Monthly Archives: maj 2009

David Servant

Czytaliśmy przypowieść o Siewcy w Ewangelii Mateusza trzy miesiące temu, lecz rozważmy ją dziś bliżej. Nie jest to przypowieść o chrześcijaninie, który lepiej lub gorzej przyjmuje kazania pastora, lecz wyjaśnia nam dlaczego jedni ludzie są zbawiani, a inni nie. Opisując pierwszą glebę Jezus powiedział: „diabeł przychodzi i wybiera słowo zasiane w ich sercach, aby nie uwierzyli i nie byli zbawieni” (Łk. 8:12).

Zwróć uwagę na to, że to nie siewca decyduje, które ziarno kiełkuje, wzrasta i przynosi owoc. Siewca po prostu zasiewa ziarno, lecz to raczej gleba decyduje czy ziarno siewcy wykiełkuje, wzrośnie i wyda owoc. Już niemal słyszę tupot kalwinistów biegnących do drzwi! Przykro mi, chłopaki, Ja nie napisałem Biblii! Bóg chce, aby wszyscy byli zbawieni (1 Tym. 2:4; 2Ptr. 3:9) i dlatego Jezus umarł za wszystkich (1Jn 2:2), i dlatego powiedział nam, abyśmy głosili ewangelię wszystkim (Mk 16:15). Jednak pewne serca są otwarte, a inne nie. To dlatego niektórzy są zbawiani, a inni nie.

W pierwszej scenie część ziaren spadła na drogę, gdzie ziemia była ubita przez ruch pieszych, ludzi i zwierząt, skąd łatwo mogły ją ptaki pozbierać. Podobnie i zatwardziałe serca ułatwiają szatanowi, aby „wybrał zasiane ziarno” (4:15).

Boga martwią ludzie o stwardniałych sercach (3:5; 16:14), byłoby więc bardzo dziwne, gdyby sam te serca zatwardzał. Kalwiniści szybko wskazują kilka wersów, które mówią, że Bóg zatwardził serce faraona. Rzeczywiście, jako akt sprawiedliwego sądu, Bóg może zatwardzić serce kogoś, kto już sam utwardził je do tego stopnia, że odsunął od siebie dzień łaski Bożej. Niemniej jednak, Bóg nie pracuje nad zatwardzaniem serc ludzi, którzy w innym wypadku byliby otwarci. Coś takiego sprawiłoby, że Bóg byłby gorszy od Szatana i godny tego, aby pluć na niego. Kalwiniści nie znajdą biblijnego przykładu na to, aby robił On coś tak złego i niesprawiedliwego.

W scenie drugiej, ziarno padło na skalistą glebę. Wykiełkowało i wzrosło, lecz z powodu cienkiej warstwy gleby, gdy wzeszło słońce, ziemia wyschła a roślina uschła, nie mając głęboko korzeni.

Jezus powiedział, że oznacza to tych, którzy początkowo przyjmują słowo z radością, lecz odpadają, gdy pojawiają się trudności lub prześladowania. W wersji Łukasza tej przypowieści, Jezus powiedział, że ci ludzie „wierzyli do czasu” (Łk. 8:13). Są to chwilowi wierzący. Zatem te roślinki reprezentuję ludzi, którzy słyszą słowo, z radością wierzą, doświadczają nowego życia (kiełkowania) i zaczynają wzrastać duchowo. Niemniej, wskutek prześladowań porzucają wiarę. Z pewnością przepędziłem teraz ku drzwiom zwolenników doktryny „raz zbawiony, na zawsze zbawiony”!

W scenie trzeciej ziarno pada między ciernie. Te ziarna również kiełkują, wyrastają i zaczynają rosnąc, co oznacza, że Jezus opisywał nowych wierzących. Niemniej, ciernie i chwasty zagłuszają te młode roślinki. Ciernie przedstawiają „troski tego wieku, ułudę bogactwa i pożądanie innych rzeczy” (4:19), co, zajmując pierwsze miejsce, uniemożliwia wierzącym przyniesienie owocu Nie jest to najlepszy stan w dzień żniwa. Uważajcie więc na zmartwienia, bogactwa, pożądliwości i wszystko, cokolwiek może zając pierwsze miejsce przed służeniem Bogu!

Jedynie czwarta gleba jest dobra, przedstawiając, zgodnie z opisem Łukasza: „szczere i dobre serce” (Łk. 8:15). Jest to jedyna gleba, która wydaje owocne rośliny, co oznacza, że wydaje ludzi, którzy ostatecznie będą zbawieni, ponieważ wiara bez uczynków nie może zbawić (Jk. 2:14). Wbrew gładkim kazaniom, które starają się zapewnić, że Boża łaska wystarczy do pokonania ostrzeżeń Bożego słowa, Jezus nigdy nie kłamie.

Dlatego też tak bardzo ważne jest to, aby być posłusznym poleceniu Jezusa, aby „uważać na to, co się słyszy” (4:24). Szatan jest niezwykle hojny jeśli chodzi o dzielenie się swymi kłamstwami. Uważajcie!

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

продвижение

David Servant

Wydaje się, że uzdrowienie mężczyzny z uschłą ręką należałoby sklasyfikować nie jako uzdrowienie, lecz jak cud stwórczy. Nie miał chorej ręki, lecz zniekształconą. Zostały stworzone kości i ciało w chwili, gdy posłuchał polecenia Jezusa i wyciągnął rękę, czego nie mógł zrobić z naturalnego punktu widzenia. Rozważaj to i nich buduje się twoja wiara w Jezusa! Niemal równie zdumiewająca jak odnowienie uschniętej ręki jest zatwardziałość serc faryzeuszy, którzy widząc ten niesamowity cud, natychmiast zaczęli się zastanawiać, jak by tu zabić Jezusa (3:6). Uczeni w Piśmie, równie twardzi w swych sercach, ogłosili, że Jezus wypędza demony mocą Szatana. Było to zupełnie idiotyczne stwierdzenie, co zresztą zaraz Jezus ujawnił (3:22-27). To właśnie w kontekście tych gburowatych religijnych przywódców Jezus ostrzegał przed grzechem bluźnierstwa przeciwko Duchowi Świętemu i nic dziwnego. Wszyscy, którzy są świadkami takich cudów, dokonywanych przez Ducha Świętego i nazywają je dziełami Szatana, mają serca, do których zbawienie nie dosięga. Jak pokazuje ewangelista Marek, bardziej szczegółowo, uczeni w Piśmie powiedzieli, że Jezus jest opanowany przez nieczystego ducha (3:30) jest to równoznaczne z nazwaniem Ducha Świętego demonem.

Może słyszeliście o tym, że istnieje witryna internetowa pn.: „The Bleshemy Challange” (Wezwanie do bluźnierstwa), na której można zamówić za darmo DVD, promujące ateizm, jeśli wyśle się na YouTube film siebie samego, bluźniącego Duchowi Świętemu. Szczególnie interesujące jest to, że ta grup ludzi nie wierzących w Boga, cytuje na swej stronie ostrzeżenie Jezusa znajdujące się w ew. Marka 3:29 przed bluźnieniem Duchowi Świętemu i rzuca wyzwanie ludziom, aby, jak to sami piszą: „przeklęli sami siebie”. Po co marnować czas na nagrywanie siebie bluźniącego Duchowi Świętemu skoro nie ma Boga i nie ma piekła?

Przypomina mi to historię zasłyszaną kilka lat temu o młodej chrześcijance, która mieszkała w komunistycznej Rosji. Jej nauczyciel zażądał, aby stanęła przed cała klasą i przeklęła Boga. Jej odpowiedź jest pełna prostej mądrości: „Proszę pana, jeśli jest Bóg to nie śmiem Go przeklinać, a jeśli Boga nie ma to nie ma sensu przeklinać Go, ponieważ nie ma kogo przeklinać”.

Marek pokazuje nam, jak bardzo Jezus był przytłoczony przez tych wszystkich, którzy potrzebowali uzdrowienia i uwolnienia (3:7-10,20). W pewnym momencie nad brzegiem morza Galilejskiego tłum naciskał do tego stopnia, że Jezus wraz z uczniami musieli przygotować sobie łódź. Pokazuje to, jak i inne fragmenty, że Jezus działał w Swej ziemskiej służbie jako namaszczony przez Ducha Świętego darami Ducha Świętego. Mógł więc czynić takie cuda jak chodzenie po wodzie, w każdej chwili, gdy Duch tego chciał. Dary Ducha działają tak, jak chce Duch (1 Kor. 12:11; Hebr. 2:4). Sam Jezus mówił o swoich ograniczeniach w taki sposób: „…nie może Syn sam od siebie nic uczynić, tylko to, co widzi, że Ojciec czyni, co bowiem On czyni, to samo i Syn czyni„(Jn 5:19). To dlatego nie czynił cudów, zanim nie został namaszczony Duchem Świętym, gdy Jan ochrzcił go w Jordanie. Dopóki Duch Święty nie udzielił daru, który umożliwił chodzenie po wodzie, Jezus był ograniczony w takim samym stopniu, jak każdy inny człowiek: musiał używać łodzi.

Nie mogę zrozumieć dlaczego demony w obecności Jezusa krzyczały przez ludzi: „Ty jesteś Synem Bożym!” (3:11). Marek mówi, że demony padały na twarz w takich sytuacjach (3:11). To tak, jakby były do tego przymuszone z przerażenia. Jakakolwiek była ich motywacja, dla mnie jest to kolejne objawienie potęgi Jezusa. W Jego obecności demony były zmuszone do padnięcia przed Nim i wyznania Kim On jest. Jakże zdumiewające jest to, że demony były tak przymuszone. Bóg dał ludzkim istotom wolną wolę, aby mogły ignorować Go a nawet pluć na Niego. W tej sprawie, możemy radzić ludzkim istotom, aby nauczyły się czegoś nauczyć od demonów. Bójcie się Boga!

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

сайт

David Servant

Czytając krótki przekaz historii o uzdrowieniu paralityka w Karafrnaum, wyobraźmy sobie, co musiało się dziać.

Po pierwsze: przyjaciele tego mężczyzny, gdy usłyszeli o tym, że Jezus ma być znowu w mieście, musieli zastanawiać się, co zrobić. Ktoś wymyślił, aby zabrać go do Jezusa i mógł to być równie dobrze ten chory. Jeśli nie, z pewnością musiał zgodzić się na plan przyjaciół. Wzięli więc go na nosze i skierowali się do domu, gdzie nauczał Jezus; wszyscy, cała piątka, mieli wiarę.

Gdy tam dotarli, okazało się, że drzwi i okna były zablokowane przez ludzi. Zastanawiam się, dlaczego po prostu nie zaczekali, aż Jezus wyjdzie po zakończeniu spotkania. Być może, obawiali się, że Jezus, który ogólnie był dość nieuchwytny, ulotni się również im! Zastanawiam się też, dlaczego nie spróbowali przekonywać ludzi, aby im ustąpili miejsca i przepuścili pod drzwi. Być może robili tak, lecz nikt nie chciał ustąpić z miejsca. Jeśli tak było to tylko rozpaliło ich determinację. Podejrzewam, że jeden z nich był właścicielem domu, ponieważ tylko wtedy miał prawo zniszczyć dach tego domu.

Wnieśli więc sparaliżowanego przyjaciela na dach – który był płaski – prawdopodobnie jakimiś zewnętrznymi schodami. Dach budynku był tak skonstruowany, że składał się z ubitej, utwardzonej gliny i wspieranego drewnianymi belkami. Zewnętrzna strona dachu i sufit od wewnątrz konstrukcyjnie były tym samym. Tak więc, pisze Marek, ci czterej mężczyźni musieli „zdjąć” dach, aby otworzyć (2:4). Z pewnością nie uszło to uwagi znajdujących wewnątrz. Musiało to wiązać się hałasem i sypiącą się z sufitu gliną, pył zaczął napełniać pomieszczenie. Ostatecznie przebili się i silny promień światła wpadł do środka. Ile czasu musiało zająć im rozbieranie dachu, aby zrobić otwór wystarczająco duży, żeby mógł się tam zmieść dorosły, leżący mężczyzna?

Nie wyobrażam sobie, żeby ludzie będący w środku nie wyrażali głośno swego niezadowolenia, a w szczególności z powodu sypiącego się kurzu. Ponieważ otwór znajdował się tuż nad Jezusem, zastanawiam się czy Jezus był w stanie kontynuować Swoje kazania wobec tego, co się działo nad głową. Oczywiście, biblijny zapis nie podaje, żeby Jezus krzyczał w stronę poszerzającego się otworu: „Ej, nie widzicie, że przeszkadzacie w naszym spotkaniu, napełniając nasze płuca kurzem?”. Osobiście wyobrażam sobie, że usunął się trochę stając pod ścianą z lekkim uśmiechem na twarzy, ciesząc się widokiem wiary w działaniu.

W końcu otwór w suficie był na tyle duży, że można było zobaczyć cztery zaglądające do wewnątrz twarze. Byli u celu! Znowu trochę ruchu na górze, otwór zaciemnia się i powoli spuszczają na linach sparaliżowanego mężczyznę – niełatwe zadanie, aby go nie zrzucić z noszy. Jeden błąd i mógł skończyć w jeszcze gorszym stanie!

Ostatecznie, po mniej więcej pół godzinie zamieszania, mężczyzna leżał przed Jezusem,. Jego wiara była oczywista. Jezus zapewnił go, że jego grzechy zostały przebaczone (doskonale odgrywając rolę Boga) po czym powiedział mu, aby wstał. Mógł powiedzieć: „O, tak bym chciał, ale jestem sparaliżowany”, lecz działa zgodnie ze swoją wiarą i przekonał się, że może zrobić to, co było niemożliwe.

Ależ historia! Czego możemy się nauczyć? Przede wszystkim tego: wierzący nie rezygnują. Nie rezygnuj!

Marek, podobnie jak Mateusz, pokazuje rosnące animozję faryzeuszy i uczonych w Piśmie do Jezusa, który w ogóle nie był entuzjastycznie nastawiony do ich tradycji, nie mających żadnych podstaw w Słowie Bożym. Byli oni jak stare, sztywne skórzane bukłaki – nie nadające się do trzymania prawdy, która buzuje jak fermentujące nowe wino wewnątrz tych, którzy wierzą! To sprawia, że dobrze czujemy się wewnątrz i jesteśmy szczęśliwi na zewnątrz

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

aracer

David Servant

Nasz unikalny plan czytania ma na celu przeprowadzenie nas przez Nowy Testament w porządku chronologicznym, z wyjątkiem tego, że czytamy jedną z czterech ewangelii co kwartał. Na szczęście, pomaga nam wiedza o tym, że po 20 latach istnienia kościoła Nowy Testament składał się zaledwie z czterech listów – Jakuba, Galacjan i dwóch do Tesaloniczan, z czego te ostatnie trzy zostały napisane do ograniczonej grupy przywódców. Tak więc w pierwszym kościele listy nie stanowiły głównego przedmiotu nauczania, lecz nauczanie Chrystusa przekazywane ustnie. Zadaniem było czynienie uczniów, którzy byli posłuszni wszystkim Jego przykazaniom.

Co więcej, zgodnie informacjami przekazanymi przez historyka pierwszego kościoła, Euzebiusza, Ewangelia Mateusza mogła być napisana i zacząć krążyć w kościele już w 42 roku naszej ery, czyli około 12 lat po Dniu Zielonych Świąt. Oczywiście, ostatecznie były cztery ewangelie. Każdy z autorów został zainspirowany do napisania swojej Ewangelii – i wierzę, że każdy z nich był – która mówi coś o tym, co Bóg uważa za najważniejsze, więc zbędność Ewangelii Mateusza i Marka w tym czasie, powinna nam o tym fakcie przypominać. Sięgając po tą wskazówkę Boga, będą nieco rozwlekle pracował nad Ewaneglią Marka, najkrótszą z czterech!

Oto przebudzenie działo się nad Jordanem, lecz nie charakteryzowało się tym, że ludzie chodzili jak pijani, dając świadectwo dziwnych wizji, ani nie było prowadzone przez gładkiego ewangelistę w jedwabnym garniturze, opowiadającym historie i zbierającego ofiary. Cechą charakterystyczną tego, co tu się działo, były raczej łzy ludzi, którzy wyznawali swoje grzechy i byli prowadzeni przez mężczyznę, który był uosobieniem prostoty, nosił surowe ubranie a żywił się szarańczą i miodem. (Podejrzewam, że piekł tą szarańczę i moczył w sosie miodowym, aby dało się to trochę łatwiej przełknąć!)

Zwróć uwagę na to, że Jan „głosił chrzest upamiętania na odpuszczenie grzechów” (1:4). To była Boża oferta, która się nic nie zmieniła. Bóg przebacza tym, którzy pokutują i dlatego Jezus głosił: „Upamiętajcie się i wierzcie ewangelii” (1:15). Dlatego też Jezus powiedział uczniom po Swoim zmartwychwstaniu, że „wszystkim narodom, ma być głoszone upamiętanie dla odpuszczenia grzechów” (Łk. 24:47)

Bóg przebacza tym, którzy pokutują. Te pięć słów jest streszczeniem prawdziwej ewangelii i prawdziwej łaski Bożej. Bóg nie oferuje łaski ludziom, którzy trwają w grzechu. Nigdy nie proponował łaski tego rodzaju. Nie daje przebaczenia tym, którzy po prostu „przyjmą Jezusa” czy tym, którzy „zaproszą Jezusa do swoich serc”ani tym, którzy powiedzą Bogu, że jest im przykro z powodu ich grzechów. Przebacza tym, którzy odwracają się od grzeszenia. Wezwanie do świętości jest częścią ewangelii, a jednak całkowicie zostało zgubione we współczesnej amerykańskiej ewangelii.

Jakże bym chciał siedzieć z kamerą pod domem Piotra w Kafarnaum tego dnia, gdy „cały miasto zgromadziło się u drzwi” (1:33)! Oglądać cuda i wyraz czystego zachwytu na twarzach ludzi! Moglibyśmy zrobić film i pokazywać go każdemu na świecie! Dlaczego więc Jezus nie poczekał z przyjściem na ziemię, aż do czasu wynalezienia kamer wideo? Być może dlatego, że miał coś jeszcze lepszego – a mianowicie dalsze trwanie cudów uzdrowień i uwolnień dokonywanych przez Jego sługi, jak to czytaliśmy w Księdze Dziejów. Dziś serca nasze wołają: Panie, odnów Swoją moc w Twoim kościele! Niech prawdziwe cuda zostaną wylane przez prawdziwe sługi Twoje, aby Twoje imię było wywyższone!

Po oczyszczeniu trędowatego, o czym dziś czytaliśmy, powiedział mu, aby pokazał się kapłanowi na świadectwo dla nich (1:44). Podejrzewam, że kapłan, któremu się pokazał miał zbadać pisma i znaleźć, co należy zrobić, skoro był to pierwszy raz w historii kiedy jakikolwiek trędowaty (Izrealita – przyp.tłum.) został uzdrowiony od czasu, gdy dane zostało Prawo. Tradycja starszych, utrzymywana przez rabbich, przewidywała, że jeśli taki cud się wydarzy, będzie to wskazywało na Mesjasza, a jednak nadal Go odrzucali.

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

сайта

David Servant

Jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się nad tym, jak dobrze modlić się o ewangelistów, apostołów i misjonarzy, dzisiejsze czytanie daje nam pewien wgląd w to. Paweł prosił o modlitwę: „aby Słowo Pańskie krzewiło i rozsławiało wszędzie, …i abyśmy byli wybawieni od ludzi przewrotnych i złych” (3:1-2). Podobnie napisał Paweł później z celi w Rzymie: „Wiem bowiem, że przez modlitwę waszą i pomoc Ducha Jezusa Chrsytusa, wyjdzie mi to ku wybawieniu” (Flp 1:19). Wierzył, że modlitwy Bożych ludzi mogą zmieniać okoliczności, w których się znajdował.

Pomimo, że miał swój udział w prześladowaniach, więzieniach i zagrożeniu życia, Pan wiernie wyrywał go za każdym razem – co najmniej do jego męczeńskiej śmierci. Pod koniec swego życia napisał do Tymoteusza: „Lecz ty poszedłeś za moją,….. cierpliwością, za moimi prześladowaniami, cierpienia, które mnie spotkały w Antiochii, w Ikonium, w Listrze. Jakież to prześladowani zniosłem, a z wszystkich wyrwał mnie Pan” (2 T0m. 3:10-11).

W pewnym sensie nawet męczeństwo nie jest niepowodzeniem Boga w uwolnieniu, lecz jest ostatecznym uwolnieniem, jak wyznał Paweł w tym samym liście Tymoteuszowi:  „Wyrwie mnie Pan ze wszystkiego i zachowa dla Królestwa swego niebieskiego; jemu nie będzie chwała na wieki wieków. Amen” (2 im. 4:18).

Najgorsze, co można nam zrobić to wysłać nas do nieba wcześniej niż tego się spodziewamy! Nigdy nie zapominaj o tym, że jeśli Bóg chce, abyś żył, to nikt cię nie zabije, a jeśli chce, abyś był martwy to nic nie jest w stanie utrzymać cię przy życiu. Jesteśmy w Jego rękach!

Problem, którym Paweł zajmował się w pierwszym liście najwyraźniej utrzymywał się wśród wierzących. Ktoś w kościele żerował na innych, zjawisko, które istnieje wszędzie, gdziekolwiek pojawia się dobroczynna działalność. Miłość bliźniego jak siebie samego jest poświadczana przez takie dzieła miłosierdzia (p, Mat. 24:31-46). Z drugiej strony kochać bliźniego jak siebie samego wymaga również, aby nie być dla innych ciężarem i nie oczekiwać, że oni zaspokoją nasze potrzeby z ich pracy. Lenistwo i żerowanie na innych jest znakiem egoizmu. Tak więc, „jeśli ktoś nie chce pracować, niech też i nie je” (3:10).

Dlatego też musimy uważać, aby nasze dobroć nie umożliwiała nikomu lenistwa czy nie uprawniała do braku odpowiedzialności. Powinniśmy się raczej skupić na zaspokajaniu potrzeb tych, którzy nie są w stanie sami się zaopatrzyć, jak wdowy czy sieroty.

Nie mówię tutaj o bogatych wdowach czy dobrze mających się sierotach z zachodnich krajów, lecz o tych z biednych miejsc, gdzie nie ma nikogo, kto by się o nich zatroszczył. A jednak nawet nasze współczucie dla biednych wdów może wywołać lenistwo u tych, które mogą pracować czy służyć. Paweł napisał później wskazówki dla działalności charytatywnej dla wdów wyjaśniając te sprawy. Żadna wdowa, która „prowadzi rozwiązłe życie” nie może być przez kościół wspierana. (1Tym. 5:6). Te zaś, które „trwają w prośbach i modlitwach w nocy i we dnie” i ta, która „ma dobre imię z powodu szlachetnych uczynków” godna jest pomocy (1Tym. 5:5, 10).

Na koniec zwróćmy uwagą na to jak często zasada uczniostwa jest tu subtelnie wspominana. Paweł i Jego towarzysze dali Tesaloniczanom dobry przykład, prowadząc zdyscyplinowane życie, pracując ciężko, aby zaspokoić swoje potrzeby i nie być dla nikogo ciężarem (3:7-9). Życie Pawła było jego największym kazaniem.

Jedna końcowa myśl: Pastorzy, którzy muszą zajmować się „świecką” pracą, aby utrzymywać się. ponieważ bardzo mała trzoda nie jest w stanie tego zrobić, często są traktowani jakby byli mniejszymi pastorami, lecz jak to właśnie przeczytaliśmy, mają oni biblijny precedens. Paweł powiedział pastorom/starszym w Efezie: „Sami wiecie, że te oto ręce służyły zaspokojeniu potrzeb moich i tych, którzy są ze mną. W tym wszystkim pokazałem wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Dz. 20:34-35). Boże błogosław ciężko pracujących pastorów małych trzód!

– – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

продвижение