Category Archives: Temat

2 Tym 2:23.
A GŁUPICH I NIEDORZECZNYCH ROZPRAW UNIKAJ, WIEDZĄC, ŻE WYWOŁUJĄ SPORY.
Do jakich zakazów winien stosować się Tymoteusz i wszyscy słudzy Pańscy obecnej doby? Nie możemy powiedzieć, że jest to bezwzględny zakaz prowadzenia jakichkolwiek rozpraw, bo widzimy, że kiedy prawda Ewangelii była zagrożona, Paweł sam brał udział w gorących polemikach. Posunął się do tego, że sprzeciwił się publicznie apostołowi Piotrowi (Gal 2:11-14). Poza tym apostoł zachęca Tymoteusza by strzegł świętego depozytu prawdy i walczył o niego. Każdy chrześcijanin musi w pewnym sensie „staczać dobry bój wiary” (1 tym 6:12), broniąc jej i zachowując w niezmienionej postaci. Zakazane są rozprawy, które same w sobie są „głupie i niedorzeczne” a w efekcie „wywołują spory” ponieważ opierają się na czystych spekulacjach. Z tego samego powodu określone zostały jako „bezużyteczne” ponieważ wykraczają poza ramy Pisma i nie poddają się intelektualnej dyscyplinie, którą Pismo Święte powinno nam narzucać. Ponadto nieuchronnie „wywołują spory”, gdyż kiedy ludzie porzucają objawienie dla spekulacji, tracą ustalony autorytet i bezstronny głos, do którego mogliby się odwołać. Popadają w czysty subiektywizm i tym samym ich argumenty – w sytuacji gdy opinia jednej strony jest tak samo dobra lub zła jak drugiej – są daremne. Gdyby tylko dzisiejszy Kościół chciał zwrócić uwagę na ostrzeżenie! Niebiblijne spekulacje w połączeniu z natarczywymi polemikami bardzo zaszkodziły sprawie Chrystusa. Podstawową cechą sługi Pańskiego ma być łagodność.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

2 Tym 2:22.
MŁODZIEŃCZYCH ZAŚ POŻĄDLIWOŚCI SIĘ WYSTRZEGAJ, A ZDĄŻAJ DO SPRAWIEDLIWOŚCI, WIARY, MIŁOŚCI, POKOJU Z TYMI, KTÓRZY WZYWAJĄ PANA Z CZYSTEGO SERCA.
Jest prawdą, że Bóg w swym niepojętym zamyśle wybierał czasem nieczyste naczynia jako instrumenty swego sądu czy też zbawienia. W czasach Starego Testamentu określił pogańską Asyrię jako „laskę mojego gniewu”, która uderzyła krnąbrnego Izraela i którą następnie odrzucił (Iz 10:5). Również króla babilońskiego Nabuchodonozora nazwał Bóg „moim sługą”, przez którego potem osadził swój lud, a króla perskiego Cyrusa swym „pasterzem” i „pomazańcem”, którego użył, aby ich wyzwolić. Były to wyjątkowe przypadki, gdzie w grę wchodziły narody a nie poszczególni ludzie. Całe Pismo podkreśla, że Bóg wybiera do swego użytku czyste naczynia, „oręż sprawiedliwości” (Rz 6:13) dla wypełnienia swych celów. Z pewnością więc Tymoteusz zgodnie z wezwaniem Pawła musi oczyścić samego siebie, jeśli ma być przeznaczony do użytku samego Boga. Tymoteusz ma wystrzegać się młodzieńczych pożądliwości. Odnosi się to do niebezpieczeństwa pewności siebie jak i pobłażania samemu sobie, egoistycznych ambicji, zawziętego uporu, arogancji i do wszystkich przewrotnych impulsów młodości. W sensie pozytywnym Tymoteusz ma zdążać do osiągnięcia czterech podstawowych celów chrześcijanina – sprawiedliwości, wiary, miłości i pokoju – i ma dążyć do tego otoczony odpowiednimi ludźmi, chodzi o tych, którzy wzywają Pana z czystego serca, czyli tych, którzy dzielą z Tymoteuszem ten sam głód sprawiedliwości i którzy szczerze wołają do Boga by ten głód zaspokoił.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

2 Tym 2:21.
JEŚLI TEDY KTO SIEBIE CZYSTYM ZACHOWA OD TYCH RZECZY POSPOLITYCH, BĘDZIE NACZYNIEM DO CELÓW ZASZCZYTNYCH, POŚWIĘCONYM I PRZYDATNYM DLA PANA, NADAJĄCYM SIĘ DO WSZELKIEGO DZIEŁA DOBREGO.
Trudno byłoby przecenić przywilej, który apostoł przyznaje tu Tymoteuszowi, lecz w gruncie rzeczy przywilej ten obejmuje wszystkich razem i z osobna chrześcijańskich pracowników bądź usługujących, którzy spełnią pewien warunek, gdyż oświadczenie apostoła jest podane w dość ogólnych określeniach: „jeśli tedy kto siebie czystym zachowa”. Natomiast przywilej ten opisany jest w prostych a zarazem pięknych słowach: „i będzie naczyniem do celów zaszczytnych”. Pan domu stawia jeden warunek: naczynia, których używa, muszą być czyste. Od tego zależy wypełnienie Jego obietnicy. Jest to oczywiste od początku, że pewien rodzaj samooczyszczenia jest nieodzownym warunkiem przydatności dla Chrystusa. Na czym ono konkretnie polega? Mamy się odwrócić od tego co jest niegodziwe. Nie znaczy to, że mamy zerwać imiennie ze wszystkimi członkami Kościoła, co do których mamy podejrzenie, że nie są prawdziwymi wierzącymi lub odłączyć się od widzialnego Kościoła, ponieważ Jezus dowiódł w swej przypowieści, że między pszenicę został zasiany kąkol i nie zostanie stamtąd usunięty aż do żniw. Już wcześniej przekonaliśmy się, że dwa rodzaje naczyń sugerują raczej nauczycieli prawd chrześcijańskich a nie członków Kościoła. Nie tyle mamy unikać kontaktów z takimi ludźmi, co z błędem i złem, które reprezentują. Oczyścić się „od tych” oznacza usunąć z naszego umysłu ich fałsz, a z serca i życia – ich niegodziwość. Zatem czystość nauki i czystość życia jest podstawowym warunkiem, aby być użytecznym dla Chrystusa.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

2Tym 2:16-19.
A POSPOLITEJ, PUSTEJ MOWY UNIKAJ, BO CI, KTÓRZY SIĘ NIĄ POSŁUGUJĄ, BĘDĄ SIĘ POGRĄŻALI W CORAZ WIĘKSZĄ BEZBOŻNOŚĆ. A NAUKA ICH SZERZYĆ SIĘ BĘDZIE JAK ZGORZEL; DO NICH NALEŻY HYMENEUSZ I FILETOS,
KTÓRZY Z DROGI PRAWDY ZBOCZYLI, POWIADAJĄC, ŻE ZMARTWYCHWSTANIE JUŻ SIĘ DOKONAŁO, PRZEZ CO PODWAŻAJĄ WIARĘ NIEKTÓRYCH. WSZAKŻE FUNDAMENT BOŻY STOI NIEWZRUSZONY, A MA TĘ PIECZĘĆ NA SOBIE: ZNA PAN TYCH, KTÓRZY SĄ JEGO, I: NIECH ODSTĄPI OD NIESPRAWIEDLIWOŚCI KAŻDY, KTO WZYWA IMIENIA PAŃSKIEGO.
Niebezpieczeństwo jakie niesie fałszywe nauczanie ma dwojaki wymiar. Jest ono bezbożne i wywołuje zgorzel. W pierwszym przypadku oddziela ludzi od Boga. Mówi o tym werset 16. Po drugie nauka ta szerzy infekcję w społeczności wierzących. Paweł dla uwypuklenia tej prawdy powtarza to trzy razy w wersetach 14, 17, 18. Te dwie charakterystyczne dla herezji tendencje są najbardziej znaczące. Byłoby mądrze zapytać, jaką postawę względem Boga reprezentuje każdy z tych typów nauczania, oraz jaki wpływ wywiera to na ludzi. Prawda zawsze wielbi Boga prowadząc ludzi do pobożności i podnoszą ich na duchu. Chociaż wiarę człowieka być może podważono, Boży fundament pozostaje nietknięty. Jest nim prawdziwy Kościół, który buduje Jezus Chrystus. Posiada on podwójną pieczęć. Pierwsza jest tajna i zakryta: „zna Pan tych, którzy są jego” i dlatego zawsze będzie ich chronił. Druga jest jawna i widoczna: „niech odstąpi od niesprawiedliwości, każdy kto wzywa imienia Pańskiego” i niech udowodni w ten sposób przez swoją świętość, że należy do Pana. Tylko Pan zna swój lud i może odróżnić prawdziwego wierzącego od tego, kto jest fałszywy, ponieważ tylko On w pełni widzi serce człowieka. Lecz chociaż my nie jesteśmy w stanie przeniknąć serca, możemy widzieć życie, które jest jedynym pewnym dowodem zaangażowania serca, widocznym dla wszystkich. Obydwie pieczęcie, Boża i ludzka, są istotne. Niewidzialna i widoczna, razem niosą świadectwo „niewzruszonego Bożego fundamentu”, Jego prawdziwego Kościoła.
Pozdrawiam w ten piękny poranek, który dał nam Pan.

2Tym 2:15
STARAJ SIĘ USILNIE O TO, ABYŚ MÓGŁ STANĄĆ PRZED BOGIEM JAKO WYPRÓBOWANY I NIENAGANNY PRACOWNIK, KTÓRY WYKŁADA NALEŻYCIE SŁOWO PRAWDY.
Jest kilka oczywistych przyczyn tego, że Paweł namawia Tymoteusza, by starał się być nienagannym pracownikiem. Pracą, którą Tymoteusz wykonuje jest nauczanie. Został on powołany do wykładania Słowa Prawdy. Istnieją dwie kategorie pracowników. Z jednej strony są ci, którzy sprawdzeni i prawdziwi zostali wypróbowani tak jak poddane zostają próbie monety czy metale, zanim będą uznane za pełnowartościowe. Po drugiej stronie są ci, którzy się nie nadają, ponieważ nie spełnili wymogów tego testu. Pierwsi nie muszą się wstydzić, podczas gdy drudzy powinni być głęboko zawstydzeni. Różnica między tymi dwoma kategoriami dotyczy wykładania i traktowania przez nich Słowa Prawdy, cennego depozytu. Paweł zestawiając te dwa przeciwne sobie typy nauczycieli, uzupełnia je przykładami. Tymoteusz ma być dobrym pracownikiem, wypróbowanym i nienagannym. Natomiast Hymeneusz i Filetos, których Paweł wspomina w wierszu 17 są złymi pracownikami, którzy stracili Boże zaufanie, bez względu na to, czy mają je jeszcze u ludzi, i jest wiele powodów, dla których powinni się wstydzić. Dobrzy pracownicy głoszą Słowo Prawdy a źli pracownicy zbaczają od prawdy. Słowo Prawdy jest apostolską wiarą, którą Tymoteusz otrzymał od Pawła i ma przekazywać innym. Dla nas jest to po prostu Biblia. Wytyczać prostą drogę to precyzyjne wyrażenie jak i zrozumiałe. Tak więc dobry pracownik to ten, który jest wierny Pismu, nie fałszuje go, ani nie próbuje wprowadzać w błąd ludzi. Przykład za pomocą którego Paweł obrazuje złego pracownika nie jest zaczerpnięty z inżynierii budowlanej ani z rolnictwa lecz z łucznictwa. Teraz prawda jest porównana nie do wybudowanej drogi czy wyoranej bruzdy ale do celu, do którego się strzela i nie trafia. Jesteśmy w momencie, kiedy możemy zrozumieć konieczność wyboru, do jakiego Paweł zmusza każdego nauczyciela prawd chrześcijańskich, któremu powierzono Słowo Prawdy. Ma on sam zdecydować czy będzie dobrym czy złym pracownikiem. Nie oczekujmy dla siebie łatwego życia i nie obiecujmy go innym. Ani ludzka mądrość, ani Boże objawienie nie daje nam do tego podstaw. Dlatego przestańmy zwodzić siebie i innych. Prawda jest wręcz czymś przeciwnym, mianowicie że Bez bólu nie ma zysku albo też bez krzyża nie ma wieńca. To własnie ta zasada wiodła Chrystusa poprzez niskie urodzenie i śmierć w hańbie do chwalebnego zmartwychwstania i królowania w niebie. Zgodnie z tą zasadą Paweł tkwił w lochu skuty kajdanami, aby wybrani mogli dostąpić zbawienia i chwały. Ta sama zasada wymaga, aby żołnierze dobrowolnie znosili wszelkie trudy, sportowcy trenowali nie szczędząc wysiłku, a rolnik pracował w pocie czoła. Byłoby niepoważne oczekiwać, ze nasza chrześcijańskie życie i służba nie będą nas nic kosztowały.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego czasu.

2Tym 2:14
TO PRZYPOMINAJ, ZAKLINAJĄC ICH PRZED BOGIEM, ABY SIĘ NIE WDAWALI W SPORY O SŁOWA, BO TO JEST BEZUŻYTECZNE, A TYLKO SŁUCHACZY DO ZGUBY PRZYWODZI.
Paweł ostrzega Tymoteusza przed tym niebezpieczeństwem. Byli w Azji tacy, którzy głosili zwodniczą naukę. Zamiast głosić Pawłową Ewangelię, która ukazywała wskrzeszonego z martwych Jezusa Chrystusa, rękojmię i zmartwychwstanie ludu Bożego, mówili że zmartwychwstanie już się dokonało. Oczywiście w pewnym sensie gdy Chrystus zmartwychwstał t Jego lud zmartwychwstał wraz z Nim, jednak zmartwychwstanie ciał należy ciągle do przyszłości. Jednak fałszywi nauczyciele kwestionowali w ogóle zmartwychwstanie cielesne. Byli to prawdopodobnie gnostycy, dla których ciało stanowiło obciążenie i dlatego też koncepcja zmartwychwstania w ciele była dla nich zarówno niepojęta jak i też niechciana, tak więc „udowodnili” pojęcie zmartwychwstania jako wyzwolenie ciała przez poznanie, twierdząc, że obietnica zmartwychwstania całkowicie wypełniła się w momencie, kiedy przez wiarę i chrzest zostaliśmy wskrzeszeni z Chrystusem. Podobnie i dziś niektórzy mówią jedynie o wierze „powstającej z martwych” w sercu chrześcijanina. Heretycy ci zastępowali Słowo Prawdy tym, co Paweł nazywa „sporami o słowa”. Wskazówki Pawła dla Tymoteusza dotyczące stosunku złych pracowników czy fałszywych nauczycieli mówią wyraźnie, aby takich unikać, zaklinając ich przed Bogiem, aby się nie wdawali w spory o słowa, bo to jest bezużyteczne, a tylko słuchaczy do zguby prowadzi.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

2Tym 2:11-13
PRAWDZIWA TO MOWA: JEŚLI BOWIEM Z NIM UMARLIŚMY, Z NIM TEŻ ŻYĆ BĘDZIEMY;
JEŚLI Z NIM WYTRWAMY, Z NIM TEŻ KRÓLOWAĆ BĘDZIEMY; JEŚLI SIĘ GO ZAPRZEMY, I ON SIĘ NAS ZAPRZE;
JEŚLI MY NIE DOCHOWUJEMY WIARY, ON POZOSTAJE WIERNY, ALBOWIEM SAMEGO SIEBIE ZAPRZEĆ SIĘ NIE MOŻE.
Śmierć z Chrystusem, która jest tutaj wspomniana, odnosi się nie do naszej śmierci dla grzechu przez zjednoczenie z Chrystusem w jego śmierci, lecz raczej dla naszej śmierci dla samego siebie, kiedy dźwigamy krzyż i podążamy za Chrystusem. W Liście do Rzymian 6:3 Paweł pisze: „czyż nie wiecie, że my wszyscy ochrzczeni w Chrystusa Jezusa w śmierć Jego zostaliśmy ochrzczeni?” Życie chrześcijańskie jest zatem przedstawione jako życie w umieraniu, życie w wytrwałości. Tylko wtedy, gdy będziemy uczestniczyć w śmierci Chrystusa na ziemi, weźmiemy udział w Jego życiu w niebie. Jeżeli tylko będziemy dzielić jego cierpienia i wytrwałość, staniemy się uczestnikami Jego panowania w przyszłym życiu, gdyż drogą do życia jest śmierć, a drogą do chwały – cierpienie. „Jeśli się go zaprzemy i On nas się zaprze”. Słowa te stawiają nas w obliczu przerażającej możliwości zaparcia się Chrystusa i okazania się niewiernym. Słowa te brzmią jak echo ostrzeżenia wypowiedziane kiedyś przez naszego Pana: „ale tego, kto by się mnie zaparł przed ludźmi, tego i ja się zaprę przed Ojcem moim, który jest w niebie” (Mat 10:33). „Jeśli my nie dochowujemy wiary, On pozostaje wierny”. Często słowa te rozumiane były jako pocieszenie , że nawet gdy my odwracamy się od Chrystusa, On nie odwraca się od nas, gdyż nie okaże się niewierny tak jak my. Wierność z Jego strony oznacza spełnienie wobec nas zarówno gróźb jak i obietnic. Myśl, że istnieje coś, czego Bóg nie może uczynić, jest dla niektórych zupełnie obca. Czyż nie może on zrobić wszystkiego, czy nie jest dla Niego wszystko możliwe? Czy Bóg nie jest wszechmogący? Tak, lecz Boża wszechmoc musi być właściwie zrozumiana. Bóg nie jest totalitarnym tyranem, który wykorzystuje swoją moc według swych kaprysów i może czynić absolutnie wszystko w jakimkolwiek momencie. Boża wszechmoc jest mocą czynienia absolutnie wszystkiego, co postanowi uczynić, lecz Bóg postanawia czynić tylko dobrze, działać tylko zgodnie z doskonałością swego charakteru i woli, co nie jest sprzeczne z jego naturą. Jedyną rzeczą, której nie może zrobić, ponieważ nie chce, jest zaparcie się samego siebie lub działanie wbrew sobie. Bóg pozostaje zawsze sobą, cały czas będąc Bogiem miłosierdzia i sprawiedliwości, wypełniającym swe obietnice Błogosławieństwa lub sądu, dającym nam życie, jeśli umieramy z Chrystusem i królestwo jeśli wytrwamy, ale tak jak nas ostrzegł, jeśli my się Jego zapieramy i On się nas zaprze, ponieważ samego siebie zaprzeć się nie może.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.