John Fenn
Tłum.: Tomasz S.
Pewnego razu razem z moim przyjacielem z Malezji jedliśmy obiad rozmawiając o kulturze Biblii. Malezja leży na końcu Półwyspu Malezyjskiego w Azji Południowo-Wschodniej. Półwysep rozciąga się od Tajlandii na północy prawie aż do wyspy Sumatra na południu. Większość Amerykanów wie, że tym rejonie Azji znajdują się też Tajlandia, Kambodża i Wietnam.
W czasie rozmowy przyjaciel mówił o intymności wypływającej ze spożywania posiłku w czyimś domu. Powiedział, że kiedy rozmawia tam z ludźmi, którzy nie słyszeli o Jezusie, to najbardziej nie poruszają ich wcale tortury i śmierć na krzyżu ani też uzdrowienia i cuda, ale to, gdy wspomina, że Jezus został zdradzony podczas posiłku, co jest szczegółowo opisane w Ewangelii Jana 13.
Powiedział, że często widzi łzy w oczach ludzi, którzy słyszą, jak Jezus został zdradzony w czasie spożywania posiłku wraz z najbliższymi mu ludźmi. Nie mogą sobie wyobrazić bardziej raniącej sytuacji i w wyniku tego wielu z nich przychodzi wtedy do Pana. Mają świadomość ceny, jaką Jezus zapłacił za nasze grzechy. Najbardziej intymny czas, jaki można mieć z przyjaciółmi w kulturze wschodniej, to czas wspólnego posiłku.
Na zachodzie, największym zranieniem, którego doświadczył Jezus postrzegany jest krzyż a zdradę w czasie wieczerzy opisanej w Ewangelii Jana 13 postrzegamy tylko jako zwykłą kolację z której to wywodzi się wieczerza Pańska. Całkowicie nie zauważamy wpływu tej zdrady, choć przecież autorzy Nowego Testamentu tego nie zrobili. Mateusz wspomina o tym ponad 10 razy, Marek co najmniej 8 razy, Łukasz 5 i Jan 9 razy. Nawet Paweł w I Liście do Koryntian 11, gdy mówi o Wieczerzy Pańskiej podkreśla, że Jezus został zdradzony w czasie posiłku.
Najwyraźniej autorzy ewangelii oraz ludzie mieszkający na wschodzie rozumieli, co to znaczy być zdradzonym i do tego jeszcze w czasie wspólnego posiłku!
Ta różnica w postrzeganiu jest różnicą między Orientem wschodu a Okcydentem zachodu. Biblia jest księga wschodu, napisaną przez ludzi wschodu, których zwyczaje i praktyki w dużej mierze nie zmieniły się od czasów Abrahama do Objawienia. Biblia nie jest napisana z perspektywy Zachodu, ale Wschodu. Mówimy o Chinach jako o Wschodzie a Izrael nazywamy Bliskim Wschodem. Izrael jednak w dalszym ciągu leży na Wschodzie. Słowo okcydent oznacza Zachód a orient oznacza Wschód.
Dlaczego to ma takie znaczenie?
Nikt nie lubi, gdy wyciąga się jego słowa z kontekstu. Mimo to wielu chrześcijan robi to czytając swoją Biblię. Starają się zrozumieć ją i zamiast przefiltrować to przez kulturę Wschodu, filtrują ją przez kulturę zachodniego kościoła XXI wieku.
W ten sam sposób, choć Nowy Testament został napisany przez apostołów do ludzi tworzących kościół w domu, to wielu wyciąga kontekst „pięciorakiej służby” i działania darów Ducha poza domem i próbuje umieścić je w budynku w ławkami, zwanym kościołem. Wielu z nich kończy zdezorientowani i sfrustrowani, mało kto porusza się w darach, lecz wszyscy zastanawiają się dlaczego tak się dzieje.
To samo ma miejsce, gdy czytamy Biblię i próbujemy zrozumieć ją dla nas samych. Na przykład w Psalmie 69:23 czytamy: „Niechaj stół ich stanie się dla nich pułapką, a ich uczty ofiarne potrzaskiem!”.
Ten fragment jest często niezrozumiały dla ludzi Zachodu bo jak stół może stać się pułapką? Ale jeśli wspomnimy wschodni zwyczaj kładzenia maty na ziemi, na której umieszcza się potem jedzenie oraz ludzi siedzących wokół niej i spożywających posiłek, zaczyna mieć to sens.
Hebrajskie słowo przetłumaczone tutaj jako „stół” i wymawiane „shool-khawn” (shul-cha-nam) oznacza dosłownie „skórę rozłożoną na ziemi”.
Dlatego psalmista, mówiąc: „niech ich stół stanie się dla nich pułapką” mówi: „pozwólcie im potknąć się o matę leżącą na podłodze; i niech to, co miało być błogosławieństwem, stanie się ich pułapką.” Gdy rozumiesz zwyczaj spożywania posiłku na macie rozciągniętej na ziemi, nabierze to dla ciebie sensu.
Jesus – król ze Wschodu
Obecnie w kulturze zachodniego kościoła tzw. ‘wezwanie do ołtarza’ (jeśli w ogóle stoi tam ołtarz) polega na poproszeniu przez pastora wszystkich o pochylenie głów i zamknięcie oczu oraz o podniesienie ręki przez tych, którzy chcą ‘przyjąć Jezusa. To takie zachodnie… Na wschodzie nikt by nie pomyślał o przywileju jedynie ‘zaakceptowania’ króla w swoim życiu – nie! Zamiast tego ludzie tam oddają życie królowi, pokornie prosząc Go, aby je od nich przyjął.
Pewnego razu jedliśmy posiłek razem z dr Michaelem Brownem. Robiliśmy tak, gdy odwiedzał Tulsę. Ja usługiwałem w jego kościele i szkole biblijnej, które znajdowały się w Pensacoli na Florydzie, a on, kiedy przyjeżdżał do mojego miasta spożywał ze mną posiłek. Rozmawiając o różnicach między Wschodem a Zachodem wspomniał on o podróży do Indii i o tym, co powiedział mu jeden z indyjskich pastorów (Indie również leżą na Wschodzie).
„Wy, w Ameryce, głosicie inną ewangelię, niż my w Indiach”, powiedział indyjski pastor. Kiedy Michael zapytał, co ma na myśli, usłyszał: „Nauczacie, że jeśli przyjmiesz Jezusa, to On uzdrowi twoją rodzinę, uzdrowi twoje pieniądze i da ci jeszcze więcej, On uzdrowi twoje ciało i będziesz błogosławiony. My zaś głosimy, że jeśli uwierzysz w Jezusa, twoja rodzina może cię odrzucić, możesz stracić zdrowie, możesz stracić finanse, a także możesz stracić życie.”
Zachód zaprasza Jezusa do swego zapracowanego życia, podczas gdy Wschód oddaje całe swoje życie Jezusowi, włączając w to gotowość na śmierć, jeśli zajdzie taka potrzeba. Zachód nie rozumie, że Jezus jest Królem, ale zamiast tego myśli o Nim jako o przyjacielu, który stoi po naszej stronie, który ma poprawić nasze warunki życiowe. Wschód zdaje sobie sprawę, że jest Królem, który będzie kiedyś rządził ziemią, a nawet teraz, jako Głowa Ciała Chrystusa, rządzi i króluje jako Bóg-Człowiek.
Jedni są przerażeni sceną, w której Bóg w ciele jest zdradzony przez rzekomego przyjaciela w czasie intymnej kolacji zaś drudzy patrzą na to jak na zwykła kolację, podczas której jeden z jej uczestników wstał, aby zrealizować swój plan.
Rozglądam się po zachodnim ciele Chrystusa i widzę tyle grzechu, tyle miłości do świata i wszystkiego, co w nim jest, zdumiewając się brakiem objawienia tego, kim jest Jezus. I to jest klucz – nasze kościoły w dużej mierze odstawiły na bok szukanie objawienia Bożego jako cel spotkania, odstawiły modlitwę i uwielbienie i zastąpiły to rozrywką skopiowaną ze świata. Zamiast przyciągać ludzi głosząc hasło, że mogą osobiście poznać Boga, Kościół stara się przyciągnąć ludzi głosząc, że Jezus może uczynić ich życie lepszym, jeśli Go do niego włączą.
Ale do resztki, która zna Go jako Króla – Króla, który oczywiście jest także naszym przyjacielem, ale jedno nie może obyć się bez drugiego – do tej resztki, wielka łaska i pokój niech będzie z wami!