Category Archives: Źródło

David Servant

Biblijna zasada uczniostwa jest dobrze pokazana na samym początku dzisiejszego czytania, gdy Paweł pisze do Tymoteusza: „A co słyszałeś ode mnie wobec wielu świadków, to przekaż ludziom godnym zaufania, któz będą zdolni i innych nauczać” (2Tym. 2:2).

Ta zasada jest łamana za każdym razem, gdy duchowny powierza prawdę niewiernym ławkowiczom, którzy nie zamierzają być jej posłuszni, a co dopiero nauczać jej innych. Skuteczny sługa szuka „ludzi godnych zaufania”, których może pouczać, wiedząc, że będą nauczać tego, czego się sami nauczyli. Drogi pastorze, szukaj uczniów, których można porównać do dobrych żołnierzy, chętnych do znoszenia trudności, do sportowców, którzy walczą zgodnie z zasadami, oraz do ciężko pracujących rolników, którzy cieszą się z owoców swej pracy (2:3-6).

Paweł z pewnością należał do ludzi gotowych znosić trudności. Gdy pisał ten list, znajdował się w więzieniu za głoszenie ewangelii i wkrótce miał zapłacić najwyższą cenę. Napisał: „Dlatego wszystko znoszę przez wzgląd na wybranych, aby i oni dostąpili zbawienia, które jest w Chrystusie Jezusie, wraz z chwałą wiekuistą” (2:10).

Widać wyraźnie, że Paweł wierzył w taką możliwość, że „ci, którzy zostali wybrani” mogą „nie otrzymać zbawienia, które jest w Chrystusie Jezusie wraz z wiekuistą chwałą”. Gdyby ich wybranie było bezwarunkowe – arbitralny akt suwerennego wyboru Bożego – to nie byłoby absolutnie żadnej możliwości, aby ci wybrani nie „otrzymali żywota, które jest w Chrystusie Jezusie i wiekuistej chwały”. Skoro tak, Paweł musiał wierzyć, że ci, których Bóg wybrał, wybrani zostali warunkowo, a zatem istnieje taka możliwość, że nie spełnią na końcu Jego warunków, odpadając od wiary. Być tym, którego Bóg wybrał obecnie, nie gwarantuje, że będzie się wybranym w przyszłości, ponieważ Boże wybranie jest warunkowe.

Zaraz w następny wersach Paweł podkreśla fakt, że Jego słowo niewątpliwie jest skierowane do wierzący, i pisze: „Prawdziwa to mowa: Jeśli bowiem z nim umarliśmy, z nim też żyć będziemy; jeśli z nim wytrwamy, z nim też królować będziemy; jeśli się go zaprzemy, i On się nas zaprze” [jak obiecał Jezus w Mt. 10:33] (2:11-12). Zwróć uwagę na wszystkie warunkowe „jeśli”.

Ci, którzy odrzucają Ewangelię ściągają na siebie Boże przekleństwo, nie tylko gdy umrą, lecz natychmiast, po swym odrzuceniu ewangelii. To dlatego Jezus powiedział Swoim uczniom, aby otrząsnęli kurz ze swych stóp, gdy wychodzą z miasta, które odtrąciło ich przesłanie. Pismo wyraźnie mówi do tych, którzy zatwardzili siebie na prawdę, że grozi im, że Sam Bóg zatwardzi ich serca czy zaciemni ich zrozumienie w większym stopniu. Paweł napisał do Tesaloniczan o tej formie Bożego sądu tak: „I dlatego zsyła Bóg na nich ostry obłęd, tak iż wierzą kłamstwu, aby zostali osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, lecz znaleźli upodobanie w nieprawości” (2 Tes. 2:11-12).

Czy jednak nie ma żadnej nadziei dla tych, którzy początkowo odrzucili prawdę? Czy ich los jest zapieczętowany? Nie, tak dopóki mają oddech w piersi jest nadzieja, że Bóg okaże miłosierdzie i dlatego Paweł napisał do Tymoteusza: „A sługa Pański nie powinien wdawać się w spory, lecz powinien być uprzejmy dla wszystkich, zdolny do nauczania, cierpliwie znoszący przeciwności, napominający z łagodnością krnąbrnych, w nadziei, że Bóg przywiedzie ich kiedyś do upamiętania i do poznania prawdy i że wyzwolą się z sideł diabła, który ich zmusza do pełnienia swojej woli” (2:24-26).

Powtórzmy: gdyby pokuta ludzi należała wyłącznie do decyzji Boga, całkowicie bez naszego, indywidualnego udziału, (jak niektórzy usiłują dowodzić z tego tekstu), to nie byłoby powodu, aby sługa pański cierpliwie napominał „tych, którzy są krnąbrni” (2:15). Łagodność pomaga zmiękczyć serca, bądźmy więc „uprzejmi dla wszystkich” i „cierpliwie znoszący przeciwności” (2:24). Możemy w ten sposób pomóc niektórym zdobyć zbawienie.

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJпродвижение сайтов интернет реклама

David Servant

Drugi List Pawła do Tymoteusza może być uważany za jego ostatni, ponieważ wiedział, że „czas mego rozstania z życiem nadszedł” (4:6). Napisał go z Rzymu w czasie ostatniego uwięzienia tam, najwyraźniej w czasie drugiej rozprawy przed Neronem. Tradycja kościelna mówi nam, że Paweł został ścięty poza Rzymem w 67 roku, mniej więcej w podobnym czasie, gdy Piotr został ukrzyżowany głową w dół. Gdy Paweł pisał ten list do swego „umiłowanego syna” w wierze, Tymoteusz był jego bliskim i zaufanym towarzyszem od około 15 lat. Tęsknił, aby zobaczyć go przed opuszczeniem tego świata i prosił, aby Tymoteusz przybył do Rzymu (1:4; 4:9, 21).

Były to bardzo trudne czasy dla chrześcijan. Neron oskarżany o podpalenie Rzymu w 64 roku, zrzucił winę na chrześcijan, których systematycznie i gwałtownie prześladował. Rzymski historyk Tacyt pisał::

A śmierci ich przydano to urągowisko, że okryci skórami dzikich zwierząt ginęli rozszarpywani przez psy albo przybici do krzyżów, [albo przeznaczeni na pastwę płomieni i] gdy zabrakło dnia, palili się służąc za nocne pochodnie”..

Przestawanie z Pawłem było niebezpieczne dla każdego, w związku z czym, Paweł pisze pod koniec listu: „W pierwszej mojej obronie nie było przy mnie nikogo, wszyscy mnie opuścili: niech im to nie będzie policzone” (4:16). Choć Paweł informuje również, że „odwrócili się ode mnie wszyscy, którzy są w Azji” (1:15), na szczęście Łukasz wierni stał przy nim (4:11), jak też uczeń, Onezymus, który nie wstydził się Pawła łańcuchów ani nie obawiał się odwiedzać go (1:16-18).

Dzięki Bogu za wiernych przyjaciół, którzy są przy tobie w czasach prób! W Księdze Przypowieści 17:17: „Przyjaciel zawsze okazuje miłość, rodzi się bratem w niedoli„. Najwyraźniej, fala prześladowań w jakiś sposób dotknęła Tymoteusza i dlatego Paweł zachęca go: „nie wstydź się świadectwa o Panu naszym, anie mnie, więźnia jego, ale cierp wespół za mną dla ewangelii” (1:7-8). Bóg nie dał nam ducha bojaźni, lecz podobnie jak Tymoteusz, możemy być kuszeni do tego, aby bać się ludzi. Gdy tak się stanie, lekarstwem jest „rozniecenie na nowo daru łaski” (1:6), a mianowicie Ducha Świętego, który może dać nam odwagę. Analogia Pawła jest doskonała. Ogień jest czymś nadnaturalny, czego nikt z nas nie tworzy, lecz każdy z nas może zacząć rozpalać. Iskra, która rozpala odwagę to wiara. Wyjdź poza swoją strefę bezpieczeństwa i niech zaskoczy cię ogień, który płonie! Wszystko możesz uczynić przez Chrystusa, który cię wzmacnia1 (Flp. 4:13).

Pomimo że Tymoteusz doskonale znał podstawy wiary, Paweł mądrze przypomina mu je, wiedząc, że nie istnieje nic równie skutecznego w motywowaniu do działania, jak proste poznanie ewangelii. Bóg „wybawił nas i powołał powołaniem świętym, nie na podstawie uczynków naszych, lecz według postanowienia swojego i łaski, danej nam w Chrystusie Jezusie przed dawnymi wiekami” (1:9). Dlatego też żyjemy i dlatego Paweł „ustanowiony zwiastunem i apostołem, i nauczycielem” (1:11). Z tego też powodu cierpiał nie wstydząc się, ponieważ wiedział, że ostatecznie będzie podniesiony i otrzyma nagrodę.

Każdy, kto naprawdę idzie za Chrystusem będzie cierpiał w pewnym stopniu prześladowania. Co najmniej, będzie to wyszydzanie ze strony tych, którzy trwają jeszcze w ciemności. Mądrze więc będzie iść za radą Pawła, aby „strzec tego, co dobrego nam powierzono przez Ducha Świętego” (1:14). Skarbem jest życie wieczne i nowe narodzenie, a jeśli należy tego strzec to znaczy, że potencjalnie może je stracić. Jezus ostrzegał, że gdy przyjdą prześladowania i doświadczenia, niektórzy odpadną (Mt. 13:21). Paweł nie był w tym sam. Upewnij się, że liczysz się z nimi!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJраскрутка

David Servant

Kiedy czytam nowotestamentowe listy często uderza mnie jaskrawy kontrast między tym, na co naciskali Piotra, Paweł, Jakub, Jan i Juda, a tym, na co kładzie nacisk współczesna 'chrześcijańska’ kultura, w szczególności kościoły, 'chrześcijańskie’ księgarnie i 'chrześcijańska’ telewizja. Często jest to całkowite przeciwieństwo Pisma, stając się w ten sposób już nie jakąś podkulturą chrześcijańską, lecz anty chrześcijańską.

Dziś ponownie przychodzi mi na myśl ten kontrast. Widać wyraźnie, że największą troską Piotra było to, aby jego czytelnicy byli święci i gotowi na przyjście Pana. Troszczył się również o to, aby „mieli się na baczności, aby zwiedzeni przez błędy ludzi nieprawych, nie dali się wyprzeć z mocnego stanowiska” (3:17). A jednak tak wielu nauczycieli we współczesnym kościele nie dotyka ta troska, gdyż są przekonani, że nie jest możliwe, aby zbawiony stracił życie wieczne bez względu na przyczynę. W rzeczywistości zamiast ostrzegać swoją trzodę raczej przed niebezpieczeństwem, o którym Pismo tak często mówi, upewniają ich, że takie coś nie może się zdarzyć. Co gorsza, świętość jest zrównywana z legalizmem i zaprzeczeniem ewangelii łaski. Boże, pomóż nam!

Piotr martwił się tym, że gdy on sam i inni apostołowie umrą, wierzący, którzy pozostaną zaczną zastanawiać się nad tym czy nie zostali oszukani, szczególnie wtedy gdy szydercy będą pytać, dlaczego Jezus jeszcze nie wrócił (3:2-4). Przypomina im więc, że Bóg który stworzył wszystko dawno temu, jest Bogiem, który już raz z niszczył świat przez potop. Niektórzy spekulują, twierdząc, że Piotr, pisząc o ziemi, które „z wody i przez wodę została stworzona” (3:5), nie mówił o czasie potopu Noego, lecz o wcześniejszym potopie, w którym Boży gniew został wylany na przed adamowe stworzenie, czego następstwo zostało opisane w Księdze Rodzaju 1:2: „A ziemia była pustkowiem i chaosem; ciemność była nad otchłanią; a Duch Boży unosił się nad powierzchnią wód„. Tego poglądu trzymają się popierający teorię, mówiącą, że między pierwszym i drugim wersem Księgi Rodzaju może być odstęp wielu milionów lat, co pozwala na dodanie ziemi o wiele więcej lat niż tylko kilka tysięcy, do czego można dojść na podstawie bardziej standardowego czytania tej księgi.

Niemniej, bez względu na to, która teoria jest właściwa, Bóg demonstrował w przeszłości w historii ludzkości Swój gniew wobec całego świata, jak też demonstrował Swoje miłosierdzie z nowym początkiem dla świata. Ten sam gniew i miłosierdzie będę widoczne ponownie, lecz z pewną różnicą. Następnym razem „niebiosa z trzaskiem przeminą, z żywioły rozpalone stopnieją, ziemia i dzieła ludzkie na niej spłoną” (3:10). Po tym wszystkim, zgodnie z historycznymi wydarzeniami, Bóg odnowi wszystko, co zniszczył; będą „nowe niebiosa i nowa ziemia, w których miesza sprawiedliwość” (3:13).

Wiedza o tym powinna nas motywować, jak pisze Piotr, do tego, abyśmy byli święci (3:11). Stwierdza nawet, że możemy „oczekiwać nastania dnia Bożego” (3:12), sugerując, że nasze posłuszeństwo może wpłynąć na czas powrotu Chrystusa. Piotr zestawia z tym fakt, że Jezus opóźnia swoje przyjście, ponieważ „nie chce, aby ktokolwiek zginął, lecz chce, aby wszyscy przyszli do upamiętania” (3:9). Tak więc przyczyną tego, że Jezusowi powrót zajmuje tak wiele czasu, nie jest to, że zwleka, lecz to, że jest cierpliwy i daje buntownikom więcej czasu, aby pokutowali zanim ich los zostanie na zawsze zapieczętowany.

Apostoł pisze, że już w jego czasach ludzie wykrzywiali pisma Pawła (3:16), tak więc nie powinno być dla nas zaskoczeniem, że jesteśmy świadkami tego dziś. Niektórzy robią to „ku swej własnej zgubie” (3:16) i Piotr ostrzega swych czytelników, aby strzegli się takich nauczycieli, aby „nie dali się wyprzeć z mocnego stanowiska” (3:17). Zwracanie uwagi na fałszywe nauczanie może być śmiertelne duchowo. Strzeżcie się dzisiejszych tłumów pastorów i nauczycieli, którzy wykrzywiają pisma Pawła o zbawieniu z łaski, ku swej własnej zgubie i zniszczeniu ich słuchaczy. Ewangelia Pawła była wezwaniem do pokuty i świętości.

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

сайт

David Servant

Nie da się tego w żaden sposób ukryć. Nowy Testament naucza, że żony mają być poddane swoim mężom. Czytamy to dziś u Piotra i czytaliśmy to wcześniej w pismach Pawła (1Ptr. 3:1-6; Ef. 5:22-24; Kol 3:18). Oczywiście, zarówno Piotr jak i Paweł przekazywali polecenia mężom, jak mają traktować swoje żony, więc niektóre żony przyjęły postawę, która głosi: „Z przyjemnością poddam się mężowi, który kocha mnie tak, jak Chrystus kościół”, sugerując, że ich odpowiedzialność do poddania się mężom dotyczy tylko sytuacji, gdy mąż odpowiednio je kocha. Niemniej, Piotr rozwiewa takie stanowisko, polecając żonom, aby były poddane swym mężom, nawet jeśli ci mężowie „nie są posłuszni słowu” (3:1), a więc niezbawieni.

Oczywiście, Bóg nie oczekuje od żadnej żony, aby poddawał się mężowi, który wymaga od niej nieposłuszeństwa Panu. Raczej, jest nadzieja, że ich „czyste i bogobojne życie” zdobędzie tych mężów dla Pana. Tak więc, gdy Piotr czy Paweł polecają żonom, aby były poddane swoim mężom, nie chodzi im o ślepe służalstwo; nie dają też mężom zgody na dominowanie nad żonami. Mąż, który wskazuje palcem i wrzeszczy na żonę: „Lepiej rób, co ci mówię, ponieważ Biblia mówi, że to ja jestem głową”, jest rzeczywiście głową, ale od szpilki! W tych prostych poleceniach Piotra i Pawła znajdujemy lekarstwo na większość małżeńskich dysharmonii i stale rosnącą liczbę rozwodów. Jeśli żony będą poddane mężom, mężowie będą szanować swoje żony „jak współuczestniczki łaski żywota” (3:7), małżeństwo stanie się radosnym błogosławieństwem, tak jak zaplanował to Bóg.

Mężowie, zwróćcie uwagę na to, że przez brak okazywania żonie czci, na którą zasługuje, wasze modlitwy mogą doznać przeszkody (3:7). Jest ścisła relacja między naszym posłuszeństwem i błogosławieństwem, którego Bóg nam udziela. Jest to prawdą nie tylko w obrębie małżeństwa, lecz w każdej dziedzinie życia. Jeśli chcemy „być zadowoleni z życia i oglądać dni dobre” to Piotr podaje nam receptę, jak dojść do tego (cytując Psalm 34):

Bo kto chce być zadowolony z życia i oglądać dni dobre, ten niech powstrzyma język swój od złego, a wargi swoje od mowy zdradliwej. Niech się odwróci od złego, a czyni dobre, niech szuka pokoju i dąży do niego. Albowiem oczy Pana zwrócone są na sprawiedliwych, a uszy jego ku prośbie ich, lecz oblicze Pańskie przeciwko tym, którzy czynią zło (3:10-12).

To jest wspaniałe motta na codzień.

Interesujące jest to, że pierwsi chrześcijanie nie otrzymywali w listach Nowego Testamentu poleceń, aby zapraszać niezbawionych przyjaciół do kościoła, aby iść świadczyć od drzwi do drzwi czy głosić ewangelię. Pierwszy kościół uważał, że głoszenie ewangelii należy do odpowiedzialności tych, którzy w nadnaturalny sposób zostali do tego wyposażeni, a mianowicie apostołów i ewangelistów. Nie znaczy to, że zwykli chrześcijanie nie mieli żadnej odpowiedzialności za rozpowszechnianie ewangelii. Mieli oni wspierać tych, którzy zostali powołani do podróżowania i głoszenia. Mieli również przed całym światem żyć świętym życiem i „być gotowi do obrony przed każdym, domagającym się od was wytłumaczenia się z nadziei waszej” (3:15).

Nasze życie ma być jak światło świecące w ciemności, demonstrujące taki kontrast, że ludzie widzą, że jesteśmy inni. Gdy pytają nas, dlaczego w taki sposób żyjemy, mamy wtedy sposobność, aby powiedzieć im o Jezusie.

Kim są owe „duchy będące w więzieniu„, którym Jezus głosił po Swym ukrzyżowanie, które „kiedyś były nieposłuszne, … za dni Noego” (3:19-20)? Brzmi to tak, jakby były to duchy ludzi, którzy umarli fizycznie w czasie potopu za dni Noego, które teraz są w piekle, oczekując na sąd ostateczny. Niektórzy twierdzą, że Piotr mówił faktycznie o tym, że w czasach Noego Jezus głosił grzesznikom „w duchu”, a ci niepokutujący teraz znajdują się „w więzieniu”. Moim zdaniem to naciąganie tekstu. Niemniej, nie mam pomysłu na to, co Jezus miałby do powiedzenia ludziom w piekle po Swoim ukrzyżowaniu i przed zmartwychwstaniem. Ponownie zaklinowany!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

продвижение

David Servant

W tym rozdziale Piotr nadal podkreśla wagę świętości. Oczywiście, wierzący mogą popełnić grzechy takie jak: złośliwość, kłamstwo/oszustwo, hipokryzja, gniew, oszczerstwo, ponieważ gdyby tak nie było Piotr nie namawiałby wierzących, aby ich zaniechali (2:1). Kłamstwo, hipokryzja, zazdrość i gniew są w innym miejscu wymienione jako grzechy potępione (Obj. 21:8, Mat. 24:51; Gal. 5:20-21). Zalecenia Piotra są czymś więcej niż tylko „pomocnymi wskazówkami do samorozwoju”).

Piotr, aby pomóc nam wzrastać w Chrystusie, maluje kilka metaforycznych obrazów. Mamy być „jak nowonarodzone niemowlęta„, które „pragną nie sfałszowanego duchowego mleka, abyśmy przez nie wzrastali ku zbawieniu” (2:2). Wszyscy wiemy, jak bardzo niemowlęta pragną mleka ich matki. Drobną przekąska raz na tydzień nie wystarcza. Niemowlęta potrzebują mleka co kilka godzin. Nigdy nie jest za wiele Bożego Słowa. Pan powiedział Izraelitom:

„Niechaj słowa te, które Ja ci dziś nakazuję, będą w twoim sercu. Będziesz je wpajał w twoich synów i będziesz o nich mówił, przebywając w swoim domu, idąc drogą, kładąc się i wstając. Przywiążesz je jako znak do swojej ręki i będą jako przepaska między twoimi oczyma. Wypiszesz je też na odrzwiach twojego domu i na twoich bramach” (V Moj. 6:5-9).

Piotr nie tylko chce, abyśmy sami uważali siebie za zgłodniałe dzieci, lecz również za „żywe kamienie„, przeznaczone do budowy świętej świątyni, której Jezus jest kamieniem węgielnym. Razem „składamy duchowe ofiary„, to jest cześć, poprzez nasze dzieła posłuszeństwa (2:5).

Piotr opisuje nas również jako „ród wybrany, królewskie kapłaństwo, naród święty, lud nabyty” (2:9). To nie są metaforyczne opisy, lecz rzeczywistość. Jeśli patrzymy na siebie tak, jak patrzy Bóg, mamy motywację do „powstrzymywania się od cielesnych pożądliwości, które walczą przeciwko duszy” (2:11). Wszyscy spotykamy się z tymi walkami. Patrzenie na siebie jako na królestwo kapłańskie i lud święty pomaga nam zwyciężać tą bitwę. Gdy jesteśmy kuszeni, powinniśmy przypominać sobie: „Ponieważ jestem tym, kim jestem, nie zniżam się do takich zachowań„.

Chrześcijanie nie są wyłączeni spod niesprawiedliwego cierpienia. Tak naprawdę, Piotr wydaje się sugerować, że takie jest nasze przeznaczenie (2:21). Pamięć o przykładzie zostawionym przez Chrystusa może nam pomóc je znosić. Naprawdę, nie było nigdy większego przykładu niesprawiedliwego cierpienia niż Jezus, który będąc bezgrzeszny i czysty, był prześladowany i został ukrzyżowany. A jednak cierpliwie i w milczeniu zniósł wszystko, „poruczał sprawę temu, który sprawiedliwie sądzi” (2:23). Wiedział, że któregoś dnia wszyscy, którzy Go lżyli, staną przed Jego Ojcem i zdadzą sprawę. Możemy więc odpocząć w pewności, że odbędzie się ostateczny sąd Boży. Nasz spokój i pozbawiona zemsty pewność, będą wywoływać ich zdumienie, podobnie jak milczenie Jezusa zaskoczyło Piłata (Mat. 27:14). Być może doprowadzi ich to do pokuty.

Piotr pięknie podsumowuje ewangelię w ostatnich dwóch wersach. Jezus „poniósł nasze grzechy na krzyż” (2:24). Przyczyna? Abyśmy mogli „umrzeć dla grzechu i żyć dla sprawiedliwości” (2:24). Tak więc piąta zwrotka pieśni amerykańskiego abolicjonisty, Wojenny Hymn Republiki, „Glory, Glory, Hallelujah”, brzmi prawdziwie (niestety nie znalazłem tłumaczenia):

In the beauty of the lilies Christ was born across the sea, With a glory in His bosom that transfigures you and me:

As He died to make men holy, let us die to make men free, While God is marching on.

Konieczna zarówno pokuta jak i przemiana oferowane w ramach ewangelii zakorzenione są w Starym Testamencie, wskazane przez Piotra z 53 rozdziału Izajasza. Izajasz i Piotr napisali obaj: „Wszyscy jak owce zbłądziliśmy” (2:25). To jest pokuta, a „przez rany Jezusa” zarówno Izajasz jak i Piotra napisali „zostaliśmy uzdrowieni” (2:24). To jest przemiana.

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJaracer