzewiejący obecnie jako ponad stuletni zabytek, nie był wierny biblijnemu objawieniu. Co więcej, pozostawił dziury w systemie doktrynalnym, którego Biblia naucza. Usunąć dziewicze narodzenie Chrystusa to całkowicie zniszczyć przesłanie o Bożym działaniu z ludzkością.

Jedną z przyczyn jest to, że Jezus Chrystus jest ogłaszany prawowitym królem Izraela, a zasadność tego twierdzenia spoczywa na sprawie rodzicielstwa. Aby potwierdzić słuszne roszczenie do tronu i berła Izraela Jezus musi móc prześledzić Swoje pochodzenie od szczególnych jednostek. Równie ważne jest to, że musi móc odrzucić Swoje pochodzenie od innych.

Kevin T. Bauder

Ile było już recesji za mojego życia? Pierwsza jaką pamiętam to „stagflacja” wywołana przez kryzys paliwowy i załamanie rynku papierów wartościowych w latach 1973 – 74. Następnie pojawiła się w czasach reżimu Cartera: podwójna zapaść w 1980, pogorszona przez irańską rewolucję i to co działo się dalej. Kolejny skok cen ropy przyczynił się do recesji pod koniec lat 80- tych, co trwało do 1991 roku. Przeprowadzałem się w tym czasie z Iowa do Teksasu i musiałem znaleźć pracę w najgorszym okresie tej recesji. Składały się na nią złe kredyty udzielane przez tzw.: „Thrifts” czy „Saving and Loans”. Przez 10 lat było w porządku dopóki nie wybuchła bańka spekulacji rynkowych (tzw.: „dot-com bubble”) w 2001, prowadząc do kolejnego kryzysu ekonomicznego, który trwał ponad rok. Kolejna Wielka Recesja miała miejsce w 2007 roku i trwała ponad rok. Obecnie mamy Wielki Lockdown, który obrócił się w kolejną recesję.