Charyzmatyczne wierzenia o których myślałeś, że są biblijne, a takimi nie są – część 1

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Kiedy byłem nastolatkiem i dopiero poznawałem Ojca i Pana, po raz pierwszy w życiu czytałem ewangelie. Byłem zdumiony tym, jak Jezus z powodzeniem radził sobie z różnymi ludźmi. Uzdrowienia, cuda, indywidualne ludzkie sytuacje, takie jak bogaty młodzieniec czy też siostry Łazarza, dawały różne wyniki, ale zawsze wyglądało to tak, że nic więcej nie można było zrobić w danej sytuacji. Jego skuteczność ograniczana była jedynie przez wiarę lub niewiarę ludzi.

Dlaczego Pan jest tak skuteczny?
Spytałem Ojca: „Dlaczego Pan był tak skuteczny (w ewangeliach)?” Jego natychmiastowa odpowiedź była: „Ponieważ jest On w 100% Słowem – bez żadnej dodatkowej ludzkiej tradycji. Dlatego w każdej sytuacji uzyskiwał 100% tego, na co Mu pozwolono (to się nigdy nie zmieniło).”

W Mat. 15:6 Jezus skrytykował faryzeuszy mówiąc: „… tak to unieważniliście (brak efektu) słowo Boże przez naukę swoją”. Greckie słowo „brak efektu” to „ekyrosate”. Składa się ono z „akyroo” i „kyros” oznaczających „autorytet”. Innymi słowy Jezus powiedział, że faryzeusze czynią Słowo Boże nieważnym poprzez nadanie autorytetu swoim własnym tradycjom – postawili własne tradycje przed Bożym Słowem.

Wymóg intelektualnej uczciwości
Stopień, w jakim człowiek stawia w swoim sercu ludzką tradycję ponad Bożym Słowem można zobaczyć przez to, jak szybko usunie tego bożka ze swojego serca, gdy tylko usłyszy prawdę Słowa. Aby tak się stało potrzeba serca, które naprawdę poszukuje prawdy. Wymaga to intelektualnej uczciwości zrodzonej z pokory i chęci uczenia się.

Niektórzy, jeśli nie większość ludzi, chcą po prostu dyskutować. Tacy ludzi na spotkaniach kościoła domowego nie patrzą dokąd zmierza dyskusja lub studium słowa i zawsze znajdują sposób, aby wspomnieć o swojej ulubionej doktrynie. Stają się oni ewangelistami prawdy – przynajmniej prawdy, w jaki sposób ją postrzegają. Jednak prawdziwe chodzenie w pełni Słowa wymaga chęci uczenia się i odłożenia na bok ludzkiej tradycji.

Jednym z takich twierdzeń istniejących od dziesiątków lat jest: jeśli 1 człowiek może zmusić 1000 ludzi do ucieczki, to 2 ludzi może zmusić do ucieczki 10 000 przeciwników.
Twierdzenie to jest tak powszechne, ze traktowane jest jak prawda biblijna. Jeśli kaznodzieja chce usłyszeć głośne „amen” ze strony słuchaczy, wystarczy tylko, że ogłosi, że ich zwycięstwo nadchodzi i po spotkaniu wszyscy wychodzą zadowoleni. Jednak PowPr. 32:30 mówi:
„Jakżeby jeden mógł gonić przed sobą tysiąc, A dwaj zmusić do ucieczki dziesięć tysięcy, Gdyby ten, który jest ich skałą, nie był ich zaprzedał, A Pan ich nie porzucił?”

Lata temu, ktoś wyrwał ten werset z kontekstu, umieścił go w kazaniu mówiąc, że jest to obietnica dla ludu Bożego, i stało się to fundamentem dla tysięcy wierzących, którzy zaczęli walczyć o zwycięstwo w różnych dziedzinach życia. Przyjęli to jako Bożą obietnicę, że powstaną i pogonią 1000 demonów, a jak uzgodnią to w modlitwie z drugą osobą, to razem przegonią 10 000 demonów i że ich modlitwa będzie wysłuchana i będzie zwycięska.

Ale to nie tak… Tak nie jest tu napisane. Ludzie, którzy tak wierzą, modlą się w ten sposób, stoją na tym, nie zdają sobie sprawy, że opierają się jedynie na ludzkich tradycjach i w rzeczywistości osiągają odwrotne rezultaty w życiu, czyniąc przez to Boże Słowo nieskutecznym. Dzieje się tak, ponieważ postawili autorytet ludzkiej tradycji przed Bożym Słowem.

A jaki jest tu kontekst?
Księga Powtórzonego Prawa jest powtórzeniem Prawa Mojżeszowego dla dzieci, które urodziły się na pustyni w czasie drogi z Egiptu. Ich rodzice wyszli z Egiptu i po niedługim czasie stanęli na skraju Ziemi Obiecanej, jednak odrzucili wolę Pana odmawiając wejścia do tej krainy. Gdy Go odrzucili, dał im to, czego tak bardzo chcieli: ciągle powtarzali, że woleliby umrzeć na pustyni, niż zdobyć tę ziemię… Tak więc wędrowali przez 40 lat, aż wszyscy z tego pokolenia wymarli, z wyjątkiem Jozuego i Kaleba.

Księga Powtórzonego Prawa (Deuteronomium) znaczy „słowa” i są to ostatnie słowa Mojżesza skierowane do ludzi urodzonych na pustyni. Jest to dane ‘dzieciom’ podsumowanie i powtórzenie znacznej części Księgi Wyjścia i Kapłańskiej. W rozdziale 32 Mojżesz przypomina im niepowodzenia ich rodziców i ostrzega, by nie kierowali się niewiarą. Wyjaśnia im, dlaczego po tym, jak ich rodzice usłyszeli, że teraz będą musieli wędrować po pustyni, zbuntowali się i postanowili samodzielnie wejść do Ziemi Obiecanej (Liczb 14) i zostali wtedy pobici.

32 rozdział Księgi Powtórzonego Prawa to pieśń śpiewana przez Mojżesza. Zgaduję, że było tak, ponieważ łatwiej się zapamiętuje coś, gdy się to śpiewa, przypominając sobie co należy czynić a czego nie. Godne uwagi wersety to np. 4: „On jest skałą! Doskonałe jest dzieło jego, Gdyż wszystkie drogi jego są prawe… Sprawiedliwy On i prawy” – co było popularną piosenką w czasie spotkań modlitewnych z lat siedemdziesiątych.

W wersecie 15 Mojżesz śpiewa ostrzeżenia, mówiąc: „… I porzucił (Izrael) Boga, który go stworzył, Znieważył skałę zbawienia swojego”. A w wersecie 18: „Skałę, która cię zrodziła, zaniedbałeś, Zapomniałeś Boga, który cię w boleściach na świat wydał”. Mówi tu o tym, jak Izrael czcił Złotego Cielca i inne bałwany w czasie swej drogi.
W wersetach 30-31 Pan mówi o wrogach Izraela pytając, jak to możliwe, że jeden wróg może ścigać 1000 (Izraelitów) i jak 2 z nich może zmusić 10 000 (Izraelitów) do ucieczki ’ jeśli nie z powodu tego, że Skała (Izraela) sprzedała ich, oddała wrogom, aby ich zabrali? „Gdyż ich skała nie jest jak nasza Skała…„
W wersetach 36-37 Pan mówi: „Gdyż Pan upomni się o prawo ludu swego, Ulituje się nad sługami swoimi, Gdy zobaczy, że znikła siła (Izraela) I że nie ma ani niewolnika, ani wolnego. I powie: Gdzież są bogowie ich, Skała, na której polegali”? Następnie pieśń kończy się obietnicą ostatecznego zwycięstwa Izraela, gdy będą pokutowali oraz, że Pan zemści się na ich wrogach.

Kiedy więc chrześcijanin używa tego fragmentu Pisma, aby mówić o swej duchowej sile, w rzeczywistości używa wersetów mówiących o wrogach Boga, którzy zmuszają 1000 i 10000 Izraelitów do ucieczki, ponieważ dał im to, co chcieli (umrzeć na pustyni)….

Niech słaby wyzna, że jest silny (niech biedny powie, że bogaty jest)
Podobnym wyrwanym z konteksty fragmentem jest Joel. 3:14-15, który w rzeczywistości mówi o bitwie Armagedon. Wiele lat temu popularna była piosenka z powyższym tekstem: „Niechaj słaby wyzna, że jest silny a biedny niechaj wyzna, że bogaty jest z powodu tego, co uczynił Pan…”
Jednak werset, z którego ta piosenka się wywodzi, mówi o wrogach Pana przygotowujących się do walki z Nim w ostatecznej bitwie: „Obwołajcie to wśród narodów (wrogów Boga)! Ogłoście świętą wojnę! Powołajcie pod broń bohaterów, niech przyjdą i wyruszą wszyscy wojownicy! Przekujcie swoje lemiesze na miecze, a swoje sierpy na oszczepy! Kto słaby, niech mówi: Jestem bohaterem!”. Przychodźcie śpiesznie, wy, wszystkie okoliczne (względem Jeruzalem) narody!”
A jednak ilu z was nuci sobie tę starą pieśń dla Pana i nie zdaje sobie sprawy, że są to słowa Pana do pogan, którzy walczą przeciwko Niemu?

Mam nadzieję, że było to pożywką do przemyśleń i zachętą, abyśmy zbadali, co uważamy za słuszne i prawdziwe. Bardzo często mówimy, że wierzymy Słowu, jednak w rzeczywistości wiele z tego, w co wierzymy, to dzieło człowieka. To sprawia, że Boże Słowo nie działa w różnych obszarach naszego życia.

Więcej podobnych rzeczy kolejnym razem.

John Fenn

| Część 2 >