Mk 10:17 i 21-23.
A GDY SIĘ WYBIERAŁ W DROGĘ, PRZYBIEGŁ KTOŚ, UPADŁ PRZED NIM NA KOLANA I ZAPYTAŁ GO: NAUCZYCIELU DOBRY! CO MAM CZYNIĆ, ABY ODZIEDZICZYĆ ŻYWOT WIECZNY? …
WTEDY JEZUS SPOJRZAŁ NAŃ Z MIŁOŚCIĄ I RZEKŁ MU: JEDNEGO CI BRAK; IDŹ SPRZEDAJ WSZYSTKO, CO MASZ, I ROZDAJ UBOGIM, A BĘDZIESZ MIAŁ SKARB W NIEBIE, PO CZYM PRZYJDŹ I NAŚLADUJ MNIE.
A TEN NA TO SŁOWO SPOSĘPNIAŁ I ODSZEDŁ ZASMUCONY, ALBOWIEM MIAŁ WIELE NAMIĘTNOŚCI.
Ujawniona tu duchowa ślepota jest bardzo powszechna. Rzesze nominalnych chrześcijan nie mają pojęcia o własnej grzeszności i o tym, że są winni w Bożych oczach. Pochlebiają sobie mówiąc, że nigdy nie zrobili nic niegodziwego. Zapominają o świętej naturze Boga, z którym mają do czynienia. Zapominają jak często w gniewie czy w wyobraźni łamali Jego prawo, nawet jeśli ich zewnętrzne postępowanie było właściwe. Są przekonani o własnej sprawiedliwości. Podobnie jak Kościół w Laodycei mówią sobie: „Bogaty jestem i wzbogaciłem się, i niczego nie potrzebuję” (Obj. 3:17). Prowadzą życie zadowoleni z siebie i zadowoleni z siebie umrą. Strzeżmy się takiego stanu umysłu. Dopóki myślimy, że potrafimy przestrzegać Bożego prawa, Chrystus nie może nic dla nas zrobić. Módlmy się o samych siebie prosząc Ducha Świętego, by przekonał nas o grzechu, by pokazał nam nasze własne serce, by pokazał nam świętość Boga i by objawił nam, że potrzebujemy Chrystusa. Szczęśliwy ten, kto zna z własnego doświadczenia słowa ap. Pawła: „I ja żyłem niegdyś bez zakonu, lecz gdy przyszło przykazanie, grzech ożył, a ja umarłem” (Rzym. 7:9-10). Nieznajomość prawa i Ewangelii idą w parze. Człowiek, którego oczy zostały otwarte nad duchowe znaczenie przykazań, nie spocznie, póki nie znajdzie Chrystusa. Ten młody człowiek, mimo wyrażanego pragnienia osiągnięcia życia wiecznego, umiłował bardziej majętność niż swoją duszę. Nie zapominajmy o tym, że Jezus okazuje miłość i współczucie dla dusz bezbożnych ludzi.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.