John Fenn
Tłum.: Tomasz S.
Co Pan miał na myśli mówiąc mi, że wywołuje w sercach uczniów pragnienie Jego królestwa i kultury? Czym różni się Jego kultura od kultury tego świata?
Jezus nazwał przestrzeń, gdzie panuje szatan, jako jego królestwo. W Mat. 12:26: „A jeśli szatan szatana wygania, sam z sobą jest rozdwojony; jakże więc ostoi się królestwo jego?” Jak więc wygląda kultura królestwa szatana?
Królestwo szatana
Krótkie spojrzenie na Nowy Testament pokazuje, że przymiotami królestwa szatana są ciemność, całkowity brak światła i Bożego życia, co oznacza brak dostrzegania tego, jakimi rzeczy są naprawdę. W Ef.4:18 czytamy, że ludzie w ciemności mają przyćmiony umysł (nie odczuwają zasmucenia w swoim duchu, nie odbierają w swoim wnętrzu niczego od Boga – ich dusza jest wypalona) oraz są duchowo ślepi.
Dodatkowe przymioty królestwa szatana to ślepota, strach i zamęt, co wymienia Jak. 3:15-16, a także myślenie, które określa jako „zmysłowe”. Greckie słowo przetłumaczone tutaj jako „zmysłowe” to „psychike” i stoi w zestawieniu z ‘przyziemne’ i ‘demoniczne’. Powinno to się czytać jako „przyziemne, nieczułe, demoniczne myślenie.”
Jak wyraża się kultura ciemności, duchowej ślepoty, strachu, zamieszania, ziemskiego, nieczułego demonicznego myślenia?
„Uczynki (dosłownie „czyny”) ciała” Gal. 5:19-21
Nie postrzegajcie ich tylko jako uczynki ciała, lecz spójrzcie na nie jako na czyny mające swe korzenie w kulturze królestwa ciemności. Paweł wymienia je po kolei (j.grecki):
Werset 19:
wszeteczeństwo – „porneia” (rozpusta, nierząd),
bałwochwalstwo (uwielbianie kogoś za to, co oferuje w zakresie seksu);
nieczystość – „akatharsia” (nieczystość seksualna, perwersja);
rozpusta – „aseigeia” (niekontrolowane pożądanie seksualne, rozwiązłość).
Werset 20:
Bałwochwalstwo – dosłownie wszystko, co stanęło w sercu pomiędzy osobą a Bogiem;
czary – magia, zaklęcia itp.;
wrogość – wroga postawa wobec innych, gdy ktoś jest zły na drugiego człowieka lub nienawidzi go bez uzasadnionej przyczyny;
spór – kłótnia, spieranie się o słowa, spory;
zazdrość – dosłownie gorączkowanie się wobec innej osoby z powodu swej zaborczości i chęci kontroli;
gniew – wybuch gniewu bez uzasadnionej przyczyny wobec drugiej osoby;
knowania – wzięcie czyjejś strony w sporze;
waśnie – rozstanie, rozłam, zerwanie relacji z powodu różnicy zdań;
odszczepieństwo – dosł. ‘herezje’, decyzja o nie utrzymywaniu z kimś relacji z powodu tego, że druga osoba wierzy w inny sposób.
Werset 21:
„zazdrość” – zła wola wobec innego człowieka;
„pijaństwo” – dosłownie: „odurzanie się”;
„hulanki” – dosłownie ‘imprezowanie’ z piciem i niemoralnością seksualną włącznie. Tak wtedy, jak i dzisiaj, wyglądają imprezy.
Werset 21 kontynuuje: „i tym podobne”. To tylko niepełna lista rzeczy, które Paweł nazywa „uczynkami ciała”. Widzimy, że są one częścią kultury królestwa ciemności.
Powinienem tu zaznaczyć, że lista ta nie wymienia żadnych demonicznych wpływów – są tylko uczynki ciała. Na przykład czary są nazwane uczynkami ciała i nie chodzi o to, że demony nie przyczyniają się do pewnych zachowań ludzi, ale o to, że człowiek świadomie bierze udział w czarach / zaklęciach / magii. To człowiek inicjuje uczestniczenie w takich rzeczach.
Kultura królestwa Bożego
W II Ptr. 1:5-8 wymienia cechy charakteru dojrzałego wierzącego: „I właśnie dlatego dołóżcie wszelkich starań i uzupełniajcie waszą wiarę cnotą, cnotę poznaniem, poznanie powściągliwością, powściągliwość wytrwaniem, wytrwanie pobożnością, pobożność braterstwem, braterstwo miłością. Jeśli je bowiem posiadacie i one się pomnażają, to nie dopuszczą do tego, abyście byli bezczynni i bezużyteczni w poznaniu Pana naszego Jezusa Chrystusa”.
Wiara, cnota, poznanie, powściągliwość, wytrwanie, pobożność, braterstwo i miłość. To cechy charakteru człowieka, który wyrasta i dojrzewa w kulturze królestwa niebieskiego.
Te dwie kultury stoją w dużym kontraście wobec siebie
W jaki sposób cechy kultury królestwa Bożego wyrażają się w naszym życiu codziennym? Spójrzmy na owoc ducha (Ducha) z Gal. 5:22-23.
Chciałbym podkreślić, że kontekst tego fragmentu odnosi się do uczynków ciała, więc Paweł natychmiast przeciwstawia to owocom ludzkiego ducha. Tłumacze często używają wielkiej litery „D”, aby nazwać to „owocem Ducha (Świętego)”, ale dla mnie nie byłoby to spójne z argumentami Pawła, gdzie celowo przeciwstawiał elementy królestwa ciemności wyrażone w ludzkim życiu z wyrażającymi się w nim elementami królestwa Bożego.
Chciałbym też zwrócić uwagę, że owoc jest produktem drzewa. Teraz czytamy, że Duch Święty JEST tym drzewem, a owocem są Boże cechy wypływające z ludzkiego ducha… Cóż, jabłoń rodzi jabłka. Owoc jest z drzewa i z niego czerpie swe życie. Tak więc jest tu mowa o owocach ludzkiego ducha. Kolejną kwestią jest to, że owoc jest przeznaczony do spożycia – zawiera w sobie nasiona, które po spożyciu przez kogoś mogą wyprodukować jeszcze więcej tego owocu. Wszystko to wskazuje, że jest to mowa o cechach ludzkiego ducha. Częścią naszego świadectwa jest to, że niesiemy w sobie elementy kultury królestwa Bożego i są one przeznaczone do zaszczepienia w życiu innego człowieka, aby i on mógł stać się uczestnikiem Bożego życia i Jego kultury.
„Owocem zaś ducha są: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, wstrzemięźliwość. Przeciwko takim nie ma zakonu”.
Gdy zestawimy kulturę królestwa szatana z kulturą królestwa Bożego, widzimy ogromną różnicę. Nadchodzi czas i nawet już jest, gdy życie ciała Chrystusa będzie pozostawało w ostrym kontraście do kultury tego świata. Chrześcijanie na całym świecie są w swych duchach coraz bardziej świadomi Bożego królestwa. W głębi siebie chcą ujrzeć jak wola Ojca i Jego królestwo manifestuje się na ziemi. Najpierw jednak musi zamanifestować się w naszym własnym życiu i w relacjach, jakie mamy. Zaczniemy od tego następnym razem.
John Fenn
< Część 2 | Część 4 >