James Ryle
„Ojciec wasz wie czego potrzebujecie, zanim go poprosicie!„(Mat. 6:8,).
Jazda po żwirowej drodze ciągnącej się kilometrami przez pastwiska Kolorado i obserwacja krów pasących się wolno i czasami przechodzących na drugą stronę przed nami, była dziwacznym doświadczeniem. Nasz niepokój wzrastał odwrotnie proporcjonalnie do ubytku paliwa. Jechaliśmy na oparach, dosłownie i w przenośni. No i w końcu stało się: w samym środku ogromnych przestrzeni wschodniego Kolorado, wyczerpało się!
Jedynym znakiem życia była tu farma, jakieś 3, 4 kilometry dalej na horyzoncie. Przez ponad godzinę jazdy tutaj nie mijaliśmy żadnych samochodów, więc wiadomo było, że muszę się przespacerować po pomoc. Właśnie w chwili, gdy już miałem wybrać się w drogę, pojawiła się w oddali chmura pyłu, więc zaczekałem.
Ford pickup zatrzymał się a z kabiny wysiadł rolnik teksańskich rozmiarów. Miał budowę wieży, śnieżno białe włosy, błękitne oczy, twarz jak skóra i uśmiech, który rozświetlał dziesiątki akrów.
„Nazywam się Mojżesz, – powiedział – Mojżesz Russel. Wygląda na to, że przyda wam się jakaś pomoc”.
Przykuł moją uwagę już przy Mojżeszu.
„Tak, proszę pana, – odpowiedziałem. – skończyło nam się paliwo”.
Mojżesz sięgnął na tył swego trucka, wyciągnął kanister z paliwem i wlał to do mojego zbiornika. Było tak sucho w środku, że musiał wstrzyknąć trochę do gaźnika, aby uruchomić silnik.
„Dokąd zmierzacie” – pytał.
„Jedziemy do Kima w Colorado. – odpowiedziałem. – Zostałem zaproszony, aby głosić tam w najbliższą niedzielę”.
„A to jesteście bliżej niż zdajecie sobie z tego sprawę. – powiedział. – Kim mieszka około 400 metrów stąd, za tą górą. Będziecie tam w kilka minut”.
Po czym wyciągnął z kieszeni portfel i otwierając go wręczył mi 10$ banknot. „Pan, chce, żebyś to miał” – powiedział, gdy ja stałem tam jak głupek. Podziękowałem najlepiej jak potrafiłem i ruszyliśmy w swoją drogę; on również.
A to nie koniec tej historii. Do jutra.