John Fenn
Tłum.: Tomasz S.
Byłem na wyjeździe misyjnym w Meksyku, gdzie przemawiałem w pewnym małym kościele w górach. Serca mieszkańców były czyste, pełne miłości i bojaźni Pańskiej, choć mieli duże braki w nauczaniu.

Po nabożeństwie, prawie każda kobieta podeszła prosząc o modlitwę. Zdecydowana większość z nich chciała pozbyć się demonów, które obwiniały za swoje dolegliwości. Wiele z nich miało bóle żołądka, inne bóle stawów a wszystko to przypisywały demonom. Kiedy nakładałem na nie ręce, by modlić się o uzdrowienie, w większości przypadków nie była to sprawa demonów – one po prostu potrzebowały uzdrowienia. Zastanawiałem się wtedy, dlaczego uważają, że każda dolegliwość jest pochodzenia demonicznego.

Wpływ demonów
W Ewangeliach jest tylko 19 lub 20 (w zależności od sposobu liczenia) przypadków indywidualnych uzdrowień, które uczynił Jezus – poczynając od teściowej Piotra, na początku posługi (Mk 1:29-30), do uzdrowienia ucha Malchusa, które Piotr odciął mu w Getsemane (Łk. 22:49-51 i J 18:10-11).

Jeszcze bardziej zaskakujący jest fakt, że w Ewangeliach znajdujemy jedynie 7 przypadków uwolnienia konkretnych osób od demonów lub ich wpływu. (Oczywiście istnieją fragmenty mówiące o dużych grupach ludzi, którzy zostali uzdrowieni i/lub uwolnieni, jak np. Mk 1:34, ale odnoszę się teraz tylko do uzdrowień konkretnych osób).
To właśnie w przypadku tych indywidualnych relacji możemy zobaczyć szczegółowo interakcję między Jezusem a demonami oraz sposób, w jaki się z nimi obchodził. Najbardziej odkrywczą interakcją jest relacja, która jest powtórzona trzykrotnie: w Mt 8:28-34, Mk 5:1-20 oraz Łk 8:26-39 i która wspomina o człowieku będącego pod wpływem wielu demonów. Miał ich naprawdę wiele więc Jezus zwrócił się do ich przywódcy – Legionu. Rzymski Legion liczył 2000 żołnierzy, więc ten człowiek musiał być naprawdę zademoniony. (Mt 8:28 wspomina o dwóch mężczyznach, lecz Marek i Łukasz skupiają się tylko na jednym, który miał Legion.)

Uwolniony człowiek był mieszkańcem greckiego regionu Gadareńczyków. Był to grecko-rzymski obszar dziesięciu miast zwany Dekapolis, położony po wschodniej stronie Jeziora Galilejskiego, gdzie Jezus poszedł i gdzie nauczał. Pierwszą rzeczą, którą zauważamy w tekście jest to, że „człowiek miał ducha nieczystego”. Duch nieczysty mógł oznaczać po prostu demona, ale bardziej konkretnie mógł również oznaczać ducha seksualnej nieczystości. To, że się okaleczał i był nagi, nawet to sugeruje. W Łk 8:35 czytamy, że po uwolnieniu ludzie byli zszokowani, że teraz był „ubrany i przy zdrowych zmysłach”.

Demon odpowiedzialny za tego człowieka określił się jako Legion. W tym miejscu widzimy jeden z aspektów demonów – są one identyfikowane przez swoją funkcję. Legion był odpowiedzialny za wiele demonów. Duch głuchy powodował głuchotę. Niewidomy człowiek, który nie mógł mówić, został uwolniony od ducha ślepoty i niemocy (Mt 12:22) . W Łk 13:11 kobieta zgięta przez 18 lat miała ducha niemocy. Aniołowie mają imiona, lecz demony zostały pozbawione wszystkiego i są znane teraz ze swojej funkcji. Słowo ‘szatan’ oznacza w języku hebrajskim i greckim ‘przeciwnika’ (odpowiednio hassatan i satana).

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.
W dwóch pierwszych częściach tej serii skupiliśmy się na Ojcu, który szuka prawdziwych czcicieli, szuka ludzi według swego serca. Można jednak jeszcze coś do tego dodać – Pan przyszedł, aby szukać i zbawić to, co zginęło; Pan przeszukuje całą ziemię, aby okazać swoją moc wobec tych, którzy są Mu wierni – oraz inne fragmenty.

Celem tego cyklu jest nauczenie się, aby oddzielać to, co inni mówią, że Bóg chce, od tego, czego chce naprawdę
Kultura kościelna oczekuje, żebyś chodził do kościoła, abyś studiował Słowo, łożył na ich cele, zaangażował się w różne programy lub brał udział w duchowych inicjatywach całej wspólnoty. Łatwo wtedy (nieumyślnie) pomyśleć, że Bóg chce tego, co pastor mówi, że On chce.

Pewnego razu jeden ze studentów szkoły biblijnej przyszedł do mojego biura. Był bardzo zaniepokojony. W jego kościele ogłoszono poranną inicjatywę modlitewną, więc przez ostatnie 3 tygodnie wstawał o 5 rano, aby modlić się przez 15 minut. Myślał, że tego oczekuje Bóg, ponieważ na każdym nabożeństwie pastor zachęcał do tego całą wspólnotę. Młody człowiek robił to przez pierwsze trzy tygodnie, ale w ostatnim tygodniu przespał czas modlitwy. Przyszedł do mnie przekonany, że Bóg jest teraz na niego zły, bo nawalił w tej inicjatywie, Chciał dowiedzieć się, co musi zrobić, żeby znów mieć dobre relacje z Ojcem. Zapytałem go, skąd wie, że Ojciec jest zły? Czy może mu to powiedział? Nie. Założył, że skoro kościół nalegał na poranną modlitwę wg Modlitwy Pańskiej, oznacza to, że tego właśnie chciał Bóg. Kiedy nie sprostał oczekiwaniom kościoła, pomyślał, że zawiódł Boga. Pomogłem mu odzyskać pokój od Ojca mówiąc, że pokój który właśnie odczuł, to Ojciec pokazujący mu, że wcale nie jest na niego zły.

A co jeśli moglibyśmy wejść w relację z Ojcem i z naszym Panem, która nie kręci się wokół nas?
Czy bierzesz pod uwagę relację z Ojcem, w której chodzi o Niego, a nie o ciebie?
Micheasz był prorokiem z małego miasteczka (Moraszet), ale prorokował o Samarii (stolicy Izraela) i Jerozolimie (stolicy Judy).

UWAGA: Po śmierci Salomona Izrael podzielił się na dwa królestwa: Północne królestwo, zwane Izraelem, którego stolicą była Samaria, zamieszkiwało 10 plemion. Odrzucili oni oddawanie czci bogu w Jerozolimie oraz tamtejszych lewitów, tworząc własne kapłaństwo. Południowe królestwo znane jako Juda, zamieszkiwało  plemię Beniamina, Lewici oraz ci z dziesięciu plemion, którzy pozostali wierni Bogu. Stolicę mieli w Jerozolimie a cześć Bogu oddawali w świątyni Salomona. Czytając proroków, ważne jest, by zwracać uwagę, czy kierują swe słowa do Izraela (Samarii), czy do Judy. (Więcej informacji znajduje się w mojej serii audio „Podróż przez ST: Wojna domowa Izraela”, gdzie omawiam ten  temat szczegółowo).

Pojawia się Micheasz, który choć pochodzi z mego miasteczka,
…prorokuje do ludzi i przywódców obu stolic i ich ośrodków religii. Micheasz był pierwszym prorokiem, który wprost zwrócił uwagę na to, że oba królestwa zawiodły, jeśli chodzi o troskę o ubogich. Mieli Prawo Mojżesza, które okazywało wiele łaski wobec biednych, jednak każde z królestw rozwinęło swoją własną ‘duchowość’, która obchodziła przepisy Prawa Mojżeszowego.
Spójrzmy np. na kwestię dziesięciny i na to, jak miała ona zapewniać wsparcie ludziom, a mimo to została zignorowana. W tamtym czasie istniały cztery rodzaje dziesięcin:

’Terumah’, czyli ofiara z pierwocin – szła do kapłanów na ich utrzymanie.
’Ma’aser rishon’, czyli pierwsza dziesięcina – trafiała do lewitów. Nie każdy członek pokolenia Lewiego zostawał kapłanem, ponieważ liczba miejsc w świątyni była ograniczona. Tak więc lewitów było znacznie więcej niż samych kapłanów.
’Ma’aser min ha-ma’aser’, czyli dziesięcina z dziesięciny – Lewici oddawali dziesięcinę kapłanom ze swego plemienia z tego, co otrzymali. Te trzy dziesięciny służyły utrzymaniu kapłanów oraz dbaniu o świątynię i jej funkcjonowanie.
’Ma’aser sheni’, czyli druga dziesięcina – ta trafiała z powrotem do ludzi, którzy ją składali.
Cztery dziesięciny były składane w różnych terminach w ramach siedmioletniego cyklu, w którym ostatni rok był rokiem szabatowym – w tym roku nie składano dziesięcin.
W latach 1, 2, 4 i 5 druga dziesięcina była zanoszona do Jerozolimy i ofiarowana Panu. Po tym jak kapłani wzięli swoją część, reszta była zwracana ofiarodawcom. Urządzano wtedy wielką ucztę, by świętować Bożą dobroć.
W latach 3 i 6 druga dziesięcina nie trafiała nawet do kapłanów w świątyni. Na zasadzie uczciwości ludzie rozdawali ją lokalnie, by troszczyć się o biednych, sieroty, wdowy i wszystkich potrzebujących. Dotyczyło to także lewitów/kapłanów, ponieważ nie mieli oni dziedzictwa w postaci ziemi, więc traktowano ich jak ubogich – mieli zatem prawo być wspierani przez lokalną społeczność.

Widzisz to? Każdego roku, gdy ludzie składali dziesięcinę, jedna z nich wracała do ofiarodawcy albo w ogóle nie trafiała do kapłanów. Poza tym mieli jeden rok, w którym nie dawali żadnej dziesięciny — zatrzymywali ją dla siebie, aby móc wspierać potrzebujących.

Przytoczyłem to jako tło ówczesnych czasów, gdy przywódcy w Izraelu i w Jerozolimie zaniedbywali przepisy Prawa Mojżeszowego dotyczące ubogich, w tym także przepisy dotyczące dziesięcin. Byli religijni, ale według swej własnej definicji. Byli duchowi, ale kierowali się swoimi pragnieniami, a nie tym, co Bóg zapisał przez Mojżesza w swoim Słowie.

Zwracając się do tych religijnych przywódców, przesłanie Micheasza do Izraela i Judy podsumowuje werset 6:8:
„Oznajmiono ci, człowiecze, co jest dobre. I czego żąda Pan od ciebie: Tylko abyś wypełniał prawo, okazywał miłość bratnią i w pokorze obcował z Bogiem swoim„.

Ojciec szuka czcicieli, szuka ludzi według swego serca, aby mógł chodzić z nami, a my z Nim. To takie proste. Zostaw skomplikowaną wiarę. Odpuść sobie formuły i wszystko to, co myślisz, że musisz robić, by Go zadowolić. Po prostu… idź… rozmawiaj z Nim tak, jak rozmawiałbyś z każdym innym… a potem zatrzymaj się, przenieś swoją uwagę na ducha i poczuj Jego obecność. To naprawdę takie proste.

Wielkim zmartwieniem Pawła względem Koryntian było to, aby szatan subtelnie nie odciągnął ich „od prostoty, jaka jest w Chrystusie”, ku skomplikowanej wierze, która ostatecznie przedstawia innego Jezusa, inną ewangelię, innego ducha. Pozostań prosty. Przestań gonić za rzeczami, które tylko łechcą uszy, a zamiast tego zacznij poznawać Ojca. Oddawaj Mu cześć, szukaj Go, czyń to, co prawe, bądź miłosierny i pokorny. Amen. ( 2 Kor 11:3-4)

Wiele błogosławieństw

John Fenn

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.
Kiedy Bóg postanowił zastąpić króla Saula, posłał proroka Samuela do domu Jessego i jego synów. Samuel mówi: „Pan wyszukał sobie męża według serca swego…” 1 Sm 13:14.

Dziś przyjrzymy się zdolności Pana do dostrzegania w nas dobra
Bóg jest miłością. Miłość jest życzliwa, wierzy w to i spodziewa się tego, co najlepsze. Każdego dnia Ojciec wierzy w nas i Jego decyzją jest, aby nadal w nas działać i z nami współpracować, abyśmy w Nim doszli do dojrzałości. 1 J 4:7-8, 1 Kor 13:4-8

Znałem raz pastora, który miał bardzo wybuchowy temperament. Wszyscy z jego zespołu bardzo dobrze to znali, lecz na zewnątrz dobrze się z tym ukrywał. Zapytałem Pana: „Dlaczego go nie osądzisz”? Odpowiedź przyszła szybko – to była lekcja, którą pamiętam do dziś: „Ale spójrz na całe dobro, które czyni”! Pan patrzy na nas w szerszej perspektywie, bo wie, że pewnego dnia nasza cielesność przeminie, a tym, kim naprawdę jesteśmy, jest nasz duch i dusza.

W Dz 13:22 Paweł opowiada historię Izraela i mówi o tym wydarzeniu: „Znalazłem Dawida, syna Isajego, męża według serca mego, który wykona całkowicie wolę moją”. W Ps 89:20 Pan mówi: „Znalazłem Dawida, sługę mego, namaściłem go świętym olejem moim”. Zarówno hebrajskie, jak i greckie słowa tłumaczone jako „znalazłem” oznaczają „odkryć w poszukiwaniu”. Bóg aktywnie szukał kogoś, kto byłby „według Jego serca”.

Istnieją przynajmniej dwa sposoby rozumienia wyrażenia „mąż według mego serca”
Babcia, patrząc na swoją wnuczkę, może powiedzieć: „To dziewczynka według mego serca”. Mówi to, bo dostrzega w niej samą siebie – te same zainteresowania, cechy, osobowość, a może nawet umiejętności lub talent.

W tym sensie możemy powiedzieć, że Pan dostrzegł w sercu Dawida coś z samego siebie. Czyż podobnie nie jest z nami? Pan widzi w nas coś z siebie samego. Jest tak, ponieważ to On nas stworzył. Pewna matka, która miała cztery córki, powiedziała mi, że gdy jej córki się kłócą, trudno jej rozstrzygnąć, która ma rację, ponieważ w każdej z nich widzi część siebie i przez to rozumie wszystkie punkty widzenia. Tak samo jest z Ojcem – On jest w nas, On stworzył nas, więc widzi samego siebie w naszych sercach. To jedno ze znaczeń tego, co zobaczył w Dawidzie – zobaczył w nim cząstkę siebie. (Paweł nawiązuje do tego w 2 Kor 3:18, a Jakub w swoim liście w wersach: 1:22-25)

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.
Zgodzicie się ze mną, że współczesna kultura kościelna jest bardzo skupiona na „mnie”. Widzimy nauczania jak „nazwij to i zażądaj tego”, „pozytywne wyznanie”, „deklarowanie i ogłaszanie”, proroctwa osobiste, wewnętrzne uzdrowienie itp. – wszystko skupione na tym, by jak najwięcej otrzymać od Boga lub też pozbyć się demonów, chorób, wad i ogólnie życiowych problemów.

Zmieńmy jednak nasze podejście na to, czego to Ojciec pragnie. Gdy skupimy się na tym, czego On oczekuje, możemy żyć najbardziej spełnionym życiem, jakie tylko jest możliwe.

1: Jezus powiedział, że Ojciec szuka czcicieli, którzy będą oddawali Mu cześć „w duchu i w prawdzie”  J 4:23-24.

„Lecz nadchodzi godzina i teraz jest, kiedy prawdziwi czciciele będą oddawali Ojcu cześć w duchu i w prawdzie; bo i Ojciec takich szuka, którzy by mu tak cześć oddawali”.

Zauważcie, że uwielbienie, o którym mówi tu Jezus, jest skierowane na Ojca. Zauważcie, że we wszystkich Ewangeliach Jezus nigdy nie powiedział nam, byśmy go (Jezusa) czcili. Powiedział za to, abyśmy oddawali cześć Ojcu, abyśmy modlili się do Ojca (najbardziej znaną z tych instrukcji jest Modlitwa Pańska). Więc oto pierwsze pytanie: Czy oddajesz cześć Ojcu? (Czy może czcisz tylko Jezusa? Jezus jest Bogiem, więc oczywiście należy mu się cześć, ale czy nie zaniedbujesz przy tym Ojca?)

PRAWDZIWI czciciele. Greckie słowo „alēthinos” oznacza tutaj „autentyczny, prawdziwy, rzeczywisty”. Mówiąc o „prawdziwych czcicielach”, Jezus ujawnia, że istnieją też fałszywi czciciele – tacy, którzy tylko chwalą ustami, lecz w swoim uwielbieniu mają ukryte motywy.

„W duchu” oznacza oddawanie czci każdym oddechem, z głębi naszego serca. „W prawdzie” znaczy bez ukrytych intencji, bez własnych planów, bez przypominania Bogu o naszych sprawach, gdy go wywyższamy. To czyste uwielbienie, bezinteresowne, bezwarunkowe i skupione na Ojcu.

Jezus powiedział, że Ojciec szuka takich ludzi, aby oddawali Mu cześć. Greckie słowo „szuka” to „zēteō”, które w kontekście kulturowym oznacza „badać, dociekać, pytać”. Gdy chodzimy z Ojcem, On będzie nas pytał: Czy chcesz, czy będziesz czcić Mnie w duchu i w prawdzie? A więc – czy odpowiemy na Jego pytanie? Gdy ktoś pyta, oczekuje odpowiedzi. Jak odpowiadamy na to, czego On szuka? W moim przypadku mogę powiedzieć, że w 90% przypadków moje pierwsze myśli, zaraz po przebudzeniu, to: ‘Dziękuję Ci, Ojcze’. Zaczynam każdy dzień od tego prostego aktu uwielbienia, po czym, co jakiś czas, w ciągu dnia, rozmawiam z Nim.

John Fenn
Tłum.: Tomsz S.
Opowiadałem ostatnio o tym, jak przez cały pierwszy dzień po tym, jak otrzymałem Ducha Świętego, podczas modlitwy językami wymawiałem tylko „abba abba abba”. W ten sposób wylewałem swoje serce przed Ojcem w Niebie.
Dzielę się tym, ponieważ chcę was zachęcić – mówienie językami to po prostu język, którego nigdy się nie uczyliście, podobnie jak małe dziecko, które uczy się mówić po raz pierwszy. Różnica polega na tym, że dziecko uczy się dzięki umysłowi, a języki płyną z waszego ducha. Jako że jest to język, będzie się on zmieniał, gdy osoba używająca go będzie się z nim oswajać. Wyobraźcie sobie dziecko, które zamiast „spaghetti” mówi „ba-beti”, jednak kilka lat później wypowiada to już poprawnie – ono uczy się języka, którego wcześniej nie znało. Tak samo jest z nami.

Z tego właśnie powodu, gdy już oswoisz się z językiem, który dał ci Pan, zaczniesz odczuwać Jego emocje i ton. Ale ponieważ jest to prawdziwy język – ludzi albo aniołów – masz wolność, aby intonować go po swojemu i z czasem nauczysz się wypowiadać słowa w harmonii z Nim.

Ale jak pójść dalej w tym „abba abba abba”?
Spytałem o to Janny – dziewczynę, która przyprowadziła mnie do Pana. Odpowiedź była prosta: „Poproś Ojca, żeby to zmienił”. Tak też zrobiłem. Wkrótce w moich myślach zaczęły pojawiać się sugestie liter i sylab. Gdy wypowiadałem je wierząc, że pochodzą od Ojca, wkrótce zaczęły się układać w prawdziwy język. Nawet próbowałem samemu dodawać do tego inne litery, ale zupełnie nie pasowały, więc szybko przestałem eksperymentować. W ten sposób nauczyłem się, że języki to prawdziwa rzecz a nie coś zmyślonego.

Bóg nie przejmuje kontroli nad twoim językiem i nie zmusza cię do mówienia
Kiedy Paweł dawał wskazówki goszczącym w kościele domowym w 1 Kor 14:26-40, w wersecie 32 napisał: „Duchy proroków są poddane prorokom”. W grece napisane jest tam: „Duchy tych, którzy mówią, są poddane tym, którzy mówią”.