Jezus przed poczęciem_1

John Fenn

Wszyscy wiemy, że Jezus nie urodził się 25 grudnia, lecz z pewnością w niczym to nie przeszkadza w obchodzeniu urodzin największego daru, jaki kiedykolwiek został dany człowiekowi. Przede wszystkim regularnie przestawiamy obchody naszych własnych urodziny bliskich, według wygody, więc z pewnością możemy to zrobić z urodzinami Pana.

Pogańskie korzenie 25 grudnia, Saturnalia, nie przeszkadzają nam, ponieważ wiem, że to nie sprawia, że obchodzimy je, czy chronimy, w czymkolwiek więcej niż na przykład dawanie kwiatów w Walentynki naszym bliskim.

Pamiętasz Dzień Walentynek, 14 lutego. Czy wiedziałeś o tym, że było to święto płodności, Luperkalia, dzień, w którym imiona młodych kobiet były zapisywane na kartkach papieru i wrzucane do dzbanka, aby młodzi mężczyźni mogli je wybierać i uprawiać z nimi seks, bijąc ja najpierw batem, co, jako wierzono, poprawiało ich płodność przed współżyciem? Według ówczesnych wierzeń 14 luty i Luperkalia zaczynały naturalny okres dobierania się par.

Lecz mnie nie obchodzą ani te pogańskie walentynkowe, ani bożenarodzeniowe korzenie nie przeszkadzają mi też w niczym, ponieważ moje świętowanie urodzin Jezusa i uczczenie mojej żony, okazywanie miłości sobie nawzajem są całkowicie dla Pana. Świętujemy dla Pana, nawet jeśli ci, którzy nie świętują robią to dla Pana i On przyjmuje nas wszystkich. Tak więc mamy zachowywać pokój między sobą, jak poleca Pismo w Liście do Rzymian 14:1-12.

A teraz do rzeczy: Syn jest dany, dziecko narodziło się

Księga Izajasza 9:5 mówi nam: „Albowiem dziecię narodziło się nam, syn jest nam dany …”
Syn musiał zostać dany najpierw z nieba, aby mógł stać się dzieckiem narodzonym w Betlejem.

„Ty mnie uwielbij, Ojcze, u siebie samego tą chwałą, którą miałem u ciebie, zanim świat powstał” (J 17:5).

„Ojcze! Chcę, aby ci, których mi dałeś, byli ze mną, gdzie Ja jestem, aby oglądali chwałę moją, którą mi dałeś, gdyż umiłowałeś mnie przed założeniem świata” (J 17:24).

„Jak bowiem Ojciec ma żywot sam w sobie, tak dał i Synowi, by miał żywot sam w sobie„.

Osoba Chrystusa, Słowo, w Starym Testamencie

„Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga… A Słowo ciałem się stało i zamieszkało wśród nas,…” (J 1:1-2, 14).

Jakie jest znaczenie wersu 14, gdy mówi: „Słowo (od Ojca) stało się ciałem i zamieszkało wśród nas”?

Chłopiec Samuel

W 3 rozdziale 1Księgi Samuela widzimy chłopca, Samuela, który służy arcykapłanowi Heliemu w miejscu Najświętszym. Pierwszy wers buduje tło wydarzeń; „Słowo Pańskie było w tych czasach rzadkością, a widzenia nie były rozpowszechnione”. Łączy to ze sobą na zawsze widzenie Słowa Pańskiego z wizją.

Pan wzywa Samuela po raz pierwszy w wersie 4, a chłopiec sądzi, że to Eli. W wersie 7 czytamy, że: „Lecz Samuel jeszcze nie znał Pana, a słowo Pana jeszcze mu się nie objawiło”.

Znamy tą historię. Pan wzywa Samuela trzykrotnie, zawsze wołając go po imieniu: „Samuelu, Samuelu”, a on za każdym razem idzie do Heliego, sądząc, że to on go woła. Za trzecim razem Heli zdaje sobie sprawę, co się dzieje i mówi Samuelowi, że to Pan jest, i żeby odpowiedział, gdy usłyszy Jego głos.

Aż do tej chwili może ci się wydawać, że głos Pański to było coś jakby głos w umyśle czy może jakiś sposób niewidzialny, lecz słyszalny głos. W obu przypadkach jest to błędne założenie, ponieważ w 10 wersie czytamy: „I przyszedł Pan, stanął i zawołał jak i poprzednio: Samuelu, Samuelu!”

Fakt, że była to rzeczywista wizja Pańska potwierdza nam wers 15: „Samuel bał się opowiedzieć Heliemu o tym widzeniu”. Samuel widział Osobę Słowa Pańskiego. Pan przyszedł do pomieszczenia, gdzie był Samuel i rozmawiał z nim…zdumiewające.

Chwila – jest coś jeszcze więcej! Słowo Pańskie

Podsumowanie znajduje się w wersie 21, gdzie zostaje wyznaczony kierunek dla wszystkich proroków, którzy będą następcami Samuela: „Pan zaś nadal ukazywał się w Sylo, Pan bowiem objawiał się w Sylo Samuelowi w swoim słowie”.
(W tłum. ang. zamieszczonym przez autora: jest tutaj „Pan objawiał się w Sylo Samuelowi jako Słowo Pańskie” – przyp. tłum.).

Samuel został nazwany ‘jasnowidzem” (widzącym), co jest innym określeniem proroka, ponieważ jasnowidz, widzi w rzeczywistości Ducha oraz dlatego, że był on pierwszym z proroków Izraela, prowadzącym pierwszego króla Izraela. On jest wzorem, doskonałym przykładem, dla wszystkich następnych proroków.

Tak więc, znaczy to, że gdy czytamy o starotestamentowych prorokach, że: „Słowo Pańskie przyszło…” (w polskich tłumaczeniach jest przeważnie „doszło” – przyp. tłum.)
to nie jest tam mowa o głosie w umyśle, ani nie chodzi o jakąś niewidzialną rękę, która prowadzi pióro pisarza, aby zapisał „słowa” dla Izraela, Judy czy kogoś indywidualnie.

Gdy mówi się: „Słowo Pańskie przyszło do…” to jest tu mowa o tym, czego doświadczył Samuel: o wizję Osoby Słowa Pańskiego, i że to On mówił do nich to, co zostało zapisane później jako część Pisma.

Wspaniałym tego przykładem jest Księga Jeremiasza 1:1-9

„Przyszło do (Doszło) mnie słowo Pana tej treści (mówiąc): Wybrałem cię sobie, zanim cię utworzyłem w łonie matki, zanim się urodziłeś, poświęciłem cię, na proroka narodów przeznaczyłem cię. Wtedy rzekłem: Ach, Wszechmocny Panie! Oto ja nie umiem mówić, bo jestem jeszcze młody” (Użyty tutaj hebrajski wyraz „na’ar” sugeruje, że nie był jeszcze nawet nastolatkiem.)

…

„Potem Pan wyciągnął rękę i dotknął moich ust. I rzekł do mnie Pan: Oto wkładam moje słowa w twoje usta”.

Zwróć uwagę na to, że Słowo Pańskie przyszło do Jeremiasza i wyciągnęło Swoją rękę. Podobnie jak w przypadku Samuela, którzy żył 600 lat wcześniej, Słowo Pańskie ciągle objawiało się prorokom jako Osoba Słowa Pańskiego. Gdy prorocy mówili: „Słowo Boże mówi” to po prostu powtarzali to, co usłyszeli w swej wizji, co Osoba Słowa Pańskiego powiedziała.

Nie mam na tyle miejsca i czasu, aby sięgnąć do szczegółów, zaczynając od Rdz 15:1, gdzie Słowo Pańskie objawiło się ojcu Abrahamowi i powiedziało mu, aby policzył gwiazdy, ponieważ tylu będzie jego potomków, aż do Księgi Ezechiela 1:3, gdzie Ezechiel mówi, że Słowo Pańskie przyszło do niego w wizji, gdy stał nad brzegiem rzeki, do Jonasza, do którego przyszło Słowo Pańskie i powiedziało mu, aby poszedł do Niniwy, do Izajasza i wszystkich „mniejszych proroków”, których księgi mówią „Słowo Pańskie przyszło do…” oraz „Słowo Pańskie mówi…”.

(Jeśli ktoś jest zainteresowany w studium tego tematu to wszystkie te szczegóły znajdują się w moim cyklu nauczania pt.: „JA JESTEM; Kim jest Jezus i sąd przyszedł” – 'I AM; Who Jesus is and where He came from’ ).

Słowo stało się ciałem

Rozważmy teraz słowa apostoła Jana, znajdujące się w 14 wersie 1 rozdziału: „Słowo (Pańskie) stało się ciałem i zamieszkało pośród nas”. Jakże zdumiewające stwierdzenie! To, że Osoba Słowa Pańskiego, która objawiała się Abramowi i, zaczynając od Samuela, przez następne stulecia prorokom, teraz stało się ciałem i zamieszkało pośród nas!

Co musiało się dziać w umyśle Jana, Piotra oraz innych, gdy to samo Słowo, które mówiło do Abrahama, Samuela, Eliasza, Izajasza, Jeremiasza, Ezechiela i pozostałych, było teraz pośród nich, jadając z nimi, chodząc i nauczając ich…

Jak zaszła przemiana, od Słowa Pańskiego, które objawiało się ludziom przez stulecia do dziecka poczętego w łonie nastoletniej dziewczyny?

O tym będzie następnym razem, a do tej pory …

Jezus przed poczęciem_2

mnóstwo błogosławieństw
John Fenn

email me at cwowi@aol.com