Category Archives: Jacobsen Wayne

Jezus zignorowany

Wayne Jacobsen

Prawdopodobnie najbardziej ignorowane przez zachodnie chrześcijaństwo słowa wypowiedziane przez Jezusa znajdują się w 23 rozdziale Ewangelii Mateusza. Jeśli nie te, to nie mam pojęcia, które jeszcze. Niemalże każdego dnia, w niemalże każdej chrześcijańskiej instytucji żyjemy tak, jakby nigdy nie zostały wypowiedziane, bądź jakby nie o to Panu chodziło.

Mt 23

(Słowo Życia)
Wymyślają bowiem niewykonalne obowiązki i narzucają je innym, a sami nie kiwną nawet palcem, aby im pomóc. To, co robią, czynią tylko na pokaz. Starają się pobożnie wyglądać – zakładają na ramiona szkatułki z tekstami modlitw i chodzą w szatach z długimi frędzlami. Oczekują zaszczytnych miejsc na przyjęciach i w synagogach oraz wyrazów szacunku ze strony innych ludzi. Lubią, gdy inni zwracają się do nich: „nauczycielu”. Lecz wy nie pozwalajcie, by was tak nazywano. Macie tylko jednego Nauczyciela, a wy jesteście sobie równi jak bracia. I do nikogo na ziemi nie zwracajcie się „ojcze”, bo macie tylko jednego Ojca, w niebie. Nie pozwalajcie też, aby nazywano was „mistrzami”, gdyż macie tylko jednego Mistrza – Mesjasza. Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto sam siebie wywyższa, zostanie poniżony. A kto się uniża, zostanie wywyższony.

(B. Warszawska)
Bo wiążą ciężkie brzemiona i kładą na barki ludzkie, ale sami nawet palcem swoim nie chcą ich ruszyć. A wszystkie uczynki swoje pełnią, bo chcą, aby ich ludzie widzieli. Poszerzają bowiem swoje rzemyki modlitewne i wydłużają frędzle szat swoich. Lubią też pierwsze miejsce na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach, i pozdrowienia na rynkach, i tytułowanie ich przez ludzi: Rabbi. Ale wy nie pozwalajcie się nazywać Rabbi, bo jeden tylko jest – Nauczyciel wasz, Chrystus, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie ojcem swoim; albowiem jeden jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Ani nie pozwalajcie się nazywać przewodnikami, gdyż jeden jest przewodnik wasz, Chrystus. Kto zaś jest największy pośród was, niech będzie sługą waszym, a kto się będzie wywyższał, będzie poniżony, a kto się będzie poniżał, będzie wywyższony.

Czy możesz sobie wyobrazić, jak wyglądałby dziś kościół Jezusa Chrystusa na świecie, gdybyśmy po prostu poszli za tymi niezwykle prostymi poleceniami? Niestety, nie zrobiliśmy tego, lecz stworzyliśmy religijny system, który funkcjonuje tak, jakby Jezus nigdy tu nie był i nie umarł na krzyżu, aby zmienić całą relację między zawstydzoną ludzkością a Ojcem, który nas kocha. Nasze współczesne instytucje oraz ci, którzy starają się im przewodzić ciągle naruszają wszystko to, przed czym Jezus ostrzegał liderów swoich czasów.

Ciągle pakujemy życie Jezusa w zestaw reguł, oczekiwań i wymagań, do których ludzie mają się dostosować. Nasi, tak zwani, liderzy ciągle walczą o sławę, zajmują pierwsze miejsca wśród rodziny i zachęcają innych, aby bardziej polegali na nich niż na Samym Bogu. Stworzyliśmy niekończące się listy tytułów, która mają utrzymywać iluzję, jakoby ci, którzy chcą nam przewodzić nie byli zwykłymi braćmi i siostrami w stale rosnącej rodzinie. Nasze nieposłuszeństwo słowom Jezusa nie tylko straszliwie zniekształca oblubienicę Chrystusa, lecz również nie daje ludziom zachęty ani wolności do tego, aby szukali swojego własnego życia w Chrystusie i szli tam, gdzie On ich prowadzi!

Nie jest to wyłącznie wina tych, którzy sami siebie posadzili wysoko, jako eksperci do spraw życia Jezusa. Wina spoczywa równie na tych, którzy pytają owych ekspertów, co robić, zamiast uczyć się słuchać Jezusa i podążać za Nim, w miarę jak On daje się im poznać.

Twój ekspert nie musi być pastorem, może to być jakiś popularny mówca, pisarz czy ktoś publikujący wypowiedzi w formie audio. Tutaj nie ma ekspertów, wyłącznie bracia i siostry, którzy służą sobie nawzajem w takim zakresie, w jakim mogą zachęcić cię do tego, abyś funkcjonował we własnej relacji z Ojcem, a nie uzależniać cię coraz bardziej od siebie; ci, którzy starają się stać w świetle scenicznych reflektorów, tak naprawdę nie znają Go.

Wywołuje to u mnie wielki smutek, że to wszystko, co wykrzywiliśmy w naszych chrześcijańskich instytucjach rozleciało by się, gdybyśmy tylko byli posłuszni tym prostym rzeczom, które Jezus poleciła nam robić.

Czemu tego nie robimy?

Również mam nadzieję przegrać!

Wayne Jacobsen
Ktoś przysłał mi ostatnio takie drobne opowiadanie. Nie słyszałem tego nigdy wcześniej, lecz spodobało mi się to, co mówi i okazało się, że moje serce woła: „Ja też!”

Pewien mędrzec został kiedyś zapytany: „Czy zmagasz się z Bogiem”

Odpowiedział: „Tak”.

Na co padło pytanie: „Masz nadzieję, że wygrasz?”

„Nie, – odpowiedział – mam nadzieję, że przegram!”

To, czego najlepszego nauczyłem się w tej podróży, było wynikiem głębokich walk z Bogiem, bardzo często wynikających z mojej własnej ignorancji czy egoizmu, walk stoczonych w nadziei, że Pan spojrzy na sprawy moimi oczyma i da mi to, co mnie się wydaje najlepsze.

To właśnie w tych okresach, często bardzo długich, zmagań z Panem, wśród własnych frustracji
i zniechęceń, strachów i niepokojów, gdy światło w końcu przygasa, spostrzegam znacznie szerszy świat, gdzie rozumiem głupotę ludzkich myśli i idei, i w końcu dochodzę do odpocznienia w Jego myślach.

Jest to zawsze dobre. Strata jest dobra, gdy dzieje się przy Ojcu, który kocha nas bardziej niż kiedykolwiek będziemy w stanie pojąć.

Nie lekceważcie tych dni zmagań prowadzonych z Nim w najgłębszych miejscach swej duszy. Jest to część procesu i może być bramą do wspaniałej wolności.

Gdy Pismo przeraża mnie

Wayne Jacobsen
Zdaję sobie sprawę z tego, że sporej ilości ludzi, mających dobre intencje, wydaje się, że strach przyciągnie innych do Boga. Wyciągają dowolny fragment, który nadaje się do przerażania ludzi, sądząc, że strach doprowadzi ich do świętości. Być może mają dobre intencje, lecz straszliwie ignorują samą Ewangelię. Jezus nauczał, że tylko miłość prowadzi do świętości. Strach nie pociągnie ludzi do Boga, lecz albo ich odepchnie, albo spowoduje, że tak bardzo skupią się na swoich upadkach, że nie będą w stanie znaleźć łaski i miłosierdzia właśnie wtedy, gdy ich najbardziej potrzebują.

Cała biblijna opowieść została napisana po to, aby wyciągnąć ludzie ze strachu i poczucia potępienia, gdy myślą o Bogu i zobaczyli Go jako kochającego Ojca, przyciągającego ich swoją miłością i prawdziwością. Spójrz na Jezusa. Gdy był pośród nas, nie budził grozy swoja mocą, lecz pozyskiwał ich jako „rozproszone owce, które nie mają pasterza”. Mam dość religijnych nauczycieli, którzy wykręcają te opowieści, wyciągając z nich tylko te chwile, gdy Bóg był zmuszony wdzierać się w ludzką historię po to, aby zachować linię zbawienia i dochodzą do wniosku, że taka jest boska natura. Jego działania nadal mają na celu ratunek, a nie zniszczenie.

Kilka dni temu otrzymałem z Niemiec e mail, napisany przez młoda kobietę, która znalazła kilka kolejnych wrogich fragmentów w Piśmie, które podkupują jej ufność do Bożej miłości. Oto, co napisała:

Pisałam do ciebie w zeszłym roku, wkrótce po pierwszym przeczytaniu twojej książki „He Loves Me”. Uwielbiam tą książkę! Od tej pory staram się zmienić perspektywę i „żyć, będąc kochaną”. Naprawdę chcę przeżyć moje życie dla Boga i wykonywać Jego wolę bez strachu, lecz od dzieciństwa mam problemy z różnym obawami. Obecnie widuję się z terapeutą (nie jest chrześcijaninem) i pracujemy nad tym. Myślę, że Bóg również pracuje nade mną. Zdaje sobie sprawę z Jego miłości, szczególnie tej okazywanej przez braci i siostry, których spotykam oraz w różnych okolicznościach. Niemniej, ciągle są jest mnie wielki strach, spowodowany tymi fragmentami Pisma, których nie rozumiem. Naprawdę niepokoją mnie i przez to trudniej jest mi uwierzyć w miłującego Ojca.
Chodzi mi o te fragmenty, w których mowa jest o Bogu, który zatwardza serce faraona, o Rzm 9, o historię Ananiasza i Safiry, o Bogu próbującym zabić Mojżesza, mówiącym, że kocha Jakuba, a nienawidzi Ezawa, o losie Judasza, o fragmenty z 7 rozdziału Ewangelii Mateusza, gdzie Jezus ostrzega, że nie wszyscy, którzy wzywają Jego imienia będą zbawieni, o niektóre fragmenty Listu do Hebrajczyków. Czytanie tych miejsc wzbudza we mnie strach, że Bóg może zatwardzić i moje serce, bądź nagle, pewnego dnia, ukarać mnie, bądź uczynić „przedmiotem swego gniewu – przygotowanym na zniszczenie” (Rzm 9), ponieważ wiem, że w moim sercu ciągle są miejsca ciemne, nie jestem doskonała, ani zawsze posłuszna. Naprawdę boję się tego, że pewnego dnia mogę zatracić się bądź stracić wiarę, że Bóg zdecyduje tak, z powodu moich grzechów i wątpliwości.

W związku z tym dużo myślałam o Judaszu. Czy miał w ogóle szansę? Czy jego przeznaczeniem od urodzenia było zgubienie? I ostatecznie, skąd mam wiedzieć, że jestem „prawdziwym wierzącym” i nie mam się bać ostrzeżeń Jezusa z 7 rozdziału Ewangelii Mateusza?

Często powtarzam sobie te wersy z Biblii, które mówią o Bożej miłości o tym, że nie mam Ducha strachu. Myślę również o twoich słowach mówiących, że strach nigdy nikogo nie doprowadził do świętości. Rozmawiałam z wierzącymi przyjaciółmi o moich obawach, na co powiedzieli mi, że nigdy nie zrozumiemy w pełni Boga, i że powinnam ufać Mu i być posłuszna. Powiedzieli, że „nikt nie może wyrwać mnie z Jego ręki”, lecz ja się zastanawiam czy to prawda? Co z moimi wątpliwościami i grzechami? Czy one nie wyrwą mnie z Jego ręki? Naprawdę staram się nauczyć ufać Bogu, lecz za każdym razem, gdy myślę o tych fragmentach, czuję zniechęcenie i strach. Te obawy powodują, że wątpię w Boga i w końcu, czuję się okropnie nie tylko z powodu moich obaw, lecz również z powodu wątpliwości, które z kolei wzmacniają strach przed tym, że Bóg mnie zostawi/zatwardzi z powodu moich wątpliwości i w ten sposób kręcę się nieskończenie w kółko.

Mówię Bogu o moich zmaganiach często i proszę Go, aby dał mi ufne, wolne od strachu serce, lecz, oczywiście, to się nie dzieje. Mówię sobie, że On ciągle we mnie pracuje, lecz czasami nawet w to nie wierzę. Jak pozbyć się tych wątpliwości i obaw, jak ufać Bogu z całego serca, wiedząc, że On mnie nie zostawi?

Continue reading →

Jak postępuje uzdrowienie

Wayne Jacobsen

28.11. 2015

Uwielbiam te sytuacje, gdy uzdrowienie następuje nagle, szybko i całkowicie. Bóg tak czyni, choć nie dzieje się to tak często, jak wielu sądzi. Z powodu tego błędnego oczekiwania, zbyt wielu ludzi może wychodzić do przodu po modlitwę, w nadziei, że ten jeden akt załatwi problem. Wielu odchodzi w lepszy stanie, lecz gdy budzą się następnego ranka w takim samym stanie jak wcześniej, kończą potępiając siebie samych za niewystarczającą wiarę, bądź wracając do domu i „tracąc swoje uzdrowienie”.

Ten temat wracał wielokrotnie w rozmowach w czasie mojej ostatniej podróży. Spotkałem tak wielu ludzi zniechęconych, zamieszanych i sfrustrowanych tym, że wydawało się, że nie mogą znaleźć wolności w Boga, której tak rozpaczliwie szukają. W miarę jak słuchałem, wydawało mi się, że wielu z nich wpadło w pułapkę oczekiwania natychmiastowego działania i traciło ten postęp, który Bóg czynił w ich sercach i umysłach. Każdy przypadek trwałego zmagania wydawał się zrzucać ich z drogi prowadzić do wniosku, że Bóg nie działa. Zamiast wzrastać w nadziei, poddawali się desperacji, ponieważ ich uzdrowienie nie następowało natychmiast i wywoływało w nich zdziwienie, czy Bóg lekceważy ich, czy też oni sami jakoś to uniemożliwiają.

W miarę jak obserwuję ludzi, którzy latami dochodzili do coraz większej wolności i emocjonalnego zdrowia, jestem przekonany bardziej niż kiedykolwiek, że większość ludzi nie rozumie tego, że uzdrowienie jest procesem. Jest tak dlatego, że Bóg nie usuwa problemu, lecz przemienia nasz sposób myślenia i życia od wewnątrz. Większość bólu pochodzi z wewnątrz, a nie z okoliczności, które o to oskarżamy. Te sytuacje mogły go spowodować, lecz on żyje w nas z powodu naszych niegodnych myśli o Bogu i nas samych. Uzdrowienie przychodzi przez przemianę tych fałszywych myśli o Nim i o nas samych, bądź uwalniając nas od naszego fałszywego poczucia bezpieczeństwa, które uzyskujemy dzięki sposobom radzenia sobie z sytuacją, a to wymaga czasu.

Tak więc, zamiast wpadać w zniechęcenie, gdy uzdrowienie jeszcze nie jest pełne, trwamy w nim w tym przemieniającym procesie, który nie tylko wyprowadzi nas na wolność, lecz również przemieni nasze życie.

Continue reading →

Jak zmieniać ten świat

Wayne Jacobsen
14.11.2015

Ponieważ wczoraj byłem w podróży i spotykałem nowych ludzi, późno dotarła do mnie wiadomość o zdarzeniach w Paryż. Na Facebooku pełeno było smutku i gniewu z powodu ofiar. Jakże to straszliwa tragedia; ci wszyscy ludzie zgładzeni w imię bezwzględnej ideologii, która nie szanuje ludzkiego życia!

Wszyscy możemy sobie wyobrazić podobną sytuację z własnym udziałem i odczuwać horror jaki towarzyszy atakowi w najmniej spodziewanym miejscu, utratę życia bliskich w kwiecie wieku.

Oczywiście, media będą w szczegółach opisywać wszystko, tworząc stałe fale smutku i strachu, co jeszcze bardziej pogarsza ten stan poczuciem bezsilności. Dla większości z nas Paryż jest bardzo odległy, my zaś nie możemy wpłynąć w żaden istotnych sposób na te niespokojne wydarzenia na Środkowym Wschodzie.

Miałem interesującą rozmowę o tym, jak Bóg chce, abyśmy reagowali na naszych przeciwników miłując ich a to przecież oznacza sytuacje podobne do tej. Odpowiedziałem, że nie mam pojęcia. Gdy myślę o tych ogromnie kosztownych rzeczach w naszym świecie, nie wiem, jak miłość mogłaby funkcjonować wśród takich ekstremów. Może jednak nie o to tu chodzi. Nie da się zobaczyć jej znaczenia, ponieważ tak naprawdę nie jesteśmy zaangażowani w nie.

Możemy się smucić z powodu ludzi w Paryżu, możemy modlić się o Bożą interwencję w tych rozpaczliwych okolicznościach i o globalnych przywódców, aby z mądrością zajęli się chaosem w naszym świecie. Pomocą może być uświadomienie sobie tego, że media zasypują nas intrygami, przy pomocy informacji, które pobudzają emocje w związku z sytuacjami, na które nie mamy żadnego wpływu, a to może być paraliżujące. Opłakujemy ludzi, których nie znamy, bojąc się sytuacji, których nie możemy kontrolować. Nie wiem, jak pocieszać ludzi z Paryża ani jak zakończyć fundamentalistyczną agresję islamu na ten świat, lecz wiem, jak dziś kochać ludzi wokół mnie. Znam ludzi, którzy przechodzą przez bardzo bolesne doświadczenia, noszą swój własny smutek i tym mogę nieść ulgę. Znam takich, którzy traktują mnie z pogardą i odrzuceniem, a przecież jest bardzo jasne, co to znaczy, kochać ich. Tak naprawdę nie możemy kochać „tego świata” w jakikolwiek istotny sposób. Jest to coś zbyt abstrakcyjnego i ogólnego na poziomie makro, aby można było wpłynąć jakkolwiek, lecz miłość ma ogromnie bogate znaczenie w okolicznościach najbliższych naszego własnego życia.

Czy nie dlatego Jezus kazał nam „kochać siebie nawzajem”, a nie tłumy czy cały świat? Miłość ma być stosowana w liczbie pojedynczej, a nie mnogiej. Jeśli chcesz zmieniać świat, przestań śledzić sytuacje, który nie kontrolujesz i przenieś wzrok na tych ludzi, którzy są i na te sytuacje, które dzieją się tuż wokół ciebie, patrz tam, gdzie twoja miłość może doprowadzić do zmiany.

Jeśli rozpaczasz z powodu cierpienia ludzi w Paryżu i czujesz się bezsilny, nie mogąc im pomóc, pomyśl o kimś, kto przechodzi przez głęboki ból czy życiowe wyzwanie i znajdź sposób, aby dziś dać mu zachętę. Zamiast odchodzić w strachu i frustracji z powodu ISIS, znajdź kogoś, kto wyrządził ci jakąś krzywdę i pytaj Jezusa czy jest jakiś sposób na okazanie dziś miłości, dzięki czemu zacznie się odwracanie cykl złego, który jedynie dodaje ból do bólu.

Nie zwyciężamy zła tego świata przeżywając zamieszanie i trapiąc się, lecz przez okazanie miłości komuś, kto jest blisko nas. Każdy akt wspaniałomyślności i dobroci wnosi na ten świat światło. Za każdym razem, gdy przynosisz ulgę złamanemu sercu, gdy oferujesz dobroć obcemu czy poświęcasz czas komuś samotnemu, wylewasz odrobinę królestwa na ten świat.

Zawsze, gdy strach ustępuje miejsca miłości, która funkcjonuje bezpośrednio w naszych własnych, otaczających nas sytuacjach, ten świat zmienia się trochę, a moc niegodziwości jest łamana. Znajdź kogoś, komu okażesz miłość, zachęcisz czy pobłogosławisz dzisiaj, a będziesz miał udział w czymś znaczącym. Te większe sprawy możesz zostawić w ręku Ojca, który ma wszelkie możliwości, aby doprowadzić do tej zmiany.

Wąska droga

Wayne Jacobsen
08.01. 2013
Właśnie spędziłem tydzień w wiejskim domu z grupą ludzi na rozmowach o życiu w miłości Ojca. W drodze na lotnisko, około 2 godziny, nadal padały pytania . Ostatecznie 21 letni student medycyny dokonał jednej z najbardziej przenikliwej obserwacji jaką kiedykolwiek słyszałem: „Wiesz, o czym zaczynam myśleć, Wayne? Może dlatego wydaje nam się, że ta droga jest taka trudna, ponieważ jest łatwiejsza niż mamy odwagę wierzyć!”Przeczytaj to jeszcze raz. Pisząc przez 25 lat o znajdowaniu prawdziwej relacji z Bogiem, otrzymuję mnóstwo maili od sfrustrowanych ludzi. Pomimo, że przeczytali moje książki, wysłuchali większość moich nagrań audio, ciągle czują jakby ich łączność z Bogiem była niewielka, lub żadna. Wielu czuje się opuszczonych, inni zastanawiają się, czy On w ogóle istnieje.

Powodem tego, że ta podróż wydaje się tak trudna jest to, że jest znacznie łatwiejsza niż śmiemy wierzyć!

Wiem, że nie jest łatwo ludziom znaleźć swoją drogę do pełnej miłości relacji z Ojcem. Wszystko, czego nauczyliśmy się i w co wierzyliśmy wcześniej jest sprzeczne z dynamiką rozpoznawania i odpoczywania w Jego miłości. Niemniej, nie jest to trudne, ponieważ nie Bóg to komplikuje , nie jest potrzebny jakiś szczególny zestaw zdolności czy wrażliwości, lecz dlatego, że żle szukamy tego, jak Jego życie zakorzenia się w nas.

Jezus tez wie o tym, lecz to dla nas jest wyzwaniem zaangażowanie się w taką relację z Jego Ojcem.

Niewygodne wersy

Chciałbym w tym artykule przyjrzeć się kilku fragmentom Pisma, które wzbudzają nerwowe reakcje, ponieważ wydaje się, że ich celem jest osąd i pogróżka. Przeważnie słyszy się je w kontekście religijnego działania a zatem zbywa się je jako niespójne z Jego miłością, w ten sposób pozbywając się niektórych najbardziej pomocnych wglądów jakie Jezus dał ludziom na ich drodze.

Na przykład: Jezus ostrzegał nas,że droga Jego życia jest wąską drogą. „Wchodźcie przez ciasną bramę; albowiem szeroka jest brama i przestronna droga, która wiedzie na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. A ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do żywota; i niewielu jest tych, którzy ją znajdują” (Mt 7:13-14).
Wiem, że jest to głoszone tak, aby ludzi wystraszyć, lecz co by było, gdyby Jezus nie mówił tego, aby jeszcze bardziej popchnąć ludzi w religijny kierat? Nie sądzę, aby Jego słowa w ogóle dotyczyły wiecznego przeznaczenia, lecz raczej zachęty do innego sposobu życia w tym wieku. Dla Jezusa zbawienie nie oznaczało przyznania karty uwolnienia z piekła, lecz otwarcie nam drzwi do relacji z Ojcem.

To religijni ludzie wykręcili te słowa tak, aby pysznić się przekonaniem, że praktykują właściwą doktrynę czy rytuał i cieszyć się tym, że ci, którzy tego nie robią otrzymają to, na co zasługują. Jezus nie zamierzał pobudzać do elitaryzmu czy strachu, lecz raczej chciał wyposażyć spragnione serca do poznania jak poznać Go. Pójście szeroką drogą egoizmu pochłonie nas, lecz jest wąska droga, która prowadzi do życia.

Kiedyś myślałem, że ludzie są przemieniani słuchając prawdy Pisma a następnie stosując te zasady. Tyle, że to nie nigdy nie działało. Ludzie mogą usłyszeć tysiące kazań, przeczytać setki książek i dalej mieć wrażenie, że nie rozumieją. Nic dziwnego, że Jezus nie głosił kazań z punktami do zastosowania na końcu, lecz chodził z ludźmi, odpowiadał na ich pytania i pobudzał najlepsze nadzieje. Wobec rzeczywistości wskazywał na drogę, którą Ojciec miał dla nich, na której mogli Go poznać i żyć bez ograniczeń Jego życiem.

Bóg wypisuje swoją wolę w naszych sercach i umysłach, a nie w kazaniach i książkach. Dopóki nie nauczymy się iść za Nim w najprostszych życiowych wyborach codziennego życia, będziemy się dławić. Wielu ludzi mówiło mi, że podążają za Bogiem latami i nie znajdują się ani trochę bliżej niż na początku. Serce mam złamane słysząc to. Jestem pewien, że są szczerzy, lecz wiem również, że w jakiś sposób mijają się z Nim. Może jest tak, że idą dalej szeroką drogą, nie zauważając Jego zaproszenia do węższej drogi.

Dlatego Jezus przeciwstawia sobie szeroką i wąską drogę. Nasze naturalne inklinacje nie dostrzegają oczywistości Jego drogi. Na początku może się wydawać zadowalająca, ponieważ jednak prawdziwa radość i wolność nie znajdują się w tym, czego byśmy chcieli, czy co podrzuca nam tłum, lecz w uchwyceniu się tego, że Bóg najlepiej wie, co jest dla nas najlepsze. Dlatego właśnie tak nas ostrzegał. Ktokolwiek chce zachować swoje życie, straci je, lecz kto straci życie dla Mnie, znajdzie je” (Mt 16:25). Jezus wiedział, że ta droga zniszczenia rozmieszcza atrakcyjne fasady, które odwołują się do naszych egoistycznych pragnień i złudzeń (istnienia) jakiejś łatwiejszej drogi.

Każdego dnia podejmujemy dziesiątki decyzji, jak samemu żyć, jak traktować ludzi wokół nas i w takich chwilach przeciwstawiamy sobie liczne opinie. Wiele z nich jest oczywistych i takich, które dobrze pasują do naszych religijnych i budujących samozadowolenie norm, lecz te drogi nie prowadzą nas do życia w Nim.

Brama do Jego życia biegnie przez wąskie, a nie szerokie, drzwi. Pośród tych naszych codziennych wyborów trzeba oddzielić tą szerszą drogę i znaleźć cenniejszy dom na węższej ścieżce. Wiem, że nie jest to efektowne, a niektórzy woleliby spektakularne nabożeństwo przebudzeniowe bądź rygorystyczną szkołę dyscypliny, lecz w życiu Jezusa chodzi o nauczenie się słuchania Jego impulsów przy następnej podejmowanej decyzji.

Te szersze drogi

Tak więc, co decyduje w chwili wyboru jaką wybierasz drogę?
Czasami jest to tak proste jak pójście za pragnieniami ciała, czy szukanie maksymalizacji szczęścia bądź zminimalizowania bólu w okolicznościach, w których znaleźliśmy się. Po prostu robi się to, co łatwiejsze, dzięki czemu uzyskuje się lepsze samopoczucie, co łagodzi nasze ego, co jest w naszym finansowym bądź osobistym interesie, a co będzie ku naszemu zniszczeniu.

Czasami może to być bardziej subtelne, mechanizm stałego zwlekania, który pomagał nam przetrwać dziecięcą traumę, lecz teraz prowadzi do szkodliwej rutyny. W większości sytuacji religijne obowiązki udzielają nieodpartego głosu, szczególnie wtedy, gdy musimy zrobić coś, czego nie chcemy. Jest to o wiele bardziej niebezpieczne, ponieważ, nawet wtedy, gdy popycha nas w stronę pozorowania wyrzeczenia się siebie, pojawia się to jako sprawiedliwość. Nawet próba budowania służby czy ciągnięcia z tego zarobku, zamiast prostego udostępniania darów Bożych będzie prowadzić do decyzji, które będą bardziej szkodliwe niż pomocne.

Wszystkie te ścieżki zostały wyrzeźbione w naszej młodości lub podczas religijnego szkolenia i są dla nas tak automatyczne, że możemy nawet nie mieć świadomości tego, jak bardzo nas kształtują. Jednak z chwilą, gdy Bóg zaprasza nas do Swojego życia, robi to w najprostszych miejscach. Często ma to więcej wspólnego z tym, jak traktujemy z miłością i przebaczeniem osobę przed nami czy robieniem czegoś , co dał nam do zrobienia.

Jedynym sposobem zejścia z szerokiej drogi jest robienie miejsca dla Niego i Jego myśli. Znajdujemy wąską drogę wtedy, gdy znajdujemy odpoczynek w Jego miłości do nas a następnie rozpoznajemy Jego prowadzenie, gdy ukazuje nam różne sposoby patrzenia na to, co dzieje się wokół nas. Często nawet nie widzimy nowego początku dopóki On nas nie szturchnie w tą stronę.

Początkowo wszystko w nas chce się temu szturchnięciu sprzeciwić. Nie, to nie może być ta droga. Mogę się zranić, mogę się pomylić. A co jeśli pójdzie coś źle? Jeśli jednak to On nas zaprasza, to robiąc to jesteśmy bardziej bezpieczni niż robiąc cokolwiek, aby się chronić. Nie jesteśmy proszeni, aby folgować swoim preferencjom czy żyć opierając się im. Jesteśmy wezwani, aby po prostu podążać za Nim w tych najprostszych decyzjach najlepiej jak potrafimy rozpoznać Jego zaproszenia. Gdy to robimy, Jego życie będzie odsłaniać się w nas w coraz większym stopniu.

Skąd wiesz?

Bóg mówi do nas wszystkich. Nie musisz być duchowym gigantem czy obdarowanym jasnowidzem. Potrzebne jest tylko serce, które chce iść za Nim a Pan nauczy cię tego, jak mówi i zaprosi do swego życia.
Wielu sądzi, że nigdy Go nie słyszało, lecz może tak być tylko dlatego, że nie nauczyli się jeszcze rozpoznawać tego, w jaki sposób mówi do nich. Nie mam wątpliwości, że Pan mówi, lecz może szukają głosu, zamiast zachęty/nakłaniania/ szturchnięcia, bądź chcą, aby im powiedział coś innego niż mówi. Słuchanie Pana nie polega na życiu uczuciami, lecz rozpoznawaniu tych impulsów, które On daje w umyśle i pójściu za nimi. Początkowo będzie to zachęta do odpocznienia w Jego miłości, do wdzięczności za ludzi wokół ciebie, po jakimś czasie Pan pokaże ci jak w Jego mądrości prowadzić swoje życie.

Nauczyć się można wyłącznie przez praktykę. Tak, czasami zrobisz coś, co wydawało ci się prowadzeniem Pana, lecz ostatecznie po owocach okaże się,że więcej było w tym twoich myśli niż Pana. Jest to część procesu uczenia się. Jakże inaczej mógłbyś się tego nauczyć. Będą jednak i takie rzeczy, które zrobisz właściwie i wtedy radość pozwoli ci lepiej nastawić serca na to. W tym procesie będziesz coraz bardziej pociągany do Pana, będziesz lepiej rozpoznawał swoje egoistyczne aspiracje jak też błędne zaufanie we własne możliwości i mądrość.

Wiem, że dużo jest przykładów tych, którzy twierdzą, że Bóg im powiedział, aby zrobili jakieś najbardziej dziwaczne rzeczy, które są szkodliwe i niszczące dla nich samych i innych. Zazwyczaj da się rozpoznać czy ktoś słucha Jezusa po tym, jak bardzo jest otwarty i rozluźniony. Jeśli taka osoba jest zamknięta i kwestionowana przyjmuje postawę obronną to należy uważać. Miałem ostatnio spotkanie z pewną osobą, po którym powiedziałem do przyjaciela: „Właśnie tego rodzaju ludzie powodują, że słuchanie Boga ma złą reputację”.

Jedno, co wiem o tych, którzy słuchają Boga, jest to, że nie działają destrukcyjnie i nie są aroganccy wobec tego co uważają, że usłyszeli. Uczenie się słuchania Boga jest procesem prowadzącym do pokory. Nigdy nie masz 100% pewności, o co Pan prosi. Po prostu w sercu pojawia się impuls, którego nie jesteś w stanie wyjaśnić, a który w czasie wzrasta, lecz nigdy nie staje się stanowczy czy manipulacyjny i to samo dotyczy ludzi, którzy uczą się słuchać Pana. Tacy ludzie mogą być zdecydowani, lecz nigdy nie są defensywni a zawsze gotowi do poświęcenia dla innych, zamiast prosić innych o poświęcenie dla siebie.

Decyzje są ważne

Bóg cię kocha, lecz ta miłość ma moc przemiany na tyle, na ile jesteś w stanie zaufać tej miłości, aby iść za nim tą wąską drogą. To, że kocha nie znaczy, że wszystko będzie tak, jakbyś tego chciał, ani tego, że nie będziemy ofiarami raniących i niszczących decyzji innych. Niemniej, Pan chce być z nami w tych chwilach, aby pomóc nam poruszać się wśród naszych doświadczeń w złamanym świecie i być przez nie przemienianymi. Zaprasza nas do współudziału ze Sobą i dlatego właśnie miłość i posłuszeństwo idą w Piśmie ze sobą ręka w rękę. W miarę tego, jak wzrastasz w zaufaniu jego miłości, będziesz chciał być Mu posłuszny i to dzięki naśladowaniu Go dotrzesz do życia w owocu Jego miłości.
Jezus stale wyraźnie powtarzał, że nasze zachowanie ma znaczenie. Pismo, aby wyrazić tą prawdę, często odwołuje się do siania i zbierania. To, w jaki sposób żyjemy albo prowadzi nas bardziej ku Jego życiu, albo od niego oddala, w zależności od tego czy przyczyniamy się do Jego zbawienia w tym świecie, czy do niszczenia go. O to właśnie chodziło Jezusowi, gdy wyrażał aprobatę Swoim naśladowcom. „Dobrze, sługo dobry i wierny! Nad tym, co małe, byłeś wierny, wiele ci powierzę; wejdź do radości pana swego” ( Mt 25: 21).

Dla wielu tego rodzaju wersy są niepokojące, szczególnie gdy Jezus ostrzega wiarołomnych, że nawet to, co mają, zostanie im zabrane. Wydaje się, że ci co mają otrzymają jeszcze więcej, a ci, którzy nic nie mają, zostaną pominięci. Niemniej, Jezus nie mówił tutaj językiem nagrody i odwetu; mówił o niewidzialnych konsekwencjach naszych decyzji. Jeśli naśladujemy trochę to droga stanie się wyraźniejsza. Jeśli idziemy własną drogą, stracimy Go z widoku.

Nie znaczy to, że musisz być doskonały, aby Bóg mógł w tobie pracować, ani też , że nie jesteś w stanie odwrócić tego trendu dowolnego dnia, gdy tylko zechcesz. Pan zawsze jest gotów prowadzić cię po jednym prostym kroku naraz i nigdy nie prosi o coś, czego nie możesz dać. Podążanie dziś w małych rzeczach otworzy drogę do większych drzwi jutro. Jeśli jesteśmy pobłażliwi i nieuczciwi w małych rzeczach, to będziemy tacy sami w większych sprawach. Jeśli nauczymy się iść za nim na małych drogach kochania innych i być wiernymi swemu słowu nawet wtedy, gdy to jest bolesne, to jego praca w nas będzie wzrastać tak, jak sobie tego nigdy nie wyobrażalibyśmy sobie.

Nie chodzi o to, że zapracowujemy sobie na Jego życie posłuszeństwem, lecz współudziałem z Nim, gdy nas przemienia. Wszystko, co przeżywam z Bogiem dziś zaczęło się od prostych wyborów lata temu. Te decyzje uruchomiły łańcuch niewidocznych konsekwencji, które otworzyły drzwi do tego, w czym żyję dziś. Prosta zachęta do tego, aby iść do publicznej szkoły z dziećmi i dobrowolnie zadeklarować pomoc uruchomiła szereg możliwości, które ostatecznie doprowadziły do 20 lat pracy w dziedzinie konsultacji w konfliktach religijnych w publicznych szkołach. Słuchanie Jezusa, który mówi: „Mogę cię nauczyć więcej, jeśli pójdziesz tą drogą”, gdy mój współ-pastor chciał pozbyć się mnie ze społeczności, którą budowaliśmy razem, otworzyło to drogę do osobistej przemiany, którą bardzo cenię i dało możliwość wzrostu oraz dzielenia się wiarą, jakiej nie miałbym bez Niego.

Na początku, wszystkie te decyzje wydawały się trudniejsze od innych opcji, o których myślałem. Cieszę się, że Panu udało się mnie przekonać do tego, abym poszedł za Nim i obecnie stojący przede mną wybór jest dużo łatwiejszy. Nie ufam już nawet swoim własnym pragnieniom, ponieważ naśladowanie Go, nawet jeśli chwilowo bolesne, zawsze wydaje lepszy owoc.

To proces

Jeśli postrzegasz życie Jezusa jako kierat działania to to, co piszę stworzy tylko niepokój i presję, abyś usilniej pracował. Doprowadzi cię to z kolei do desperacji i beznadziei, czyli w zupełnie przeciwnym kierunku niż Jezus chce. Nauka wychodzenia z szerokiej drogi i przenoszenia się na wąską, jest procesem, w którym Pan chce pracować w tobie, a nie nakładaniem na ciebie wymagań. Po prostu jest to szkoła polegania na Nim każdego dnia nieco więcej oraz uczenia się odchodzenia od tego, co ciągnie cię w stronę tej szerszej drogi. Nie możesz tego robić sam.

Nie znaczy to również, że musisz uważnie słuchać Jezusa w każdej chwili i próbować sobie wyobrazić, czego chce, abyś się z tym nie minął. Taka postawa spowoduje tylko frustrację i wyczerpanie. Okazuje się, że jest to droga znacznie bardziej prosta. W rzeczywistość martwienie się tym, aby Go usłyszeć tylko sprawi, że będzie trudniejsze. Zamiast tego idź ze wzrastającą świadomością tego, że On jest z tobą.

Za każdym razem, gdy to masz, idź za tym wewnętrznym zmysłem, który zdaje się zachęcać cię do jakiegoś kierunku, bądź hamuje cię przed pójściem w innym. Gdy spotykasz się ze ważnymi decyzjami, pytaj Go co On myśli. Pozwól mu pokazać we właściwym czasie. Nie musisz słyszeć czegoś każdego dnia czy w każdych okolicznościach. Zrelaksuj się w Nim, gdy łączy twoje serce ze Swoim.

Nauka życia według twojego ducha, zamiast intelektu czy tylko emocji, zamie trochę czasu. Proś, aby ci pokazał następny krok do przodu i odpręż się wzrastając w zaufaniu, że Pan zrobi to.
Duch wyraźnie pokazuje kierunek w różny sposób. Może to być błądząca w umyśl myśl, potwierdzona przez coś ci czytasz, czy słyszysz, może nawet tekst piosenki w tle, która rezonuje w sercu. Nie szukaj „głosu” jako takiego, lecz wzrastającej świadomości jego myśli w twoim umyśle. Oczywiście, znajomość Jego słów w Słowie i rozmowy z innym znajdującymi się w podobnej podróży również wprowadzą jasność w tym, co ci pokazuje.

Prowadząc swoje życie staję się świadomy możliwości lepszych niż moje własne, szczególnie jeśli chodzi pomoc kogoś bliskiego mnie, czy pociąganie mnie ku spokojnego miejsca z Nim. Początkowo nie zawsze podoba mi się to, dokąd mnie te namawianie prowadzi i dlatego Jezus nazywa tą drogę węższą i dlatego większość ludzi mija się z nią. Nasze ciało z taką łatwością odprawia to, nad czym nie chce się zastanowić. Nie, nie zawsze wszystko zrobisz właściwie, nikomu się nie udaje.

W miarę jak będziesz wzdłuż tej wąskiej drogi podejmował decyzje, okaże się, że jesteś bardziej zrelaksowany i zdolny żyć w tej chwili, zamiast manipulować okolicznościami. Pytania jakie możesz sobie wtedy zadać mogą być takiego rodzaju: „Co Pan chce mi pokazać na mój temat? Do czego może mnie poprowadzić miłość w tej sytuacji? W jaki sposób kochani innych, nawet kosztem własnego interesu, może utrwalać Królestwo? W jaki sposób moje przebaczenie i służba komuś innemu dziś może sprawić, że ten świat będzie lepszym miejscem?”

Nawet jeśli miniesz się z Panem i okaże się, że wylądowałeś na ścieżce własnej produkcji, Pan tam jest ciągle pobudzając cię ku tej lepszej drodze. Nie bądź twardy dla siebie, po prostu wracaj do Niego stale i wciąż. Jesteś kochany, nawet w swym złamaniu. Dziś jest ten dzień, o który troszczy się Bóg. Jak to się mówi: najlepszy czas do zasadzenia dęby był 20 lat temu, lecz drugą najlepsza okazją jest dzisiaj.

W miarę tego, jak bardziej żyć na tej wąskiej drodze, będziesz lepiej rozumiał to, jak bardzo niszcząca dla ciebie i innych była szeroka droga. Zamiast być tym zażenowanym, uchwyć się nowej rzeczywistości. Jedną z najbardziej zbawczych rzeczy jakie robimy na tej wąskiej ścieżce jest wrócić do ludzi, których skrzywdziliśmy, starać się o ich przebaczenia i zaoferować jeśli możemy rekompensatę. Takie chwile przynoszą wspaniałe uzdrowienie i jasność wszystkim zaangażowanym. Może nie być to łatwe, lecz jest to właśnie ten punkt wąskiej drogi – najbardziej owocne rzeczy nie są na początku zabawne, lecz później dają ogromną radość.

Uczenie się naśladowania go w codziennym życiu będzie miało dalekosiężne konsekwencje, które otworzą takie możliwości, których nigdy byś nie zobaczył. Dlatego też Jezus ostrzegł Nikodema, że jeśli nie uwierzy w to, co mu mówił o ziemskich rzeczach, nigdy nie uchwyci tego, co Jezus chciał pokazać mu o niebieskich.

Prawdziwe uczniostwo

Pomieszczenie było wypełnione zespołem zakładania kościołów, który co tydzień gromadził się w kawiarni. Każdego roku w ostatnim tygodniu lata nie było spotkania, aby była przerwa. Właśnie skończył się ten miesiąc i powiedzieli mi, że jest to zawsze ich najlepszy miesiąc społeczności i wzrostu. Więcej społeczności, wyjazdów, interakcji miało miejsce w tym jednym miesiącu niż w pozostałych jedenastu.

Chcieli wiedzieć, jak mogą uchwycić ducha tego miesiąca w swoich spotkaniach.

– Po co próbować? – odpowiedziałem. – Jeśli to jest wasz najlepszy miesiąc, to być może to czego szukacie jest dalej na tej drodze?”
Mogłem zobaczyć, że ta myśl nigdy nie przeszła im przez głowy. Teraz mieli problem ją zrozumieć. Jak mogli być „kościołem” bez swoich spotkań?

Niemniej, ta decyzja tak wyraźnie stała przed nimi a to czego nauczą się po drodze przemieni ich drogi w taki sposób, w który status quo nigdy nie zrobi. Właśnie dlatego Jezus zachęcał nas do tego aby patrzeć ponad to, co wszyscy inni robią i szukać tego, o co On nas prosi.

Prawdopodobnie najbardziej skuteczną formą uczniostwa nie jest nauczanie według programu nauczania, lecz po prostu być obok innych, gdy ci są na rozwidleniach dróg i być liderem na mniej uczęszczanej drodze. Nie musimy nimi manipulować czy naciskać ich, lecz zwyczajnie dać im przez pytania czy obserwacje możliwość podjęcia ważnych decyzji. Jeśli zrobią to udziel im wsparcia i zachęty. W taki sposób ludzie znajdują swoją drogę ku podróży, które będzie pełna Jego życia.

Ta droga może wydawać się trudna wyłącznie dlatego, że jesteśmy tak pochłonięci podążaniem za tłumem, że nie zauważamy zaproszenia do węższej drogi. Kiedy jednak już nauczymy się wierzyć Mu, staje się to znacznie łatwiejsze.

A choć znajdziesz się na drodze, której większość innych nie może zrozumieć, zmieni to twój sposób myślenia, życia i tego, jak traktujesz innych – znajdziesz się w przekształcającej podróży, które nigdy nie będziesz żałował.

Continue reading →