Narkotyczna muzyka

Rich Fruech
Jestem muzykiem, gram na klawiszach, gitarze i trąbce, napisałem dobrze ponad setkę pieśni uwielbienia. Prowadziłem również muzyczną część nabożeństw. Większość z nas wie, jak muzyka może wpływać na umysły i emocje. Kiedy jeszcze do tego wokaliści są artystami to siła oddziaływania wzrasta znacznie bardziej. Elvis, Beatlesi, Stonesi i długa lista artystów muzyków zebrała miliony fanów. Nawet jeśli nie ma jakichś powabnych wizualnych efektów, muzyka sama w sobie ma moc niemal magicznego przyciągania. W jakimś sensie muzyka jest narkotyczna, hipnotyzuje nas i można się uzależnić od niej.

W ciągu ostatnich 50 lat coś się zmieniło w kościele. Post i modlitwa zostały zmarginalizowane, a muzyk zajęła czołową, niemal kultową pozycję. Jedną z głównych rzeczy, które kościół musi posiadać, aby „przyciągać” gości, jest program z dynamiczną muzyką, łącznie z uwielbieniem. Staje się to rzeczą najważniejszą i centrum nabożeństwa „uwielbienia”. Muzyka szybko chwyta za serca i umysły zgromadzenia, i zazwyczaj podnosi ich ducha oraz wywołuje pozytywne emocje. Możecie mi wierzyć, lub nie.

Duchowe pieśni i hymny są dobre, mogą być wypełnione czcią i uwielbieniem, co zależy od serca, a nie od śpiewu. Niemniej w ciągu tych 50 lat muzyka przejęła kościół. Jak to możliwe, że w zgromadzeniu modlitwie oddaje się tylko zdawkową rolę, lecz do dyspozycji muzyki jest nie tylko długi czas, lecz jest w tym również też kawał dobrego teatru. W ciągu tych 50 ostatnich lat chwała i uwielbienie na kasetach i płytach CD pojawiały się w ogromnych ilościach, stało się czymś, co trzeba obowiązkowo posiadać, jeśli chcesz „czuć” Bożą obecność. Niektóre kościelne zespoły uwielbienia podróżują po świecie i przyciągają tysiące ludzie, którzy chcą popatrzeć, posłuchać i, o tak, uwielbiać.

Czy mieszkańcu zachodu potrafiliby faktycznie uwielbić Boga bez muzyki? Wątpię, a to już jest pewien problem. Kiedy coś wciąga w uzależnienie i staje się absolutnie niezbędne to potrzebujesz tego więcej oraz, aby było lepsze i inne. Nie sądzę, żeby celowo muzyka konkurowała w kościele z głoszeniem czy nawet stawała się ważniejsza (a czasami ważniejsza nawet od modlitwy i postu), lecz tak po prostu się dzieje. Muzyka pobudza nastrój a prowadzona przez zdolnego lidera i dobrych wokalistów, może prowadzić do tego, że człowiek przeżywa emocje, które uważa za uwielbienie. Czy jednak, kiedy widzisz w zgromadzeniu morze uniesionych rąk, wierzysz, że dla nich wszystkich ważne jest chodzenie z Bogiem w ciągu całego tygodnia?

Już gdzieś słyszałem, bądź sam napisałem, pieśń o pokucie, choć pokuta przewija się w psalmach. Pokuta jest kolejną ofiarą współczesnej posługi muzycznej. Ludzie opuszczają takie muzyczne nabożeństwo podniesieni i mając dobre odczucia wobec siebie, bez względu na to, jaki jest ich rzeczywisty aktualny stan duchowy. Tak to jest zaprojektowane – kościoły chcą, aby ludzie wrócili. Tak naprawdę, standard duchowej drogi jest obecnie rozcieńczony, ponieważ większość kaznodziejów nie chce rzucać wyzwania swej trzodzie, bądź to z powodu obawy o utratę członków, bądź dlatego, że ich własny duchowy stan jest w stanie kompromisu.

W niektórych kościołach bywają nawet świetlne pokazy, których celem jest poprawienie atmosfery nabożeństwa uwielbienia. Teksty wyświetlane na ekranie są teraz bogate w zdobienia, a czasami nawet z obrazkami. Wszystko jest nastawione na 'przeżywanie uwielbienia’ a setki i tysiące kościołów z pychą zachwalają przeżywane doświadczenia uwielbienia. Możecie sobie coś takiego wyobrazić? Mówisz więc, że twój kościół może wywoływać obecność Bożą na żądanie w szczególnym dniu i o określonym czasie? Znaczy to, że twierdzą, że ich muzyka jest tak cudowna i wspaniała, że nie liczy się to czy serca muzyków są w porządku wobec Boga, czy spora część zgromadzenie nie modliła się ani nie otworzyła Biblii, a jednak nadal jesteś w stanie wepchnąć ludzi w Bożą obecność tylko dzięki twojej dobrze naoliwionej muzyce. W rzeczywistości takie coś jest sugerowane.

Który kościół mówi: „Przyjdź i pokutuj z nami!” Jaka kościelna broszurka głosi:”Przyjdź i pość z nami!” Jak reklama zborowa powie: „W niedzielne poranki długo modlimy się, przyjdź i módl się z nami”. A jak wyglądał by tekst: „Nasze zgromadzenia trwają przez niemal całą niedzielę, Modlimy się, studiujemy Słowo, modlimy się jeszcze więcej, śpiewamy Bogu, jeszcze się modlimy, przebywamy ze sobą, modlimy się jeszcze trochę, spożywamy Wieczerzę Pańską i wspólnie jemy. Po posiłku robimy to, jak wierzymy, do czego kieruje nas Duch Święty. Przyjdźcie, bądźcie częścią nas!” Przede wszystkim, jaki kaznodzieja cokolwiek takiego sobie wyobrazi, a po drugie: lokalny zbór byłby pusty.

Ta jedna godzina tak zwanego nabożeństwa zawsze była produktem kultury pośpiechu i jest obrazą Boga – potkanie, w którym jedna godzina została przejęta przez muzykę, a którą na zachodzie interpretuje się jako „uwielbienie”. Jeśli zamkniesz oczy, podniesiesz ręce i zaśpiewasz jedną pieśń to uwielbiasz Boga. Takie jest nastawienie współczesnego zachodu, lecz kościół poszedł za daleko i za dużo już zainwestował, aby choćby zastanowić się nad tym. Zaś post i modlitwa niesie ze sobą zbyt wielkie koszty.

Lecz możemy, ty i ja, jako jednostki, pokutować i szukać serca Ducha. Bóg nie wymaga doskonałości i nie istnieją reguły uwielbienia poza złamanym i skruszonym sercem. Oczywiście, muzyka może być tego częścią, lecz to wewnętrznie poddane serce jest miejscem, gdzie odbywa się prawdziwe uwielbienie.

J 4:24: „Bóg jest Duchem, a ci, którzy Mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i prawdzie”.

Obawiam się, że spora część tej ekscytacji, hucznej zabawy i spora część zorganizowanej muzycznie atmosfery, która uchodzi za uwielbienie, jest daleka od tego. Z mojego doświadczenia, jak i na podstawie nauczania Słowa Bożego, wiem, że każde prawdziwe spotkanie z Bogiem w Duchu, pociąga cię ku pokucie i dokonuje rzeczywistej przemiany. Nie ma takiej możliwości, aby jakiś wierzący, który chodzi w ciele, nagle przybył na scenę i szybko wszedł w prawdziwe uwielbienie. Muzyka jest czymś wspaniałym i jest w tym częściowo namaszczenie, lecz stało się to zwiedzeniem dla tych mas. Ci, którzy służyli Chrystusowi przed nami i okryli ziemię świadectwem ewangelii, byliby zmieszani, a nawet urażeni nabożeństwem, jakie przeciętnie odbywa się w zachodnim kościele. Znaczy to, że albo korzystamy z technologii, aby zbliżyć się do Chrystusa, albo dopuściliśmy do tego, że technologia wykorzystuje nas.
Sam zdecyduj, co jest prawdą.

Jeśli się nie mylę to jedynym miejscem, w którym jest mowa o muzyce w życiu Jezusa, jest ostatnia wieczerza, gdy ośpiewali pieśń.
Co takiego zrobiliśmy?

оптимизация поисковые машины