Author Archives: pzaremba

Stan Tyra

Szczęśliwego Dnia Dziękczynienia!

W Psalmie 42:7 czytamy: „Głębina przyzywa głębinę”. Prawdziwe Duchowe życie uznaje istnienie obustronnego związku między szukającym i szukanym, szukającym z znalezionym. Możesz szukać wyłącznie tego, co już zostało częściowo odkryte i dostrzeżone w tobie samym.

Potężny przełom staje się z chwilą, gdy ty szanujesz i akceptujesz boski obraz w sobie samym. Gdy już raz zobaczysz Boga w sobie, nie możesz już nie dostrzegać Go również w każdym innym i wiesz, że jest to po prostu równie bezpodstawne i niezasłużone, jak jest dla ciebie. Tak przestajesz osądzać i kwestionować to czy ktoś inny jest godny, czy nie. O ile wydaje się, że taki przełom następuje nagle, świadomość tego pogłębia się z biegiem czasu.

Ludzie, którzy osądzają innych w równym stopniu osądzają siebie. Ci, którzy już nie określają siebie miarą dobra i zła, funkcjonują w tej integralności i wzbudzając tą jedność u innych po prostu będąc sobą. To dlatego dobrze jest być w pobliżu takich osób.

Ludzie, którzy nie akceptują, bądź nie potrafią przebaczyć, pewnych części siebie, nie mają przebaczenia dla innych i żyją wewnątrz dręczącego ich umysłu, z zamkniętym serce i niezdolni do funkcjonowania w swoim własnym odprężonym wnętrzu, co przenoszą na innych.

Podzielony umysł widzi części, a nie całość, a zatem tworzy antagonizmy, reakcje, strach i opór. To, co dostrzegasz u innych jest pełną reprezentacja twojego wnętrza, bez względu na to, jak to sobie nazwiesz, aby czuć się niewinnym.

Dlatego właśnie dlatego ci, których religijni ludzie nazywali najgorszą częścią ludzkości tak dobrze czuli się z Jezusem i byli przemieniani przez Jego obecność, a nie kazania.

„Karma” jest terminem używanym przez wiele wschodnich religii, niemniej Jezus mówił o tym samym (Łu 6:36-38 BT); „Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone…. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie”

Nie twierdzę, że tworzysz rzeczywistość wokół siebie, niemniej twoja reakcja tworzy tą rzeczywistość w tobie, a to buduje sposób w jaki widzisz świat wokół siebie. Jak myślisz, czy reagujesz, taki jesteś (Przyp 23:7).

Jeśli chcesz, aby inni byli bardziej miłujący, sam kochaj bardziej. Jeśli chcesz pokoju wokół siebie, twórz pokój w sobie. Jeśli gardzisz drażliwością kogoś innego, porzuć własną. Jeśli obrażają cię czyjeś upadki, przestań mieć pretensje o własne. Jeśli chcesz zobaczyć Boga poza sobą, zobacz Go najpierw w sobie. Nie jesteś w stanie Go znaleźć, jeśli On pierwej nie znalazł ciebie. Wybierasz Go tylko dlatego, że On najpierw i na zawsze wybrał ciebie.

Stan Tyra

20.11

„Owego dnia poznacie, że jestem w Ojcu moim i wy we mnie, a Ja w was” (J 14:20).
Poświęć dziś chwilę na przeczytanie całego 14 rozdziału Ewangelii Jana. Powoli, jakby to był pierwszy raz.

Naucza się tak, jakby „owego dnia” było czymś dotyczącym przyszłości, czymś po śmierci, równocześnie niewiele przywiązując wagę do tego, że choćby prawdopodobnie jest też prawdą na teraz. Jezus zaczyna 14 rozdział, mówiąc o tym, że przygotuje miejsce dla nas. Ponieważ perspektywa jest dualistyczna, więc z tego powodu czytamy ten rozdział i wszystko inne jako coś przyszłościowego, jako coś co się ma zdarzyć jakiegoś „tego dnia”, lecz nie teraz.
Dla większości Jedność z Bogiem jest to sprawa przyszłościowa i głównie dotyczy moralności, dla bardzo nielicznych wyglądało to tak, jak pierwsze zaloty: Bóg udawał, że się tak bardzo nimi nie interesuje, po to, aby oni bardziej zainteresowali się Nim.

Niemniej jednak, boska, a więc uniwersalna, Jedność dalej jest istotą przesłania i obietnicy, celem wszelkiej religii.

Oto wielka przeszkoda: Nie wiesz o tym, że to ty jesteś tym, czego szukasz i dlatego tego szukasz. To czego szukasz już jest uznane w tobie, ponieważ inaczej nie szukałbyś, bądź nie mógł szukać. Wszelkie poszukiwanie rodzi się wewnątrz ciebie i ukrywa się w czymś, co wydaje się być ostatnim miejscem, w którym chcesz szukać: w tobie i twoim życiu. Faktem jest, że „już masz” to, co umożliwia ci, abyś „otrzymał więcej” (Mt 13:12). Szukasz z miejsca obfitości, a nie braku. Kłamstwo z Ogrodu Eden zawsze mówi zdobywaniu czegoś, czego mi brakuje. Grzech pierwotny jest po prostu pierwotną iluzją, jakoby mi czegokolwiek brakowało.

Dualistyczna religia, czego mamy najwięcej, uczy przesłania boskiego oddzielenia na podstawie niedopasowania i różnic nie do pogodzenia. Zła religia, zamiast głosić dobrą nowinę o tym, że „przed założeniem świata wybrałem was” (Ef 1:4), dzięki czemu owa postrzegana przepaść przestałaby się liczyć, sprawiła ten rozwód, zwiększając w efekcie dystans między Bogiem, a ludzkością. Tak więc, „owego dnia” jest dniem, w którym zdasz sobie sprawę z tego, że nie ma żadnej przepaści, a „dziś jest dzień twojego zbawienia” (Hbr 3:15).

Continue reading →

Stan Tyra

Istnieją tylko dwie ścieżki przemiany: wielka miłość i wielkie cierpienie. Jest to oferta dla każdego, która wyrównuje pole zmagań wszystkich światowych religii. Wyłącznie miłość i cierpienie są na tyle silne, aby złamać nasze zwykłe sposoby obrony swego ego, skruszyć dualistyczne myślenie i otworzyć nas na tajemnicę, miłosierdzie i współczucie.

Miłość i cierpienie są jedynymi sposobami na przejście od życia opartego na strachu do życia budowanego na miłości. Nie jest więc dziwnym, że chrześcijańską ikoną zbawienia jest człowiek pokazujący miłość z pozycji ukrzyżowanego.

Miłość i cierpienie są częścią całego ludzkiego życia. Niewątpliwie stanowią najbardziej wpływowych i przemieniających nauczycieli, skuteczniejszych niż jakakolwiek Biblia, usługujący czy sakrament. Pozwalają nam zmienić podstawę naszego opowiadania o Bogu z wiary na doświadczenie.

To z kolei ucisza wszelką religijną retorykę, która nie ma żadnego znaczenia ani mocy przemiany. Redukuje nasze rozwlekłe, skupione na sobie i pełne religijnych wyjaśnień świadectwa do: „Nie mam pojęcia, co i jak, ale wiem, że byłem ślepy, a teraz widzę. Nie pytaj mnie o nic więcej – to wszystko, co wiem”.

Wszyscy zostaliśmy stworzeni do miłości i tęsknimy do niej, lecz sprzecznością jest to, że to cierpienie zdaje się być najbardziej oczywistym wejściem do tajemnicy. Pozwala nam podróżować ku temu, co wydaje się być drogą bez wyjścia, do miejsca, gdzie wyczerpują się nam wszelkie opcje, więc ostatecznie rezygnujemy. Wyłącznie wtedy jesteśmy w stanie zrezygnować z obrony stanu naszego ego. Pomimo tego, że przechodzimy przez różne okresy zaprzeczenia, gniewu, targowania się, rezygnacji, aby dojść ostatecznie i z nadzieją do akceptacji, musimy przyznać się, że ego jest tym, czym jest.
Cierpienie może zabrać nas na drogę w dół dwoma ścieżkami: ku zgorzknieniu lub wielkiej mądrości. Pamiętaj, jeśli ty nie przekształcisz swego cierpienia, przekażesz go dalej. Osobiście uważam, że „uwolnij nas od złego” nie jest prośbą o uniknięcie cierpienia, lecz prośbą o to, abym, gdy pojawi się cierpienie, nie zgorzkniał i nie oskarżał, co jest złem, które jest rozsadnikiem wszelkiego zła.

_____________

Jezus powiedział, że „lampą ciała jest jego oko” (Łu 11:34). Duchowa dojrzałość to coraz lepsze widzenie. Wydaje się, że dla większości z nas dojście do pełnego widzenia zajmuje całe życie. Dla tych, którzy są szczerzy wobec siebie ta poprawa widzenia jest stałym wzrostem postrzegania, a dla tych, którzy odrzucają poniżającą wiedzę o sobie, jest sprawą zamkniętą.

Każdy cień jest tworzony przez mieszaninę światła i ciemności, co stanowi jedyny obszar ludzkiej zdolności widzenia. Nie da się niczego zobaczyć w pełnym świetle i w całkowitej ciemności. Gdy rozumiesz to, że twój cień jest mieszaniną światła i ciemności, nie będziesz go już więcej otaczał czcią jako samego światła.
Jak powiedział Jezus: „wyłącznie Bóg jest dobry” (Mk 10:18). Wszystko, co zostało stworzone, jest mieszaniną światła i ciemności. Gdy masz tego świadomość, będziesz w stanie akceptować zarówno swoje dary jak i słabości, i będziesz rozumiał, że nie anulują siebie nawzajem.
Tylko wtedy też będziesz mógł tak patrzeć na kogoś innego. Nie dopuścisz do tego, aby jeden czyjś upadek zniszczył waszą relację ani ta słabość nie będzie wszystkim, co w nim będziesz widział.

Zrozumienie tego otwiera człowieka na miłość, cierpliwość i przebaczenie. Bez tego, zostaje złapani w pułapkę własnych osądów, zostaje doprowadzony do tego, że precedens jest wszystkim, co widzi.

Stany Tyra

16.11

Jak radzimy sobie ze sprzecznościami? Czy nie w ten sposób, żeby ich nie znosić czy uwolnić siebie od nich szybko je rozwiązując bądź udając, że nie istnieją? Czas, w którym spotykamy się z naszymi sprzecznościami to często punkt zwrotny, możliwość wejścia w głębszą tajemnicę Bożą, bądź ewentualnie okazja, aby je obejść. Innym wyrazem określającym tajemnicę jest „głębia”, „otwarta przyszłość”, „nieograniczona wolność”, piękno i prawda nie dadzą się w pełni wypowiedzieć czy zdefiniować.

Wielu mistyków mówi o doświadczeniu Bożym jako o czymś co dzieje się równolegle z wpadaniem do otchłani, byciem uziemionym. Czyż nie brzmi to jak sprzeczność? Czy jest nią? Gdy pozwolisz sobie na to by wpaść do otchłani, oznaczającej ukrycie, bezgraniczność, to, co niepoznane, pustka bez granic, odkrywasz bogatą przestrzeń, w której już nie musisz zadawać tego pytania: „Mam rację czy się mylę?” To ty jesteś podtrzymywany, więc nie musisz już więcej trzymać się czegokolwiek czy trzymać się razem.
Może to być ten największy paradoks Boży! „Wpaść w ręce Boga żywego” (Hbr 10:31). Gdy się temu poddasz nie walcząc o wyjaśnienie, wydaje się, że jest to równoczesne ugruntowanie w niczym i we wszystkim. Twój dualistyczny i logiczny umysł nigdy cię tam nie doprowadzi, można to poznać wyłącznie doświadczalnie. To dlatego tak często używamy takiej terminologii, jak: „podobne do, … jak gdyby,…, wygląda jak…”.

Tajemnica to nie coś czego nie można poznać, lecz coś co jest jak nieskończona poznawalność. To prawda bez granic, ego bez ograniczeń, życie bez próżnych wniosków. Być może to właśnie Jezus nazwał „obfitym życiem”.

17.10
Poznałem wielu szczerych „chrześcijan”, którzy robili wiele „dobrych” rzeczy, lecz nie wynikało to z bezwarunkowej miłości, lecz wypływało z ich umysłów. Tacy ludzie opierają swoje życie na fałszywym ego, które ma potrzebę wygrywania, posiadania racji i dobrego wyglądu, i są zdecydowanie przywiązani do nadrzędnego, religijnie poprawnego obrazu siebie.

Mogą mieć odpowiedź, lecz sami nie są odpowiedzią. W rzeczywistości, często są częścią problemu. O ile uznają to, że „byłem zgubiony, teraz jestem zbawiony”, szybko stają się jeszcze bardziej kontrolujący i idealistyczni, lecz tym razem jest to „w imieniu Jezusa”, co jest zwodniczo urojeniowe i wywołuje podziały.

Kłamstwo zawsze pojawia się w nowej formie, tak, aby wyglądać na oświecenie. Z łatwością dajemy się zwabić przez kolejne nowe nauczanie, następne duchowo poprawne agendy głoszone przez ludzi, którzy nie kochają Boga, lecz samych siebie. Nie kochają prawdy, lecz kontrolę. Muszą mieć rację, a kontrola nie jest oświeceniem. Tacy przywódcy nie kształtują wolności dla wszystkich, lecz pragną wolności i posłuszeństwa dla swoich nowych idei. Nic dziwnego, że Jezus modlił się nie tyle o same owoce, co o owoce, które będą trwałe (J 15:16).

Jak powiedział Einstein: „nie da się rozwiązać żadnego problemu korzystając z tej samej zdolności postrzegania, która go wywołała”. Dopóki interpretujemy życie z punktu widzenia małego ego, nie jesteśmy w stanie zobaczyć rzeczy w nowy i leczniczy sposób, a świat dalej będzie pozbawiony trwałej przemieniającej mądrości. Taka udawana mądrość uprawnia nas do robienia pewnych rzeczy po to, aby osiągnąć pożądany skutek i utrzymać siebie przy dowodzeniu. W jaki sposób staram się pozyskać Boga i innych do tego, aby zrobili to, co ja chcę i wierzyli w to, co ja mówię?

Wtedy wypowiada się modlitwy, które pozwalają mi pozostawać nieprzemienioną egocentryczną osobą, która po prostu tak usiłuje manipulować Bogiem i innym, aby wybrali moją drogę i taką prawdę, jaką ja ogłaszam.