Category Archives: Autor

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Pod koniec lat osiemdziesiątych byłem pastorem małego kościoła w wiejskiej społeczności we wschodnim Kolorado. Chociaż kościół miał się całkiem dobrze, było to małe miasto rolnicze, gdzie zimy były ciężkie. W styczniu, po opłaceniu przez kościół czynszu i mediów, nasz dochód zostawał 15 dolarów (dziś byłoby to około 40 dolarów). W ostatnim tygodniu miesiąca brakowało nam jedzenia.

Około godziny 16.00 Barb zapytała, co planujemy na kolację, ponieważ nasza spiżarnia i lodówka świeciła pustką. W akcie desperacji otworzyła lodówkę, aby uzmysłowić mi, że my wraz z trójką naszych małych chłopców nie mamy co jeść. Potem pokazała mi wszystkie szafki – były puste. Naprawdę się martwiła.

Odpowiedziałem: „Nie wiem, co powiedzieć, ale zajmuję się tym, do czego powołał mnie Pan, więc wiem, że On zapewni nam pożywienie”. Powiedziałem jej też, że mam pokój w moim duchu. Wcześniej dwukrotnie sprawdziłem własne motywy i Ojciec dał mi pokój, więc na nim się skupiłem. Jednak Barb była matką, więc normalne, że chciała wiedzieć, co jej rodzina będzie dzisiaj jadła?
Była gotowa zawierzyć pokojowi, który odczuwałem, lecz znając jej naturę mogła się zastanawiać, czy to na pewno Pan nas tam przyprowadził, czy może nie chciał, abym znalazł jakąś pracę (chociaż miałem pełno roboty w kościele)? Mogła myśleć, co jest ze mną nie tak, skoro ryzykuję swoją rodziną dla czego – dla wiary? Czy może to była tylko moja duma? Co dalej zrobimy? Każda żona czy matka zadawałaby sobie podobne pytania w trudnej sytuacji, ale Barb jednak mi zaufała.

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

W naszym studium, jak Pan splata różne ścieżki w naszym życiu tak, aby działa się Jego wola, dochodzimy teraz do naszego ostatniego przykładu.
Chodzi o to, aby nie czuć chęci naciskania na Niego, aby wypełnił każde pragnienie naszego serca, lecz by wiedzieć, kiedy powiedzieć „dość”. Są chwile, kiedy modlimy się i naciskamy, wzdychamy ciężko chcąc, aby Bóg uczynił wszystko w doskonały sposób, lecz rezultaty często są gorsze niż można oczekiwać.

Król Hiskiasz jest właśnie tego przykładem
Był dobrym i wyróżniającym się królem Judy. Był niesamowity, lecz także miał swoje wady. Wydawał się być osobą starającą się czynić to, co słuszne, wierzącą w innych ludzi, przez co kilka razy wpakował się w kłopoty. To tak samo jak ty i ja! Był niezadowolony z tego, co Bóg czynił przez jego życie i chciał o wiele więcej, przez co jednak wiele osób ucierpiało. Gdyby tylko odpoczął w Panu i pozwolić rzeczom pozostać takie, jakie są, ale nie – musiał przeć naprzód i prosił Boga o więcej.

Garść informacji
Gdy Hiskiasz jest królem Judy, działają tam prorocy Pana jak Ozeasz, Micheasz i Izajasz. Urodził się on około 741 roku pne, został królem w wieku 25 lat i przeżył łącznie 54 lata, umierając około 687 roku pne. Jego panowanie jest dobrze udokumentowane w zapisach archeologicznych, ponieważ to on wybudował sadzawkę Syloe (Jan 9), którą można zwiedzać w naszych czasach.

Przeciwko Hiskiaszowi i Judzie wystąpił król asyryjski – Sancheryb, który zgromadził ogromną armię. Pan jednak posłał jednego anioła (Iz 37:36), który zabił 185 000 żołnierzy wrogiej armii. Upokorzony i pokonany Sancheryb wrócił do domu. Czegoś takiego nie można zmyślić.

Po klęsce Asyryjczyków czytamy w Iz 38, że Hiskiasz śmiertelnie zachorował. Talmud, który jest zbiorem prawa ustnego (Miszny) oraz historii/komentarzy (Gemary), podaje więcej szczegółów. Czytamy tam, że Izajasz powiedział mu, ze powodem choroby jest to, że się nie ożenił się i nie spłodził dziedzica zgodnie z boskim porządkiem rzeczy. Z tego powodu Bóg dopuścił chorobę, która miała doprowadzić do jego śmierci. Ale kiedy Hiskiasz płakał i żarliwie pokutował, Pan zmienił zdanie, zanim jeszcze Izajasz opuścił pałac. (Przykład tego, jak proroctwo nie wypełnia się, ponieważ Bóg zmienia zdanie w odpowiedzi na modlitwę). W Iz 38:5 czytamy, że Pan powiedział Izajaszowi, aby przekazał królowi, że jego modlitwa została wysłuchana i Pan dodaje mu jeszcze 15 lat (na spłodzenie dziedzica).

O tych 15 dodatkowych latach opowiada nasza historia
Hiskiasz wraca do zdrowia i według Talmudu poślubia córkę Izajasza – Chefsibę, której imię znaczy „Pan ma w niej upodobanie” (2 Król 21:1). Czy widzimy to? Izajasz prorokuje, że król umrze z powodu choroby, ponieważ nie wypełnił królewskiego jak i biologicznego obowiązku posiadania dzieci. Kiedy jednak król okazuje skruchę, dodane jest mu 15 lat na wypełnienie tego obowiązku i poślubia córkę Izajasza, czyniąc Izajasza dziadkiem swojego syna.

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Czy żyjesz już wystarczająco długo na tym świecie, aby uświadomić sobie jak niewielkie, codzienne decyzje są w stanie odmienić całe życie? Mogą zrobić to na dobre, a czasem także na złe. Kiedy jest źle, mówimy “no, ale przecież ja tego nie chciałem” a kiedy jest dobrze, patrzymy wstecz i mówimy: „to musiał być Bóg”.

Piosenkarka Jewel wykonuje piosenkę „I Do”, w której jedna zwrotka stwierdza: „Życie może być nieznośnie długie, jeśli dokonasz złego wyboru”. Możemy pokutować, ale nadal radzenie sobie z konsekwencjami własnych decyzji zajmuje długi czas. Przebaczenie, to pionowe działanie – Bóg nas kocha i nam przebacza. Jednak istnieje drugi element i jest on poziomy – to konsekwencje i skutki naszych decyzji. Możemy otrzymać przebaczenie grzechu (w pionie), ale zranienie (poziome) pozostaje do końca, czy to przez odkupienie czy zniszczenie.
Czasem patrzymy na sytuację i podchodzimy do niej we właściwy sposób, rozumiejąc czas i sezon i czekamy na swoją szansę.

Moabitka Rachab była właśnie taką osobą, która znalazła się w określonym czasie
Cały nowo powstały naród izraelski znajdował się w niewielkiej odległości od jej domu, który mieścił się w wewnętrznym murze Jerycha. Jozue wysłał dwóch szpiegów, aby zdobyli informacje potrzebne w nadchodzącej bitwie. Zatrzymali się wtedy u Rachab.
Hebrajskie słowo przetłumaczone tutaj jako „nierządnica” lub „prostytutka” to „zonah”, co można przetłumaczyć także jako „karczmarka” i bez wątpienia był to jeden z powodów, dla których dwaj szpiedzy spędzili tam noc. Ale zarówno List do Hebrajczyków jak i Jakub nazywają ją „nierządnicą” lub „prostytutką” (Hebr. 11:31, Jak. 2:25). Greckie znaczenie tego słowa jest jasne: była prostytutką. Wygląda na to, że w swoim karczemnym biznesie zgromadziła trochę pieniędzy.

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Oto historia o tym, że Bóg nie zapomina i dotrzymuje swoich obietnic. Jeśli czujesz, że Pan dał ci obietnice dotyczące ukochanej osoby, ale nie widzisz jeszcze wypełnienia obietnicy, poniższe powinno dodać ci otuchy. Jeśli zastanawiasz się, czy coś, co zostało ci obiecane, kiedykolwiek się spełni, poniższe powinno się zachęcić.

Historia dzieje się około 1400 roku pne
Wyj 17 mówi nam, że Izrael pojawił się jako zupełnie nowy naród, gdy przekroczył Morze Czerwone. Przybyli do Refidim, co po hebrajsku oznacza „miejsce spoczynku”. Był tylko jeden problem – nie było tam wody.
Pan powiedział Mojżeszowi, że stanie na skale i aby wtedy uderzył ją laską a wypłynie z niej woda. To bardzo piękna symbolika. Skała i stojący na niej Pan jest obrazem Jezusa Chrystusa. Uderzenie skały jeden raz laską (Słowo Boże/proroctwo) było obrazem krzyża, w wyniku którego woda (Duch Święty) wypłynęła ze skały. Woda ugasiła pragnienie ludzi.
Później, w Liczb 20:8, Mojżesz znalazł się w podobnej sytuacji, lecz tym razem Pan powiedział mu, aby po prostu przemówił do skały, a ona wyda wodę. Pierwszy przypadek wymagał uderzenia w Skałę jako symbol Jezusa na krzyżu, jednak zbawienie przychodzi przez wiarę serca, a następnie wyznanie ustami, że Jezus jest Panem.
Dlatego za drugim razem miał po prostu przemówić do skały, aby wydała wodę. Z powodu konfliktu w obozie uderzył w skałę, tak jak za pierwszym razem, co był bezpośrednim pogwałceniem tego, co wiedział o Panu i Jego planie zbawienia, i co było znieważeniem Pana. Ten uczynek sprawił, że Pan go osądził i nie pozwolił wejść do Ziemi Obiecanej. Im więcej wiesz, tym z mniejszą gracją poruszasz się często w niektórych rzeczach.

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Im dłużej żyję, tym bardziej widzę, jak Ojciec Bóg splata ze sobą wszystkie elementy naszego życia, aby pokazać swoje zaangażowanie w jego każdy szczegół.

To tak, jakby w jakiś sposób puszczał do nas oko, co, gdy to zauważymy, pokazuje nam „hej, jestem tutaj!”. Te „oczka” puszczane przez Niego dają nam pewność, że jest On w stanie utkać tkaninę naszego życia.

Czy to miało posłużyć ku złemu?
Ten cykl przeanalizuje cztery życiowe sytuacje, w których Pan wykonywał swoją wolę, czasami wbrew temu, jak to na początku wyglądało. Czasem dopiero z perspektywy czasu jesteśmy w stanie spojrzeć wstecz i dostrzec, że to było Jego działanie.

Pierwszym przykładem jest Józef, którego po raz pierwszy spotykamy jako aroganckiego 17-latka. W Rodz. 37 ma on czelność podzielić się swoimi proroczymi snami ze swoją rodziną, w tym z zazdrosnymi starszymi braćmi. Choć znacznie młodszy, był ich przełożonym i oczywistym dla wszystkich ulubieńcem ojca. Sprzedali go więc w niewolę, okłamali ojca, mówiąc, że został zabity, a przez następne 13 lat zajęli się swoim własnym życiem.
Znacie tę historię: sprzedany Potyfarowi, awansowany na przełożonego jego domu, fałszywie oskarżony, uwięziony, awansowany na szefa więzienia, interpretował sny, stanął przed faraonem, został wyznaczony aby zabezpieczyć Egipt przed głodem, który miał przyjść za siedem lat.

Kiedy w drugim roku głodu jego bracia przybyli do Egiptu, aby zakupić żywność, Józef wyjawił im, kim jest. W Rodz. 45:6 komentuje sytuację, wspominając te wydarzenia: „Wy wprawdzie knuliście zło przeciwko mnie, ale Bóg obrócił to w dobro”.
Hebrajski jest bardziej dokładny i można go przetłumaczyć w ten sposób: „Zamyśliliście zło, ale Bóg unieważnił wasze plany swoimi własnymi zamysłami i obrócił to na dobro”. Inne tłumaczenie ujmuje to w ten sposób: „Chcieliście, aby posłużyło to ku złemu, lecz Bóg splótł to razem, aby uczynić dobro”.

Ten cykl opowiada o tym, jak Bóg splata rzeczy razem
Mam nadzieję, że dzięki temu zatrzymamy się i spojrzymy wstecz, a następnie na teraźniejszość dostrzegając, jak Jego ręka splata razem różne elementy naszego życia.

Sytuacja 1: Dawid i Batszeba
W 2 Sam. 11:1 czytamy, że „na wiosnę, gdy królowie wyruszają na wojnę”, Dawid wysłał swoją armię, ale sam pozostał w mieście. To pierwsza wskazówka, że coś pójdzie nie tak – nie było go tam, gdzie powinien był być – nie robił tego, co powinien.
W rezultacie miał trochę wolnego czasu i jak to bywa z wieloma znudzonymi mężczyznami, jego myśli zwróciły się ku kobietom. Zobaczył Batszebę, żonę Uriasza, która kąpała się na dachu.
Jestem przekonany, że znacie tę historię: wziął sobie Batszebę, która zaszła w ciążę, a jej męża kazał postawić na czele armii, żeby zginął. To pozwoliło mu poślubić owdowiałą kobietę. Wtedy Natan go skonfrontował i grzech Dawida został przebaczony – mamy Psalm 51, którym napisał gdy pokutował. Szczególnie uderzający jest werset 10: „Stwórz we mnie serce czyste, Boże mój. Odnów we mnie ducha prawego”.