Category Archives: Sapp Roger

Co tak naprawdę wiesz o dziesięcinie?

Co tak naprawdę wiesz o dziesięcinie ?

Rozwiąż poniższy test „prawdy-fałszu,” aby sprawdzić jak wiele rzeczywiście rozumiesz na temat dziesięciny. Spodziewamy się, że wielu będzie zaskoczonych.

Zapisz swoje odpowiedzi.

Prawda czy fałsz? 1. Pan Jezus Chrystus oddawał dziesięcinę ze swoich dochodów.

Prawda czy fałsz? 2. Szymon Piotr, pierwotnie rybak, oddawał dziesięcinę z pierwocin
ryb, które złowił.

Prawda czy fałsz? 3. Każdy w Starym Testamencie starający się wykonywać zakon Mojżeszowy oddawał dziesięcinę.

Prawda czy fałsz? 4. Abraham dał dziesięcinę Melchizedekowi w taki sam sposób, jak dziś wierzący oddają dziesięcinę Panu Jezusowi Chrystusowi.

Prawda czy fałsz? 5. Pan Jezus Chrystus nauczał swoich uczniów, że powinni oddawać dziesięcinę.

Prawda czy fałsz? 6. W Biblii jest wiele przykładów ludzi oddających dziesięcinę ze swoich przychodów.

Prawda czy fałsz? 7. Nowy Testament uczy nas, że powinniśmy oddawać dziesięcinę usługującym, w taki sam sposób, jak Żydzi oddawali dziesięcine Kapłanom.

Prawda czy fałsz? 8. Biblia naucza, że Bożym standardem dawania jest 10%

Prawda czy fałsz? 9. Sprawiedliwi biedni oddawali dziesięcinę w ST.

Prawda czy fałsz? 10. Ponieważ wszyscy podlegamy tym samym standardom, dziesięcina dotyczy wszystkich.

Prawda czy fałsz? Pytanie bonusowe. Biblia naucza, ze wszyscy powinni dwać 10% ze swoich dochodów.

A oto odpowiedzi

Prawda czy fałsz? 1. Pan Jezus Chrystus oddawał dziesięcinę ze swoich dochodów.

To jest fałsz. Pan Jezus Chrystus był z zawodu stolarzem, po przekroczeniu 30 roku życia został kaznodzieją i nauczycielem. Od nikogo pracującego w tych zawodach Prawo Mojżeszowe nie wymagało składania jakiejkolwiek dziesięciny.

Prawda czy fałsz? 2. Szymon Piotr, pierwotnie rybak, oddawał dziesięcinę z pierwocin ryb, które złowił. To również jest fałsz. Nie wymagano żadnej dziesięciny od rybaków. Tylko od ludzi zawodowo zajmujących się dwoma profesjami wymagano dziesięciny.
W starożytnym Izraelu wymagano dziesięciny wyłącznie od farmerów i gospodarzy (pasterze, zaganiacze). Składali dziesięcinę wyłącznie z jedzenia.

Prawda czy fałsz?
3. Każdy w Starym Testamencie starający się wykonywać zakon Mojżeszowy oddawał dziesięcinę. Teraz już powinno być oczywiste, że to też jest fałszywe. Było bardzo wielu ludzi o różnych zawodach, od których Prawo nie wymagało płacenia dziesięciny. Na przykład, jak ap. Paweł, który był wytwórcą namiotów, nie musiał składać dziesięciny. W rzeczywistości, żaden z dwunastu apostołów nie płacił dziesięciny, ponieważ nikt z nich nie pracował w zawodzie, od którego wymagano składania dziesięciny.

Prawda czy fałsz?
4. Abraham dał dziesięcinę Melchizedekowi w taki sam sposób, jak dziś wierzący oddają dziesięcinę Panu Jezusowi Chrystusowi. To również jest fałszem. Dziesięcina Abarahama była zupełnie innego rodzaju niż to, co praktykuje dziś kościół. Na przykład Abraham oddał dziesięcinę tylko jeden raz. Kościół oddaje dziesięcinę regularnie. Abraham oddał dziesięcinę ze zdobyczy wojennych, kościół daje dziesięcinę z przychodów. Abraham nie zarobił niczego, ponieważ pozostałe 90% zdobyczy oddał pierwotnym właścicielom. Kościół daje dziesięcinę ze swego przychodu. Nie ma przykazania, logiki, ani wskazówki w Nowym Testamencie, że wierzący mają dawać dziesięcinę z czegokolwiek Panu Jezusowi Chrystusowi. Wierzący mają dawać dobrodusznie (szczodrze, hojnie), gdy Bóg im błogosławi.

Prawda czy fałsz?
5. Pan Jezus Chrystus nauczał swoich uczniów, że powinni oddawać dziesięcinę.
Fałsz. Chrystus tylko dwukrotnie wspomniał o dziesięcinie. Żadna z tych wzmianek nie mówi, że Jego uczniowie mają płacić dziesięcinę. W tych wzmiankach Chrystus mówi, że faryzeusze powinni składać dziesięcinę z jedzenia, a nie pieniędzy.
Mówi również, że ta dziesięcina jest częścią Zakonu i mówi, że mówi, że nie jest to najważniejsza jego część. Następna wzmianka Pana o dziesięcinie, to samosprawiedliwy faryzeusz przechwalający się swoją dziesięciną. Chrystus mówi, że to ten drugi człowiek, który nie płaci dziesięciny, a który się upokorzył został właśnie usprawiedliwiony w oczach Bożych. Samosprawiedliwy płatnik dziesięciny nie został usprawiedliwiony w oczach Bożych.

Prawda czy fałsz? 6. W Biblii jest wiele przykładów ludzi oddających dziesięcinę ze swoich przychodów. Fałsz. W ciągu 4000 lat zapisków biblijnych nie ma ani jednego przykładu, na współczesną praktykę kościelną płacenia dziesięciny pieniędzmi.
W Prawie zapisane są dwa jednorazowe akty oddawania dziesięciny. Nie wydaje się aby Abraham lub Jakub mieli uważać, że powinni byli kontynuować zwyczaj poza tym jednym razem. Żaden z nich nie dawał dziesięciny z przychodów, ponieważ w obu przypadkach był to akt jednorazowy. Wszystkie pozostałe biblijne zapiski dotyczące dziesięciny znajdują się w Prawie Mojżeszowym. W Prawie nigdy nie używano pieniędzy, dziesięcinę składano z jedzenia. W rzeczywistości, jeśli ktoś chciał użyć do tego raczej pieniędzy niż przynieść pożywienie do Jerozolimy, to Bóg wymagał dodania 20% grzywny. Innymi słowy, Bóg zniechęcał do oddawania dziesięciny w pieniądzach.

Prawda czy fałsz?
7. Nowy Testament uczy nas, że powinniśmy oddawać dziesięcinę usługującym, w taki sam sposób, jak Żydzi oddawali dziesięcinę Kapłanom. Fałsz. Nowy Testament nie mówi na ten temat nic. Jest to ekstra-biblijna logika, które nie znajduje się w NT. W rzeczywistości List do Hebrajczyków czyni jasnym fakt, że wierzący nie są Lewitami w porządku kapłańskim. Wierzący mają wyższy porządek, porządek Melchizedeka.

Prawda czy fałsz? 8. Biblia naucza, że Bożym standardem dawania jest 10%. Fałsz.

Ani Stary ani Nowy Testament nie naucza tego. Ponownie, jest to ekstr-biblijna logika. Przede wszystkim, dziesięcina z jedzenia w ST nie była 10%-towa. W rzeczywistości było trochę więcej niż 23% średnio, rocznie. W Prawie Mojżeszowym byłby trzy rodzaje dziesięciny. Pierwszy rodzaj dziesięciny był oddawany wyłącznie przez rolnicze rodziny trzy razy do roku kapłanom w Jerozolimie. Drugi rodzaj był zachowywany przez te rodziny, jako utrzymanie na tą podróż, była ona nazywana dziesięciną świąteczną (nie ma w polskich tłumaczeniach), była na wakacje dla rodziny. Trzecia dziesięcina była dawana co trzy lata do lokalnego spichlerza wynosiła więc około 3% rocznie. To była więc dziesięcina biednych, zbierana dla tych w potrzebie, o tej dziesięcinie pisał właśnie Malachiasz. Żadna z nich nie była składką pieniężną. Wyłącznie pożywienie. Ci, którzy zarobili swoje oszczędności w innych zawodach nie płacili dziesięciny wcale. Niemniej jednak dawali ofiary wymagane przez Prawo, wśród których były złoto, srebro, brąz i miedziane monety. Nigdy Nowy Testament nie zmienia tego prawnego obowiązku składania dziesięciny z żywności nałożonego na niektórych Izraelskich rolników na Prawo składania dziesięciny z pieniędzy dla chrześcijan.

Prawda czy fałsz?
9. Sprawiedliwi biedni oddawali dziesięcinę w ST. Fałsz.

Biedni nie mieli zbiorów, ani stad, z których mogliby oddawać dziesięcinę. Mogli z trudem gromadzić na rogach pól tych, którym się lepiej powodziło.

Prawda czy fałsz?
10. Ponieważ wszyscy podlegamy tym samym standardom, dziesięcina dotyczy wszystkich.

Dziesięcina jest skrajnie niesprawiedliwa. Dziesięć procent przychodów dla biedaka to olbrzymi ciężar, podczas gdy 10 % przychodów bogatego może nie być ciężarem wcale. Jeśli ktoś ma 1000$ miesięcznie przychodu, to 100$ z tego przychodu wpłynie na jego jakość życia i może nawet wpłynąć nawet na jego zdolność zatroszczenia się o fundamentalne potrzeby dzieci i zdolność opłaty rachunków.

Dla kogoś, kto zarabia 10.000$ miesięcznie oddanie 1.000% ma niewielki wpływ na poziom życia, ponieważ pozostaje mu do dyspozycji znacznie ponad podstawowe potrzeby. Przy zarobkach 100.000$ miesięcznie oddanie 10.000$ nie już wcale zauważalnego wpływ na poziom życia.

Prawda czy fałsz? Pytanie bonusowe. Biblia naucza, ze wszyscy powinni dawać 10% ze swoich dochodów. Fałsz.

Na współczesną praktykę oddawania dziesięciny ma wpływ pięć zasadniczych składników, wyrażanych: wszyscy dają 10% swoich przychodów. W jaki sposób biblijne fakty na temat dziesięciny pasują do tego nauczania? Porównajmy i zestawmy ze sobą współczesne nauczanie o dziesięcinie z Biblią.

Wszyscy dają 10% z bieżących przychodów.

Rozważmy pierwszy element: „wszyscy.”

Dwa zdarzenie sprzed nadania Zakonu nie uzasadniają idei, że wszyscy powinni płacić dziesięcinę. Wyłącznie Abraham i Jakub w każdej z tych sytuacji płacą dziesięcinę. Księga Rodzaju nie podaje ani jednego zapisu więcej, aby ktokolwiek dziesięcinę płacił. Wydaje się, że Abraham i Jakub nie uczyli swoich dzieci na temat dziesięciny. Jedno z dzieci Jakuba, Józef, z pewnością był człowiekiem sprawiedliwym. Z ponad dziesięciu rozdziałów bardzo szczegółowych rozdziałów poświęconych jemu, nigdzie nie znajdujemy przypadku składania przez niego dziesięciny.
Nie każdy, w Księdze Rodzaju, przed nadaniem Zakonu, oddawał dziesięcinę.

W Zakonie Mojżeszowym, nie wymagano od wszystkich płacenia dziesięciny czy dawania pierwocin z plonów.
Tylko ci, którzy zajmowali się uprawą roli, hodowlą owiec lub bydła mieli nakazane przez Prawo składanie dziesięciny ze jedzenia i prezentowania pierwocin. Nikt z żyjących pod Prawem nie płacił dziesięciny pieniędzmi.

Chrystus miał tylko kilka słów do powiedzenia na temat dziesięciny. W tych słowach Jezus nie mówił, że każdy ma ją oddawać. Mówił, że niewierzący Żydzi, żyjący pod Prawem powinni oddawać dziesięcinę z pożywienia jeśli je uprawiają (hodują).
Wspomniał trzy rodzaje roślin, nie mówił tego do uczniów, lecz do niewierzących faryzeuszy.

Apostoł Paweł nie nauczał tego, że każdy ma obowiązek oddawać dziesięcinę czy nawet dawać. Uczył, że dawanie jest całkowicie dobrowolne. Pierwszy apostolski synodu również nic nie wspomina o tym, żeby pogańscy wierzący mieli dawać dziesięcinę. Nie ma żadnego dowodu na to, że w pierwszym wieku jakikolwiek chrześcijanin z pogan oddawał dziesięcinę.

Wszyscy dają 10% z bieżących przychodów.

Rozważmy składnik: „dają.” Dwa przypadki przed nadaniem Prawa wydają się być dawaniem, oba są aktami dobrowolnymi. Bóg nie wymagał od żadnego z nich, ani od Abrahama, ani od Jakuba, aby dawali dziesięcinę. Podczas, gdy wydaje się powierzchownie, że te przypadku wspierają nauczanie o dziesięcinie, w rzeczywistości zaprzeczają jej. Podczas, gdy zwolennicy dziesięciny uczą, że dziesięcina jest dawaniem, równocześnie twierdzą, że jest obowiązkiem i musi być oddawana. Oczywiście jest to sprzeczność w nauczaniu. Coś może być dane tylko wtedy, gdy jest dawane dobrowolnie. Jeśli jest to wymagane, to, w takim przypadku, jest to zapłata za duchowe posługi lub inaczej religijny podatek. Jeśli niektórzy nauczają, że wierzący, który nie oddaje dziesięciny wchodzi pod przekleństwo, to nie nauczają na temat dawania, lecz na temat płacenia obowiązku dziesięciny. Oczywiście, w pewnym sensie mają rację ponieważ uduchowiają Prawo Mojżeszowe, aby nauczać o dziesięcine.

Dziesięcina w Prawie Mojeszowym nigdy nie była dawaniem, była bardziej podobna do płacenia podatków. Prawo wymagało dziesięciny od farmerów i gospodarzy. Oni nie postrzegali swoich dziesięcin jako dawania. To nie była akt dobrowolny.
Gdyby dziesięciny nie zapłacili złamali by Prawo.

Wracając do Chrystusa, nie miał On wiele do powiedzenie na ten temat. Powiedział faktycznie, że Żydzi znajdujący się pod Zakonem płacą dziesięcinę. Bardzo dużo nauczał o finansach i dawaniu, lecz nigdzie nie polecił uczniom swoim, aby dawali dziesięcinę z pieniędzy czy czegokolwiek innego. Nie polecił im również aby dziesięcinę przyjmowali.

Paweł pisze dużo na temat finansów, nigdzie nie poleca nikomu dawać lub przyjmować dziesięcinę.
Pierwszy apostolski sobór, którego opis znajduje się w 15 rozdziale Dziejów Apostolskich milczy na temat dziesięciny, lecz jasno wyraża, że poganie nie mają zachowywać żadnego aspektu Prawa Mojżeszowego. To zawiera również sprawę dziesięciny.

Wszyscy dają 10% z bieżących przychodów.

Rozważmy składnik: 10% .

Dwa wydarzenie sprzed okresu działania Prawa nie uzasadniają idei, że powinno być dawane 10% czegokolwiek. Wartość liczbowa jest taka sama, lecz pozostałe cztery elementy są znacząco różne. Powoduje to, że praktyka dziesięciny we współczesnym kościele, jest zupełnie różna od tego, co się wydarzyło w Księdze Rodzaju. Jedyne podobieństwo to liczba dziesięć procent.

Chrystus potwierdzał liczbę 10 procent, lecz wyłącznie dla Żydów znajdujących się pod Prawem. Powiedział faryzeuszom, że powinni płacić dziesięcinę, 10%, wytworzonych przez nich środków spożywczych. Powiedział im również, że płacenie dziesięciu procent nie jest ważną sprawą Prawa. Mówiąc to, Chyrstus, mówi nam, że dziesięcina jest sprawą Zakonu.

Apostoł Paweł wielokrotnie ostrzega wierzących przed przekleństwem Zakonu. Wierzący z pogan nie powinni starać się zachowywać żadnego z aspektów Zakonu. Od wierzących nie wymaga się dawania dziesięciu procent z pożywienia ani czegokolwiek innego. Autorzy innych listów Jakub, Piotr milczą na ten temat również.

Wszyscy dają 10% z bieżących przychodów.

Rozważmy składnik: „bieżących.”

Dwa przykłady sprzed nadania Zakonu nie ujawniają praktyki stałego płacenia dziesięciny. Oba przypadki wydają się zdecydowanie aktami jednorazowymi. W przypadku Jakuba nie wiemy dokładnie, co zrobił, lecz wydaje się, że obiecywał Bogu zapłacić dziesięcinę jeden raz, gdy mu Bóg pobłogosławi. Kościelna praktyka regularnego płacenia dziesięciny nie może być uzasadniona na podstawie tych dwóch przypadków.

Jedyne miejsce w Biblii gdzie znajduje się regularne, stałe oddawanie dziesięcin można znaleźć w Zakonie Mojżeszowym. Ci, którzy uprawiali rolę i mieli hodowle w Izraelu mieli obowiązek przez całe życie oddawać dziesięcinę z produktów spożywczych, które wyprodukowali. Ta stała dziesięcina z jedzenia, która miała na celu zaopatrzenie Możeszowej służby Lewitów, często jest uduchowiana, aby usprawiedliwić regularne płacenie dziesięciny z pieniędzy na wsparcie chrześcijańskiej służby. Nie znajdujemy takiego usprawiedliwienia w Nowym Testamencie.

Wzmianka Chrystusa na temat dziesięciny ujawnia, że regularne oddawanie dziesięciny należy do Prawa.
Pan nic nie wspomina o tym, aby Jego uczniowie praktykowali dziesięcinę z czegokolwiek.
Podczas gdy pisma apostołów często mówią o hojnym dawaniu, to milczą na temat regularnego płacenia dziesięciny z czegokolwiek. Pierwszy sobór apostolski również milczy na ten temat, lecz uwalnia wierzących z pogan od wszelkich aspektów zachowywania Prawa Mojżeszowego.

Wszyscy dają 10% z bieżących przychodów.

Rozważmy składnik: „dochody.”

Abraham złożył dziesięcinę ze zdobyczy wojennej, a nie ze swojego dochodu. Oddał to, co zdobył na pokonanym wrogu. Co więcej, Pismo ujawnia, ze Abraham nawet nie zatrzymał dla siebie 90%, które pozostały. Zwrócił wszystko królowi Sodomy.

Ani jego przychody, ani własności, ani żadna część jego własnego dobra nie była w żaden sposób dotknięta przez tą dziesięcinę. Nie miał żadnego przychodu, z którego miałby ją płacić. W przypadku Jakuba nie wiemy dokładnie, co zrobił, ponieważ Pismo rejestruje tylko jego obietnicę złożoną Bogu. Innymi słowy, nie ma, w tych zdarzeniach pojawiających się przed nadaniem Zakonu, żadnego poparcia na to, że chrześcijanie mają dawać stale 10% ze swoich dochodów.

Niemal każdy nauczyciel, uczący na temat dziesięciny używa Zakonu i proroków żyjących pod Prawem do nauczania tego. Ci, którzy nauczają chrześcijan dziesięciny na podstawie Zakonu często nie dostrzegają, że wyłącznie wyprodukowane środki spożywcze były składane jako dziesięcina, nigdy pieniądze. Tylko ci, którzy zarabiali produkcją spożywczą mieli w ogóle płacić dziesięcinę. Ci Izraelici, którzy zarabiali w inny sposób jak np. wyrób namiotów, tkali, stolarze, pożyczający pieniądze, rybacy i uprawiający wszelkie inne zawody nigdy nie płacili dziesięcin ze swych przychodów, ponieważ tego od nich nie wymagano.

Chrystus nie zmienił dziesięciny ze środków spożywczych na dziesięcinę z pieniędzy.

Pisma apostołów nie zmieniły tego również. Sobór apostołów uwolnił wierzących z pogan od zachowywania Prawa, z pewnością nie zmienił dziesięciny ze środków spożywczych na dziesięcinę z pieniędzy. List do Hebrajczyków wspomina starotestamentową dziesięcinę, lecz nie uzasadnia współczesnym chrześcijanom dziesięciny z pieniędzy.

продвижение

Duchowe Wilki

Wstęp
Mamy obecnie olbrzymią ilość informacji dostępnych na temat wilków. Część z nich została uzyskana na podstawie szczegółowych badań w ciagu ostatniego dziesięciolecia. Niektóre z nich znane były przez stulecia, lecz zostały zapomniane przez współczesnych naukowców, którzy nie oglądają wilków zbyt często. Ponieważ zarówno Chrystus jak i Paweł ostrzegali nas przed duchowymi wilkami, wydaje się mądre, abyśmy lepiej zrozumieli wilki żyjące w naturze. Jest wiele miejsce w Piśmie wspominających „wilki” i dobrze jest stąd zacząć. Pomimo, że istnieje niebezpieczeństwo, że ludzie niedojrzali lub zgorzkniali wykorzystają tego typu informacje, aby znakować i ranić szczerych chrześcijańskich przywódców, to jednak jest również wielka potrzeba wyposażania ludu Bożego w wiadomości pomocne w rozróżnianiu prawdziwych i fałszywych przywódców. Zatem z głęboką modlitwą oferujemy te myśli, wiedząc wcześniej o tym, że ktoś będzie źle myślał o autorze, jakoby miał być złośliwy wobec kogoś.

Chrystus czterokrotnie wspomina o liderach, którzy są wilkami.

Chrystus w jasny sposób odnosi się do fałszywych proroków jako wilków w czasie nauczania zwanego Kazaniem na Górze. Mówi o tym, że duchowe wilki będą podobne do chrześcijan.
Te sługi będą w ubraniu owczym, lecz wewnętrzna natura będzie wilcza. W jaki sposób rozpoznamy, kto jest wilkiem a kto prawdziwym pasterzem. Ich prawdziwa natura będzie objawiona przez ich zachowanie i motywacje. Poznacie ich po owocach zniszczenia w życiu tych, którzy są wraz z nimi zaangażowani. Jest tak ponieważ Chrystus powiedział nam, że duchowe wilki są zainteresowane konsumpcją.
Wilk jest wygłodniały, a oto słowa Pana na temat duchowych wilków:

Mat. 7:14-20
A ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do żywota; i niewielu jest ych, którzy ją znajdują. Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w odzieniu owczym, wewnątrz zaś są wilkami drapieżnymi! Po ich owocach poznacie ich. Czyż zbierają winogrona z cierni albo z ostu figi? Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, ale złe drzewo wydaje złe owoce. Nie może dobre drzewo rodzić złych owoców, ani złe drzewo rodzić dobrych owoców. Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, wycina się i rzuca w ogień. Tak więc po owocach poznacie ich.

Później Jezus powiedział swojej dwunastce, że do natury ich służby należy przebywanie wśród duchowych wilków. Będzie to wymagało od nich przebiegłości i świadomości istnienia duchowych wilków, lecz również niewinnych motywacji i wilczych zachowań ich samych.

Mat. 10:16-20
16. Oto Ja posyłam was jak owce między wilki, bądźcie tedy roztropni jak węże i niewinni jak gołębice. I strzeżcie się ludzi, albowiem będą was wydawać sądom i biczować w swoich synagogach. I z mego powodu zawiodą was przed namiestników i królów, abyście złożyli świadectwo przed nimi i poganami. A gdy was wydadzą, nie troszczcie się, jak i co macie mówić; albowiem będzie wam dane w tej godzinie, co macie mówić. Bo nie wy jesteście tymi, którzy mówią, lecz Duch Ojca waszego, który mówi w was.

W podobny sposób w ew. Łukasza Chrystus nawiązuje do wysłania dwunastu między wilki. W tym przypadku, następny fragment cały poświęcony jest temu w jaki sposób będą owi słudzy zaopatrywani materialnie. Inni słowy, Chrystus robi aluzje do tego, że zachowania wilcze lub owcze mają związek z tym, w jaki sposób osoba postrzega sposób swojego finansowego zaopatrzenia.

Łuk. 10:2-4
I powiedział im: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, aby wysłał robotników na żniwo swoje. Idźcie! Oto posyłam was jako jagnięta między wilki. Nie noście z sobą sakiewki ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie.

Ostatnia wypowiedź na temat wilków znajduje się w Ew. Jana. W tych słowach Chrystus porównuje najemnictwo do prawdziwego pasterstwa. Najemnictwo nie chroni przed wilkami. W rzeczywistości, gdy nadchodzą wilki, to najemnik ucieka. W tym kontekście, oznacza to, że najemnik ucieka, podczas gdy właściwe zachowanie oznacza, że trzeba publicznie stanąć przeciwko fałszywej posłudze wilków.

Jan. 10:10-14
Złodziej przychodzi tylko po to, by kraść, zarzynać i wytracać. Ja przyszedłem, aby miały życie i obfitowały. Ja jestem dobry pasterz. Dobry pasterz życie swoje kładzie za owce. Najemnik, który nie jest pasterzem, do którego owce nie należą, widząc wilka nadchodzącego, porzuca owce i ucieka, a wilk porywa je i rozprasza. Ponieważ jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach. Ja jestem dobry pasterz i znam swoje owce, i moje mnie znają.

Wzmianka Chrystusa o wilkach jest bardzo podobna do tego, co ap. Paweł mówi o nich. Paweł mianował nadzorców i pasterzy w Efezie po to, aby strzegli trzodę przed duchowymi wilkami, które będą próbować mówić tak, aby zwieść uczniów za sobą. Innymi słowy, niektórzy chrześcijańscy przywódcy zaczną okazywać wilcze zachowania i motywacje.

Dz.Ap. 20:28-31
Miejcie pieczę o samych siebie i o całą trzodę, wśród której was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli zbór Pański nabyty własną jego krwią. Ja wiem, że po odejściu moim wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając trzody, nawet spomiędzy was samych powstaną mężowie, mówiący rzeczy przewrotne, aby uczniów pociągnąć za sobą. Przeto czuwajcie, pamiętając, ze przez trzy lata we dnie i w nocy nie przestawałem ze łzami napominać każdego z was.

Ani Chrystus ani Paweł nie wymyślili korzystania z wilków jako obrazu i typu fałszywych przywódców. Prorocy Starego Testamentu również użyli tego obrazu kilka razy.
Na przykład Ezechiel powiedział, że książęta Izraela zachowywali się jak wilki w odniesieniu do pieniędzy.

Ezech. 22:27
Jej wodzowie to wilki drapieżne, przelewają krew, niszczą życie ludzkie, aby osiągnąć zysk.

Inny prorok, Zahariasz, opisuje sędziów Iraela jako wilki.

Sof. 3:1-4
1. Biada butnemu, splamionemu, tyrańskiemu miastu! Nie słucha wołania, nie przyjmuje upomnienia, nie ufa Panu, nie zbliża się do swojego Boga. Jego książęta są jak lwy ryczące, jego sędziowie jak wilki stepowe, które rano nie mają już żeru. Jego prorocy są lekkomyślni i wiarołomni, jego kapłani plugawią to, co święte, pogwałcili zakon.

Ponieważ w tych wzmiankach wilki są głównym obrazem fałszywego przywództwa, ważne jest, abyśmy zrozumieli jaka jest różnica w stadzie między wilkami, a owcami. Lista cech wilków jest następująca:

2. Wilki są zwierzętami stadnymi. Mimo, że okazjonalnie wilk może zostać zmuszony do przebywania poza grupą, jest to zdarzenie niezwykłe i nie jest normą dla większości wilków. Olbrzymia większość wilków żyje w wysoko zorganizowanych, autorytarnie zarządzanych grupach, o wielkości od dwóch do trzydziestu sztuk.
Najczęściej spotykaną grupą jest dwanaście sztuk w stadzie.
Gdy Biblia mówi o wilkach, częściej używa liczby mnogiej niż pojedynczej.
Podczas, gdy fałszywy lider może zdarzyć się samotną postacią, to bardziej prawdopodobne jest, że zaangażowany jest we współpracę z innymi liderami, którzy również wykazują podobne „wilcze” zachowania. Innymi słowy, musimy przyjąć ostrzeżenie, że niektóre „chrześcijańskie organizacje” mogą być bardziej podobne do „stada duchowych wilków” niż do owczarni.

3. Wilki są silnie zorganizowane. Aby wilki mogły żyć wspólnie w pokoju, wypracowały sobie system porządku według rangi. Dzięki temu utrzymywany jest porządek w stadzie i minimalizowane są wewnętrzne walki. Każde stado ma samce głównego, zwanego samcem alfa, który nie jest poddany nikomu, a któremu muszą poddać się wszystkie inne samce lub opuścić stado. Podobnie istnieje samica alfa, której wszystkie inne samice muszą się podporządkować. Następną rangą po alfa jest samiec i samica beta. Wilki beta czasami są zastępowane, jeśli wypadną z łask wilków alfa. Stado owiec nie posiada takiej struktury.

4. Wilki są świadome władzy (autorytetu). Dla obu płci, każdy wilk ma swoją rangę lub miejsce w szeregu władzy i musi się poddać każdemu wyższemu od siebie, lecz może znęcać się i dominować nad każdym o niższej randze. Na samym dnie jest męska i damska omega. Omegi często rozpoczynają zabawy rozładowując napięcie tych wyższych rangą, lecz cała reszta grupy nie respektuje tych „klaunów.”
Jeśli zdarzy się ofiara to omegi jedzą ostatnie o ile jedzą w ogóle. O tym, kto je, a kto nie decyduje suka alfa. Omegi nie mają żadnej sztuki pod sobą i mogą być nękane, aż do przymuszenie odejścia ze stada. Jeśli mają na tyle szczęścia, aby znaleźć parę i jest na tyle miejsca nie zajętego przez inne pary, to mogą rozpocząć budowę własnego stada. W stadzie owiec wydaje się nie istnieć świadomość władzy (autorytetu). Wszystkie zdają się poddawać pasterzowi w różnym stopniu w zależności od ich dojrzałości. Żaden wierzący nie powinien dominować nad innym.

5. Wilki demonstrują swoją rangę. W stadzie wilki stale demonstrują swoją rangę.
Gdy spotkają się dwa wilki ze stada, wyższy rangą okazuje swoją pewność siebie podnosząc ogon, stawiając uszy, podnosząc wargi w warczeniu i starając się wyglądać na tak wielkiego i strasznego jak tylko się da. Wilki mają wbudowany symbol swojej rangi, którego używają, gdy obecny jest wilk niższej rangi.
Stroszenie, futro na karku, naturalne obroże wszelkiego rodzaju, to wszystko idzie w górę, gdy wilk grozi niższemu rangą. Podwładny, lub niższy rangą wilk stara się wówczas wyglądać niepozornie i niegroźnie. Chowa ogon pod siebie, uszy kładzie po sobie, przewraca się i poddaje ważniejszemu. Czci wyższego rangą liżąc jego pysk i dając mu znać „kto tu jest szefem.”
W niemal wszystkich przypadkach, ten rytuał władzy jest substytutem rzeczywistej walki o określenie dominacji.

Jeśli wilki często walczą ze sobą i ranią się, może się zdarzyć, że są zbyt poranione, aby polować i przetrwać. Potrzebują siebie nawzajem, aby dostarczać sobie mięsa. Oczywiście, w stadzie owiec, nie ma wypracowanego takiej szczeblowej struktury władzy. O ile bardziej dojrzałe owce prowadzą młodsze, to starsze reagują na głos ludzkiego pasterza. Gdy owca dojrzeje już więcej nie podąża za starszą, tylko za pasterzem. Pasterz troszczy się o to, aby dostarczyć im pożywienia. Wilki, z drugiej strony, są niemal niemożliwe do udomowienia i nie poddają właściwie ludzkiemu przywódcy. Są bardzo złymi zwierzętami domowymi, poddają się wyłącznie innym wilkom.

6. Tylko wilki alfa tworzą pary. Całe stado jest kontrolowane przez alfy i ich istnienie jest nastawione na dawanie korzyści wyłącznie rodziny alfa. Pomimo, że każdy wilk korzysta z tego, że jest w stadzie przez dostarczanie jedzenie ze wspólnych polowań, wyłącznie alfy tworzą pary i rodzinę w stadzie. Całe stado wtedy służy tej rodzinie karmiąc młode, a nawet opiekując się nimi.

Jeśli jakakolwiek inna para łączy się w stadzie, szybko jest przez parę alfa usuwana. Alfy nie dopuszczają do żadnej konkurencji w ich rodzinie. Nie może być żadnego „owocowania” ze strony któregokolwiek osobnika w stadzie, które nie było by widziane jako zagrożenie. Wszystkie „dzieci” w stadzie należą do alf. Te nowe sztuki uzyskują najniższą rangę w stadzie na okres dwóch lat, które potrzebne są do ich dojrzewania, niemniej nie muszą tak pozostawać, gdy już dojrzeją. Mogą również opuścić stado i utworzyć swoją własną grupę z wyrzutkami takimi jak omegi. Z drugiej strony, oczekuje się, że każda dojrzała owca w stadzie będzie przynosić owoce i będzie się rozmnażać. Nie ma konkurencji i konfliktów, gdy owca dojrzewa do produktywności. Oczekuje się od stada, że będzie rosło. Nie tylko pasterz oczekuje tego, lecz robi co tylko jest w jego możliwościach, aby tak było. Pomnażanie w owczym stadzie jest Bożą drogą. Owce wydają owce i tak stado rośnie. Organizacja „wilkopodobna” nie tworzy krzepiącego wzrostu przez nawrócenia. Będą tylko symboliczne ofiary na rzecz zakładania kościołów czy ewangelizacji. Duchowe stado wilków będzie tylko polować na to, co już istnieje, aby pozyskać ich dla siebie i, w konsekwencji, osłabić królestwo Boże.

Wilki polują wspólnie. Są mięsożercami, co oznacza, że jedzą mięso. Polują przeważnie na dużę kopytne zwierzęta takie jak: jelenie, łosie, bizony i karibu.
Oczywiście owca bez pasterza jest bardzo łatwą ofiarą. Ponieważ większość zwierząt, na które polują wilki jest znacznie większa od nich samych, więc tylko dzięki grupowej współpracy mogą złapać na tyle dużo, aby przetrwać.
W podobny sposób, im większe „chrześcijańskie stado wilków,” tym większa wiarygodność. Im większa sława wilków alfa i beta, tym lepsza grupa.
To pomaga stadu „rekrutować” więcej ofiar. Oczywiście stado owiec nie poluje nigdy. Paszą się tam, gdzie ich pasterz poprowadzi, rosną przez pomnażanie a nie przez polowanie (czy rekrutację istniejących chrześcijan lub liderów).
Wilki są wykwalifikowane i dostrzegają słabości. Zazwyczaj nie tracą wiele czasu na pogoń za widocznie zdrową ofiarą. Zamiast tego są na tyle mądre, że zauważają słabości. Próbują zwierzęta zmuszając je do biegu i przyglądając się, które z nich wyglądają na stare lub chore. Pewne badania wykazały, że gdy wilki polują na jelenia, to średnio 84-87 sztuk na 100 ucieka. Te złowione są zazwyczaj albo stare, albo chore, albo bardzo młode, niepewne i naiwne.
Wilki są głodomorami, czasami brakuje jedzenia dla wilków. ???? Wilki jedzą wszystko, co udaje im się upolować. Jednak po upolowaniu i zabiciu zwierzęcia zjadają czasami do 20% wagi woje ciała. Ponieważ typowy wilk waży ok. 50 kilogramów oznacza to 10 kg jedzenia jednorazowo.
Oczywiście, wilki zabijają swoje ofiary po to, aby przetrwać. W przeciwieństwie do nich, owce nie zabijają po to, aby żyć. Nie potrzebują jeść tak wiele w czasie jednego posiłku. Po prostu idą tam, gdzie prowadzi ich pasterz, a jedzenie jest im dostarczane. Styl życia wilków jest często wystawny. Muszą sprowadzać wiele ofiar po to, aby się na takim poziomie utrzymać. Duchowe wilki często obiecują „mięso,” które odpowiada ludzkim słabościom, takim jak sława, zewnętrzny sukces w służbie, cześć ludzka, finansowe bezpieczeństwo i wystawny styl życia. Czasami usiłują dać przedsmak tych rzeczy, jako zapłatę, lub też powstrzymują je, aby kontrolować tych, którzy zaangażują się z nimi.
W rzeczywistości to, co oferują, jest tym, czego szukają sami dla siebie.
Duchowe wilki często starają się znaleźć w innych „wilcze pragnienia” i użyć tych pragnień do rekrutacji tych ludzi do grupy.
Wilki wyją. Wilki wyją z różnych powodów. Stado wyje, aby zaznaczyć swoją obecność i terytorium (używają również swoich odchodów do zaznaczania terytorium). Członkowie stada rozeznają swoje wycie, gdy więc są osobno, mogą się nawzajem zlokalizować. Grupowe wycie zwykle prowadzi do wiecu, gdzie członkowie grupy zbierają się razem, łaszą się i czczą wilki wyższe rangą — najczęściej alfę samca lub samicę.
W duchowym stadzie wilków, czczenie głównego lidera staje się ekwiwalentem, a w niektórych przypadkach zastępuje do pewnego stopnia czczenie Chrystusa. Z drugiej strony owce nie reklamują swojej obecności i nie prowadzą wieców dla owiec wyższej rangi. Tutaj nie ma owcy wyższej rangą, jest tylko jeden Dobry Pasterz, którym jest Panów Pan i Królów Król.
Wilki adaptuje się do klimatu, posiadają podwójną warstwę futra. Wełniane pod-futro rośnie bardzo grube na jesień i zimę i zachowuje ciepło, podczas gdy zewnętrzna warstwa włosów odpiera śnieg i wodę i utrzymuje spodnią warstwę w stanie suchym, co umożliwia zatrzymywać powietrze jako izolator. Gdy pojawiają się burze wilk często kładzie się pod przewróconym drzewem lub stertą krzaków (korzystając z nich jako zasłony), zwija się i wtyka nos pod puszysty ogon. W ten sposób z łatwością może przetrwać temperatury znacznie poniżej zera.W lecie gruba warstwa spodnia spada i wilk może wytrzymać upały. W przeciwieństwie do nich, owca potrzebuje w czasie burzy schronienia i niskich temperatur. Polegają na pasterzu, który musi zaspokoić ich potrzeby i prowadzić ich do miejsc bezpiecznych. Owce nie adaptują się tak łatwo jak wilki. Duchowe wilki wydają się adaptować zmiany okoliczności i używać aktualnych trendów w Kościele do łapania zdobyczy. Uważaj, Duchowe wilki często będą „wyznaczać kierunek.”

Pamiętajcie, proszę, o tym, że Chrystus nie powołał was do ranienia kogoś tymi informacjami o duchowych wilkach. Te informacje nie mają być użyte jako broń do atakowania przywódców, czy chrześcijańskich organizacji. Zostały podane jako ostrzeżenie, aby ochronić ciebie i innych. Chrystus wymaga od ciebie, abyś przebaczał nawet takim, którzy okazali się duchowymi wilkami i zranili cię. Jeśli wierzysz w to, że musisz ostrzec innych przed duchowymi wilkami, to zrób to ostrożnie, z modlitwą i bez cienia złośliwości, złości i nieprzebaczenia.