John Fenn
Tłum.: Tomasz S.
Podejście emocjonalne a podejście intelektualne – część 1
Pozwólcie mi zdefiniować, co mam na myśli mówiąc o „podejściu emocjonalnym”. Jest to proces w którym dana osoba uważa, że jej reakcja emocjonalna jest prawdziwa, niezależnie od dowodów przed nią leżących. Jest to proces, w którym formujemy myśl, opinię, pomysł lub przekonanie w oparciu o to, jak się właśnie czujemy. Oznacza to, że logika, dowody i fakty nie mają wpływu na to, jak osoba myśli, ponieważ ona wierzy w to, co czuje, a zatem myśli, że musi to być prawdą. Żadne argumenty, żadne dowody nie są w stanie zmienić jej zdania. Jeśli dowody przeczą temu, co czuje, nie akceptuje ich – celowo odrzuca logikę na korzyść swych odczuć.
Tak czujemy, więc jest to prawdą. Koniec. Kropka.
Osoba kierująca się emocjami odtrąca logikę i proces myślowy obejmujący analizę i wyciąganie wniosków na korzyść tego, jakie ma odczucia na temat drugiej osoby czy danej sytuacji. Kierowanie się odczuciami prowadzi do dysfunkcji, a czasem nawet do samo-destrukcji.
Pozwólcie, że będę szczery: Nigdy nie wzrośniesz duchowo bardziej ponad to, jaki jest poziom twego zdrowia emocjonalnego.
Pismo Święte wielokrotnie mówi nam, abyśmy kontrolowali nasze myśli, myśleli o dobrych rzeczach, wierzyli w najlepsze rzeczy a nawet więcej, jednakże chrześcijański świat pełen jest „emocjonalistów”. Mimo często wielu lat z Panem, są oni duchowymi dziećmi – tkwią w emocjonalnej stagnacji spowodowanej wydarzeniami w życiu.
Ich problemy nie wynikają z tego, co czują, ale z tego, co myślą. Wielu decyduje się pozostać w tej emocjonalnej dziurze, ponieważ zbyt często byli zranieni i po prostu nie mają w sobie chęci, aby zmierzyć się z tym, co czują. Niektórzy nigdy nie nauczyli się jak myśleć, jak poddawać swoje emocje Chrystusowi, Jego drogom, Jego myślom – nigdy nie nauczyli się wyższych dróg Pana.
To nasze myśli mają kontrolować nasze emocje a nie na odwrót. Paweł nie powiedział, żebyś my kontrolowali to, jak myślimy, ale naszą wyobraźnię – tj. emocje.
Mała uwaga – oczywiście są sytuacje, gdy trzeba słuchać się własnych emocji, a najlepiej by było, gdyby emocje szły ręka w rękę z rozsądkiem. Np. gdy trafiasz do szpitalnej izby przyjęć, chcesz aby lekarze i pielęgniarki mieli uczucia, aby widzieli naglącą potrzebę ratowania cię, ale chcesz także, aby wiedzieli, co trzeba zrobić, aby uratować twe życie.
Kilka przykładów
Przykłady obejmują niezdolność lub niechęć do podejmowania decyzji:
Pozwólcie, że będę szczery: Nigdy nie wzrośniesz duchowo bardziej ponad to, jaki jest poziom twego zdrowia emocjonalnego.Osoba może borykać się z poważnymi trudnościami finansowymi, ale nie może zmusić się do wyjścia i poszukania pracy, ponieważ, prawdę mówiąc, bardziej lubi zajmować się Facebookiem lub innymi mediami społecznościowymi. To, co nasi dziadkowie nazywali lenistwem, my nazywamy duchowym problemem (lub jeszcze inaczej), nie patrząc na fakty – że po prostu tej osobie się nie chce.
„Jestem przygnębiony, dlatego też moje małżeństwo się sypie”. Taka osoba czuje się całkiem bezpiecznie w swej depresji, stawiając ją ponad swym małżeństwem, zamiast to poszukać pomocy specjalisty i zawalczyć z przeciwnościami. Jej uczucia sprawiają, że zastanawia się, czy warto zapłacić cenę, aby uratować swe małżeństwo. Emocje uniemożliwiają jej zrobienie trudnej rzeczy, która pomogłaby odmienić i uratować jej związek. Woli pozostać z tym, co czuje, ponieważ jest to bezpieczne, zna to i nie ponosi wielkiego ryzyka, że się nie uda. Faktycznie, jej życie to porażka, ale ona tego nie dostrzega.
Jeśli kiedykolwiek ktoś wyrzucił cię ze znajomych na Facebooku, to może to być przykład takiego „emocjonalisty”. Może jakoś nacisnąłeś mu na odcisk i za chwilę stwierdzasz, że już nie jesteście „znajomym”… To samo dzieje się również w prawdziwym życiu – możecie spierać się z przyjacielem, gdzie starasz się przedstawić logiczne argumenty, lecz spotykają się one z jego emocjami, które nie nic wspólnego z logiką i nagle przyjaźń się kończy.
Ktoś podekscytowany osobistym proroctwem otrzymanym od tak zwanego „proroka”, który powiedział mu, że Pan posyła go do Chin, nagle pakuje się i w ciągu dwóch tygodniu jest już w Chinach. Zrobił tak, „ponieważ Bóg tak chciał”. Nie przemyślał wszystkiego, odłożył na bok całą logikę, planowanie, potrzebne wsparcie i znalazł się w Hong Kongu. Miesiąc później kościół starał się kupić jej bilet powrotny do domu. Kierował się emocjami nazywając to wiarą. To nie była wiara, tylko jakieś przypuszczenie i głupota.
W prawdziwym życiu, czy też w mediach społecznościowych, możesz sprawdzić, czy osoba podchodzi do rozmowy emocjonalnie, obserwując, czy jej reakcja na daną sytuację nie jest przesadna, czy nie wyciąga na ciebie całego arsenału, gdy sytuacja w najmniejszym stopniu tego nie wymaga, czy gdy naciśniesz zbyt mocno, wybucha na ciebie lub zalewa łzami czy też szasta oskarżeniami. Tak właśnie postępują osoby kierujące się odczuciami.
Innym znakiem kierowania się emocjami jest unikanie odpowiedzi na pytanie. Nie chcąc tłumaczyć swej pokrętnej logiki osoba taka mówi tylko o tym, jak się czuje, jak inni ją skrzywdzili itd. – taka zmyłka, aby nie być zmuszoną do udzielania odpowiedzi na niewygodne pytanie.
Czasami dana osoba, w czasie dyskusji, nie jest w stanie wystarczająco szybko przetworzyć swoich myśli i uczuć w temacie rozmowy, więc wybucha w emocjach, co kończy całą dyskusję.
„Nie czuję się zbawiony, dlatego nie jestem zbawiony (a Bóg jest na mnie zły)”. Osoba taka potrafi czytać i zna rozdział i werset mówiący, że jest zbawiona, ale wybiera poleganie na swych emocjach zamiast na Bożym Słowie.
Jak Jezus był w stanie oczyścić świątynię, poprzewracać stoły, ukręcić bicze a mimo to nie popełnił grzechu? W jaki sposób Paweł i Barnaba poróżnili się tak bardzo, że rozstali się tylko po to, aby pozostać przyjaciółmi, a po czasie dalej współpracowali? Jak Piotr musiał poradzić sobie z tym, że zaparł Jezusa, aby mógł stać się wielkim apostołem?
Wszystko to kolejnym razem.
John Fenn
++