Kontrasty naleza chyba do natury Królestwa. Slaby mówi, jestem mocny; biedny mówi jestem bogaty; mamy ten skarb w naczyniach glinianych#
„Curtis, ciagle musisz pozbywac sie smieci”
Wydawalo sie nie w porzadku to, ze, po usludze na wspanialej konferencji, gdzie Bóg objawial sie we
wspanialej Chwale, na fantastycznym zgromadzeniu ewangelizacyjnym, na które setki nie mogly sie dostac, moja zona nie uczestniczyla w eterycznym przezyciu. Nie zrozumcie mnie zle, Jest równie pelna Ducha Swietego i spragniona Boga jak ja, lecz wyglada na to, ze ja wypadam z równowagi znaczenie latwiej od niej. Po prostu latwiej jej znosic kontrasty sluzby.
Kontrasty naleza chyba do natury Królestwa. Slaby mówi, jestem mocny; biedny mówi jestem bogaty; mamy ten skarb w naczyniach glinianych. W czasie obecnego poruszenia Bozego najsilniejszy jest dla mnie paradoks zachodzacy miedzy przyjeciem a walka. Ostatnie 14 lat dzialania jako ewangelista przeprowadzilo mnie przez okresy olbrzymich kontrastów. Byly czasy, gdy stalem przed tysiacami, a po chwili sam na sam z lustrem. Czasem wchodzilem do samolotu w swetrze i zimowym plaszczu, a wysiadalem plujac sobie w brode, ze je zabralem. Czasami wychodzilem na ulice nie widzac zadnego dzialania, ale bywalo, ze widzialem zniwo, które nie moglo byc juz bardziej dojrzale. Bywalo tez tak, ze wracalem do domu i robilem bzdury.
Pan zniwa, Pan sabatu
Przez wiele lat sluzby bylem tak skoncentrowany na Panie zniwa, ze zapomnialem o tym, ze On jest równiez Panem sabatu. Faktycznie nie bylo odpoczynku w tym, co robilem. mialem od Boga zdecydowane powolanie, a moja osobowosc nie pomagala w tym wcale. Wszystko wydawalo sie takie proste i biblijne: Jezus przyszedl, aby uwolnic swiat, mialem to przeslanie i musialem o nim powiedziec wszystkim.
Lecz zycie w ludzkim „dzialaniu” ma swoje konsekwencje, a nazywa sie to „wypalenie!” i trafilo równiez na mnie. Stalem z boku przez pewien dluzszy czas i zaczela sie we mnie ksztaltowac taka postawa wobec sluzby i wizji, ze pytalem Pana: „Jesli znów wróce do dzialania, to sie stanie?” Balem sie, ze jesli kiedykolwiek dostane sie do walki ponownie, to znów skoncze na tym samym dnie. Reka Boza ciagle mocno na mnie spoczywala. Pamietam takie czasy, ze moglem siedziec i sluchac swiadectw Bozego dzialania w zyciu innych ludzi i plakac. Pamietam, jak pytalem siebie samego, czy moge jeszcze robic to samo z radoscia? Czy jest mozliwe wykonywanie sluzby bez przeciazenia nia? Czy ktos moze mi pokazac obfite zycie, gdzie jest równowaga
miedzy walka, a odpoczynkiem Bozym?
W Ps. 23 Dawid, który byl równoczesnie, o ironio, wielkim wojownikiem i „wczasowiczem” zastanawial sie nad dobrocia i miloscia Panska. Poniewaz Dawid byl wojownikiem, mógl odnosic sie do tej czesci charakteru Boga. A jednak, wyglada na to, jak czytamy w w.5 nawet w samym srodku „nerwówki” byl radosny.
Zastawiasz stól wobec nieprzyjaciól moich, namaszczasz glowe moja olejem, kielich mój przelewa sie” (Ps. 23,5).
Oto ponownie królestwo kontrastów; w samym srodku walki odpoczynek
Nie wygladalo to na zbyt sensowne, ze w srodku walki, uklada sie na wpól lezac przy stole jadalnym i cieszy sie obfitoscia Bozego blogoslawienstwa. Dawid byl jakby pochwycony przez musujaca obecnosc Boza, niemal wysmiewal sie z widocznej malosci swych przeciwników. Uksztaltowal mi sie w sercu obraz czlowieka, jest urodzonym zolnierzem, który nosi kapelusz weselny i uklada sie przy stole ucztowania, podczas gdy nieprzyjaciele sa tuz. Jakaz to niesamowita pozycja wobec nich!
Podczas tego poruszenia Bozego, Duch Swiety odpowiedzial na moje wolanie o odpoczynek posrodku walki. ?Czy to mozliwe, abym prowadzil te zmagania zwane sluzba i ciagle byl radosny? Gdzie jest obfite zycie, o którym czytalem? Bóg ma oblicze, które jest obliczem ucztujacego Boga. Piszac to, widze rzeczywistosc tego wersu w moim zyciu. Tylko wtedy, gdy pije Boze ?nowe wino,? moge skutecznie walczyc z przeciwnikami. Wyzwania sa ciagle wokól mnie, lecz Uczta, Olej i Obecnosc pozwalaja mi sie smiac. Czuje sie jak zolnierz w weselnym kapeluszu! I ten zolnierz ma zamiar trwac w ucztowaniu!