Category Archives: Wiliams James

Wiliams James

Dzieci mają pragnienie, aby rosnąć.
Jednym z najbardziej powszechnych elementów zabaw jakie podejmują dzieci to wstawianie się w role dorosłych. Małe dziewczynki przebierają się, chłopcy udają policjantów i strażaków. Dzieci bawią się w „szkołę”, gdzie jeden z nich musi być nauczycielem. O ile dzieci rozumieją to, że są dziećmi to jest w nich coś, co pragnie być jak rodzice, starsze rodzeństwo czy inni „duzi ludzie” w ich życiu.

Jako chrześcijanie nigdy nie powinniśmy zatrzymać się we wzroście i nigdy nie powinniśmy przestać pragnąć wzrostu. Niestety, wielu chrześcijan nigdy nie wzrasta duchowo. Dlaczego? Spójrzmy na ten werset:

1 Ptr 2:2: „Jako nowonarodzone niemowlęta pragnijcie czystego mleka Słowa, abyście przez nie wzrastać mogli….” (wg. wersji ang. – przyp. tlum)

Wielu wierzących nie aspiruje do duchowej dojrzałości, ponieważ oni faktycznie nie pragną Słowa.

Test:
Czy jesteś usatysfakcjonowany swoim duchowym wzrostem? Czy myślisz, że duchowo jest u ciebie wszystko w porządku i nie ma już miejsca na rozwój? Czy też pragniesz większej duchowej dojrzałości? Czy szukasz duchowego wzrostu przez rozważanie Bożego Słowa?

Sprawdzian pychy:
Pragnienie wzrostu jest związane z przyznaniem się do tego, że potrzebujemy trochę wzrosnąć. Zadowolenie ze swojego poziomu świętości wskazuje na to, że nie widzimy potrzeby, aby się rozwijać.

Najlepszym wskaźnikiem naszej dumy w tej dziedzinie jest porównywanie się z innymi, słabszymi chrześcijanami:

Łuk. 18:10-11,13

Dwóch ludzi weszło do świątyni, aby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak się w duchu modlił: Boże, dziękuję ci, że nie jestem jak inni ludzie, rabusie, oszuści, cudzołożnicy albo też jak ten oto celnik. ….. A celnik stanął z daleka i nie śmiał nawet oczu podnieść ku niebu, lecz bił się w pierś swoją, mówiąc: Boże, bądź  miłościw mnie grzesznemu.

раскрутка

Wiliams James

Dzieci są podatne na naukę.
Czy słyszałeś już kiedyś takie powiedzenie, że łatwiej jest nauczyć się obcego języka dziecku niż dorosłemu? Czy zauważyłeś, że trudniej ci jest teraz przyswajać wiedzę niż kiedyś to było? Bóg sprawił, że dzieci są podatne na naukę i jest niezwykle ważne, abyśmy uczyli się różnych rzeczy wtedy, kiedy wzrastamy, po to, aby zebrać tego owoce jako dorośli. Na poziomie duchowym, powinniśmy zawsze być uczeni przez tych, których Pan nam postawił na naszej drodze. Podatność na naukę jest szczególnie trudna dla tych chrześcijan, którzy są nimi już od dłuższego czasu, a szczególnie jeśli chodzi o sprawy kontrowersyjne doktrynalnie, gdzie nie chcemy słuchać punktu widzenia innych (stworzenie, koniec czasów, chrzest, itd.).
Ps 25;4-5 mówi: Panie, wskaż mi drogi swoje, Ścieżek swoich naucz mnie! Prowadź mnie w prawdzie swojej i nauczaj mnie. Ty bowiem jesteś Bogiem zbawienia mego, Ciebie tęsknie wyglądam codziennie!
Podatność na naukę wymaga pokory; to przyznanie, że ktoś może wiedzieć lepiej niż ty. Zazwyczaj ścierają się pycha i nasze pragnienie przyjęcia nauki. W Mat 18 Jezus nakazuje nam, abyśmy się ukorzyli jak dziecko. Jeśli mamy problemy z poddaniem się pragnieniu uczenia się od innych to prawdopodobnie mamy problemy w dziedzinie pychy. Jak wspomniano w rozdziale wstępnym, pycha jest prawdopodobnie najpowszechniejszym i najtrudniejszym do pokonania kamieniem potknięcia, na który uczniowie Jezusa napotykają.

Test:
Powiedzmy, że zająłeś pozycję w kontrowersyjnej dyspucie np. czy można przyjąć i stracić zbawienie. Jest to zawsze bardzo polaryzujący temat wśród wierzących i większość z nas zajęła stanowiska i nie chce brać pod uwagę to, że druga strona może mieć rację. Ktoś chce zaprezentować ci inne zdanie. Jednak pomimo, że możesz słuchać to zdecydowałeś już wcześniej, że bez względu na to, co mówi, to ty nie zmienisz zdania po tej dyskusji? Czy twoim celem tej rozmowy jest to, że to ty masz przekonać go i przeciągnąć go na swoją stronę? Kluczem tutaj nie jest przekonanie kogoś w taki czy inny sposób, lecz twoje pragnienie uczenia się, Czy twoje serce jest w takim miejscu, że gotów jesteś przyznać, że nie wiesz wszystkiego. Zazwyczaj, nowi chrześcijanie mają problemy w tej dziedzinie. Dopiero „wysezonowani” wierzący nabierają przekonań, których nie chcą zmieniać. Bóg jest bardziej zainteresowany stanem twojego serca, niż to po której stronie teologicznych dysput stajesz.Czy twoje serca jest na tyle otwarte, aby pozwolić Panu wyprostować cię, jeśli trzeba?

Sprawdzian pychy:
Pozwolenie Bogu na to, aby używał innych do uczenia nas, oznacza przyznanie się do tego, że nie wiemy jeszcze wszystkiego. Jeśli boimy się odejścia od teologicznej pozycji, na której utknęliśmy to musimy zadać sobie pytanie o nasze motywacje. Czy to dlatego, że jesteśmy pewni tego, co mówi Pismo na ten temat, czy też dlatego, że nie chcemy słuchać czegoś, co może być sprzeczne z zakorzenionymi w nas poglądami. Pomyśl o tym, jak trudno musiało być pierwszym chrześcijanom, którzy praktykowali Judaizm. Pomyśl o apostołach, o Saulu/ Pawle. Jego pycha spowodowała, że stał się tak niepodatny na nauczanie, że Bóg musiał mocno uderzyć, aby Saul zechciał wysłuchać prawdy ewangelii. Czy oznacza to, że wszystko w co wierzymy powinniśmy zdjąć z solidnej skały i umieścić na piasku? Oczywiście nie. Mówię tylko, że jeśli jest taka doktryna, której się trzymamy to powinniśmy się zapytać samych siebie, jakie jest nasze rozumowanie i motywacje.раскрутка

Wiliams James

Jak reagujesz, gdy cierpisz?

22 grudnia 2000 roku mój ojciec odebrał sobie życie. Jego żona, z którą ożenił się 3 lata wcześniej (a która nie jest moją matką) powiedziała mi o tym około godziny po zdarzeniu. Mówiąc to obwiniała siebie. Szczerze myślała, że to jej wina i była tym kompletnie rozbita. Zaniosłem tę wiadomość do innych członków naszej rodziny tej samej nocy i wszyscy, z którymi rozmawiałem byli tym najpierw zszokowani, lecz interesujące było to, że wszyscy zastanawiali się w jaki sposób to wpłynie na życie żony ojca, jego siostry i matki.

Obawialiśmy się wszyscy tego, że to dosłownie zbije jego matkę, która wtedy dobiegała 80-ciu lat życia i kochała swego syna ogromnie, oraz że jego żona nigdy nie przestanie oskarżać siebie. W końcu była jeszcze jego siostra, która znakomicie wracała do zdrowie po wielu latach alkoholizmu. Czekało ją zajęcie się tymi dwoma kobietami plus walka ze swoim uzależnieniem, co było zbyt trudne do zniesienia. Wszyscy, z którymi rozmawiałem zadawali to samo pytanie: Jak te niewiasty zareagują na bolesne wydarzenie?

Sugerowałbym, że jest to właściwe pytanie nie tylko dla tych trzech kobiet, lecz dla każdego, kto kiedykolwiek doświadczył bolesnego zdarzenia. W jaki sposób powinieneś reagować w cierpieniu?

Nigdzie w Piśmie nie ma obietnicy, że w tym życiu nie będziemy cierpieć. Gdy mówię „to życie” mam na myśli, oczywiście, fakt, że ci z nas, którzy przyjęli Jezusa jako Pana i Zbawiciela spędzą wieczność  z Bogiem Wszechświata. Jest wiele obietnic dotyczących tego życia, lecz żadna nie mówi: „Nie będzie narzekania płaczu i bólu (Obj. 21:4).

Historia pewnego mężczyzny:
Dla wszystkich widoczne jest to, że cierpienia jakie ten świat ma do zaoferowania nie są równomiernie rozdzielane. Było kiedyś taki człowiek, który miał na imię Job, który otrzymał więcej cierpienia w swoim życiu, niż ktokolwiek inny. Był pobożny i Bóg błogosławił mu wieloma dziećmi i bogactwem materialnym. Dawniej nie było banków, więc bogactwo osoby mierzone było tym, jak wiele ma ziemi i trzody. Według  tej miary, Job był najbogatszym z ludzi. Był Bill’i Gates’em swoich czasów.

Stracił to wszystko naraz. W ciągu jednego dnia  stracił bogactwo, swoje sługi,  nawet dzieci. W krótkim czasie Job nie mógł nawet powiedzieć:
– No, mam choć moje zdrowie. – ponieważ wkrótce jego ciało pokryły wrzody i znalazł się agonii.

Jego żona powiedziała mu, żeby skończył swoje życie przeklinając Boga. Niemniej jednak Job znalazł ciekawą odpowiedź, z której my wszyscy możemy się czegoś nauczyć. Powiedział jej, że zna Boga z tego, że Bóg  jest dobry i nie zamierza się odwrócić od tego, który może go uzdrowić. Jednak nie to, co powiedział żonie powinno przykuwać naszą uwagę, lecz raczej to, co powiedział do swojego przyjaciela Elifeza:

Job.23:3 „O, gdybym wiedział, jak go znaleźć,..

Job wiedział, że wszystko, czego potrzeba to znaleźć Boga, że Bóg zawsze przychodzi do niego i był zdeterminowany, aby Go znaleźć. Księga Joba objawia w końcu, że Bóg rzeczywiście zrobił to – Job  znalazł Boga i został uzdrowiony. Rzeczywiście jego materialne błogosławieństwo zostało odnowione i pomnożone, miał jeszcze wiele dzieci i żył długim, pełnym zadowolenia życiem.

Historia pewnej kobiety.
Podobnie jak z reakcji Joba, możemy się też nauczyć czegoś równie wartościowego od innej osoby, której imienia nie znamy. Walczyła z hemoroidami przez 12 lat i dowiedziała się, że Jezus jest w pobliżu. Podobnie, jak wielu innych, słyszała o Jego zdolności do uzdrawiania chorych jednym dotknięciem i poszła, aby Go znaleźć. Gdy w końcu znalazła Jezusa, otaczał Go taki tłum, że jedyne co mogła zrobić ta kobieta to dotknąć rogu Jego szaty, lecz to zupełnie wystarczyło, aby została uzdrowiona. Gdy Jezus zobaczył ją, powiedział do niej (Mar 5:34):
– Córko, twoja wiara uzdrowiła cię, idź w pokoju i bądź uzdrowiona z dolegliwości twojej.

Co ci dwoje mają wspólnego? Oboje poszukiwali Boga, bo potrzebowali uzdrowienia. Gdy jestem z ludźmi, którzy cierpią, słyszę jak wypowiadają zwroty o tym, że „wierzą w Boga”. Faktem jest, że ciepłe, mętne uczucie wobec Boga nie powoduje zmiany. Mamy Boga, który stworzył nas po to, aby mieć z nami prawdziwą relację. Być może lepszym słowem niż relacja, byłaby „przyjaźń”.  Przypuśćmy, że ty i ja decydujemy się zostać przyjaciółmi. Nasza przyjaźń może funkcjonować wyłącznie wtedy, gdy będziemy ze sobą rozmawiać – mówiąc do siebie i słuchając siebie nawzajem – ponieważ to co mówisz, przekazuje drugiej osobie informacje o tym, jakim jesteś człowiekiem.  Dokładnie tak samo działa to w przypadku więzi z Tym, który nas stworzył. Stworzył nas dokładnie w tym celu, aby nawiązać z nami relację, która będzie znacznie przekraczała prostą wiarę w to, że On istnieje. Musi być z naszej strony jakiś wysiłek, jak powiedział Job; idź i znajdź Go.

Dobra nowina w tym wszystkim jest taka, że Pan uczynił wiele obietnic,  które są związane z naszym poszukiwaniem Jego. Gdy mówimy:
– Panie, uzdrów moje rany. – On przychodzi do nas.

Nie błądź, powiedzenie: „czas leczy rany” jest miłe, lecz nie ma żadnych podstaw w rzeczywistości. Bóg uzdrawia rany. Gdyby czas wywoływał jakieś zmiany to nie byłoby żadnego wytłumaczenia, dla tych wszystkich zgorzkniałych i zrujnowanych zdarzeniami, które wydarzyły się wiele, wiele lat wcześniej. Bóg uzdrawia zranienia i On obiecał, że będzie to robił nadal. 41 rozdział Księgi Izajasza zwiera prawdopodobnie jedną z najpotężniejszych i najbardziej zachęcających tego typu obietnic (41:10):

Nie bój się, bom Ja z tobą, nie lękaj się, bom Ja Bogiem twoim!  Wzmocnię cię, a dam ci pomoc, podeprę cię prawicą sprawiedliwości swojej.

Na pogrzebie przeczytałem ten werset bliskim mojego, z tą różnicą, że potraktowałem go osobiście dla każdego z nich. Przeczytałem go w takisposób:

Nie bój się, Tereso, bom Ja z tobą, nie lękaj się, Ray, bom Ja Bogiem twoim! Wzmocnię cię, Freddie, a dam ci pomoc, podeprę cię, Lyda, prawicą sprawiedliwości swojej.

Gdy cierpisz, zdecydowanie namawiam cię do czytania tego wersetu osobiście dla siebie. Co ważniejsze, zachęcam cię do postępowania według przykładu, jaki Job i kobieta z 5 rozdziału ewangelii wg. Marka. Idź za Nim, bo nie jest Go trudno znaleźć. Nie ukryje się przed tobą, pocieszy cię, podniesie i uzdrowi.

aracer

Wiliams James
Dzieci są ufne.

Przyp. 3:5 „Zaufaj Panu całym sercem, a nie polegaj na własnym rozumie”

Zauważ to, w jaki sposób małe dzieci, nawet niemowlęta, pozwalają ci się podnosić w górę i nosić. Czy dziecko wydaje się  obawiać choć odrobinę o to, że możesz je upuścić? Oczywiście, że nie. W rzeczywistości ono nie zdaje sobie sprawy z tego, że jest metr pięćdziesiąt nad podłogą. Ono po prostu zakłada, ze skoro masz je w ramionach to wszystko będzie w porządku. Nie prosi o referencje, aby sprawdzić czy masz kwalifikacje do noszenia go czy bycia jego rodzicem. Ufa całkowicie.

Bez żadnych wątpliwości dostrzeżesz, że w miarę wzrostu dziecka ku dorosłości, zaufanie jest pierwszą rzeczą, która zanika i to stopniowo. „To nie jest w porządku” ? to jedno z najczęściej wydawanych przez dzieci okrzyków, gdy stają się starsze. Zazwyczaj dzieci podkreślają swoją niezależność przez to, że przenoszą swoje zaufanie z ciebie na siebie. Jest to częścią stawania się dorosłym i do pewnego stopnia jest to dobre, lecz popatrzmy na duchowe znaczenie zasady zaufania naszemu Niebieskiemu Ojcu.

Jeśli jest jakiś dominujący temat, który przetacza się przez cała Biblię to z pewnością jest to idea, że musimy ufać Bogu, że wszelkie dobro w naszym życiu pochodzi o Niego. Gdyby Adam i Ewa zaufali Bożym poleceniom, aby nie jeść owocu, pozostali by w Ogrodzie. Gdy Bóg chciał wyprowadzić Izraela z Egiptu, Mojżesz sprzeczał się z nim, a nawet  prosił, żeby Bóg wybrał sobie kogoś innego.
Lecz Boże przesłanie w tym wyborze było takie: „To nie ty, Mojżeszu, to  Ja. Ja to sprawię i stanie się”.
Gdyby Abraham zaufał Bogu, że będzie miał dziecko z Sarą, nie próbował by robić czegoś innego, a tak zaszła w ciążę inna kobieta i urodził się Ismael, co nigdy nie było Bożym zamiarem.

Pomyśl o dawaniu. Jeśli dasz dziesięcinę, to stwierdzasz, że ufasz Bogu, że On przez pozostałe 90% zaspokoi 100% twoich potrzeb. Pomyśl o odpoczynku. Jeśli pójdziesz za Bożym przykładem oddzielając jeden dzień to okazujesz zaufanie Jemu, że zdążysz zrobić wszystko, co trzeba w ciągu pozostałych sześciu dni. Ponieważ przykazano nam, aby dawać i odpoczywać, musimy ufać, że On stanie za nami, gdy my postępujemy zgodnie z Jego poleceniami.

W końcu pomyśl o samym zbawieniu. Nie możesz być wystarczająco dobry, aby spędzić wieczność w obecności Boga., zatem musisz zaufać w krew Jezusa. Bóg chce, abyśmy mieli dziecięcą ufność w Nim, w to, że On zawsze nas zaspokoi, że On sprawi, że wszystko będzie działać ku dobrem dla tych, którzy Go miłują.

Rozważanie sprawy zaufania bez jego przeciwieństwa, strachu, byłoby niekompletne. Powiedziano, że pierwszym przykazaniem ze wszystkich  biblijnych jest „nie bój się”. Młodsze dzieci nie boją się ponieważ ufają.
Ps. 56:11 mówi: „Bogu ufam nie lękam się…”.  Boże Słowo jasno  stanowi, że nie możemy równocześnie ufać Bogu i bać się okoliczności. To jak z zamówieniem na kawę z mlekiem i cukrem.

Strach nie pochodzi od Boga:
2 Tym 1:7: „Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, lecz mocy i miłości, i powściągliwości”.
1 Jn 4:18 : „W miłości nie ma bojaźni, wszak doskonała miłość usuwa bojaźń, gdyż bojaźń drży przed karą; kto się więc boi, nie jest doskonały w miłości”.

Strach = związanie:
Rzym. 8:15:  „wszak nie wzięliście ducha niewoli, by znowu ulegać bojaźni, lecz wzięliście ducha synostwa, w którym wołamy : Abba, Ojcze!”

Hebr. 2:15: ” I wyzwolić wszystkich tych, którzy z powodu lęku przed śmiercią przez całe życie byli w niewoli”.

Strach jest synonimem związania, a więc ufność musi być zawiązana z wolnością. Jeśli masz problemy ze strachem to musisz się modlić o wolność do zaufania Bogu!

Test:
Czy kiedykolwiek byłeś bez pracy, lub miałeś jakąś finansową katastrofę (lub potencjalną katastrofę)?  Czy modliłeś się o to? Czy martwiłeś? Gdy rozmawiałeś z przyjaciółmi, czy podchodziłeś do tego w taki sposób, aby pokazać jak bardzo się tym martwisz, czy byłeś przepełniony przekonaniem, że Pan w jakiś sposób zatroszczy się o ciebie? Co gorsze, czy próbowałeś i Robiłeś Coś bez uprzedniej modlitwy.

Sprawdzian dumy:
Im bardziej ufamy Jemu, tym mniej ufamy naszym własnym możliwościom i  rozumowi. Przeciwnik będzie starał się nas doprowadzić do myślenia, że miejsce pełnego zaufania, z całego serca, jest znakiem słabości.aracer

Wiliams James

Kilka lat temu dyskutowaliśmy z przyjacielem na temat wiary. W pewnym  momencie powiedział do mnie:
– Ach, żeby tak znów mieć dziecięcą wiarę!

O ile zgadzam się z jego myśleniem, że dobrą rzeczą jest to, że nowi chrześcijanie mają ten rodzaj wiary to myślę, że jest w tym zdaniu, ukryty pewien problem, że my, którzy jesteśmy wierzącymi od wielu lat, z pewnych przyczyn, nie możemy dysponować takim niewinnym spojrzeniem na Boga. Prawda zaś jest taka, że każdy wierzący  może pozbyć się zatwardziałej duchowej powierzchowności na rzecz wiary w Boga o szeroko otwartych oczach, fascynacji i zupełnym braku oznak znudzenia. Każdy może to zrobić. W rzeczywistości nie jest to coś, co każdy może osiągnąć, lecz coś, do czego osiągnięcia zostaliśmy powołani.

Mk 10:14b (NAS) „Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie… do takich należy królestwo niebios”

Mat 18:3-4 (równoległy fragment znajduje się w Łuk 18:17) „zaprawdę powiadam wam, jeśli się nie staniecie jak dzieci, nie odziedziczycie Królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecię, ten jest największy w Królestwie Niebios.

Scenka pełna pokoju?
Nie popełnij błędu. Jeśli wyobrażasz sobie Jezusa siedzącego na skale, otoczonego przez dzieci, słodko rozmawiającego o tym, jak cudowne będzie życie, gdy wszystko zostanie zwinięte, to przemyśl to jeszcze raz. Jezus nie mówi tutaj delikatnie. To jest twarde twierdzenie, to rozkaz i jest skierowany do ciebie i do mnie. Zostaliśmy powołani do tego, aby być posłusznymi Bogu a to jest jeden z elementów tego posłuszeństwa. Jesteśmy pod rozkazem uniżenia siebie samych i bycia jak dzieci.

W ew. Mat 18:3 (powyżej) Jezus informuje nas o tym, że oczekuje się od nas czegoś, co jest przeciwne naturze. „Nawrócenie” to greckie słowo, które jest tłumaczone jako „zwrot” w większości miejsc, gdzie jest używane; innymi słowy, musimy zrobić gwałtowny odwrót od tego, co wydaje się nam normalne. Zmienić drogi. To przykazanie, jak wiele innych Bożych przykazań, wymaga od nas bardziej poddania się Jego woli, niż słuchania naszych naturalnych pragnień i pożądliwości.

Co to znaczy: być jak dziecko?
W podanym na początku przykładzie chodziło o to, że dziecięca wiara oznacza, że nie ma niczego, co byłoby poza możliwościami Boga. Zawsze, gdy czytamy takie fragmenty jak Mat 18, jest to pierwsza rzecz jaka przychodzi na myśl. Niemniej jednak, Jezus nigdy nie zdefiniował nam, co miał na myśli mówiąc, że chce, abyśmy stali się jak dzieci. Prawdopodobnie wiara jest jednym ze sposobów w jaki możemy tego dokonać. Jeszcze bardziej prawdopodobne jest to, że mamy być dziećmi na wiele różnych sposobów. Trzeba tutaj podkreślić, że jest wiele spekulacji na ten  temat. Ponieważ Jezus nie wyraził tego co miał na myśli w wielu słowach, nie można być tego zupełnie pewnym. Niemniej jednak, dla każdej z dziecięcych cech wymienionych poniżej podałem wersety, aby to poprzeć. Spójrzmy na pewne wspólne cechy dzieci i zobaczmy w jaki sposób możemy je przyjąć.

Jak być podobnymi do dzieci?
Zacznijmy od zrobienia listy tego, czym dzieci różnią się od dorosłych.  Oto krótka lista cech, które mają dzieci, a które zazwyczaj tracimy w procesie dorastania do dorosłości:

Dzieci:
1. są ufne,
2. są podatne na naukę,
3. kiedy cierpią patrzą na swoich rodziców,
4. sa poddane autorytetom,
5. pragną wzrastać,
6. są brutalnie szczere,
7. znają wagę zabawy,
8. kochają odpoczywać w ramionach rodziców.

Każda z tych cech została omówiona w osobnym rozdziale.

Wspólna nić.
Gdy będziemy rozważać te cechy w szczegółach to zobaczymy pewną wspólną  nić: wagę pokory. Spójrzmy na nasz werset:
„zaprawdę powiadam wam, jeśli się nie staniecie jak dzieci, nie odziedziczycie Królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecię, ten jest największy w Królestwie Niebios”.

Prawdą, jaką Jezus tutaj podkreśla, jest fakt, że ty i ja musimy stać się jak dziecko. Wyrazistość, pokora to kluczowe elementy; części bez, których nic nie możemy zrobić, jeśli mamy chodzić w tej prawdzie. Pokora może być tematem całego studium biblijnego sama w sobie. Pokora, z definicji jest czymś przeciwnym do pychy. Jezus mówił tutaj o tym, że chce, abyśmy stali się jak dziecko, ażeby stać się dzieckiem musimy się uniżyć.

Każdy rozdział zawiera test i sprawdzian dumy (pychy).

Po co test? Ponieważ często jest tak, że jesteśmy nauczani biblijnej prawdy, potakujemy głowami w zgodzie z tym, po czym nie chodzimy w niej. Nie jest to próba wygrażania pięścią Bogu, czego on nas tutaj naucza, lecz zwykłe niepowodzenie w połączeniu przesłania z zastosowaniem go.  Część testowa będzie pokazywała scenariusz podobny do tego, jaki możemy zastać w codziennym życiu i da możliwość zobaczenia jak twoja reakcja ma się do Pisma.

Po co sprawdzian dumy? W przesłaniu przekazanym przez Mateusza w 18 rozdziale, Jezus mówi, że musimy być pokorni, aby stać się jak dzieci. W miarę jak będziemy badać szczegóły tych cech, zobaczysz, że przeszkodą, która uniemożliwia nam upodobnienie się do dziecka jest pycha. Potrzeba pokory, aby być podatnym na naukę, poddanym autorytetom itd. Pamiętaj o tym przez cały czas tego studium.

Czy to ma zastosowanie wobec każdej grupy wierzących?
Każdy może korzystać ze zrozumienia tych prawd. Mężczyźni w szczególności podnoszą najbardziej pyszne kwestie, przeciw byciu dzieckiem w taki sposób, jak tego wymaga od nas Jezus.  Prawdy objawione w Piśmie w tym studium nadają się do stosowania zarówno przez kobiety jak i mężczyzn, lecz mężczyźni muszą zwrócić szczególną uwagę na sprawdziany pychy znajdujące się pod koniec każdego rozdziału. To posłanie może być idealnym tematem do indywidualnego studium biblijnego mężczyzny.

To studium objawia 8 cech, które posiadają dzieci, każda z nich ma duchowe zastosowanie dla wierzących. Zostały podzielone na 8 oddzielnych rozdziałów.

Gotowi zacząć?

технический аудит

Bóg kocha nas na tyle mocno, aby nas zaadoptować.

W Przyp. 7:3 czytamy: „wypisz je (Słowo Boże) na tablicy swojego serca!” Istnieje różnica między słowem, które dostaje się do głowy, a tym zapisanym w sercu. Dzięki „zapisaniu w sercu” będziesz mógł chodzić w prawdzie, którą te wersety zawierają. Jest to pierwsza część studium o tym, jak Bóg nas kocha. E-maile jakie dostaję dzięki moim stronom internetowym ujawniają wiele rzeczy, lecz jeden temat trzeba koniecznie zrozumieć tzn. to, jak bardzo Bóg kocha ciebie i mnie.

Szczególnie wybrani.
W okresie mojego dzieciństwa na naszej ulicy była rodzina, która miała adoptowane dzieci. Ponieważ nigdy nie spotkałem nikogo, kto by był adoptowany, więc zapytałem te dzieciaki, jak to jest. Dowiedziałem się, że ich rodzicie powiedzieli im, że słowo „adoptowany”  oznacza „szczególnie wybrany”.

Po fakcie, stało się dla mnie jasne, że powiedziano tym dzieciom, coś bardzo wielkiego. Mówiąc im, że ich te dzieci zostały „szczególnie wybrane”, powiedzieli im w istocie: „Nie zaczynaliście jako członkowie naszej rodziny, lecz przyjęliśmy was i uczyniliśmy swoimi dziećmi. Macie wszystkie przywileje i korzyści z bycia nimi. Pokochaliśmy was,  strzeżemy was, uczymy, zaopatrujemy i troszczymy się o was, a gdy już wszystko to się skończy, otrzymacie dziedzictwo.

Biblia mówi, że jeśli zaufałeś Jezusowi to zostałeś adoptowany przez Ojca, Boga wszechświata. Jesteś Jego dzieckiem. On da ci Swoje nazwisko, ochronę, zaopatrzenie, dziedzictwo i co najważniejsze – Swoją miłość. Nie można tego lekko traktować. Jest to niesamowity dar i to  taki, o którym nieprzyjaciel nie chce ci przypominać. Przyjrzyjmy się kilku fragmentom:

Rzym
8,14    Bo ci, których Duch Boży prowadzi, są dziećmi Bożymi.
8,15    Wszak nie wzięliście ducha niewoli, by znowu  ulegać bojaźni, lecz wzięliście ducha synostwa, w którym wołamy: Abba, Ojcze!
8,16     Ten to Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśm

[Pamiętaj, że „Abba” oznacza czułe słowo, bliskość, jest podobne do „tatusiu”. Nie jesteśmy stwardniałymi dziećmi, lecz Jego dziećmi, które mają dostęp do wszelkiej możliwej intymności, jeśli tylko zechcą skorzystać.

Gal  3,26     Albowiem wszyscy jesteście synami Bożymi przez wiarę w Jezusa Chrystusa.

Ef  1,5     przeznaczył nas dla siebie do synostwa przez Jezusa Chrystusa według upodobania woli swojej,

Tu chodzi nie tylko o życie wieczne jak pisze o tym Jan 3:16, że ci, którzy zaufali Jezusowi są przeznaczeni do życia wiecznego z Bogiem. Jakkolwiek jest to wspaniałe, nie jest to wszystko. Wchodzimy również do relacji Ojcowsko-dziecięcej wraz ze wszystkimi korzyściami wspomnianymi wyżej. On kocha nas, strzeże i zaopatruje i, co równie ważne, my poznajemy Go.

Jest to jedno z najważniejszych celów Słowa Bożego. Ci, którzy postrzegają Biblię jako zbiór przepisów i zasad, czy przewodnik tracą jej najlepszą część. Jest to list miłosny Boga, w którym On ujawnia Siebie, mówiąc ludziom stale i wciąż o Swojej miłości do nas. On podjął decyzję, aby kochać nas.

Cena adopcji.
Sam nigdy nie byłem osobiście związany z adoptowaniem dzieci, lecz wiem o tym, że jest to bardzo kosztowny proces: prawnicy, papiery, weryfikacje… to wszystko kosztuje i to wiele. Zazwyczaj jeśli jakaś para chce adoptować dziecko to na początku słyszy, że pozbędą się kilku tysięcy dolarów,  Jest to poważna przeszkoda, a jednak nie przeraża tych potencjalnych rodziców, którzy pragną wystarczająco mocno. Jeśli faktycznie chcą, aby adopcja doszła do skutku to zapłacą nawet duża cenę.

Podobnie i tutaj, aby Bóg mógł dokonać adopcji, była do poniesienie wielka cena. Kiedy przystępujemy w kościele do Stołu Pańskiego (znanego również jako: Wieczerza Pańska, Komunia, Eucharystia) przypomina nam się o cenie, która została zapłacona za to, abyśmy mogli wejść do Ojcowsko-dziecięcej relacji z Bogiem wszechświata.

Chleb reprezentuje złamane ciało Jezusa, a wino rozlaną krew Jezusa. Cena, która została zapłacona za to, abyśmy mogli być adoptowani przez Boga to złamane ciało i rozlana krew Jezusa. To dlatego Jezus powiedział uczniom (i nam wszystkim), abyśmy brali udział w Wieczerzy Pańskiej regularnie: aby pamiętać o tym, co On uczynił; o cenie; którą  zapłacił.
W porządku, a co ze „szczególnym wybraniem”?
Bez względu na to czy jest to dziecko naturalne, czy adoptowane to do faktu bycia czyimś dzieckiem należy to, że jest przejęcia dziedzictwo. Jedną ze wspaniałych rzeczy, jeśli chodzi o adopcję, z punktu widzenia rodziców jest to, że sami wybierają dziedziców. Bóg wybrał Swoich dziedziców:

Jk  2,5     Posłuchajcie, bracia moi umiłowani! Czyż to nie Bóg wybrał ubogich w oczach świata, aby byli
bogatymi w wierze i dziedzicami Królestwa, obiecanego tym, którzy go miłują?

J 15,16     Nie wy mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem ….

Jest nieszczęściem to, że takie wersety jak J 15:16 stawały się centrum kontrowersji przez wieki. Chrześcijanie czytając te fragmenty i spierając się o predestynację (przeznaczenie), tracili to, co w Słowie jest najpiękniejsze – Bóg cię wybrał; On chce cię adoptować i być twoim Ojcem. Jest to niesamowity Jego dar. Zostałeś szczególnie wybrany. Ciesz się tą prawdą!как раскрутить сайта