Category Archives: Codzienne rozważania_2017

2J 10
JEŻELI KTOŚ PRZYCHODZI DO WAS I NIE PRZYNOSI TEJ NAUKI, NIE PRZYJMUJCIE GO DO DOMU I NIE POZDRAWIAJCIE.

Jak w tamtych czasach wzrastała tak i dzisiaj wzrasta liczba wędrownych proroków i kaznodziei a chrześcijanie byli i są świadomi swego obowiązku gościnności i udzielenia wsparcia Bożym posłańcom. Jednak Jan podkreśla, że ten rodzaj praktycznej pomocy zależy od treści poselstwa jakie głosi nasz wędrowny gość. Werset ten mówi o normalnej z punktu widzenia miłości chrześcijańskiej reakcji, szczególnie w stosunku do kogoś, kto całkowicie poświecił się wędrownej służbie nauczania, stąd też uzależniony był i jest od szczodrości współbraci w wierze, jeśli chodzi o schronienie i wyżywienie. Chrześcijanin powinien z miłością przyjąć wędrowca do swego domu i ugościć go. W tym wersecie chodzi prawdopodobnie o zaproszenie takiego człowieka do zboru, a nie do prywatnego domu. Nie wydaje się, żeby wędrowni nauczyciele chcieli się angażować w głoszenie od drzwi do drzwi. Woleli raczej przybyć na zgromadzenie i poprosić o możliwość przemawiania czy też uczestnictwa w nabożeństwie. Oczywiście społeczność chrześcijańska mogła spotykać się w domu. Przyjęcie kogoś obcego do domu oznaczałoby wówczas przyjęcie jego nauczania i powitanie go w społeczności.

Pozdrowienie oznaczałoby tutaj coś więcej niż grzecznościową formułkę. Byłoby to raczej oficjalne wyrażenie radości z jego przybycia i publiczna deklaracja przyjaźni. Lecz jeśli tego rodzaju gościnność będzie okazywana fałszywym nauczycielom, nie będzie miała wiele wspólnego z chrześcijańską miłością a raczej z duchowym samobójstwem. Należy raczej pomyśleć o miłości wobec reszty społeczności, ponieważ wizyta taka naraża pozostałych chrześcijan na zgubne wpływy herezji. Nie jest to również przejawem miłości wobec „zwodziciela”, ponieważ utwierdza go to jedynie w błędzie, do którego być może nigdy się nie przyzna. Przede wszystkim jednak taka fałszywie pojęta gościnność nie wyraża miłości do Boga, gdyż oznacza aktywne popieranie zła – pomoc w szerzeniu kłamstwa, które niszczy prawdę.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

2J 9
KTO SIĘ ZA DALEKO ZAPĘDZA I NIE TRZYMA SIĘ NAUKI CHRYSTUSOWEJ, NIE MA BOGA. KTO TRWA W NIEJ, TEN MA I OJCA, I SYNA.

Werset ten jest zarówno podsumowaniem jak i powtórką z podstawowych zasad, w oparciu o które mamy osądzać, co jest, a co nie jest prawdą. Jednocześnie widzimy, dlaczego odejście od prawdy prowadzi nieuchronnie do zgubnych dla naszego ducha konsekwencji. Wszelka nowość niesie ze sobą pozory atrakcyjności, a fałszywa doktryna będzie cieszyć się największym powodzeniem, kiedy zostanie nazwana postępowym myśleniem. Nasz pęd do nowości przyniósł wiele nieocenionych korzyści w sensie polepszenia naszego bytu na ziemi. Bóg powierzył ludziom zadanie, by „napełnili ziemię i czynili ją sobie poddaną” (1Moj 1:28). Ale nie tylko to. Darowana nam przez Boga nasza planeta to niezwykle skomplikowana łamigłówka do rozwiązania, ogromne bogactwo do odkrycia i spożytkowania. Jakość naszego życia zawdzięczamy w dużej mierze odwadze, umiejętnościom i czystej ciekawości minionych pokoleń. A jednak trzeba wyznać, że zadanie, które otrzymał człowiek, mogło być efektywnie wypełnione jedynie przez człowieka uznającego Boży autorytet. Smutny to fakt, że reakcją wielu chrześcijan na przejawy nowoczesności w świecie bywa zatwardziały tradycjonalizm, konserwatyzm, pielęgnowany najczęściej dla zasady. Wiara chrześcijańska jawi się światu na wzór przedpotopowego dinozaura, skamieniałego pod warstwami coraz to nowych trendów mody filozoficznej i ideologicznej, skamieniałości prehistorycznej, a zatem zbędnej. Zamiast głosić niezmiennie prawdę Bożą w Chrystusie, która jest ostateczną rzeczywistością, Kościół zbyt często dawał się i daje odciągnąć na boczne tory, podejmując beznadziejną walkę o zachowanie swych własnych społecznych i religijnych konwencji. Podobnie jak kiedyś faryzeusze, dziś również wielu jest takich, którzy deklarując z jednej strony wiarę w natchnienie i ostateczny autorytet Pisma, często ulegają pokusie porzucenia Bożych nakazów i trzymania się ludzkich tradycji (Mk 7:8). Nowe pomysły czy też dawne tradycje nie muszą być złe same w sobie, jednak powinny być poddane konfrontacji z Biblią. Nietrudno dostrzec zmienność mody na poglądy czy też wzorce zachowań, zarówno w świecie, jak i w Kościele, który został osadzony w realiach świata przez samego Boga (Jan 17:15). Odrzucenie apostolskiej doktryny o Chrystusie Zbawicielu nie jest wcale postępem lecz odstępstwem. Jedyną możliwością „posiadania Boga”, to znaczy osobistej z Nim relacji, jest wiara w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Ci jednak, którzy przeczą, jakoby Jezus przyszedł w ciele, nie mają wstępu na tę jedyną drogę prowadzącą do Ojca, stąd też, niezależnie od ich własnego przekonania, nie mogą mieć prawdziwej relacji z Bogiem. Ojciec i Syn są nierozdzielni.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego czasu.

2J 7-8
BO WYSZŁO NA ŚWIAT WIELU ZWODZICIELI, KTÓRZY NIE CHCĄ UZNAĆ, ŻE JEZUS CHRYSTUS PRZYSZEDŁ W CIELE. TAKI JEST ZWODZICIELEM I ANTYCHRYSTEM.
MIEJCIE SIĘ NA BACZNOŚCI, ABYŚCIE NIE UTRACILI TEGO, NAD CZYM PRACOWALIŚMY, LECZ ABYŚCIE PEŁNĄ ZAPŁATĘ OTRZYMALI.

Brak miłości świadczy zwykle o braku poznania i niechęci w praktykowaniu prawdy. Jeśli jedna strona cierpi, tak samo dzieje się i z drugą. Stało się tak z powodu kryzysu prawdy, wobec której stanął Kościół, na skutek wtargnięcia w jego szeregi zwodzicieli wraz z ich fałszywym nauczaniem. Naczelną zasadą, dającą się zaobserwować u autorów nowotestamentowych, jest fakt, że nie poddawali drobiazgowej analizie fałszywego nauczania, przeciwko któremu występowali. Koncentrowali się raczej na pozytywnym głoszeniu prawdy, ufając, że prawda sama w sobie pokona błędy. Zwodziciele wykazują dwie cechy charakterystyczne, na podstawie których mogą zostać łatwo rozpoznani: błędne przekonania i niepoprawne postępowanie. Zwodziciele nie wyznają, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele. Nie jest to kwestia czyjejś prywatnej niewiary, ale publicznego zaprzeczenia prawdzie. Zwodziciele wykazywali i wykazują niezwykłą aktywność w propagowaniu poglądu, jakoby Jezus nie przyszedł w ciele. Niektórzy fałszywi nauczyciele chętnie głosili i głoszą, że prawdziwy Chrystus zstąpił na człowieka-Jezusa w czasie chrztu a opuścił Go przed męką na krzyżu, gdyż Bóg, będąc Bogiem, nie mógłby cierpieć i umrzeć. Fałszywi nauczyciele nie mogą pogodzić się z faktem, że boska i ludzka natura zjednoczyły się w łonie Marii i że nie można ich rozdzielić.
Wielu zwodzicieli wyszło na świat. Tu możliwe są dwa wyjaśnienia. Może to znaczyć, że wyszli oni na świat w podobny sposób jak czynią to misjonarze, szerzący Eewangelię na nowych terenach. Jeśli takie rozumienie jest słuszne, wówczas znaczyłoby to, że fałszywi nauczyciele rozprzestrzeniali swe herezje z iście misjonarskim zapałem i gorliwością, zdecydowani wywrzeć jak największy wpływ na nowe obszary oraz zdominować jak największą liczbę zborów. Proroctwo Jezusa mówiące, że „powstaną fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i czynić będą znaki i cuda, aby o ile można zwieść wybranych” (Mk 13:22) zostało wypełnione, a Jego wcześniejsze ostrzeżenie: „baczcie, żeby was ktoś nie zwiódł” (Mk 13:5) trafiło w samo sedno. Jedną z cech charakteryzujących fałszywych nauczycieli jest ich odstępowanie od tych, którzy trzymają się prawowiernej nauki. Tacy ludzie nie mogą żyć w środowisku prawdy, pośród wiernej społeczności, ponieważ kwestionują jego podstawowe doktryny. Obojętne, kim są i jak bardzo fascynujący mogą się okazać w osobistym kontakcie oraz bez względu na to, jak atrakcyjne mogą być głoszone przez nich treści, są oni wrogami Jezusa i antychrystami. Miejcie się na baczności. Samozadowolenie jest niebezpieczne zawsze i wszędzie, a szczególnie wówczas, gdy sympatyczni nauczyciele z uśmiechem szerzą błąd mający pozory prawdy. „On jest taki miły i uprzejmy. Jakże może nie mieć racji?” – tak wygląda najczęściej reakcja słuchaczy. Ale tutaj chodzi o dużo ważniejsze kwestie niż czyjaś osobowość. Istnieje niebezpieczeństwo, że ci, którzy lgną do błędu, utracą swą nagrodę.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

2J 4-6
URADOWAŁEM SIĘ BARDZO, ŻE MIĘDZY DZIEĆMI TWOIMI ZNALAZŁEM TAKIE, KTÓRE CHODZĄ W PRAWDZIE, JAK PRZYKAZAŁ NAM OJCIEC.
A TERAZ PROSZĘ CIĘ, PANI, ABYŚMY WZAJEMNIE SIĘ MIŁOWALI, A NIE PODAJĘ CI TEGO, JAKO NOWEGO PRZYKAZANIA, LECZ JAKO PRZYKAZANIE, KTÓRE MIELIŚMY OD SAMEGO POCZĄTKU.
A TO JEST MIŁOŚĆ, ABYŚMY POSTĘPOWALI WEDŁUG PRZYKAZAŃ JEGO. TAKIE JEST TO PRZYKAZANIE, KTÓRE SŁYSZELIŚCIE OD POCZĄTKU, ABY BYŁO ZASADĄ WASZEGO POSTĘPOWANIA.

Największą radością Jana jest widzieć uczniów Pańskich, którzy mocno trwają w prawdzie, dzieci Boże, które przejawiają podobieństwo charakterystyczne dla Bożej rodziny. Jeśli faktem jest, że prawda mieszka w nas na wieki, nieuchronnym obowiązkiem chrześcijanina jest życie w prawdzie. Nie jest to kwestia wyboru, a raczej główny składnik naszego uczniostwa. Mamy chodzić w prawdzie, jak przykazał nam Ojciec. Niebezpieczeństwo polegało na tym, że tylko niektóre dzieci chodziły właściwą drogą. Prawdopodobnie jedną z przyczyn napisania tego listu jest chęć potępienia nonszalanckiej postawy wobec obowiązku posłuszeństwa prawdzie. Napomnienie w wersecie 5 następuje w kontekście zarówno radości, jak i niepokoju wyrażonych w wersecie 4. Mamy pamiętać i praktykować przykazanie, które leży u podstaw duchowego doświadczenia każdego wierzącego: proszę cię Pani, abyśmy się wzajemnie miłowali. Kiedy Pan Jezus po raz pierwszy mówił o prawie miłości, określił je mianem nowego przykazania. W chwili, gdy Jan pisał swój list, przykazanie to było już dobrze znane jako zasadniczy wymóg chrześcijańskiej pobożności. I dzisiaj jest ono znane. Problem nie leży w znajomości, ale w wykonaniu. U podstaw takiej miłości leży wola, a nie emocje. Miłość do Pana jest posłuszeństwem Bogu w każdym detalu Jego woli wyrażonej w przykazaniach. Kto z nas, chrześcijan, nie doświadcza nieustannej walki o wytrwanie w postępowaniu krok za krokiem ścieżką posłuszeństwa? Czasem oddzielamy posłuszeństwo od miłości i w końcu staje się ono utartym obowiązkiem, rutynowym przestrzeganiem zasad. Nic dziwnego, że w końcu tracimy chęć posłuszeństwa i poddajemy się w tej walce. Jeśli jednak pozostajemy we właściwej relacji z Bogiem, jeśli nasze chrześcijaństwo jest przede wszystkim sprawą miłości do Boga, odkryjemy, tak jak uczynił to Jan, że przykazania Jego nie są uciążliwe. Miłość do Ojca i do Syna jest największy bodźcem do posłuszeństwa i wytrwałego kroczenia drogą prawdy. Powinniśmy uznać nowotestamentowe dowody tej niezawodnej miłości, bezgranicznej łaski i podtrzymującej nas mocy i osobiście się pod nimi podpisać. Jesteśmy posłuszni Bogu, ponieważ kochamy Go jako Pana. Miłujemy Go, ponieważ nasze dusze karmią się prawdą Jego Słowa, w którym objawiony został jego charakter oraz doniosły plan zbawienia człowieka. W miarę postępów naszej wiary, w której realizują się obietnice Jego Słowa, wzrastamy w prawdzie i miłości, przyjmując coraz więcej Jego łaski, pokoju i miłosierdzia. To są Boże priorytety, do których zostaliśmy przez Niego powołani.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

1J 5:20-21
WIEMY TEŻ, ŻE SYN BOŻY PRZYSZEDŁ I DAŁ NAM ROZUM, ABYŚMY POZNALI TEGO, KTÓRY JEST PRAWDZIWY. MY JESTEŚMY W TYM, KTÓRY JEST PRAWDZIWY, W SYNU JEGO, JEZUSIE CHRYSTUSIE. ON JEST TYM PRAWDZIWYM BOGIEM I ŻYCIEM WIECZNYM. DZIECI WYSTRZEGAJCIE SIĘ FAŁSZYWYCH BOGÓW.

Nasza zwycięska wiara opiera się na tym co Bóg w przeszłości uczynił w Chrystusie. Chrześcijanie wierzą, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele i że przyszedł przez wodę i krew. Swym przyjściem dał nam rozum, co oznacza możliwość duchowego jak i intelektualnego przyjęcia prawdy. Boża prawda adresowana jest do umysłu, poprzez który przenika ona do serca, by zaktywizować się w woli. Wiara to sprawa spotkania, osobistego poznania i poddania się osobie, która jest prawdą, tak abyśmy poznali tego, który jest prawdziwy. My jesteśmy w tym, który jest prawdziwy. Nie chodzi tylko o to, że Chrystus objawił Ojca poprzez swe wcielenie, doskonałe życie, przebłagalną śmierć i chwalebne zmartwychwstanie, ale że przez to wszystko wprowadził nas w najbliższą, jak to tylko możliwe, więź z prawdziwym Bogiem. Przez wiarę nawiązujemy z Bogiem relację, która jest wieczna i trwała. Zamieszkujemy w Bogu a On w nas. W Chrystusie dzielimy z nim życie w wieczności. Wszystko, co spycha Boga z centralnego miejsca w moim życiu, musi zostać bezwzględnie odrzucone. Wystrzegajcie się fałszywych bogów. Wszelkie wyobrażenie o Bogu, które jest sprzeczne z Jego doskonałym objawieniem w Jezusie Chrystusie musi ulec natychmiastowej deportacji poza granice naszego umysłu. Do nas należy odpowiedzialność wyboru: czy opowiemy się za prawdziwym nauczaniem, czy będziemy wystrzegać się zła w chrześcijańskim życiu, czy porzucimy złe dążenia, niezależnie od tego, czy mają one duchowy, intelektualny czy też materialny charakter. Naszym wrogiem pozostaje niezmiennie fałszywa nauka inspirowana przez diabła. Ale jest też pewność, którą daje Bóg. Chrześcijanie mogą być pewni, że posiadają życie wieczne. Mogą ufać Bogu w kwestiach, które liczą się najbardziej.
Pozdrawiam i życzę deszczu błogosławieństw.

1J 5:19
MY WIEMY, ŻE Z BOGA JESTEŚMY, A CAŁY ŚWIAT TKWI W ZŁEM.

Chrześcijanie wiedzą, że należą do Boga, a nie do tego świata. Kolejne znaczące stwierdzenie Jana dotyczy osobistej relacji pomiędzy dziećmi Bożymi a ich Ojcem: My wiemy, że z Boga jesteśmy. Jan podkreśla, że sam Bóg jest źródłem naszego życia. Wszystko co posiadamy, pochodzi w całości od Niego – nasze ciało, umysł i duch. Jest to coś, o czym chrześcijanin wie nie dlatego, że jest zarozumiały, ale dlatego, ze polega na dowodach nowego narodzenia, przejawiających się w jego życiu i postępowaniu. Z zasady więc Boża rodzina oddzielona jest od „reszty świata”. Dzieci Boże żyją inaczej niż otaczające społeczeństwo. To kwestia uznania takiej bądź innej władzy. Świat tkwi w złem, jest zdominowany przez szatana, który terroryzuje go swym autorytetem. Szatan stara się organizować bieg świata w taki sposób, by wyrażał on bunt i nienawiść wobec Boga. Bóg zaś przeciwnie. Prowadzi swe dzieci w oparciu o zasady światłości i miłości, nie są one już zobowiązane do posłuszeństwa temu światu. Musimy też pamiętać, że szatan jest poddanym Bogu stworzeniem, któremu nie uda się ani na krok wykroczyć poza dopuszczone przez Boga granice. Jego ostateczny los jest z góry przesądzony. Dlatego wolność w rozumieniu tego świata jest tak naprawdę niewolą, a oferowana przez szatana niezależność od Boga, która leży u podłoża wielkiego grzechu, okazuje się iluzją. Wszystkie słabości teraźniejszego czasu – alkohol, narkotyki, hazard, seksomania – w rzeczywistości są próbami ucieczki z niewoli grzechu w świat osobistego spełnienia i satysfakcji. Ale to nieokiełznane pragnienia wielu mężczyzn i kobiet żyjących bez Boga potwierdzają jedynie, że te egocentryczne środki osiągnięcia samozadowolenia działają na krótką metę – jak picie słonej wody. Im więcej jej pijesz, tym większe masz pragnienie, tym bardziej pragniesz je zaspokoić. Taki właśnie jest sposób szatana. Juda stwierdza: „Zachowajcie siebie samych w miłości Bożej, oczekując miłosierdzia Pana naszego Jezusa Chrystusa, ku życiu wiecznemu. Dla jednych, którzy mają wątpliwości, miejcie litość, wyrywając ich z ognia, ratujcie ich; dla drugich miejcie litość połączoną z obawą, mając odrazę nawet do szaty skalanej przez ciało.
Pozdrawiam i życzę Bożego pokoju.

1J 5:18.
WIEMY, ŻE ŻADEN, TYCH, KTÓRZY SIĘ Z BOGA NARODZILI, NIE GRZESZY, ALE ŻE TEN, KTÓRY Z BOGA ZOSTAŁ ZRODZONY, STRZEŻE GO I ZŁY NIE MOŻE GO TKNĄĆ.

Chrześcijanie nie trwają w grzechu. Wiemy wystarczająco, aby nie nie dać wiary twierdzeniu, jakoby ten, kto grzeszy, nie był prawdziwie narodzony z Boga. List ten nie obiecuje nam perfekcjonizmu ani też nas do niego nie zachęca. Nie zmusza nas też, byśmy dążyli do osiągnięcia super duchowości czy też poziomu świętości dostępnego dla wybranych. Żaden chrześcijanin nie trwa w grzechu tak, jak to czynił wcześniej, zanim nawrócił się do Chrystusa. Dzieje się tak dlatego, że Ten, który z Boga został zrodzony, strzeże go. Gdyby zwycięstwo nad grzechem zależało od naszej zdolności ustrzeżenia samych siebie przed złem, niewiele mielibyśmy powodów do ufności. To Chrystus jest tym, który strzeże Boże dzieci, tak więc szatan nie może „przyczepić się do nich.” Będzie je co prawda atakował, lecz nie zdobędzie trwałego przyczółka, nie uda się mu też pochwycić ponownie chrześcijan w swe szpony. Kościół strzeżony jest przez odwiecznego Syna, któremu dana jest wszelka moc i który swymi słowami gwarantuje mu całkowite bezpieczeństwo: „I ja daję im (moim owcom) żywot wieczny, i nie giną na wieki i nikt nie może wydrzeć ich z ręki mojej. Ojciec mój, który mi je dał, jest większy nad wszystkich i nikt nie może wydrzeć ich z ręki Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (J 10:28-30). Tak więc, gdy walczymy z grzechem w naszym życiu, czynimy to z ufnością, a nie z rozpaczą. Ten, który nas strzeże, jest silniejszy niż nasz wróg. Jest czujny bardziej niż my i daleko bardziej troszczy się o nas, niż my sami jesteśmy zdolni to czynić. Wiemy, że to prawda, cieszmy się tym i doświadczajmy w naszym życiu radości.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.