Category Archives: Pozostałe

#

07 stycznia 2008

Nadzieja w środku depresji.

Część 1

Mary Southerland

Prawda na dziś.

Flp. 4:8 Wreszcie, bracia, myślcie tylko o tym,
co prawdziwe, co poczciwe, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co chwalebne,
co jest cnotą i godne pochwały.

Przyjaciółka przyjaciółce

Ze wzrokiem
przykutym do telewizora, serce moje podążało za kobietą skutą kajdanami,
odzianą w pomarańczowy jednoczęściowy kombinezon, gdy cicho podążała za policjantem
eskortującym ją do więzienia. Żona pastora… oskarżona o zamordowanie swego
męża. Emocje błądziły mi między nimi, gniew rywalizował ze współczuciem,
zmieszanie z potępieniem, a sprawiedliwość z miłosierdziem – i z pewnością
nie byłam sama w tych emocjonalnych zmaganiach. Prezenter wiadomości chwiał
się w zrozumieniu tego straszliwego i bezdusznego aktu, który popełniła;
w końcu ta kobieta była żoną pastora. Członkowie kościoła byli zdumieni:
niektórym brakowało słów, inni mogli tylko gapić się przed
kamerami z dozą bólu i niewiary. Słowa takie jak „doskonała” i „idealna”
były używane do opisania rodziny Winklerów.

I wtedy stało
się. Mary Winkler podniosła nieco twarz, na tyle długo, abym mogła spojrzeć
w natrętnie znajome mi oczy, oczy wypełnione pustką i ciemnością. O ile nie
mogę zaakceptować czy nawet zrozumieć jej działania, rozumiem drogę, która
doprowadziła ją do tego ciemnego miejsca, gdzie czuła, że jedyną opcją jest
popełnienie tego ohydnego przestępstwa. Dół klinicznej depresji jest
miejscem zniszczenia – placem zabaw Szatana i jego piekielnych sił.
W 1995 roku sama znalazłam się na samym dnie takiego właśnie ciemnego dołu,
zrozpaczona za Bogiem, błagająca o uwolnienie. Po dwóch długich latach
bolesnej emocjonalnej pracy, ognistej duchowej walki i całkowitego złamania,
wyszłam na światło.

Gdy Bóg
pozwolił mi dzielić się moją historią z innymi, ze zdumieniem odkryłam jak
wiele kobiet zmaga się – w bolesnej ciszy – z depresją. Mam dla was dobrą
nowinę, moje przyjaciółki! Jest droga wyjścia z tego dołu i uwolnienie
od ciemności. W ciągu następnych dni, chcę podzielić się z wami prawdami,
których Bóg nauczył mnie w ciemności, a które zrewolucjonizowały
moje życie kierując je ku światłu. Jedną z najważniejszych prawd jest ta,
że możemy się zmienić tak, aby żyć i usługiwać przez zmianę swojego myślenia

Gdy siedziałam
w tym dole klinicznej depresji, zaczęłam dostrzegać to, że moje wzorce destrukcyjnego
myślenia stały się złośliwym cyklem samo potępienia i braku poczucia bezpieczeństwa.
Ten cykl musiał zostać złamany. Zaczęłam modlić się, prosząc Boga, aby przejął
kontrolę, wiedząc, że tylko On może dokonać tego, o co proszę. Poniższe kroki
przeprogramowały mój proces myślenia i dosłownie przemieniły moje
życie.

Krok pierwszy: Uznaj moc myśli. Księga Przypowieści
23:7 mówi o nich w tan sposób: Ponieważ
jak człowiek myśli, taki jest (wg. Wersji ang. – przyp.tłum). Innymi
słowy: to o czym myślimy, tym się staniemy! Największym polem bitwy chrześcijanina
jest umysł. Myśli są rzeczywiste i potężne. Nasze działania, postawy, zachowania
rodzą się w umyśle – w naszym życiu wewnętrznym. Dosłownie można zmienić
swoje życie zmieniając to jak się myśli. W Księdze Izajasza znajdujemy obietnicę
26:3: Temu, który ufa Tobie zachowujesz pokój,
pokój temu, którego myśli skupiają się na tobie (tłum.
z j.ang. NLT – przyp.tłum). Radość i pokój angażują zarówno
serce jak i umysł. Złe myślenie prowadzi do złego życia. Pierwszym krokiem
ku właściwemu myśleniu jest uznanie mocy naszych myśli.

Krok drugi: Poznaj Boże standardy dotyczące naszych myśli.

Pierwszy standard: myśli prawdziwe.
„Prawdziwe” literalnie oznacza „szczere, autentyczne lub rzeczywiste”. Gdy
umieszczamy w naszym umyśle Słowo Boże, ono zmieni myśli destruktywne na
zdrowe. Nie trać swojej cennej energii starając się być z innymi, którzy
oczekują od ciebie, że będziesz starać się zdobyć akceptację wszystkich innych
poza Bogiem. Bądź prawdziwa!

Standard drugi: myśli szlachetne.
„Szlachetne” literalnie oznacza „warte szacunku i czci”. Słowo „szlachetne”
(ang. noble) jest używane w Nowym Testamencie tylko 4 razy i za każdym razem
jest powiązane z samokontrolą, w szczególności z kontrolowaniem języka.

1 Tym. 3:11 Kobiety powinny być szanowane przez
innych. Nie wolno im źle mówić o innych. Muszą być opanowane i wierne
we wszystkim (NCV – z ang.).

„Godne podziwu” (ang. admirable) jest podobne do słowa „szlachetne” i literalnie
oznacza „mówiący w porządku” lub „godny mówienia o nim”. Innymi
słowy: jeśli myślimy właściwie, będziemy również mówić właściwie!
Statystyki mówią, że przeciętny człowiek spędza około 1/5 swojego
życia mówiąc! (Dla nas kobiet może to być nieco wyższy procent!).
Gdyby nasze słowa wydrukować, to jeden dzień zapełniłby 50 stronicową książkę,
a w ciągu roku przeciętny obywatel wypowiada słowa, którymi można by
zapisać 132 książek o objętości 200 stron każda! Jaką książkę dziś piszesz?
Czy jest to coś zachęcającego czy potępiającego, o miłości czy nienawiści,
pokoju czy gniewie?

Przysłowia Salomona przypominają nam, o tym, że (16:24)
Miłe słowa są jak plaster miodu, słodyczą dla duszy, lekarstwem dla ciała.
Słowa są jak ziarno, co siejesz, to i żąć będziesz.

List Jakuba 3:2 Dopuszczamy się wszyscy wielu uchybień;
jeśli ktoś w mowie nie uchybia, ten jest mężem doskonałym, który i
całe ciało może utrzymać na wodzy.

Starożytna baśń mówi o Proteusie, potworze, który miał niezwykłą
moc. Mógł przyjmować dowolne kształty i wygląd. Mógł stać się
drzewem i kamykiem, lwem i gołąbkiem, wężem i barankiem, i bez żadnych trudności
przekształcać się z jednej postaci w drugą. Proteus przypomina mi ludzki
język, który może błogosławić jak i przeklinać. Może wyrażać chwałę
i szeptać oszczerstwa, może wypowiadać słowa zachęty i stać się instrumentem
zniszczenia! Za kontrolą języka stoi umysł! Cuglami naszego języka jest kontrolowane
myślenie,… myśli, które są godne podziwu, szacowne, myśli wypełnione
światłem, a nie ciemnością.  

Pomódlmy się

Ojcze, badam swoje myśli i wiedze ciemność ukrywającą się w nich. Myśli negatywne,
krytyczne, pełne pychy,…lecz Panie, poddaję moje myśli Tobie. Daję Ci pełną
zgodę na przygwożdżenie tych myśli, które nie podobają się Tobie.
Proszę, abyś mi dał siłę do pokonania tych myśli i pokazał źródło,
z którego one pochodzą. Naprawdę chcę myśleć właściwie i życie właściwie.

W Imieniu Jezusa. Amen

Teraz twoja kolej

• Czytaj 
  i zapamiętaj werset z Listu Jakuba 3:2: Dopuszczamy 
  się wszyscy wielu uchybień; jeśli ktoś w mowie nie uchybia, ten jest 
  mężem doskonałym, który i całe ciało może utrzymać na wodzy. 
  Jak ta prawda funkcjonuje w twoim codziennym życiu i służbie? 
  

• Zbadaj
  swoje myśli w poszukiwaniu wzorów/schematów myślenia, które
  niszczy.

• Czy możesz
  znaleźć źródło tych schematów? Przejdź poza same myśli i dotrzyj
  do korzeni tego źródła. Wykorzeń je! Usuń!

  Proś
  Ducha Świętego, aby umocnił cię, gdy stajesz przeciwko niemu!

Girlfriends in God
P.O. Box 725
Matthews, NC 28106
info@girlfriendsingod.com
www.girlfriendsingod.com

основы сео продвижения

#

05 stycznia 2008

Bóg zaś...
Część 2

Sharon
Jaynes

Prawda
na dziś.
Bóg zaś daje dowód swojej miłości ku nam przez to, że kiedy
byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł
(Rzm. 5:8).

Przyjaciółka Przyjaciółce
Wczoraj dzieliłam się z wami tym, jak wyrastałam wśród domowego
zamieszania, które pozostawiło mnie w niewoli uczuć poczucia
braku bezpieczeństwa, niewystarczalności, niepewności. Jeśli nie
czytałaś poprzedniej części kliknij tutaj

Dziś chcę opowiedzieć wam resztę tej historii.

Gdy miała 12 lat zaprzyjaźniłam się z dziewczyną z sąsiedztwa, Wandą
Henderson.  Znałyśmy się od pierwszej klasy, lecz tak naprawdę
związałyśmy się w szóstej. Mama Wandy wzięła mnie pod swoje
skrzydła i kochała mnie jak swoje własne dziecko. Pani Henderson
wiedziała, co się działo w moim domu i wiedziała o moim zranionym
sercu. Uwielbiałam przebywać w ich domu. Państwo Henderson przytulali
się i całowali przy nas a nawet zwracali się do siebie zdrobniale.
Nigdy wcześniej w życiu  nie widziałam małżeństwa tak
funkcjonującego i obserwowałam  ich w zdumieniu. Nie wiedziałam
dlaczego ta rodzina była tak inna od mojej, lecz wiedziałam, że ta
różnica miała coś wspólnego z Chrystusem. Ich dom był
balsamem – emocjonalnym uzdrowiskiem. Pani Hednerson chodziła
po domu, zajmując się swoimi domowymi pracami, śpiewając pieśni
chwały dla Pana, nawet  opowiadała o Jezusie Chrystusie tak,
jakby Go znała osobiście. Myślałam, że to jest dziwne.

W końcu zaprosiła mnie, abym poszło do kościoła z nimi i zdałam sobie
sprawę z tego, że większość ludzi w ich kościele mówiła o Jezusie Chrystusie  tak, jakby Go znali osobiście. Zdumiewające, ale moja rodzina przy całej tej codziennej walce, chodziła do kościoła w niedziele. Tak, przy tym alkoholu i kłótniach chodziliśmy do politycznie poprawnego, społecznie szanowanego kościoła – walcząc całą drogę, aż do frontowych drzwi.
Słyszeliśmy łaskoczące uszy, nieobraźliwe kazania, które były na tyle moralne, że uważaliśmy, że wykonujemy nasz amerykański obowiązek, lecz nie były na tyle duchowe, aby w jakikolwiek sposób przekonać nas o grzechu czy przemienić.

Kościół Hendersonów był inny. Rozmawiali o osobistej relacji z Jezusem
Chrystusem, o czym nigdy wcześniej nie słyszałam. Chciałam mieć to,
co oni mieli. Chodziłam do tego kościoła i chłonęła każde słowo, które pastor czy nauczyciele mówili o Zbawicielu, który ukochał mnie tak bardzo, że dał Swoje życie na Krzyżu Kalwarii za mnie, abym mogła mieć życie wieczne. Zapłacił karę za mój grzech. Kochał mnie tak bardzo, nie dlatego, że byłam ładna czy dlatego, że robiłam różne rzeczy dobrze, lecz dlatego, że byłam Jego.

Następnego roku pani Henderson zaczęła studium biblijne dla nastolatków z sąsiedztwa i zakochałam się w Słowie Bożym. Pewnego wieczoru, gdy miałam 14 lat, pani Henderson posadziła mnie na tapczanie.
„Sharon, – zapytała – Czy jesteś gotowa przyjąć Jezusa jako swego
osobistego Zbawiciela i Pana?” Ze łzami płynącymi po policzkach
odpowiedziałam: „Tak”. W chwili gdy przyjęłam Chrystusa
zakończyła się moja duchowa transformacja – przeszłam ze
śmierci do życia w mgnieniu oka – w czasie, który był mi
potrzebny, aby powiedzieć: „wierzę”. Biblia mówi, że gdy dochodzimy do wiary w Jezusa Chrystusa stajemy się „nowym stworzeniem, stare przeminęło, wszystko stało się nowym” (2 Kor. 5:17). Niemniej przemiana mojej duszy (umysłu, woli i emocji) dopiero się zaczęła. Początkowo moi rodzicie patrzyli z ukosa na moją „nową religię”, lecz trudno było sprzeciwiać się czy odrzucić moją miłość do Pana. Dwa lata po oddaniu mojego życia Jezusowi, moja matka przyjęła Go jako osobistego Zbawiciela, a po następnych trzech latach, przez serię wydarzeń, zawirowań i zwrotów, które tylko nasz Niebiański Ojciec mógł zorganizować, mój ziemski ojciec oddał swe życie Chrystusowi. W ciągu 6 lat Bóg dokonał niebywałego cudu w życiu moim i mojej rodziny.

Lecz wróćmy do czasu, gdy byłam 14 letnią dziewczynką pochłoniętą
przez uczucia niepewności, braku bezpieczeństwa i nie nadawania się
do niczego. Czy te uczucia znikły w chwili, gdy przyjęłam Chrystusa?
Czy wyparowały, gdy powiedziałam słowa: „Ja Wierzę”. Och, moje drogie, chciałbym tak wam powiedzieć, lecz tak się nie stało. W istocie, nawet nie wiedziałam o tym, że one w ogóle są.

Przez lata nauczyłam się jak sobie kompensować mój brak poczucia
bezpieczeństwa. Gdybyście mnie spotkały jako nastolatkę – moje
osiągnięcia i sukcesy – nigdy nie pomyślałybyście, że w taki
sposób się czuję czy że byłam w tego rodzaju więzach. .

 Od tego czasu (14 lat), aż niemal do początku moich lat trzydziestych
zawsze czułam się, że coś było nie tak z moją duchowością – jakbym weszła do kina 20 minut później i spędziła cały czas zastanawiając się, o co chodzi. Dziwiłam się, dlaczego tak bardzo zmagam się z tym, aby wieść zwycięskie chrześcijańskie życie. Miałam cudownego męża, syna i szczęśliwe życie rodzinne. Nauczałam studium biblijnego w solidnym biblijnym kościele i byłam otoczona przez silnych chrześcijańskich przyjaciół. A jednak czegoś brakowało – nie wiedziałam czego. Nie rozumiałam tej zmiany, która nastąpiła we mnie w chwili, gdy stałam się chrześcijanką. Nie rozumiałam mojej prawdziwej tożsamości dziecka Bożego.

Ponownie, Bóg nie zostawił mnie w tym stanie. Coś zdarzyło się w tym
czasie. Jak podgrzany popcorn strzelający przemianą w puszyste, białe
chmurki zaczęły do mnie, wyskakiwać do mnie pewne szczególne
wersety z Biblii. „Jesteś wybrana i umiłowana”. „Jesteś uświęcona”, „Jesteś święta”. Zaczęłam rozumieć to, że moje patrzenie na siebie i to w jak widział mnie Bóg to były dwa zupełnie różne sposoby patrzenia. Tak, przeżyłam duchową przemianę w chwili przyjęcia Chrystusa. Mój martwy duch stał się żywy w Chrystusie… narodzony na nowo, jak powiedział Jezus Nikodemowi, lecz ostateczna przemiana, proces stawania się podobnym do obrazu Chrystusa, dopiero się zaczął.

Bardzo cieszę się, że zechciałyście udać się w duchową podróż ze Mary, Gwen i ze mną. Modlimy się o to, abyście zaczęły widzieć siebie tak, jak widzi was Bóg – wybrane, zaakceptowane, święte i umiłowane.

Pomódlmy się

Drogi Niebieski Ojcze, tak bardzo cieszę się z tego, że mnie powołałeś,
wybrałeś i zaadoptowałeś jako Swoje dziecko. Modlę się o to, abym
coraz bardziej zbliżała się do Ciebie i stawała się z każdym dniem coraz bardziej podobna do Chrystusa. Dziękuję Ci za to, że idziesz tak daleko, aby pokazać Twoim dzieciom, jak bardzo szczególne są dla Ciebie.

W Imieniu Jezusa,

Amen

Girlfriends in God
P.O. Box 725
Matthews, NC 28106
info@girlfriendsingod.com
www.girlfriendsingod.com

системы продвижения сайтов

#

03 stycznia 2008

Bóg zaś...

Sharon Jaynes

Księga Objawienia 12:11 mówi:

A oni zwyciężyli go przez krew Baranka i przez słowo świadectwa swojego,


i nie umiłowali życia swojego tak, by raczej je obrać niż śmierć.

Za każdym razem, gdy opowiadasz swoja historię jest to kolejny cios w plan
przeciwnika. Alleluja!

Girlfriends in God
P.O. Box 725
Matthews, NC 28106
info@girlfriendsingod.com
www.girlfriendsingod.com

продвижение сайта

www.verticallifeministries.org
destinys_kiss2004 @ yahoo.com

Ostatnio wiele słyszałem, czytałem a nawet pisałem na temat rozpoznania tego,
czym jest prawdziwe Królestwo Boże. Uważajmy na to, co się pisze w
tym temacie, ponieważ Królestwo Boże nie polega na słowie, lecz na
mocy (1 Kor. 4:20).

Skoro więc usłyszeliśmy tą prawdę o naturze Królestwa i usłyszeliśmy
tamtą prawdę o naturze Królestwa; bądźmy ze sobą szczerzy; czy ja
jestem przygotowany, aby uchwycić się PIERWSZEJ PRAWDY o Królestwie,
która daje mi istotę natury Królestwa i prawo do życia tam
jako syna?
Zanim dotkniemy tego, czym ta pierwsza prawda może być, pozwólcie,
że zilustruję coś przy pomocy historii z mojego życia.

Rządzenie
Dorastałem na 'ślepej ulicy’. Na tym końcu był stos drewna, gdzie wraz z
braćmi i kolegami budowaliśmy 'forty’. Kopaliśmy ogromną dziurę w ziemi; przykrywaliśmy
ją gałęziami; po czym stroiliśmy ją według naszego upodobania.

Nigdy nie mieliśmy problemów przy wspólnej budowie (możecie
to sobie wyobrazić, że wymagało sporo wysiłku), lecz gdy budowla była już
gotowa, zaczynała się dyskusja, kto z nas ma być przywódcą (czy królem)
i wtedy zaczynały się problemy. W jednym takim szczególnym zdarzeniu
uczestniczyłem, gdy miałem około 13 lat, a walka zaczęła się między mną i
moim bratem, Barrym.

Barry był silniejszy ode mnie, lecz ja byłem podlejszy. Byłem dwa lata starszy
od niego i tego dnia skończyło się to tak, że zrzuciłem go tego drewna dalej
w górę ulicy. Tuż obok naszego domu przerzuciłem go zza siebie rozłożył
się na chodniku. Teraz był mój.

Mój syn
Pół na trawie, pół na chodniku, Barry leżał na plecach w rynsztoku.
Lałem go, gdy naglę wielką dłoń poderwała mnie w górę i odrzuciła
mnie na trawnik. Jeszcze bardziej wściekły skoczyłem na nogi tylko po to,
aby spojrzeć wprost w oczy równie wściekłej osoby; Mojego Ojca.
„A tobie co się wydaje, ,….., że co robisz?” – syknął na mnie i na
mnie, z rękami na swoich biodrach, jak ja w ogóle mogę tak traktować
kogoś innego!

Bąkałem coś o tym, że Barry pierwszy rzucał pięściami, lecz wtedy stało się
coś, czego nigdy nie zapomnę. Nagle jakieś usprawiedliwienie, choć szalone,
przyszło nie wiadomo skąd: „On jest moim bratem!”

Ojciec zamknął się, lecz zrobił bardzo potężny krok w moją stronę. Wisząc
jak wieża nade mną, z płonącymi oczyma, przyłożył palec do mojej piersi i
powiedział:

„On jest moim synem”.

Sprawiedliwość? Czy po prostu MY?
Ojciec był policjantem. To on sam uczył mnie, jak się bronić. Wierzył w sprawiedliwość,
lecz wierzył również w docieranie do niej przy pomocy właściwych środków.
A to czego uczył mnie, abym umiał się bronić, nigdy nie było po to, abym
umiał wymuszać na kimkolwiek swojego zdania.

I powiedział także do tych, którzy pokładali ufność w sobie samych,
że są usprawiedliwieni, a innych lekceważyli, to podobieństwo: Dwóch
ludzi weszło do świątyni, aby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik.
Faryzeusz stanął i tak się w duchu modlił:
Boże, dziękuję ci, że nie jestem jak inni ludzie, rabusie, oszuści, cudzołożnicy
albo też jak ten oto celnik. Poszczę dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę
z całego mego dorobku. A celnik stanął z daleka i nie śmiał nawet oczu podnieść
ku niebu, lecz bił się w pierś swoją,
mówiąc: Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu. Powiadam wam: Ten poszedł
usprawiedliwiony do domu swego, tamten zaś nie; bo każdy, kto siebie wywyższa,
będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.

Łk. 18:9-14

Dlaczego czułem się usprawiedliwiony tłuc mojego brata, tylko dlatego, że
był moim bratem? Nie wiem tego, lecz widzę dziś bardzo wiele podobnych postaw
w kościele i mam już tego dość. Chciałbym więc być głosem przypomnienia mojego
Ojca, który mówi: „Brat, który sprawia ci problemy może
być twoim bratem, lecz jest on Moim synem. A jeśli ty decydujesz się być
dla niego twardym, uważaj. Znajdziesz się w Mojej ręce a Mój gniew
spadnie na ciebie, więc lepiej zastanów się wcześniej”.

„MY” w Jezusie
Wszelkie relacje zaczynają się od tego, co Oswald Chambers nazywa: „Służbą
wewnętrzną”. „JEDNĄ z pierwszych lekcji nauczanej przez Służbę Wewnętrzną
jest rozmawiać z Bogiem w monologu: Mówić Mu to, co ty wiesz, że On
wie, po to, abyś mógł poznać to tak, jak On zna”.
Jedną rzeczą jest wiedzieć, że Bóg kocha Swoje dzieci i że ja mam robić
to samo, a inną jest wiedzieć, że Bóg chce mnie ukształtować na podobieństwo
Jezusa; a współczesną służbą Jezusa jest wstawiennictwo (Hebr. 7:25).

Jeśli mam znać Królestwo od wewnątrz, muszę znaleźć się na jednej linii
z co najmniej dwoma punktami. Muszę uznać to, że nie jestem w stanie dowiedzieć
się niczego o Królestwie dopóki nie uchwycę tych dwóch
punktów jako „pierwszej prawdy” Królestwa:

Krzyż
To doprowadziło mnie do miejsca, w którym teraz modlę się modlitwą
w pierwszej osobie liczby mnogiej. tj.: per „my”. Zazwyczaj modliłem się
tak: „Ojcze, miej miłosierdzie nad ’takim to a takim’ i pomóż
mu zobaczyć ’to a to’ i daj mu łaskę, aby był bardziej ’taki a
taki’, lecz już się tak nie modlę.

Byłem szczery, lecz nie uważam już więcej siebie za kogoś mocnego i mogącego
pomóc mojemu bratu z tej perspektywy. Zamiast tego, zacząłem postrzegać
mojego brata i siebie jako jedno w naszej słabości. Tak więc teraz, za każdym
razem, gdy widzę słabość mojego brata, modlę się modlitwą per „my”, widząc
nas jako jedno.

Nadal uczę się tej lekcji, lecz wierzę, że jest to serce Królestwa
i że jego zbawcze namaszczenie jest zasadą zwaną „MY” (ponad mną, moim i
nasze). Wiem również, że ta zasada, nauczanie jej czy głoszenie nic
dobrego nie da, dopóki ja sam nie będą żył według niej. Ponieważ wyłącznie
wtedy, gdy żyję tą zasadą i świat patrzy na to, że z całego serca uchwyciłem
się jej, widzi prawdziwą miłość i moc Bożą (Jn 17:21-23)

Takie życie „MY” może da się osiągnąć tylko w modlitwie. Więc staram się
w moich modlitwa uchwycić pełnię tego, kim jesteśmy jako Ciało, mówiąc:
„Ojcze przebacz NAM,… miej miłosierdzie dla NAS, pomóż NAM zobaczyć,..
daj NAM łaskę do zmiany…”

Skupiam się w moich osobistych modlitwach i wewnętrznej wizji na widzeniu
NAS uzdrowionych i na ZJEDNOCZENIU, modląc się: „Dziękuję ci, Ojcze, że wzrastaMY;
że jesteśMY złączeni i dopasowani razem jako JEDNO w Chrystusie, że skutecznie
zaspokajaMY potrzeby jako połączeni w JEDNO ze sobą razem w JEDNO ciało,
budując siebie na wzajem w miłości JAKO JEDNO”.

Jest to obecnie spersonalizowana wersja tego, jak się modlę i wierzę w Ef.
4:16. Śmierć i życie są w mocy języka i uczę się poddawać dzieło uzdrowienia
i pełni między mną a innymi mądrości i zdolnościom Ducha Świętego. Ponieważ
bez Niego moja naturalna miłość nie wystarczy, aby utrzymać na tyle długo
i dotarł do życia.

Sprawiedliwość w rzeczywistości MY
Pomalutku, mój wzrok oczyszcza się w tej sprawie, gdy Bóg przez
Swoją łaskę wszczepia we mnie służbę pojednania. Gdy modlę się modlitwą per
MY dochodzę do tego, aby widzieć mojego w brata bardziej współczujący
sposób.

Moje niezadowolenie nie znikło, lecz skłoniło się przed miłością. Zostało
zmuszone do uznania krzyża jako sprawiedliwości Bożej: pojednawczą wyrówniarką
wszystkiego. Z tego punktu widzenia wzrósł mój wewnętrzny pokój,
a co bardziej zdumiewające, coś pięknego dzieję się, czego się nigdy nie
spodziewałem:

Okrywam innych w modlitwie;
utożsamiając się z Jezusem w takim wstawiennictwie,

Sam Jezus staje po mojej stronie;
okrywając moją nagość Swoim miłosierdziem.

Najpiękniejszą częścią mojego wzrostu w jedności z innymi jest to, że zacząłem
postrzegać Jezusa i siebie bardziej jako 'NAS’. Oczywiście było to faktem
przez cały czas, który wynikał z miłości krzyża. Nigdy tak naprawdę
nie przeżywałem wolności tej prawdy, dopóki nie zacząłem identyfikować
się z grzechami mojego brata jak z moimi własnymi, w przeciwieństwie do stania
na zewnątrz jego grzechu, usiłując mu pomóc lub chodząc wokół
niego, lub, co najgorsze,….

Nie jestem w stanie powiedzieć, że jest to droga bez kosztów, ponieważ
krzyż zawsze je wnosi, niemniej odkrywam, że jeśli bardziej szukam korzyści
brata niż własnej to otwierają się drzwi do obfitego zaspokojenia moich własnych
potrzeb.

TEN Klucz
Otrzymaliśmy klucze do Królestwa, lecz bez 'pierwszego klucza” –
krzyża – który8 daje nam wejście przez łaskę, pozostałe klucze są
bezużyteczne, ponieważ otwierają tylko wewnętrzne drzwi.

Krzyż jest TYM KLUCZEM do Królestwa. On otwiera drzwi do serca Jezusa,
który modlił się: Ojcze, przebacz im, bo nie
wiedzą, co czynią.

Otwieranie drzwi i słuchanie o tym, że sprawiedliwość jest tym punktem, w
którym my musimy zdecydować: „Czy uchwyciłem tą sprawiedliwość, czy
też szukam 'innego królestwa’?” Decyzja, oczywiście, należy do całkowicie
ciebie.

Sprawiedliwość Boża nie ustąpi ze swojej doskonałości ku naszej „praw- ości”.
Jest to dzieło zupełnie nie podlegające negocjacjom. Jeśli więc uchwycimy
doskonałe dzieło sprawiedliwości Krzyża, a tym samym doskonałej miłości Bożej,
musimy wejść do objawienia Królestwa następujących rzeczy:

Wyłącznie Jezus ma prawo mówić: „oni”.

Cała reszta nas, będących zbiorową częścią nich, musi modlić się:
„Ojcze, przebacz NAM”.

Życie Królestwa Bożego, ponad samym poznaniem, jest żywą sprawiedliwością,
żywym pokojem i żywą radością, które są doświadczane z wewnątrz Królestwa
w Duchu Świętym.

Czy dostrzeganie krzyża w taki sposób jak to opisałem będzie kluczem
do właściwej sprawiedliwości, co może wprowadzić cię na wewnętrzne dziedzińce
Jego pokoju i radości?

Próbuj modlić się modlitwami per „NAS”, ponieważ, gdy tak będziesz
robił, nagle odkryjesz „JEDNO” z Ojcem i Synem; głęboko wewnątrz Królestwa
Bożego.

зарегистрировать сайт в каталоге яндекс