Category Archives: Temat

2Tym 1:4-5
POMNY NA ŁZY TWOJE, PRAGNĘ CIE UJRZEĆ, ABYM DOZNAŁ PEŁNEJ RADOŚCI; PRZYWODZĘ SOBIE NA PAMIĘĆ NIEOBŁUDNĄ WIARĘ TWOJĄ, KTÓRA BYŁA ZADOMOWIONA W BABCE TWOJEJ LOIDZIE I W MATCE TWOJEJ EUNICE, A PEWIEN JESTEM, ŻE I W TOBIE ŻYJE.

Nasi przyjaciele są tymi, którzy wywierają na nas największy wpływ zaraz po naszych rodzicach, zwłaszcza jeśli są oni w pewnym sensie także naszymi nauczycielami. W osobie Pawła Tymoteusz miał wybitnego doradcę i przyjaciela. Paweł był duchowym ojcem Tymoteusza. Po doprowadzeniu go do wiary w Chrystusa apostoł nie opuścił go ani też o nim nie zapomniał, lecz stale go „wspominał”. Paweł zabierał go również z sobą jako towarzysza podróży i kształcił go jako swego ucznia. Kiedy rozstawali się ostatnim razem, Tymoteusz nie potrafił powstrzymać się od łez. A teraz, wspominając ten moment, Paweł pragnie ujrzeć go znowu, aby „doznać pełnej radości”, pragnie tego z rozdzierającą tęsknotą. Tymczasem apostoł modlił się o niego bez ustanku i od czasu do czasu pisze do niego listy pełne wskazówek i zachęty. Chrześcijańska przyjaźń uwidaczniająca się w przebywaniu razem, w listach i modlitwach nie pozostała bez konstruktywnego wpływu na młodego Tymoteusza, wzmacniając i utwierdzając go w chrześcijańskim życiu i służbie.
Sam dziękuję Bogu za człowieka, który przyprowadził mnie do Chrystusa i za poświęcenie z jakim prowadził mnie w pierwszych latach mojego chrześcijańskiego życia. Przebywałem z nim siedem dni w tygodniu przez kilka lat, modlił się za mną codziennie i wierzę, że czyni to nadal. Dzięki Bogu wiele zawdzięczam takiemu przyjacielowi jakim jest Paweł z Misji „Elim” a teraz pastor w zborze.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

2 Tym 1:3
DZIĘKUJĘ BOGU, KTÓREMU Z CZYSTYM SUMIENIEM SŁUŻĘ, TAK JAK PRZODKOWIE MOI, GDY NIEUSTANNIE CIEBIE WSPOMINAM W MODLITWACH MOICH, WE DNIE I W NOCY.

Paweł w tym wersecie wspomina własnych przodków. Jest to słuszne, ponieważ każdy człowiek jest w dużym stopniu pod wpływem swojego pochodzenia i wychowania w domu rodzinnym. Prawdą jest, że żaden człowiek nie może odziedziczyć wiary swych rodziców, tak jak dziedziczy cechy ich osobowości. Dziecko może być doprowadzone do wiary w Boga tylko przez przykład rodziców, ich modlitwę i nauczanie. Tymoteusz musiał być wychowywany w pobożnym domu. Łukasz mówi, że był on dzieckiem z mieszanego związku; ojciec był Grekiem a matka Żydówką (Dz 16:1). Przypuszczalnie jego ojciec był człowiekiem niewierzącym, ale matka, Eunuce, będąc wyznawczynią judaizmu, przyjęła wiarę w Chrystusa. Natomiast babka Tymoteusza, Loida, z całą pewnością była osobą nawróconą, ponieważ Paweł pisze o nieobłudnej wierze wszystkich trzech pokoleń. Być może babka, matka i syn zawdzięczali swoje nawrócenie Pawłowi, który zwiastował w Listrze Ewangelię, ale pomimo tego nawet przed nawróceniem te pobożne niewiasty żydowskie nauczały Tymoteusza z pism Starego Testamentu, tak że od dzieciństwa znał Pisma Święte. Tymoteusz był w dzieciństwie wychowany tak, że pobożność mógł wyssać wraz z mlekiem matki. Paweł mógł to samo powiedzieć o sobie. Służył Bogu z czystym sumieniem, tak jak to wcześniej czynili jego przodkowie. Kiedy Bóg objawił mu Chrystusa, jego wiara stała się o wiele bogatsza, pełniejsza i głębsza, ale w istocie była to ta sama wiara, którą mieli starotestamentowi wierzący takiego formatu jak Abraham i Dawid o czym Paweł pisze w czwartym rozdziale Listu do Rzymian. Zasadniczym czynnikiem, który wywarł wpływ na Tymoteusza było wychowanie jakie odebrał od matki i babki, które były nieobłudne w wierze i które uczyły Tymoteusza z Pism już od jego dzieciństwa. Każdy kto urodził się i został wychowany w chrześcijańskim domu, otrzymał od Boga nieocenione błogosławieństwo.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

2Tym 1:2
DO TYMOTEUSZA, UMIŁOWANEGO SYNA: ŁASKA, MIŁOSIERDZIE I POKÓJ OD BOGA OJCA I CHRYSTUSA JEZUSA, PANA NASZEGO.
Paweł nazywa tu Tymoteusza swoim „umiłowanym synem” a w innym miejscu „umiłowanym i wiernym synem w Panu” (1 Kor 4:17). Śmiało to stwierdza ponieważ to on był w Bożych rekach narzędziem, który przyczynił się do nawrócenia Tymoteusza. Przypuszczalnie, Paweł podczas pierwszej podróży misyjnej gdy odwiedził Listrę i tam zwiastował dobrą nowinę, Tymoteusz usłyszał i przyjął Ewangelię, tak że kiedy Paweł parę lat później znowu wybrał się do Listry „był tam pewien uczeń imieniem Tymoteusz”, który uczynił tak znaczące postępy w życiu chrześcijańskim, że nawet bracia z Listry i Ikonium wystawili mu dobre świadectwo (Dz Ap 16:1-2). Paweł teraz przysyła swojemu umiłowanemu synowi życzenia „łaski, miłosierdzia i pokoju”. Te potrójne słowa pozdrowienia mówią nam zarówno o ludzkiej grzeszności jak i wielkiej miłości Bożej do człowieka. Bo jeśli łaska jest dobrocią Boga dla wszystkich, którzy są Jemu poddani, to miłosierdzie jest okazywane słabym i bezradnym, którzy sami sobie nie potrafią pomóc. W przypowieściach Jezusa miłosierdzie było czymś co dobry Samarytanin okazał człowiekowi napadniętemu przez zbójców. Również i król okazał miłosierdzie swemu słudze, którego dług był tak wielki, że nie mógł go spłacić. Dzięki miłosierdziu właśnie Saul z Tarsu, zajadły prześladowca i bluźnierca doświadczył nawrócenia. Z kolei „pokój” jest pojednaniem, przywróceniem harmonii życiu zniszczonemu przez niezgodę. Możemy pokusić się o podsumowanie tych trzech błogosławieństw, jakie przynosi miłość Boża: jest ona łaską dla niegodnych, miłosierdziem dla bezradnych i pokojem dla tych, którzy są pozbawieni pokoju. Bóg Ojciec i Chrystus Jezus, nasz Pan tworzą wspólnie jedno źródło, z którego wypływa ten potrójny strumień.
Pozdrawiam i życzę dnia pełnego łaski, pokoju i miłosierdzia.

2 Tym 1:1
PAWEŁ, APOSTOŁ CHRYSTUSA JEZUSA Z WOLI BOGA, WEDŁUG OBIETNICY ŻYWOTA, KTÓRY JEST W CHRYSTUSIE JEZUSIE.

Tytułując się „apostołem Chrystusa Jezusa” Paweł przypisuje sobie niemałe prawo. Stawia on siebie na równi z Dwunastoma, których Jezus wybrał osobiście spośród licznej grupy swoich uczniów. Im nadał specjalny tytuł „apostołów”, wskazując tym samym, że zamierza ich rozesłać i powierzyć im misję, by go reprezentowali i nauczali w Jego imieniu. Aby przygotować ich do tego dzieła postanowił, aby z nim byli. Tym samym mieli wyjątkową i niespotykaną okazję, by słuchać Jego słów, widzieć Jego dzieła i dzięki temu składać o Nim świadectwo i postępować według tego, co widzieli i co od Niego usłyszeli. Obiecał im również nadzwyczajne prowadzenie Ducha Świętego, który przypomni im to wszystko, czego On ich nauczył i który wprowadzi ich we wszelka prawdę, której wtedy Jezus nie mógł im przekazać.
Paweł twierdzi, że właśnie do tej grupy wybranej został dołączony. Apostolstwo Pawła było z „woli Bożej”. Faktycznie w dziesięciu listach na trzynaście odwołuje się albo do „woli”, „powołania”, albo „mianowania” Bożego, przez które został uczyniony apostołem. Cel jego apostolstwa dotyczył „obietnicy żywota, który jest w Chrystusie Jezusie”. Oznacza to, że Paweł został ustanowiony apostołem by najpierw uczestniczyć w formułowaniu nauki apostolskiej a potem przekazywać Ewangelię. Ewangelia to Dobra Nowina dla ginących grzeszników, która mówi, że Bóg obiecał im życie w Jezusie Chrystusie. Paweł określa Ewangelię jako „obietnicę życia” ponieważ tym ona jest. Ewangelia oferuje człowiekowi życie wieczne, zarówno tutaj jak i po śmierci. Jest to życie „w Chrystusie Jezusie”. Ewangelia to coś więcej niż propozycja żywota, ona obiecuje to życie wszystkim, którzy są w Chrystusie. Paweł jest apostołem Jezusa Chrystusa. Jego apostolstwo bierze początek z woli Bożej i wyraża się w zwiastowaniu Bożej Ewangelii, będącej „obietnicą żywota, który jest w Chrystusie Jezusie”.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

Hbr 13:20-21
A BÓG POKOJU, KTÓRY PRZEZ KREW PRZYMIERZA WIECZNEGO WYWIÓDŁ Z POŚRÓD UMARŁYCH WIELKIEGO PASTERZA OWIEC, PANA NASZEGO JEZUSA, NIECH WAS WYPOSAŻY WE WSZYSTKO DOBRE, ABYŚCIE SPEŁNILI WOLĘ JEGO, SPRAWUJĄC W NAS TO, CO MIŁE JEST W OCZACH JEGO, PRZEZ JEZUSA CHRYSTUSA, KTÓREMU NIECH BĘDZIE CHWAŁA NA WIEKI WIEKÓW. AMEN.

List kończy się wspaniałym błogosławieństwem. Dzięki Ewangelii, największe dobro człowieka współistnieje z największą chwałą Boga. Główną myślą zawartą w błogosławieństwie jest to, że Bóg wyposaży wierzących, tzn. uzupełni wszelkie ich braki. Dokona On tego obdarzając ich we wszystko co dobre, a w tym zawierać się musi zwiastowanie autora w tym liście, ich modlitwa i posłuszeństwo jego treści. Bóg obiecał, że przy pomocy tych środków będzie działał przez swego Ducha. Modlitwa, praktyka i zwiastowanie przyniesie błogosławieństwo, a jego przejawem będzie czynienie przez nich tego, co miłe jest w oczach Jego. Bóg został określony w tym liście na wiele sposobów, lecz dwa związane z Nim szczegóły wymienione w tych wersetach, nie były dotychczas wspomniane. Po pierwsze, jest On „Bogiem pokoju”, po drugie „wywiódł z pośród umarłych” Pana Jezusa Chrystusa. To, co zostało dotychczas powiedziane o wywyższeniu Jezusa po Jego śmierci obejmuje także Jego zmartwychwstanie. Bóg pokoju to Ten, który udoskonala nawet niedojrzałych chrześcijan, a Bóg, który wzbudza umarłych to Ten, który ma wszelką moc. Pokój i moc są znamionami wiecznego przymierza. Bóg może dokonywać rzeczy, które trwają na „wieki wieków”. Nie ma nic, co byłoby dla Niego trudne. Będzie więc czuwał nad swoim pielgrzymującym ludem i nad prawdziwym Kościołem na pustyni tego świata, zaspokajając jego wszystkie potrzeby ku chwale swego imienia przez Jezusa Chrystusa.
Łaska niech będzie z wami wszystkimi. Amen.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

Hbr 13:16-19
A NIE ZAPOMINAJCIE DOBROCZYNNOŚCI I POMOCY WZAJEMNEJ; TAKIE BOWIEM OFIARY PODOBAJĄ SIĘ BOGU.
BĄDŹCIE POSŁUSZNI PRZEWODNIKOM WASZYM I BĄDŹCIE IM ULEGLI; ONI TO BOWIEM CZUWAJĄ NAD DUSZAMI WASZYMI I ZDADZĄ Z TEGO SPRAWĘ; NIECHŻE TO CZYNIĄ Z RADOŚCIĄ, A NIE ZE WZDYCHANIEM, GDYŻ TO WYSZŁOBY WAM NA SZKODĘ.
MÓDLCIE SIĘ ZA NAS; JESTEŚMY BOWIEM PRZEKONANI, ŻE MAMY CZYSTE SUMIENIE, GDYŻ CHCEMY WE WSZYSTKIM DOBRZE POSTĘPOWAĆ.

Tak jak Bóg żywił swój lud na pustyni, tak również żywi i podtrzymuje chrześcijan w ich pielgrzymce. Mają oni „ołtarz”, a ci, „którzy służą przybytkowi ze względu na pokarm nie przynoszący żadnego duchowego pokrzepienia, nie mają prawa, by do niego przystępować. Ten „ołtarz” nie odnosi się do Wieczerzy Pańskiej, lecz do Śmierci Chrystusa. To nie my ofiarujemy Bogu chleb i wino lecz Bóg ofiaruje je nam. Wspomniany tu ołtarz to Golgota, a raczej śmierć, którą Jezus poniósł raz na zawsze jako ofiarę dla Boga. Żywienie się Nim przez wiarę sprawia, że łaska Boża spływa do duszy. Jest to prawdziwy pokarm przynoszący pożytek i pokrzepienie. W żadnym sensie nie ofiarowujemy Chrystusa Bogu podczas sprawowania chrześcijańskiego kultu. To raczej On przedstawia Bogu wszystko, co chrześcijanie przynoszą Jemu podczas skłania czci. Jednak nie wszystkie ofiary przestały istnieć. Niektóre z nich podobają się Bogu – Temu, który jest końcem i celem wszelkiej czci. Ofiary gładzące grzech zakończyły się: Chrystus umarł. Natomiast ofiary spowodowane zgładzeniem grzechów trwają nadal. Łaska rodzi wdzięczność. Okazywanie niewielkiej wdzięczności dowodzi o niewielkim poznaniu łaski. Jakie ofiary podobają się Bogu? Oddawanie chwały. Aby taką chwałę Bóg przyjął, musi ona pochodzić z serca, podobnie jak każde dobre drzewo przynosi dobry owoc. Zawsze tego owocu można przynosić więcej, a szczególnie, gdy istnieje potrzeba czegoś nieustannego i skupiającego się na Chrystusie. Dobroczynność. Czynienie dobra innym ludziom i dzielenie się z tymi, którzy są w potrzebie, stanowi kwintesencję prawdziwej miłości, a zwłaszcza wobec innych chrześcijan – choć nie tylko. Dobroć do wszystkich ludzi podoba się Bogu, gdyż On sam wszystkich obdarza dobrem. Posłuszeństwo i modlitwa o przywódców. Kościół nie jest demokracją, lecz ma przywódców z autorytetem. Podlegają oni jednak autorytetowi i władzy Głowy Kościoła, przed którym zdadzą sprawę w dniu sądu. Mają więc zagwarantować, że podejmują decyzją zgodnie ze Słowem Chrystusa i nie mogą mniemać, ze są zwolnieni z obowiązku, aby uzasadniać swoje postępowanie przed ludźmi, którzy mają im ulegać, chyba że decyzje te ewidentnie zaprzeczają Pismu Świętemu. O przywódców należy się modlić. Nie tylko członkowie zboru pragnął postępować z czystym sumieniem, czyli zgodnie z Bożym Słowem, lecz także ich przywódcy. Stosowanie się do tej wskazówki sprawi, że wiele zborów uniknie zamętu i anarchii. „Takie ofiary” należy składać Bogu ponieważ one Mu się podobają. Powinny być hojne.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

Hbr 13:16-19
A NIE ZAPOMINAJCIE DOBROCZYNNOŚCI I POMOCY WZAJEMNEJ; TAKIE BOWIEM OFIARY PODOBAJĄ SIĘ BOGU.
BĄDŹCIE POSŁUSZNI PRZEWODNIKOM WASZYM I BĄDŹCIE IM ULEGLI; ONI TO BOWIEM CZUWAJĄ NAD DUSZAMI WASZYMI I ZDADZĄ Z TEGO SPRAWĘ; NIECHŻE TO CZYNIĄ Z RADOŚCIĄ, A NIE ZE WZDYCHANIEM, GDYŻ TO WYSZŁOBY WAM NA SZKODĘ.
MÓDLCIE SIĘ ZA NAS; JESTEŚMY BOWIEM PRZEKONANI, ŻE MAMY CZYSTE SUMIENIE, GDYŻ CHCEMY WE WSZYSTKIM DOBRZE POSTĘPOWAĆ.

Tak jak Bóg żywił swój lud na pustyni, tak również żywi i podtrzymuje chrześcijan w ich pielgrzymce. Mają oni „ołtarz”, a ci, „którzy służą przybytkowi ze względu na pokarm nie przynoszący żadnego duchowego pokrzepienia, nie mają prawa, by do niego przystępować. Ten „ołtarz” nie odnosi się do Wieczerzy Pańskiej, lecz do Śmierci Chrystusa. To nie my ofiarujemy Bogu chleb i wino lecz Bóg ofiaruje je nam. Wspomniany tu ołtarz to Golgota, a raczej śmierć, którą Jezus poniósł raz na zawsze jako ofiarę dla Boga. Żywienie się Nim przez wiarę sprawia, że łaska Boża spływa do duszy. Jest to prawdziwy pokarm przynoszący pożytek i pokrzepienie. W żadnym sensie nie ofiarowujemy Chrystusa Bogu podczas sprawowania chrześcijańskiego kultu. To raczej On przedstawia Bogu wszystko, co chrześcijanie przynoszą Jemu podczas skłania czci. Jednak nie wszystkie ofiary przestały istnieć. Niektóre z nich podobają się Bogu – Temu, który jest końcem i celem wszelkiej czci. Ofiary gładzące grzech zakończyły się: Chrystus umarł. Natomiast ofiary spowodowane zgładzeniem grzechów trwają nadal. Łaska rodzi wdzięczność. Okazywanie niewielkiej wdzięczności dowodzi o niewielkim poznaniu łaski. Jakie ofiary podobają się Bogu? Oddawanie chwały. Aby taką chwałę Bóg przyjął, musi ona pochodzić z serca, podobnie jak każde dobre drzewo przynosi dobry owoc. Zawsze tego owocu można przynosić więcej, a szczególnie, gdy istnieje potrzeba czegoś nieustannego i skupiającego się na Chrystusie. Dobroczynność. Czynienie dobra innym ludziom i dzielenie się z tymi, którzy są w potrzebie, stanowi kwintesencję prawdziwej miłości, a zwłaszcza wobec innych chrześcijan – choć nie tylko. Dobroć do wszystkich ludzi podoba się Bogu, gdyż On sam wszystkich obdarza dobrem. Posłuszeństwo i modlitwa o przywódców. Kościół nie jest demokracją, lecz ma przywódców z autorytetem. Podlegają oni jednak autorytetowi i władzy Głowy Kościoła, przed którym zdadzą sprawę w dniu sądu. Mają więc zagwarantować, że podejmują decyzją zgodnie ze Słowem Chrystusa i nie mogą mniemać, ze są zwolnieni z obowiązku, aby uzasadniać swoje postępowanie przed ludźmi, którzy mają im ulegać, chyba że decyzje te ewidentnie zaprzeczają Pismu Świętemu. O przywódców należy się modlić. Nie tylko członkowie zboru pragnął postępować z czystym sumieniem, czyli zgodnie z Bożym Słowem, lecz także ich przywódcy. Stosowanie się do tej wskazówki sprawi, że wiele zborów uniknie zamętu i anarchii. „Takie ofiary” należy składać Bogu ponieważ one Mu się podobają. Powinny być hojne.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.