Category Archives: Servant David

Tłum. Google
Czy współczesny Izrael jest narodem obdarzonym łaską Bożą? Dla wielu chrześcijan odpowiedź brzmi: zdecydowanie tak .

Dlaczego?
Większość z nas zna biblijną historię powołania przez Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba, z których ten ostatni stał się ojcem dwunastu plemion Izraela. Znamy historię wyzwolenia Izraelitów z Egiptu i ich późniejszego, nakazanego przez Boga, podboju ziemi Kanaan, która stała się terytorium geograficznym starożytnego Izraela. Wiemy, że Jezus pochodził z plemienia Judy, a Jego narodziny, posługa, śmierć, pogrzeb i zmartwychwstanie miały miejsce w starożytnym Izraelu.

Większość chrześcijan wie również, że od czasu, gdy współczesny Izrael stał się państwem w 1948 roku, Żydzi z całego świata imigrowali do ojczyzny swoich przodków, powiększając populację odrodzonego narodu do 9,5 miliona. Wielu chrześcijan uważa, że ​​powstanie państwa żydowskiego i zgromadzenie diaspory żydowskiej są spełnieniem proroctw (zob. na przykład Jr 16,14-15; Iz 11,10-12; Ez 37,1-23).

Nawet jeśli te starotestamentowe proroctwa mówią o wcześniejszym lub przyszłym zgromadzeniu potomków Izraela w ich starożytnej ojczyźnie, istnieje jeszcze jeden powód, dla którego chrześcijanie uważają, że współczesne powstanie narodu izraelskiego i zgromadzenie żydowskiej diaspory mają obecnie jakieś prorocze znaczenie. Wiemy, że Paweł pisał o przyszłości, kiedy antychryst zasiądzie w świątyni i ogłosi się Bogiem (2 Tes 2,1-4). Jeśli świątynią, o której mówił Paweł, była żydowska świątynia w Jerozolimie, spełnienie jego słów wymaga odbudowania żydowskiej świątyni w Jerozolimie, ponieważ świątynia, która stała za jego czasów, została zniszczona przez Rzymian w 70 roku n.e. Zatem państwowość współczesnego Izraela w 1948 roku i posiadanie przez niego Jerozolimy jako stolicy torują drogę do ostatecznej odbudowy tej świątyni. Choć odbudowa świątyni jerozolimskiej może wydawać się dziś nieprawdopodobna, to jeszcze bardziej nieprawdopodobna była przed rokiem 1948.

Biorąc to wszystko pod uwagę, wielu ewangelicznych chrześcijan wierzy, że współczesny Izrael cieszy się boską łaską wśród narodów. Utrzymują, że ziemia ta należy do potomków Abrahama, Izaaka i Jakuba z boskiego prawa. Z tego powodu twierdzą, że Bóg zawsze wspiera izraelskie wojsko. I nie powinno nas to dziwić, ponieważ Izrael jest „źrenicą Bożego oka” (Za 2,8). Bóg obiecał Izraelowi: „Błogosławiony każdy, kto cię błogosławi, a przeklęty każdy, kto cię przeklina” (Lb 24,9). Zatem, jak wnioskuje wielu chrześcijan, oczywiście chcemy być po stronie Izraela, ponieważ chcemy być po stronie Boga.

Ale czy pozwolisz mi zakwestionować, z czysto biblijnego punktu widzenia, niektóre z tych powszechnych przekonań? Jako chrześcijanie powinniśmy wierzyć Biblii!

Wiara nr 1: Bóg zawsze jest po stronie współczesnego, politycznego Izraela

Aby nieco pobudzić nasze myślenie, wyobraźmy sobie, że współczesny, polityczny Izrael przyjmuje politykę, która narusza Boże prawo moralne. Na przykład, jeśli współczesny Izrael, jako naród, nie traktuje innych tak, jak sam chciałby być traktowany, czy Bóg nadal jest po ich stronie? Czy Bóg ma niższe standardy dla współczesnego narodu i ludu Izraela niż dla każdego innego narodu i ludu? Czy Bóg daje współczesnemu narodowi izraelskiemu boskie prawo do czynienia tego, co moralnie złe?

W historii było wiele, wiele razy, kiedy Bóg nie był po stronie Izraela, zazwyczaj wtedy, gdy nie byli Mu posłuszni. Czasami Izrael cierpiał z powodu tymczasowej dyscypliny lub straszliwych wyroków z woli Boga; niektóre wyroki trwały dekadami. Czy Bóg się zmienił? Czy współczesny Izrael podlega innym standardom moralnym niż starożytny ?
Jeśli odpowiedziałeś „nie” na pięć retorycznych pytań, które właśnie postawiłem, to przyznałeś, że istnieje możliwość , że Bóg nie zawsze będzie po stronie współczesnego Izraela. Zanim więc zawsze będziemy wspierać Izrael, warto dokonać pewnych ocen moralnych.

Davida Servant
26 lipca 2025
Oryg.: TUTAJ

„Albowiem wszyscy staliśmy się jak nieczyści, a wszystkie nasze dobre uczynki jak szata splugawiona (KJV: „brudna szmata”), a my wszyscy więdniemy jak liść, a nasze winy porywają nas jak wiatr.
Nie ma nikogo, kto by wzywał Twojego imienia, kto by się podniósł, by Cię uchwycić, bo zakryłeś przed nami swoje oblicze i wydałeś nas w moc naszych nieprawości” (Iz 64,6-7).

Zawsze mi żal chrześcijan, którzy utożsamiają się ze słowami Izajasza powyżej, wyznając, że cała ich „sprawiedliwość jest jak szmata splugawiona”. Ich wyznanie pokazuje, że albo jeszcze się nie narodzili na nowo, albo bardzo odstąpili od Boga.
W powyższym fragmencie Izajasz przemawia w imieniu odstępczego Izraela, który przez pokolenia uparcie opierał się Bożemu wezwaniu do pokuty i w konsekwencji cierpiał z powodu dawno obiecanego sądu. Lud „czcił Boga wargami, ale serce jego było daleko od Niego” (zob. Iz 29,13). Zatem nawet ich „sprawiedliwe uczynki” były w oczach Boga niesprawiedliwe, niczym „splamiona szmata”.

Z pewnością nie jest to obraz prawdziwego chrześcijanina, czyli takiego, który odpokutował swój bunt, uwierzył w Pana Jezusa Chrystusa, narodził się na nowo, został uwolniony od grzechu i oczyszczony z niego, a teraz mieszka w nim Duch Święty Boży i może powiedzieć: „Już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Gal. 2,20)! To jest chrześcijanin!

Jeśli potrafisz utożsamić się ze słowami Izajasza, to coś jest nie tak. Kiedy Chrystus przychodzi, by zamieszkać w ludziach, to jest koniec „sprawiedliwości w splugawionych szmatach”. Mieszkający w nas Chrystus staje się naszą sprawiedliwością (zob. 1 Kor 1,30). Prawdziwi wierzący zostali „napełnieni owocem sprawiedliwości , który pochodzi przez Jezusa Chrystusa, ku chwale i czci Boga” (Flp 1,11, dodano podkreślenie). Kiedy Jezus przychodzi, by zamieszkać w wierzących przez Ducha Świętego, przynosi owoc „miłości, radości, pokoju, cierpliwości, uprzejmości, dobroci, wierności, łagodności” i „wstrzemięźliwości” (Gal 5,20). To cudowne. Tak, oczywiście musimy nieustannie „uśmiercać uczynki ciała Duchem”, ale czynimy to przez mieszkającego w nas Ducha!

David Servant
Czy wiesz, że spektrum teologicznych przekonań w całym chrześcijaństwie można postrzegać jako spektrum przekonań o łasce? To spektrum rozciąga się od uniwersalizmu (każdy zostanie ostatecznie zbawiony) do legalizmu (zbawienie jest zdobywane przez przestrzeganie zasad) i wszystkiego pomiędzy. Większość chrześcijan znajduje się gdzieś pośrodku tego spektrum. Poniższe nauczanie ma na celu pomóc ci dokładnie określić, gdzie jesteś na tym spektrum, a także ocenić, czy powinieneś odejść od tego miejsca. Jeśli na przykład jesteś kalwinistą/reformowanym w swojej perspektywie teologicznej, możesz być zaskoczony, dowiadując się, jak blisko jesteś na „spektrum łaski” do uniwersalizmu.
Niektórzy czytelnicy mogą odkryć, że ich duchowa podróż może być prześledzona jako ruch w całym tym spektrum, albo w lewo, albo w prawo, na dobre lub na złe. Jeśli na przykład pochodzisz ze środowiska Amiszów, twoja podróż od legalizmu mogła być w rzeczywistości wahadłem, które wychyliło się za daleko.
Mam nadzieję, że wszystkim czytelnikom pomoże to lepiej zrozumieć idealną równowagę Pisma Świętego w tej ważnej kwestii, która jest tak często źle rozumiana. Ten artykuł jest dłuższy niż moje zwykłe cotygodniowe nauczanie, ale to z konieczności. Myślę, że warto poświęcić mu czas.

Tłum.: Google.
David Servant
Niemal każdy prawdziwy chrześcijanin rozumie, że chrześcijaństwo ma swoje korzenie w judaizmie. Jezus jest żydowskim Mesjaszem i przestrzegał Prawa Mojżeszowego przez całe swoje życie. Wszyscy jego apostołowie byli świadkami, jak doskonale przestrzegał Prawa Mojżeszowego. Oczywiście, na przykład przestrzegał dorocznego Święta Paschy (które, nawiasem mówiąc, zapowiadało Jego zbawcze dzieło na wiele sposobów).

Wczesny kościół był w 100% żydowski. Wszyscy ci wczesni żydowscy chrześcijanie, którzy żyli wśród niewierzących Żydów, przestrzegali Prawa Mojżeszowego, którego przestrzegali przez całe swoje życie. Jest jasne, że Piotr, na przykład, przestrzegał Mojżeszowych praw dietetycznych co najmniej do Dziejów Apostolskich 10, co miałoby miejsce siedem do dziesięciu lat po Dniu Pięćdziesiątnicy.

Z pewnością miało sens, aby pierwsi wierzący Żydzi przestrzegali Prawa Mojżeszowego, gdy próbowali pozyskać niewierzących Żydów dla Jezusa. Gdyby całkowicie lub częściowo porzucili Prawo Mojżeszowe, wzniosłoby to bariery dla ewangelii dla Żydów. Dlatego też apostoł Paweł (którego służba była skupiona głównie na poganach) przestrzegał Prawa Mojżeszowego, gdy przebywał wśród Żydów (zob. 1 Kor. 9:19-22).

Podczas swojej ziemskiej posługi Jezus kilkakrotnie posługiwał poganom (zob. Mt 8:5-13; Mk 7:24-30). Powiedział swoim apostołom, że poganie będą włączeni do Jego przyszłego królestwa (zob. Mt 8:10-12; J 10:16). Po swoim zmartwychwstaniu powiedział im, aby „iść na cały świat i głosić ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16:15) i „czynić uczniów ze wszystkich narodów” (Mt 28:19). Powiedział im również, że będą Jego świadkami „aż do najodleglejszych miejsc na ziemi” (Dzieje Apostolskie 1:8). Kiedy Duch Święty, który miał ich uzdolnić do niesienia ewangelii do najodleglejszych miejsc na ziemi, zstąpił na nich w dniu Pięćdziesiątnicy, wszyscy mówili językami pogańskimi . Jednak te powtarzane przesłania nie zapadły im zbytnio w pamięć, co prawdopodobnie wyjaśnia, dlaczego żaden z nich nie podjął wysiłku, aby głosić ewangelię jakimkolwiek poganom przez co najmniej 7–10 lat po Pięćdziesiątnicy.

Dzięki pewnym nadzwyczajnym wysiłkom Pana Piotr w końcu zrozumiał, co tak długo mu umykało. Został skierowany przez Boga do domu poganina o imieniu Korneliusz i zjadł tam posiłek, czego nigdy wcześniej nie robił. Przed jedzeniem głosił ewangelię wszystkim poganom, którzy chętnie się zgromadzili, oferując odpuszczenie grzechów, jeśli uwierzą w Jezusa. Wkrótce był świadkiem zstąpienia Ducha Świętego na pogan, którzy mówili innymi językami (patrz Dzieje Apostolskie 10). Było to pierwsze wszczepienie pogańskich „gałęzi” w żydowski „pień i korzenie” (patrz Rzym. 11:11-24), a wkrótce wiele innych pogańskich gałęzi było stale wszczepianych, nawet do dnia dzisiejszego.

Napływ wierzących pogan do kościoła zrozumiałe podniósł kwestię ich relacji z Prawem Mojżeszowym. Czy powinni oni, podobnie jak wszyscy żydowscy chrześcijanie, przestrzegać wszystkich jego nie-moralnych wymagań? Wcześni chrześcijanie byli podzieleni w tej kwestii, dlatego zwołano specjalną radę przywódców kościoła w Jerozolimie, w której uczestniczyli zarówno Piotr, jak i Paweł, na której odbyła się dyskusja i pewna debata. Niektórzy wierzący faryzeusze, którzy byli obecni, byli przekonani, że mężczyźni poganie nie mogą zostać zbawieni, jeśli nie zostaną obrzezani i nie będą przestrzegać całego Prawa Mojżeszowego (zob. Dzieje Apostolskie 15:1-5).