Rozdział 1 -Wieczny Cel

„Według postanowienia swego” (BW)

„Według wiecznego celu” (wg wersji ang.)

(Ef. 1:9-11).

Apostoł w dwóch zwrotach obejmuje ogromne znaczenie obecnego czasu działania Bożego. Te dwie frazy to: „zarządzanie tą tajemnicą” („…o szafarzach tajemnic Bożych”, 1Kor 4:1 – przyp. tłum.) oraz „zgodnie ze swym wiecznym zamiarem/celem”. Musimy zdefiniować te terminy. W tym stwierdzeniu (Ef 3:2-5) mowa jest to tym, że obecnie mamy do czynienia z czymś doniosłym, co było ukryte w Bogu przez wszystkie wcześniejsze wieki i pokolenia, a teraz zostało ujawnione. To o co tu chodzi, ma ogromne znaczenie i jest nazwane „Tajemnicą”. Co to znaczy? Z pewnością nie chodzi o mit. Nie jest to coś, co ma w sobie jakiś tajemniczy element. Nie jest to iluzja, coś ulotnego, nienamacalnego, nierealnego. Bóg nie bawił się przez stulecia w chowanego. To, co przechowywał w tajemnicy, ukryciu, zamknięciu, nieujawnione i nieogłoszone, było czymś największym, najbardziej realnym i mającym ogromne znaczenie, co kiedykolwiek pojawiło się w Jego umyśle.

Tak więc, „tajemnica” w tym sensie oznacza Boży, nieujawniony sekret. Coś głęboko ukrytego poza wszystkimi Jego drogami i środkami, których używał przez stulecia, wskazywanego, symbolizowanego, ucieleśnionego w typach, przypowieściach, lecz dotąd nigdy nie pozbawionego tych zewnętrznych warstw i okryć. Jest to coś, co prorocy podejrzewali, coś, co czasami wydawało się być bardzo blisko, na wyciągnięcie ręki, lecz nigdy wcześniej nie zostało w pełni ujawnione. Oni nigdy nie byli w stanie pojąć pełnego i rzeczywistego znaczenia tego, co Duch Boży nakazał im mówić.

Paweł pisze, że teraz wydarzyły się dwie rzeczy. Przyszedł czas działania Bożego, czy też wiek, w którym owa „tajemnica’, sekret został ujawniony, wyniesiony na światło, rozebrany z powłok, a wiedza o nim stała się dostępna dla wszystkich ludzi. O ile teraz to objawienie zostało powierzone wszystkim Bożym „apostołom i prorokom” (Ef 3:5), on, Paweł, został w szczególny i pełniejszy sposób wybrany jako naczynie do niesienia tego objawienia. Paweł twierdzi o sobie, że jemu została mu powierzona szczególna służba: „… zapewne słyszeliście o darze łaski Bożej (szafarstwie – przyp. tłum.), która mi został dana… że przez objawienie została mi odsłonięta tajemnica, … możecie zrozumieć moje pojmowanie tej tajemnicy,.. której sługą zostałem” itd. (Ef 3:1-13).

Continue reading →

T. Austin-Sparks

Opublikowano po raz pierwszy w magazynie „A Witness and A Testimony” w latach1962-1964 z następującą uwagą:

„OD WYDAWCY: Nakład 'ZARZĄDZENIE TĄ TAJEMNICĄ” był przez kilka lat wyczerpany . Nieustannie pytano nas o tą książkę. Nie jesteśmy w stanie wydrukować ponownie całości, lecz postanowiliśmy, jeśli Pan pozwoli, udostępnić kilka poprawionych rozdziałów poprzez „WITNESS AND TESTIMONY”.

 Wstęp

„.. i ukazał ludziom, czym jest zarządzanie tą świętą tajemnicą, od niezmierzonej przeszłości ukrytą w Bogu” (Ef 3:9, wg wersji ang.).

Mamy do czynienia z kilkoma trafnymi i poważnymi pytaniami dotyczącymi tych rozważań. Zawsze łatwo i tanio było krytykować chrześcijaństwo i chrześcijański kościół. Wszyscy wiemy o tym i jest to niebezpieczne zagrożenie oraz nielojalność. Możemy powstrzymywać się od wszystkiego, co podobne jest do krytyki ze względu na strach przed rzekomą duchową pychą, wynoszeniem się i arogancją. Lecz, jak w przypadku Nehemiasza, Daniela i innych, nie możemy zająć obiektywnego stanowiska, lecz raczej, podobnie jak oni, jesteśmy zaangażowani i musimy mówić o „stanie, w którym jesteśmy”. Tu trzeba odmieniać przez: my, nas, nasze. Niemniej jednak to poczucie zaangażowania i utożsamienia się, nie uciszało ich ani nie prowadziło do bierności. Wołali głośno, modlili się, mówili, działali.

Wątpliwości co do tego, że z kościołem jest wszystko w porządku stały się bardzo poważne i sięgają daleko, a ich źródłem było rozpoznanie ogromnej słabości, nieskuteczności i utraty autorytetu. Stan zamieszania, frustracji i impotencji prowadzi do ogromnej kompromitacji Kościoła i hańby dla Pana. O ile, jeszcze nie tak dawno, chrześcijańscy przywódcy pysznili się ze wspaniałych tradycji własnych form denominacyjnego dziedzictwa i przypisywali to suwerennemu Bogu, w naszych czasach w chrześcijańskich kręgach najbardziej powszechnym zwrotem jest „nasze nieszczęsne podziały” bądź „nasze ludzkie podziały”.

Całymi latami, długimi latami, trwa ogromny nacisk w modlitwie na „przebudzenie”. Noce, dnie i tygodnie poświęcane są na szukanie Boga w tym celu. Wszystko z czym się zwraca, ma na widoku znalezienia gruntu do przebudzenia. Z historycznych zapisów wyciągane są wszelkie techniki i rzekome podstawy po to, aby uzyskać powtórkę. Odpowiedzi jednak nie ma, ani w oczekiwany sposób, ani w oczekiwanym czy poszukiwanym zakresie. Czy to znaczy, że Bóg niechętnie patrzy na te wszystkie wyczerpujące naciski, aby coś zrobił dla Swojej własnej chwały? Czy też mamy może poszukać jakiegoś głębszego i dalszego wyjaśnienia? Jest to pytanie, a nie sugestia, że „już odpowiedź mamy”. Należy to wziąć pod uwagę, ponieważ ten brak życia, mocy, wpływu i istotnego świadectwa nie jest uniwersalny. Są takie miejsca, gdzieś tam, lecz głównie na Wschodzie, a nie na Zachodzi. Czy może to być coś ważnego, co może prowadzić nas do rozpoznania istoty tej sytuacji? Zastanówmy się nad tym natychmiast w znacznie szerszym i bliższym kontekście.

Continue reading →

Dave Miller, Ph.D

Jednym z bezpodstawnych twierdzeń rzucanych przez krytyków Biblii są różnice, jakie pojawiają się między Markiem i Janem w opisie godziny ukrzyżowania (McKinsey, 2000, pp. 295-296; Wells, 2013). Marek relacjonuje, że Pan został ukrzyżowany o godzinie trzeciej (15:25), podczas gdy u Jana czytamy, że był sądzony przez Piłata o godzinie szóstej (19:14) – co wydaje się być po czasie ukrzyżowania Jezusa podanym przez Marka. Uzgodnienie tych powierzchownych różnic jest bardzo proste i dalej podkreśla wyszukane Biblijne natchnienie.

Żyjąc w XXI wieku zapominamy o tym, że czas nie zawsze był tak liczony, jak współcześnie. Łatwo nam jest przeliczyć czas w dowolnym miejscu na świecie. Na przykład: jeśli jest 9.00 rano w MoMontgomery, w stanie Alabama (czas Centralny), jest 10:00 rano w Nowym Yorku) 15:00 Londonie i 12:00 w południe w Sydney, Australia. Nie zawsze tak było. Starożytni używali różnych sposobów obliczania czasu.

Uważne studium biblijnego kontekstu pokazuje, że Jan (który pisał nie ma pod koniec I wieku, kilkanaście lat po synoptycznych autorach, z dala od Palestyny, zwracał się do eklektycznej, hellenistycznej audiencji) swoje obliczenia opierał na rzymskim czasie cywilnym. Z drugiej strony Mateusz, Marek i Łukasz liczyli dni i godziny zgodnie z żydowskim czasem (p. Smith, 1869, 2:1102; Robertson, 1922, p. 285; Lockhart, 1901, p. 28; Geisler and Howe, 1992, p. 376; Brewer, 1941, pp. 330-331; McGarvey, 1892, 2:181-182).

Continue reading →