Young Seve
Nie w takim sensie w jakim możesz wierzyć i otrzymać swoje uzdrowienie zgodnie z Mk 11:24.
Jedyny wyjątek jaki znajdujemy w Piśmie dotyczy członków domostwa a generalnie dzieci. Bóg nie oczekuje tego, że małe dziecko uwierzy i zastosuje Mk 11:24. W takim przypadku możesz modlić się w wierze i Bóg uzdrowi twoje dziecko.
Możesz również wkładać ręce na chorą osobę i oczekiwać na to, że zostanie uzdrowiona jeśli głosiłeś jej ewangelię. (Pamiętaj, że znaki i cuda idą za głoszeniem Słowa). Nie musisz głosić całego Nowego Testamentu, lecz musisz wyjaśnić, co robisz, aby ta osoba mogła się zgodzić na to. Bóg uczci twoja wiarę w tym przypadku, nawet jeśli ta osoba nie jest całkowicie pewna w sprawie uzdrowienia. Odkryjesz, że działa to skuteczniej wobec niewierzących niż chrześcijan, którzy znają Biblię i powinni wierzyć w swoje uzdrowienie. Bóg oczekuje więcej od wierzących.
Nie możesz przypisać czyjeś śmierci brakowi wiary kogoś innego. Ostatecznie twoja wiara działa tylko dla ciebie, wiara kogoś innego działa dla niego.
Otrzymanie uzdrowienia dla kogoś innego w modlitwie
Z powyższym wyjątkiem, nie możesz wierzyć i otrzymać uzdrowienia za kogoś innego. Wielu mających dobre intencje ludzi wychodzi do modlitwy i prosi, aby został uzdrowiony ktoś bliski. Wyjąwszy przypadek manifestacji daru wiary (1 Kor. 12:9) w tych szczególnych okolicznościach, to po prostu nie działa.
W czasie zgromadzenia, gdy jest silne namaszczenie, chory musi zostać doprowadzony do fizycznego kontaktu z tym namaszczeniem. Często wystarczy być na takim zgromadzeniu, lecz jeśli chory nie jest obecny to nie ma żadnego biblijnego sposobu na doprowadzenie namaszczenia do tej osoby. W Dz. 19:11-12, ludzie brali części ubrania ap. Pawła i zanosili do chorych. Silne namaszczenie z Pawła, przechodziło na te części ubrań i było w ten sposób przenoszone na osobę, która potrzebuje uzdrowienia.
Korzystanie z „modlitewnych ubrań’ jest więc usprawiedliwiony, jeśli manifestuje się silne namaszczenie. Ta praktyka nie była prowadzona przez cały czas i nie możesz tego robić, „w wierze” jeśli nie ma namaszczenia ku uzdrawianiu. (Przypuszczam, że jeden wyjątek występuje, gdybyś był pewny, że Bóg chce, abyś położył ręce na materiale w jakimś szczególnym momencie, nawet jeśli nic szczególnego nie dzieje się w tym czasie. Namaszczenie, aby to zrobić może zamanifestować się wskutek posłuszeństwa).
Dlaczego, generalnie, nie możesz wierzyć i otrzymać czegoś za kogoś innego.
Mk 11:24 Jezus powiedział, że TY masz wierzyć, że TY otrzymasz to, czego TY pragniesz, gdy TY się modlisz, a nie wierzyć, że KTOŚ INNY otrzyma to, co ty pragniesz dla niego, gdy się modlisz.
Nie możesz unieważnić woli kogoś innego, nawet jeśli ta wola jest sprzeczna z wolą Bożą w tej sprawie. Gdyby tak było, to wszyscy wierzylibyśmy w zbawienie kogoś innego i cały świat zostałby zbawiony, lecz z Pisma jest jasne, że nie wszyscy ludzie będą zbawieni.
Z wyjątkami wcześniej podanymi, nie ma biblijnego przypadku, aby wierzyć w coś i otrzymać to za kogoś innego.
Niektórzy ludzie mogą wskazywać na Dz. 16:31 („A oni rzekli: Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony, ty i twój dom”.) jako przykład otrzymania czegoś dla kogoś innego, lecz nie jest to usprawiedliwione przez kontekst. W tym przypadku, dom stróża więziennego uwierzył po usłyszeniu ewangelii (wersy 32-34). Jego wiara nie zbawiła innych członków jego rodziny, lecz ich indywidualna wiara.
Dalszy dowód na to, że Dz. 16:31 nie jest obietnicą „zbawienia domu” można znaleźć w 1 Kor 7:15-16: A jeśli poganin chce się rozwieść, niechże się rozwiedzie; w takich przypadkach brat czy siostra nie są niewolniczo związani, gdyż do pokoju powołał was Bóg.
Jeśli by wers 16:31 znaczył to, co się powszechnie uznaje (gwarancja zbawienia całego domu), to 1 Kor 7:15-16 powinien zostać przepisany w ten sposób: „ Żono (lub mężu), wiesz o tym, że twoja wiara gwarantuje zbawienie twojego współmałżonka. Wierz w to, że będzie on w królestwie, a będzie musiał być zbawiony!” Lecz Paweł nie tak napisał. Nie możesz sprawić, aby ktoś inny został zbawiony, nawet twój współmałżonek, przez prostą „wiarę dla ich zbawienia”.
W rzeczywistości powszechnie powtarzana powiedzenie, że powinniśmy „przestać używać naszej wiary do otrzymywania zdrowia i pieniędzy i zaczęli jej używać do zdobywania dusz” jest błędne, ponieważ nie możesz przyjąć zbawienia kogoś innego w taki sposób, w jaki przyjmujesz zdrowie i pieniądze dla siebie. Raczej powinieneś użyć swojej wiary, aby Bóg posłał pracowników, aby przekonał tid., lecz nie możesz, używając swojej wiary, nikogo zmusić do podjęcia właściwej decyzji. Proszę zrozumieć, że ja żadną miarą nie umniejszam roli zdobywania dusz. Jezus przyszedł przede wszystkim, aby zdobyć zgubioną ludzkość a pierwszym celem kościoła jest zdobywanie zgubionych! Po prostu twierdzę, że „wiara” taka jak pokazana w Mk 11:24 nie ma zastosowania do kogoś innego.
Nie chce również wylewać kubła zimnej wody na kogokolwiek, kto „stojąc w wyłomie” ma nadzieje, na zbawienie bliskich. Niemniej jednak, w wielu przypadkach wierzący są poddawani niepotrzebnemu potępieniu przez tych, którzy czują, że „wystarczy wierzyć dość mocno” a problemy z członkami rodziny znikną, a tak nie jest. Oczywiście, nie usprawiedliwiam również głupiego działania członka rodziny i nawracania go na ewagelię.
Nauczanie Jezusa: zdobądź własną wiarę.
Jezus nauczał, że każdy ma starać się w swoją własną wiarę. Nie możesz przenieść swojej wiary na kogoś innego, ani nie możesz używać wiary kogoś innego. Wynika to jasno z przypowieści:
Mat. 25:1-13 „1. Wtedy podobne będzie Królestwo Niebios do dziesięciu panien, które, wziąwszy lampy swoje, wyszły na spotkanie oblubieńca. 2. A pięć z nich było głupich, pięć zaś mądrych. 3. Głupie bowiem zabrały lampy, ale nie zabrały z sobą oliwy. 4. Mądre zaś zabrały oliwę w naczyniach wraz z lampami swymi. 5. A gdy oblubieniec długo nie nadchodził, zdrzemnęły się wszystkie i zasnęły. 6. Wtem o północy powstał krzyk: Oto oblubieniec, wyjdźcie na spotkanie. 7. Wówczas ocknęły się wszystkie te panny i oporządziły swoje lampy. 8. Głupie zaś rzekły do mądrych: Użyczcie nam trochę waszej oliwy, gdyż lampy nasze gasną. 9. Na to odpowiedziały mądre: O nie! Gdyż mogłoby nie starczyć i nam i wam; idźcie raczej do sprzedawców i kupcie sobie. 10. A gdy one odeszły kupować, nadszedł oblubieniec i te, które były gotowe, weszły z nim na wesele i zamknięto drzwi. 11. A później nadeszły i pozostałe panny, mówiąc: Panie! Panie! Otwórz nam. 12. On zaś, odpowiadając, rzekł: Zaprawdę powiadam wam, nie znam was. 13. Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny, o której Syn Człowieczy przyjdzie„.
Wersety mówiące o tym, że ktoś otrzymał uzdrowienie dla kogoś ze swoich domowników:
(Zwróć uwagę na to, że są to wyjątki, a nie zasada w NT).
Mat. 8:5-13; Mk. 7:25-30; Mat. 15:22-28; Łuk 7:2-10; Jn. 4:46-53
Wstawiennictwo.
Proszę również zrozumieć, że nie dyskryminuję roli wstawiennictwa. Jest to bardzo dobra rzecz, gdy ludzie wstawiają się za chorymi a szczególnie, gdyby Bóg pokazał im jakieś przeszkody na drodze do uzdrowienia i dał im objawienie swojego Słowa na temat uzdrowienia. Wstawiennictwo jest dobrym dodatkiem do dzielenia się Bożym przymierzem uzdrowienia z chorą osobą lecz nie może być jego substytutem. Wiara bierze się ze słuchania Słowa Bożego, a nie przez modlitwę innych.