Category Archives: Creation Ministries

Skamielina mózgu wieloryba dowidzi, że paleontolodzy mylą się


Brian Thomas M.S.  *)
27 stycznia 2012


Oryg.: Tutaj

Dziewięć lat temu Howell Thomas, starszy paleontologiczny preparator z Natural History Museul of Los Angees County bardzo sceptycznie podszedł do tego, gdy pewna kobieta stwierdziła, że znalazła skamielinę mózgu wieloryba w San Luis Obispo County, w Kalifornii.
Przede wszystkim, gdy o tym usłyszałem, powiedziałem, że „to jest niemożliwe. – powiedział  Thomas Beatrice Daily Sun. – Gdy to przynieśli, z pewnością, jest to druga z dwóch znalezionych skamielin mózgu wieloryba” 1).
Wyjaśnił, że “to jest zdumiewające znalezisko, ponieważ mózg nie ulega skamienieniu, gdyż zbudowany jest z tkanki miękkiej. Miękkie tkanki nie kamienieją, ponieważ mózg rozkłada się w pierwszej kolejności. Niesłychane jest to, aby powstały takie warunki, w których następuje ich skamienienie” 1).
Podobne sprawozdanie pojawiło się w San Luis Obispo Tribune: „Większość skamielin to szkielety i naukowcy sądzili, że masa miękkiej tkanki takiej jak mózg może skamienieć”2).
Lecz to jest błąd, miękka tkanka może ulec skamienieniu w różny sposób, jak na przykład przez uformowanie odcisku w skale, przez zastąpienie minerałami, które zachowują oryginalny kształt miękkiej tkanki, a czasami w procesie mumifikacji oryginalnego materiału.

Główne trudności interpretacyjne paleontologów w przypadku skamieniałej tkanki miękkiej wynikają i z ich szkolenia, mówiącego im, że ten proces tworzenia się skamielin zabieraj bardzo dużo czasu i że przebywały one w ziemi przez długie „geologiczne okresy”. Obie z tych podstawowych doktryn sprzeciwiają się możliwości pojawienia się tkanek miękkich w takich „starożytnych” gatunkach.
Kobieta, która znalazła skamielinę w Kaliforni, Pepper O’Shaughnessy, używała jej do przytrzymywania otartych drzwi domu. Wskazuje to na to, że miękka tkanka mózgu walenia musiała zostać zastąpiona minerałami, przez co stał się na tyle ciężki, że był w stanie blokować drzwi i znosić niszczenie spowodowane wystawieniem go na zmienne warunki atmosferyczne. Nie jest to jedyny przykład spektakularnego znaleziska skamieliny wieloryba z okresu lodowego na zachodnim brzegu Zachodniej Półkuli, co najlepiej da się wytłumaczyć w ten sposób, że zwierzęta zostały złapane w zbiornikach wodnych pozostawionych po cofającej się z kontynentów wodzie pochodzącej z Wielkiego Potopu 3).

W przypadku innej skamieliny tkanki miękkiej, zespół paleontologów badał chemiczne przyczyny czerwonego zabarwienia zmumifikowanego mezozaura. Opublikowali w 2010 roku, że odkryli „fragmenty rozpadu hemoglobiny” 4,5) i opisali pierwotną tkankę łusek od nosa do ogona. Muzeum z Los Angeles, gdzie Howell Thomas pracuje trzymało tą skamielinę, pochodzącą z Kansas, przez 40 lat.
Co więcej, paleontolodzy wydali dziesiątki specjalistycznych artykułów opisujących oryginalne tkanki znalezione jako skamieliny, zaczynając od tkanek roślin Ery Lodowcowej, które ciągle są zielone, do szpiku kostnego dinozaurów wraz z pierwotnymi naczyniami krwionośnymi 6,7).
Po zbadaniu tego prawdopodobnie zmineralizowanego mózgu walenia Thomas powiedział: „Nie może to być nic innego. Rzeczywiście jest to dokładnie to, co mówimy, że jest” (dosł.: „It just couldn’t be anything else. It really is what we say it is” 2). Dokładnie tak samo ma się sprawa z miękkimi tkankami skamielin, które nie zostały zmineralizowane – nie może to być nic innego, bez względu na to, jak wielkim jest wyzwaniem dla ich obecnego dogmatu o długich wiekach geologicznego czasu.

_________________________

1) Koperski, S. A whale of a tale. Beatrice Daily Sun. Posted on beatricedailysun.com January 5, 2012, accessed January 13, 2012.
 2) Sneed, D. Whale of a find. San Louis Obispo Tribune. Posted on sanlouisobispo.com January 8, 2012, accessed January 13, 2012.
 3) Thomas, B. Whales in the Desert? ICR News. Posted on icr.org December 20, 2011, accessed January 17, 2012.
 4) Lindgren J. et al. 2010. Convergent Evolution in Aquatic Tetrapods: Insights from an Exceptional Fossil Mosasaur. PloS ONE. 5 (8): e11998.
 5) Some have suggested that the mosasaur tissue had been „phosphatized,” which occurs when original soft tissues like proteins are replaced by phosphate mineral. Unlike original biological material, phosphatized material would be more likely to persist for millions of years. However, the technical paper reported original protein decay remnants, not phosphatized material, and the scientific journal has not issued any retraction.
6) Fossil Analyses with Verified Original Soft Tissues. ICR Fact Sheet. Posted on icr.org July 21, 2011, accessed January 17, 2012.
7) Fresh Tissues Show That Fossils Are Recent. ICR Fact Sheet Posted on icr.org, accessed January 17, 2012.
 Image credit: David Middlecamp. Copyright © 2012 The Tribune. Adapted for use in accordance with federal copyright (fair use doctrine) law. Usage by ICR does not imply endorsement of copyright holders.

*)  Mr. Thomas is Science Writer at the Institute for Creation Research.

сайт

Jak wyewoluowały torby torbaczy?

R.L. David Jolly

Torbacze to ssaki, które rodzą częściowo rozwinięte młode, które następnie wspinają się z matczynego łona do ochronnej torby. Wewnątrz ta ślepa, mała rozwijająca się kropelka ciała przyczepia się do jednego z sutków i trzyma się tak uczepiona dopóki nie rozwinie się do młodej kopii swoich rodziców.

Jak twierdzą ewolucjoniści wszystkie torbacze wyewoluowały od wspólnego przodka. Jeśli mają rację to mamy prawdziwy problem, który nijak nie ma sensu. W przypadku kangurów, wallaby (małych kangurów) oraz oposów torba otwiera się do przodu/w górę. U koala, wombatów oraz kretów workowatych torba otwiera się do tyłu ciała/w dół. Jeśli wszystkie mają wspólnego przodka to w którym kierunku ewoluowała ich torba najpierw, ku przodowi czy ku tyłowi? A następnie w jaki sposób odwróciła się, o ile w ogóle tak się stało?

Torby otwierające się ku tyłowi ciała nie spełniałyby dobrze swojej roli u kangurów czy oposów, ponieważ ich młode wypadłyby z łatwością. Podobnie w pozostałych przypadkach: torba otwierana ku górze ciała nie byłaby dobra dla małych kangurów i workowanych kretów, ponieważ oba gatunki intensywnie kopią pod ziemią. Bardzo szybko ich torby napełniły by się brudem a rozwijające się młode zostało zaduszone.

No, a co z misiem koala, którego torba otwiera się w dół ciała? Czy młode nie powinno wypaść, gdy koala wspinają się po eukaliptusowych drzewach za pożywieniem? Jak się okazuje koala ma silny mięsień zwieracza u otwarcia swojej torby, który zamyka ją, gdy miś się wspina, chroniąc w ten sposób wystarczająco młode zwierzęta wewnątrz.

Oprócz problemów z ewolucyjnym wyjaśnianiem kierunku otwierania się torby jest jeszcze jedna szczególna cecha torby koali, która sprawia ewolucjonistom poważne problemy z wyjaśnieniem.

Zanim mały joey (kangurze dziecko) wczołga się do torby matki kangurzyce wylizują je. Koala nie może wyczyścić swojej torby ponieważ jest odwrócona w dół. Tak więc, przed urodzeniem się młodego koali system samooczyszczania wrzuca tajemnicze kropelki antybakteryjnych płynów, które ją oczyszczają. We względnie krótkim czasie, te krople czyszczą całkowicie wnętrze z szkodliwych materiałów, udostępniając niemal sterylny żłobek gotowy na przyjęcie maleńkiego misia.

Ile małych koali zginęło w tych torbach od chorób, zanim w cudowny sposób nie rozwinęły swego systemu oczyszczania? Wywierane są silne naciski na ewolucjonistów, aby dostarczyli sensownego wyjaśnienia zarówno co do różnych kierunków otwierania się torb jak i bardzo skutecznego systemu samooczyszczania torby koali.

Jedyne logiczne wyjaśnienie jest takie, że to Bóg stworzył je dokładnie w taki sposób jak chciał. Stworzył różne torby tak, aby kierowały się w tą stronę, która będzie najbardziej funkcjonalna w życiu danych zwierząt. Wyposażył również koala w system samo oczyszczający torbę, aby młode niedźwiadki miały bezpieczne miejsce wzrostu i rozwoju.

Mój przyjaciel, Australijczyk, określił koala jako wstrętne szelmy, które wydrapią ci oczy własnymi pazurami, lecz są wspaniałym świadectwem nieskończonej Bożej mądrości i projektu Jego stworzenia.

 сайт

Świecki naukowiec obala kluczowy dowód ewolucjonistów

8 sierpnia 2011

R.L. David Jolly

Od prawie trzydziestu lat kluczowym argumentem stosowanym dowód prawdziwości  ewolucji jest odporność na antybiotyki. Ewolucjoniści niezmiennie wskazywali na to, że właśnie bakterie, które rozwinęły odporność na antybiotyki są silnym dowodem na ewolucję. A ponieważ wytwarza tak szybko rozwija nowy genetyczny kod, który uodparnia ją na różne antybiotyki, ostrzegali przed nadużywaniem antybiotyków.

Z drugiej strony, kreacjoniści twierdzili, że niektóre bakterie zawsze dysponowały tą odpornością. Bakterie, które nie posiadają tej odporności giną, a przeżywają tylko te, które są odporne z natury. Nie wszystkie bakterie, które przeżywają są odporne. Zamiast być dowodem na ewolucję, w są rzeczywistości dowodem na redukcję genetycznej różnorodności, która pasuje do kreacjonistycznego modelu pochodzenia i życia. Jak zwykle większość ewolucjonistów po prostu zdmuchuje te argumenty i twierdzi, że nie wiemy, o czym mówimy.

Może się okazać, że to wszystko może zostać rozwiązane przez grupę naukowców, w której skład wchodzi większość Kanadyjczyków, którzy badali bakterie znalezione w zmarzlinie Yukonu. Bakterie mają liczyć 30.000 lat. Bez względu czy mają one 30.000 czy 1.000 lat, nie ma żadnych wątpliwości, że te kwestionowane bakterie poprzedzają współczesne antybiotyki.

Dr. Gerard D. Wright z Uniwersytetu McMaster w Ontario wraz z zespołem naukowców wydobyli bakterie z błota położonego 6 metrów poniżej zmarzliny. Zdecydowali się na tak głęboki odwiert, aby uniknąć skażenia. Po zbadaniu DNA tych bakterii odkryli, że zwierają one wszystkie główne geny umożliwiające im odporność na antybiotyki.

Jak powiedział mikrobiolog z Uniwersytetu w Nowym Yorku, Martin J. Blaser:

Fakt, że geny odpowiedzialne za odporność są tak wiekowe i rozpowszechnione oznacza, że nie ma prostego rozwiązania problemu odporności, nigdy nie zostanie wynaleziony super antybiotyk, który załatwi wszystkie problemy.

Zawsze sprawia przyjemność, gdy świeccy naukowcy publikują wyniki badań, które potwierdzają to, co kreacjoniści mówili od lat.

– – – – – – – – – –

Za:

Wade, Nicholas.  Researchers Find Antibiotic Resistance in Ancient DNA, New York Times, Aug. 31, 2011.

продвижение сайтов ка

Czy Jezus powstał z grobu „dnia trzeciego”, czy później?

 25  lipca 2011  Apologetics Press

Najwięcej odniesień do zmartwychwstania Jezusa wskazuje na to, że powstał z grobu trzeciego dnia po pochówku. Mateusz, Marek i Łukasz rejestrują proroctwa Jezusa, mówiące, że powstanie z grobu trzeciego dnia (Mt17:23;  Mk 9:31, Łuk 9:22). Apostoł Paweł napisał 1 List do Korynitan, w którym czytamy, że Jezus powstał z grobu „trzeciego dnia według Pism” (1Kor. 15:4). Co więcej, głosząc Korneliuszowi i jego domostwu Piotr nauczał, że Bóg wzbudził Jezusa „trzeciego dnia” (dz. 10:40 podkr. dodano). Faktem jest jednak, że Jezus nauczał (zapisuje to Marek), że „zostanie zabity i po trzech dniach powstanie z martwych” (Mk. 8:31 podkr. Dodano). W innym miejscu Jezus prorokował, że będzie w głębi Ziemi „przez trzy dni i trzy noce” (Mt. 12:40). O co więc chodzi? Czy Jezus powstał z martwych trzeciego dnia, czy po trzech dniach?

O ile dla czytelnika XXI wieku te stwierdzenia mogą wyglądać na sprzeczne ze sobą, tak naprawdę doskonale zgadzają się, jeśli rozumie się różnice i bardziej liberalne metody liczenia czasu starożytnych. W I wieku część dnia mogła być liczona jako cały dzień i noc następująca po nim (Lightfoot, 1979, str. 210-211)

Talmud Jerozolimski  cytuje rabbiego Leazara Ben Azaria, który żył około 100 roku n.e. mówiącego: „Noc i dzień to Onah [„część czasu”], a część Onah jest jak jego całość” (z Talmud Jerozolimski ix.3, jak zacytowano przez Hoehner, 1974, str. 248-249.). Azariah sugeruje, że część 24 godzinnego okresu można uważać za to samo co “jego całość”. Tak więc, jakkolwiek dziwacznie to brzmi dla Amerykanina żyjącego w XXI wieku, w starożytności można było całkiem legalnie mówić o czymś, co wydarzyło się „trzeciego dnia”, „po trzech dniach” czy po „trzech dniach i trzech nocach”, a jednak w każdym przypadku odnosi się to dokładnie do tego samego dnia.

 W Piśmie mamy kilka przykładów, które wyraźnie pokazują, że w biblijnych czasach część dnia było często ekwiwalentem całego dnia.

  • Zgodnie z informacjami zawartymi w Księdze Rodzaju 7:12 deszcz padający w czasie Potopu padał na Ziemię przez „czterdzieści dni i czterdzieści nocy”. Wers 17 tego samego rozdziału mówi, że potop był na Ziemi przez „czterdzieści dni”. Kto będzie dowodził, że deszcz musiał padać dokładnie 960 godzin (40 x 24), aby oba te twierdzenia mogły być prawdziwe?
  • W Księdze Rodzaju 42:17 Józef oddał swoich braci pod straż na trzy dni. Następnie w wersie 18 czytamy, że rozmawiał z nimi trzeciego dnia i uwolnił ich (wszystkich z wyjątkiem jednego).
  • W 1 Księdze Samuela 30:12,13 znajdujemy zwrot: „trzy dni i trzy noce” oraz „trzy dni” używany wymiennie.
  • Gdy Królowa Estera miała podjąć ryzyko pojawienia się niezaproszona przed królem, poleciła Żydom z miasta, aby poszli za jej przykładem i „przez trzy dni i trzy noce” nie jedli (Est. 4:16). Następnie tekst idzie dalej mówiąc, że Estera poszła do króla „trzeciego dnia” (5:1).
  • Prawdopodobnie najbardziej przekonującym starotestamentowym fragmentem, który wyraźnie świadczy o tym, że starożytni (co najmniej okazjonalnie) uważali część 24 godzinnego okresu za „jego całość” znajdujemy w 10 rozdziale 2 Księgi Kronik. Gdy Izrael poprosił króla Rechabeama, aby im zmniejszył ciężary (podatkowe – przyp.tłum.), ten potrzebował czasu do namysłu, więc polecił Jeroboamowi i ludowi Izraela: „po trzech dniach wróćcie się do mnie” (w.5; B.Gdańska). Niemniej wers 12 wskazuje, że „Przyszedł tedy Jeroboam i wszystek lud do Roboama dnia trzeciego, jako był im rozkazał król  mówiąc: Wróćcie się do mnie dnia trzeciego” (BG). To fascynujące, czyż nie, że choć Rechabeam polecił ludowi wrócić „po trzech dniach”, oni zrozumieli, że chodziło mu o to, że mają być „trzeciego dnia”.
  • Z 10 rozdziału Dziejów Apostolskich uzyskujemy dalszy wgląd w tą starożytną praktykę bieżącego liczenia dni (części czy całości) jako całych dni. Łukasz przekazuje nam zdarzenie, w którym anioł pojawił się Korneliuszowi „za dnia około dziewiątej godziny” (około 3 po południu; Dz. 10:3). „Następnego dnia” (Dz. 19:9) Piotr otrzymał od Boga wizję i przyjął posłańców Korneliusza. „Nazajutrz” („następnego dnia” 10:23) Piotr razem ze sługami Korneliusza udają się do Cezarei. „Następnego dnia przybyli do Cezarei”, gdzie Piotr nauczał Korneliusza i jego domostwo Ewangelii (10:24). W pewnej chwili tej wizyty Korneliusz przekazuje relację na temat pojawienia się anioła Bożego. Zwróćmy uwagę na to jak uważnie zaczyna sprawozdanie z tego wydarzenia. Stwierdza: „Przed czterema dniami około tej godziny, o dziewiątej, modliłem się …” (10:30). Pomimo, że zdarzenie miało miejsce 72 godziny wcześniej (czy dosłownie 3 dni), Korneliusz mówi o tym, że objawienia miało miejsce „przed czterema dniami o tej godzinie”. Dlaczego cztery, zamiast trzech? Ponieważ było to zgodne z metodą liczenia czasu w I wieku, gdzie część pierwszego dnia i część czwartego dnia mogły zostać uznane za całe dni.  Można z całą pewnością zobaczyć jak te informacje doskonale zgadzają się z pogrzebem Jezusa w piątek i Jego zmartwychwstaniem w niedzielę. Część piątku i cała sobota i część niedzieli były w starożytnych czasach uważane za trzy dni, a nie jeden czy dwa.

Pomimo, że współcześnie niektórym może wydawać się takie myślenie nieco mylące, używamy takich idiomatycznych form wyrazu często. Weźmy na przykład baseball. Uznajemy, że odbywa się “9 zmiana” po zakończeniu już 8/12 zmiany (dosł.: inning). Nawet pomimo tego, że zawodnik gościnnej przegrywającej drużyny rzucający piłkę zdobył tylko 8 zmian (a nie 9 jak wygrywający z drużyny gospodarzy), mówi się, że wrzucił pełną grę.

Zastanówmy się nad przypadkiem podróżnego, który rejestruje się w hotelu o 20:30 w środę i wyjeżdża o 17:30 w czwartek, czyli spędza w hotelu mniej niż 24 godziny. Czy był w hotelu jeden, czy dwa dni? Technicznie rzecz biorąc był tam mniej niż jeden pełny dzień (24 godzinny okres), a jednak hotel legalnie skasuje go za dwa dni, ponieważ nie opuścił go przed 11 rano, kiedy kończy się hotelowa doba. Biorąc więc pod uwagę to, jak bardzo elastycznie mierzymy czas w pewnych sytuacjach, nie powinno nas dziwić to, jak bardzo liberalni mogli być starożytni w tej dziedzinie.

Kolejnym dowodem na to, że twierdzenia Jezusa co do jego pogrzebu nie były sprzeczne, jest to, że nawet Jego przeciwnicy nie oskarżali Go o zaprzeczanie samemu sobie. Niewątpliwie było to związane ze znajomością tak elastycznego i zwyczajowego mierzenia czasu początkowego. Nawet arcykapłani i faryzeusze powiedzieli Piłatowi na drugi dzień po ukrzyżowaniu Jezusa: „Panie, przypomnieliśmy sobie, że ten zwodziciel jeszcze za życia powiedział: Po trzech dniach zmartwychwstanę. Rozkaż więc zabezpieczyć grób aż do trzeciego dnia…” (Mt. 27:63-64). Zwrot “po trzech dniach” musiał być całkowicie równoważny “trzeciego dnia”, inaczej z pewnością faryzeusze prosiliby o to, aby straż strzegła grobu aż do dnia czwartego. Interesujące jest to, że współcześni sceptycy oskarżają Jezusa o zaprzeczanie samemu sobie, a nie robili tego super krytyczni wobec Niego faryzeusze.

Idiomatyczny sposób wyrażania się, którego Jezus jak i autorzy Biblii używali, aby wskazać na czas pozostawania Jezusa w grobie, nie znaczy, że znajdował się tam dosłownie 72 godziny. Jeśli interpretujemy ukrzyżowanie, pogrzeb i zmartwychwstanie Jezusa w kulturowym kontekście pierwszego wieku, a nie według współczesnego (nie)rozumienia sceptyków to nie znajdujemy żadnych błędów w żadnym z wyrażeń, których użyli Jezus i autorzy ewangelii.

– – – – – – – –

Odnośniki:

Hoehner, Harold W (1974), “Chronological Aspects of the Life of Christ—Part IV: The Day of Christ’s Crucifixion,” Bibliotheca Sacra, 131:241-264, July.

Lightfoot, John (1979 reprint), A Commentary on the New Testament from the Talmud and Hebraica (Grand Rapids, MI: Baker).



aracer.mobi

Szybko skamieniałe ośmiornice nie potwierdzają ewolucji

Garry Graham

Photo: stockxpert

Pięć znalezionych ostatnio w Libanie skamielin ośmiornic, mających podobno 95 milionów lat, wprawiło naukowców w zdumienie.1)

Po pierwsze zostali zaskoczeni tym, że ośmiornice w ogóle skamieniały. W przeciwieństwie do zwierząt posiadających szkielet kostny czy twarde skorupy, głowonogi takie jak ośmiornice i kałamarnice nie mają twardy części (poza otworem gębowym 2). Jedno ze sprawozdań stwierdza, że znalezienie takich skamielin jest równie prawdopodobnie jak złapanie „kichnięcia skamieliny”. Te zostały znakomicie zachowane. Widoczne są wszystkie ramiona każdego zwierzęcia, jak też ślady mięśni i rzędy przyssawek. Co ważne, u kilku z nich widoczne są wewnętrzne skrzela i resztki farby.

Naukowcy usiłują wyjaśnić przeszłość, patrząc na to, co dzieje się współcześnie. Obecnie, gdy zdycha ośmiornica, rozkłada się do stanu szlamowatej kropli i znika w ciągu kilku dni. Aby ośmiornica mogła stać się skamieliną musiałaby opaść na dno oceanu nie zjedzona i pozostawać tam nie ulegając bakteryjnemu rozpadowi, równocześnie przykrywana przez osady. Jak coś takiego mogło się zdarzyć ośmiornicy?

Prowadzący autor sprawozdania, dr Dirk Fuchs z Freie University w Berlinie, powiedział:

„To, że ciało wylądowało na dnie morze było szczęśliwą okolicznością. Dno morza było pozbawione tlenu, więc wolne od padlinożerców”. Lecz brak tlenu nie jest środkiem konserwującym. Prowadzone doświadczenia z padliną ryb pokazują, że nawet w przypadku braku tlenu nadal podlegają rozkładowi na dnie oceanu3). Inni naukowcy, którzy opublikowali swoje sprawozdania badawcze pokazali, że dno morza w rzeczywistości roi się od bateryjnego życia 4). Tak więc ci naukowcy nie mają żadnego wyjaśnienia tak dobrze zachowanych skamielin.

W dobrze zachowanych w Libanie skamielinch ośmiornic widoczne są szczegóły ośmiu ramion, przyssawek, farby, skrzeli, ust, oczodołów i jeszcze więcej..

Fossil photo and diagram from D. Fuchs, G. Bracchi and R. Weis, ref. 1.

Skamieliny ośmiornicy znakomicie zachowanych w Libanie ukazują szczegóły ramion, przyssawek, skrzeli, ust, oczodołów a nawet więcej.

Drugim zaskoczeniem było to, że te okazy wyglądają bardzo podobnie do współczesnych gatunków ośmiornic:

„Oceniono te znaleziska na 95 milionów lat, a jednak skamieliny są niemal nie do odróżnienia od współcześnie żyjących gatunków”.

Myślenie ewolucyjne przewiduje, że tak stare ośmiornice jak te, powinny wyglądać znacznie bardziej 'prymitywnie’, ponieważ ewolucja wymaga zwiększenia się przez lata stopnia komplikacji 5). Ewolucjoniści zawsze twierdzili, że starożytne ośmiornice powinny okazywać pewne „prymitywne” cechy 6), lecz to odkrycie „cofa pochodzenie współczesnych ośmiornic o dziesiątki milionów lat wstecz…”

Niemniej, biblijny model stworzenia z łatwością wyjaśnia to zdumiewające odkrycie.

Po pierwsze: wyjaśnia szczególne warunki, które były potrzebne, aby zwierzęta o miękkich ciałach takie jak ośmiornice mogły stać się skamielinami 7). W szczególności chodzi o to, że zwierzę musi być gwałtownie zagrzebane (ciągle jeszcze żywe lub tuż po śmierci) pod wieloma metrami osadów, aby odciąć dostęp tlenu oraz uniemożliwić dalszy rozpad czy pożarcie. Takie warunki z pewnością panowały w oceanie w czasie globalnego Potopu, opisanego w Biblii i tutaj nie potrzeba się powoływać na żadne szczęśliwe przypadki. W rzeczywistości, kreacjoniści spodziewali się istnienia takich dobrze zachowanych skamielin ośmiornic. Oczywiście, jest wiele przykładów innych miękkich organizmów zachowanych w postaci skamielin 6,7,8,9,10).

Co więcej, te szczególne skamieliny ośmiornic znajdują się w skale wapiennej. Geolodzy, zwolennicy długowieczności ziemi, uważają, że ukształtowanie skały wapiennej wymaga długich okresów czasu, więc te skamieniałe ośmiornice zagrzebane w wapieniu stanowią dodatkowe wyzwanie dla ewolucyjnego myślenia. Dla biblijnego kreacjonisty nie ma tu żadnej tajemnicy, ponieważ warunki jakie panowały w czasie globalnego Potopu były odpowiednie, aby doszło do szybkiego tworzenia się skały wapiennej 11).

Co natomiast jeśli chodzi o podobieństwo tych skamielin do współczesnych gatunków? Ponownie widzimy, że biblijne model stworzenia przewiduje to, że gatunki podobne do współczesnych rozmaitości będą istniały w postaci skamielin. Przede wszystkim te skamieliny zostały uformowane zaledwie kilka tysięcy lat temu a wszystkie gatunki żywe dziś są potomkami zwierzęcych form, który żyły przed Potopem 12).

Ewolucyjni naukowcy drapią się po głowach w zdumieniu nad swoimi własnymi odkryciami, ponieważ nie spodziewali się tego rodzaju dowodów w ramach swojej ewolucyjnej filozofii. Stale są zmuszani do wymyślania nowych historii uwzględniających to, co ich zaskakuje.

Z drugiej strony kreacjoniści cieszą się z tych odkryć i zachwycają się cudownymi potwierdzeniami, jakich dostarczają naukowe dowody na biblijny zapis historii Ziemi. Te skamieliny dają nam powód do uwielbienia naszego wspaniałego Boga, który stworzył niebiosa i ziemię (Rdz. 1:1), który objawił Siebie Samego przez swego Syna Jezusa (2Tym. 1:8–10; Hbr. 1:2 in.) i który osądzi świat sprawiedliwie (2Ptr. 3:3–7).

– – – –

Odnośniki i uwagi:

1) Fuchs, D., Bracchi, G. and Weis, R., New octopods (Cephalopoda: Coleoidea) from the Late Cretaceous (Upper Cenomanian) of Hâkel and Hâdjoula, Lebanon, Palaeontology 52(1):65–81, 2009. See also: Rare fossil octopuses found, <livescience.com/animals/090318-fossil-octopus.html>, 18 March 2009.

2) The mouth resembles a parrot’s beak. See: The beak of the colossal squid, <squid.tepapa.govt.nz/anatomy/article/the-beak-of-the-colossal-squid>, 26 March 2009.

3) Garner, P., Green River blues , Creation 19(3):18–19, 1997.

4) ‘Barren’ seafloor teeming with microbial life, <sciencedaily.com/releases/2008/05/080528140303.htm>, 29 May 2008.

5) Progressive complexity, <truehealth.org/aprogcom.html>, 26 March 2009.

6) Eyden, P., Fossil octopuses, <www.tonmo.com/science/fossils/fossiloctopuses.php>, November 2004. Return to text.

7) Catchpoole, D., Hundreds of jellyfish fossils!  Creation 25(4):32–33, 2003.

8. Thompson, A., Rocks reveal oldest known jellyfish, <msnbc.msn.com/id/21552161>, 30 October 2007.

9) What are those big jellyfish fossils doing in Wisconsin? <sciencedaily.com/releases/2002/01/020124173804.htm>, 24 January 2002. Return to text.

10) Strange creatures—a Burgess Shale fossil sampler, <paleobiology.si.edu/burgess/index.html>, 26 March 2009.

11) Grand Canyon limestone fast or slow deposits? Creation 17(3):50–51, 1995.

12) In six days (http://creation.com/ariel-a-roth-biology-in-six-days), edited by Ashton, J., Ariel A. Roth., biology, pp 74–89. Return to text.

– – – – –

Creation.com reaches millions of people each year–many of these aren’t believers in our Creator and Savior Jesus Christ. How will we reach them without your support? Please consider a small gift today.deeo