PoznajPana.pl

„Czuwajcie więc, bo nie wiecie, którego dnia Pan wasz przyjdzie” (Mt 24:42).

Przez wiele lat ten wers należał do części mojego teologicznego arsenału dotyczącego porwania i końca czasów. Nauczanie na temat porwania jest tak niebezpieczne dlatego, że odkłada wszystko na później, na jakąś przyszłość, co uniemożliwia życie ze świadomością dnia dzisiejszego czy „teraz”, z nie licząc najważniejszego „wyznania wiary”.
Fundamentalizm redukuje chrześcijaństwo do bardzo małego ego i bardzo małego Boga. Po pierwsze: muszę przyznać, że jestem grzesznikiem, po czym muszę zostać zbawiony, przyłączyć się do kościoła i brać udział w nim, modlić się i czytać Biblię, dawać dziesięcinę, ewangelizować, zachowywać się odpowiednio i czekać na porwanie, kiedy to ja ucieknę ze śpiewem na ustach: „O, szczęśliwy dzień”, a reszta dostanie to, na co zasługuje, za nie to, że nie robili tego samego, co ja.

Jezus mówił o przyjściu „królestwa Bożego”, podczas gdy my pozostajemy na przyjściu słodkiego dzieciątka Jezus, które możemy adorować, zamiast naśladować Jezusa. Wywołało to wyssany z palca sentymentalizm (emocjonalizm), dzięki czemu możemy stać z dala i wielbić żłóbek, Krzyż i pusty grób, jako substytuty rzeczywistej relacji i przemiany, które następują przez szacunek dla podróży pełnej paradoksów i sprzeczności. Taki sentymentalizm niewiele od nas wymaga jeśli chodzi o poddanie. Staliśmy się religijnymi ekspertami w omijaniu tych fragmentów Pisma, które kwestionują nasze egoistyczne założenia, specjalistami widzami i religijnymi krytykami.

Patrzenie na to czuwanie i brak wiedzy o przyjściu dnia powrotu Pana z perspektywy porwania, utrzymuje w szukaniu drogi ucieczki, zamiast dążenia do przemieniającej podróży. Gdy czytamy ten wers w stanie drzemki to niczego on od nas nie wymaga poza samozadowoleniem wymieszanym z pewnego rodzaju osądzającą ewangelizacją.

Gdy domagamy się i oczekujemy jakiejś przyszłości, która zadowala nasze egoistyczne potrzeby samozadowolenia i zemsty, całkowicie mijamy się z celem i przesłaniem Chrystusa.

Jeśli żyjemy nie wiedząc, jest to wezwaniem do pobudki i życia w ramach ogromnego oczekiwania, które nazwalibyśmy nadzieją. Nie nadzieją na zakończenie, lecz przepełnionym nadzieją nowym początkiem każdego dnia, każdej chwili. Nadzieja jest cierpliwą i ufną chęcią do życia, które nie wymaga zamknięcia i rozwiązania, lecz nadal daje zadowolenie, ponieważ świadomość sięga poza siebie samego i własne drobne żądania. Teraz możemy swobodnie wierzyć, że może przyjść (pojawić się) jutro, jak to było wczoraj, gdy był obecny w mojej świadomości, okolicznościach, w czasie upadku i strachu. Zamiast czekać na zakończenie, oczekuję i cieszę się stale rozwijającym się nowym początkiem, gdzie stale mówię: „Łał! Byłeś tutaj cały czas, a je nawet nie wiedziałem o tym!”

„Przyjdź, Panie Jezu” nie jest już wtedy wołaniem rozpaczy i nieodwołalności, lecz pewności stałej obecności i nadziei. Jakie oczekiwania i wymagania życia mógłbyś sobie odpuścić dziś, aby uzyskać większą świadomość Jego przychodzenia … dziś? Odroczona nadzieja niszczy świadomość życia dziś. I, tak, dotyczy to również nadziei złożonej w urojeniowej teologii nieba, które ma być kiedyś tam.

Dziś jest dzień Pański.

Stan Tyra

Szczęśliwego Dnia Dziękczynienia!

W Psalmie 42:7 czytamy: „Głębina przyzywa głębinę”. Prawdziwe Duchowe życie uznaje istnienie obustronnego związku między szukającym i szukanym, szukającym z znalezionym. Możesz szukać wyłącznie tego, co już zostało częściowo odkryte i dostrzeżone w tobie samym.

Potężny przełom staje się z chwilą, gdy ty szanujesz i akceptujesz boski obraz w sobie samym. Gdy już raz zobaczysz Boga w sobie, nie możesz już nie dostrzegać Go również w każdym innym i wiesz, że jest to po prostu równie bezpodstawne i niezasłużone, jak jest dla ciebie. Tak przestajesz osądzać i kwestionować to czy ktoś inny jest godny, czy nie. O ile wydaje się, że taki przełom następuje nagle, świadomość tego pogłębia się z biegiem czasu.

Ludzie, którzy osądzają innych w równym stopniu osądzają siebie. Ci, którzy już nie określają siebie miarą dobra i zła, funkcjonują w tej integralności i wzbudzając tą jedność u innych po prostu będąc sobą. To dlatego dobrze jest być w pobliżu takich osób.

Ludzie, którzy nie akceptują, bądź nie potrafią przebaczyć, pewnych części siebie, nie mają przebaczenia dla innych i żyją wewnątrz dręczącego ich umysłu, z zamkniętym serce i niezdolni do funkcjonowania w swoim własnym odprężonym wnętrzu, co przenoszą na innych.

Podzielony umysł widzi części, a nie całość, a zatem tworzy antagonizmy, reakcje, strach i opór. To, co dostrzegasz u innych jest pełną reprezentacja twojego wnętrza, bez względu na to, jak to sobie nazwiesz, aby czuć się niewinnym.

Dlatego właśnie dlatego ci, których religijni ludzie nazywali najgorszą częścią ludzkości tak dobrze czuli się z Jezusem i byli przemieniani przez Jego obecność, a nie kazania.

„Karma” jest terminem używanym przez wiele wschodnich religii, niemniej Jezus mówił o tym samym (Łu 6:36-38 BT); „Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone…. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie”

Nie twierdzę, że tworzysz rzeczywistość wokół siebie, niemniej twoja reakcja tworzy tą rzeczywistość w tobie, a to buduje sposób w jaki widzisz świat wokół siebie. Jak myślisz, czy reagujesz, taki jesteś (Przyp 23:7).

Jeśli chcesz, aby inni byli bardziej miłujący, sam kochaj bardziej. Jeśli chcesz pokoju wokół siebie, twórz pokój w sobie. Jeśli gardzisz drażliwością kogoś innego, porzuć własną. Jeśli obrażają cię czyjeś upadki, przestań mieć pretensje o własne. Jeśli chcesz zobaczyć Boga poza sobą, zobacz Go najpierw w sobie. Nie jesteś w stanie Go znaleźć, jeśli On pierwej nie znalazł ciebie. Wybierasz Go tylko dlatego, że On najpierw i na zawsze wybrał ciebie.

Stan Tyra

20.11

„Owego dnia poznacie, że jestem w Ojcu moim i wy we mnie, a Ja w was” (J 14:20).
Poświęć dziś chwilę na przeczytanie całego 14 rozdziału Ewangelii Jana. Powoli, jakby to był pierwszy raz.

Naucza się tak, jakby „owego dnia” było czymś dotyczącym przyszłości, czymś po śmierci, równocześnie niewiele przywiązując wagę do tego, że choćby prawdopodobnie jest też prawdą na teraz. Jezus zaczyna 14 rozdział, mówiąc o tym, że przygotuje miejsce dla nas. Ponieważ perspektywa jest dualistyczna, więc z tego powodu czytamy ten rozdział i wszystko inne jako coś przyszłościowego, jako coś co się ma zdarzyć jakiegoś „tego dnia”, lecz nie teraz.
Dla większości Jedność z Bogiem jest to sprawa przyszłościowa i głównie dotyczy moralności, dla bardzo nielicznych wyglądało to tak, jak pierwsze zaloty: Bóg udawał, że się tak bardzo nimi nie interesuje, po to, aby oni bardziej zainteresowali się Nim.

Niemniej jednak, boska, a więc uniwersalna, Jedność dalej jest istotą przesłania i obietnicy, celem wszelkiej religii.

Oto wielka przeszkoda: Nie wiesz o tym, że to ty jesteś tym, czego szukasz i dlatego tego szukasz. To czego szukasz już jest uznane w tobie, ponieważ inaczej nie szukałbyś, bądź nie mógł szukać. Wszelkie poszukiwanie rodzi się wewnątrz ciebie i ukrywa się w czymś, co wydaje się być ostatnim miejscem, w którym chcesz szukać: w tobie i twoim życiu. Faktem jest, że „już masz” to, co umożliwia ci, abyś „otrzymał więcej” (Mt 13:12). Szukasz z miejsca obfitości, a nie braku. Kłamstwo z Ogrodu Eden zawsze mówi zdobywaniu czegoś, czego mi brakuje. Grzech pierwotny jest po prostu pierwotną iluzją, jakoby mi czegokolwiek brakowało.

Dualistyczna religia, czego mamy najwięcej, uczy przesłania boskiego oddzielenia na podstawie niedopasowania i różnic nie do pogodzenia. Zła religia, zamiast głosić dobrą nowinę o tym, że „przed założeniem świata wybrałem was” (Ef 1:4), dzięki czemu owa postrzegana przepaść przestałaby się liczyć, sprawiła ten rozwód, zwiększając w efekcie dystans między Bogiem, a ludzkością. Tak więc, „owego dnia” jest dniem, w którym zdasz sobie sprawę z tego, że nie ma żadnej przepaści, a „dziś jest dzień twojego zbawienia” (Hbr 3:15).

Continue reading →

Stan Tyra

Istnieją tylko dwie ścieżki przemiany: wielka miłość i wielkie cierpienie. Jest to oferta dla każdego, która wyrównuje pole zmagań wszystkich światowych religii. Wyłącznie miłość i cierpienie są na tyle silne, aby złamać nasze zwykłe sposoby obrony swego ego, skruszyć dualistyczne myślenie i otworzyć nas na tajemnicę, miłosierdzie i współczucie.

Miłość i cierpienie są jedynymi sposobami na przejście od życia opartego na strachu do życia budowanego na miłości. Nie jest więc dziwnym, że chrześcijańską ikoną zbawienia jest człowiek pokazujący miłość z pozycji ukrzyżowanego.

Miłość i cierpienie są częścią całego ludzkiego życia. Niewątpliwie stanowią najbardziej wpływowych i przemieniających nauczycieli, skuteczniejszych niż jakakolwiek Biblia, usługujący czy sakrament. Pozwalają nam zmienić podstawę naszego opowiadania o Bogu z wiary na doświadczenie.

To z kolei ucisza wszelką religijną retorykę, która nie ma żadnego znaczenia ani mocy przemiany. Redukuje nasze rozwlekłe, skupione na sobie i pełne religijnych wyjaśnień świadectwa do: „Nie mam pojęcia, co i jak, ale wiem, że byłem ślepy, a teraz widzę. Nie pytaj mnie o nic więcej – to wszystko, co wiem”.

Wszyscy zostaliśmy stworzeni do miłości i tęsknimy do niej, lecz sprzecznością jest to, że to cierpienie zdaje się być najbardziej oczywistym wejściem do tajemnicy. Pozwala nam podróżować ku temu, co wydaje się być drogą bez wyjścia, do miejsca, gdzie wyczerpują się nam wszelkie opcje, więc ostatecznie rezygnujemy. Wyłącznie wtedy jesteśmy w stanie zrezygnować z obrony stanu naszego ego. Pomimo tego, że przechodzimy przez różne okresy zaprzeczenia, gniewu, targowania się, rezygnacji, aby dojść ostatecznie i z nadzieją do akceptacji, musimy przyznać się, że ego jest tym, czym jest.
Cierpienie może zabrać nas na drogę w dół dwoma ścieżkami: ku zgorzknieniu lub wielkiej mądrości. Pamiętaj, jeśli ty nie przekształcisz swego cierpienia, przekażesz go dalej. Osobiście uważam, że „uwolnij nas od złego” nie jest prośbą o uniknięcie cierpienia, lecz prośbą o to, abym, gdy pojawi się cierpienie, nie zgorzkniał i nie oskarżał, co jest złem, które jest rozsadnikiem wszelkiego zła.

_____________

Jezus powiedział, że „lampą ciała jest jego oko” (Łu 11:34). Duchowa dojrzałość to coraz lepsze widzenie. Wydaje się, że dla większości z nas dojście do pełnego widzenia zajmuje całe życie. Dla tych, którzy są szczerzy wobec siebie ta poprawa widzenia jest stałym wzrostem postrzegania, a dla tych, którzy odrzucają poniżającą wiedzę o sobie, jest sprawą zamkniętą.

Każdy cień jest tworzony przez mieszaninę światła i ciemności, co stanowi jedyny obszar ludzkiej zdolności widzenia. Nie da się niczego zobaczyć w pełnym świetle i w całkowitej ciemności. Gdy rozumiesz to, że twój cień jest mieszaniną światła i ciemności, nie będziesz go już więcej otaczał czcią jako samego światła.
Jak powiedział Jezus: „wyłącznie Bóg jest dobry” (Mk 10:18). Wszystko, co zostało stworzone, jest mieszaniną światła i ciemności. Gdy masz tego świadomość, będziesz w stanie akceptować zarówno swoje dary jak i słabości, i będziesz rozumiał, że nie anulują siebie nawzajem.
Tylko wtedy też będziesz mógł tak patrzeć na kogoś innego. Nie dopuścisz do tego, aby jeden czyjś upadek zniszczył waszą relację ani ta słabość nie będzie wszystkim, co w nim będziesz widział.

Zrozumienie tego otwiera człowieka na miłość, cierpliwość i przebaczenie. Bez tego, zostaje złapani w pułapkę własnych osądów, zostaje doprowadzony do tego, że precedens jest wszystkim, co widzi.