Category Archives: Autor

Stan Tyra

W fundamentalnym kościele głównie chodzi o kontrolę, a nie o poddanie. Największe „kościoły” w jakich kiedykolwiek byłem były najmniej podobne do tego, co znamy jako fundamentalne. Nie znajdują się w budynkach z iglicą na szczycie i z kazalnicą na podwyższeniu, lecz zbierają się jako „dwaj lub trzej w imieniu moim”, co znaczy, że strzelista wieża i kazalnica zostały zastąpione przez nagą pokorę, gdzie ludzie dzielą się swoim bólem i nie zazdroszczą sobie nawzajem zwycięstwa. Jest to czyste i proste nagie ciało Chrystusa.

Gdy ludzie zbierają się w bezsilności, jako przeciwieństwie mocy, słabości w przeciwieństwie do siły i współczuciu w przeciwieństwie do oskarżenia, Chrystus jest pośród nich. W tym miejscu poddania, jest znacznie więcej uzdrowienia niż widziałem kiedykolwiek w tradycyjnym kościele.

Dużo czasu pochłania dojście do tego, aby pozwolić Bogu być takim, jaki rzeczywiście jest. Chcemy uczynić Boga, jak też z tego powodu wszystkich innych, aby był/byli tacy, jak my chcemy widzieć. Rolą mądrego nauczyciela utrzymywać ludzi w wolności dla Boga, równocześnie utrzymując w wolność Boga dla ludzi.

Pierwsze przykazanie mówi, że nie wolno nam czynić jakichkolwiek obrazów Boga bądź czcić ich.

Obawiam się, że nie zwróciliśmy na to uwagi, chyba że po to, aby oznakować tych, którzy czczą inaczej niż my, jako bałwochwalców. Bóg stworzył ludzkie istoty na Boży obraz, a my odwróciliśmy tą życzliwość, że tak powiem, tworząc Boga na własny obraz. Po prostu projektujemy nasz obraz na Boga i mówimy: „taki jest Bóg i do tego jest podobny”.

„Jeśli trwać będziecie we mnie, a Ja w was, poznacie prawdę i prawda was wyswobodzi” (J 8:31-32).

Zamierzam przez następnych kilka dni przyjrzeć się bliżej temu. Zacznijmy więc od najbardziej oczywistego wniosku: mamy bardzo niewielkie, o ile w ogóle, pojęcie, co to znaczy. Jeśli jesteśmy szczerzy to przyznamy, że niewielu z nas żyje w prawdziwej wolności. Twierdzimy, że tak jest na podstawie doktryny, lecz jeśli chodzi o doświadczenie to po prostu nieprawda.

Jak nic innego, wszelka autentyczna wiedza o Bogu jest poznaniem partycypacyjnym (praktycznym – wynikającym z współuczestniczenia w czymś – przyp. tłum.).
Powtórz to wielokrotnie i bardzo wolno. Wiedza partycypacyjna bardzo różni się od wiedzy, z którą mamy tradycyjnie do czynienia i która jest głoszona.

Boga nie można poznać tak, jak poznajemy „inne” rzeczy, jak idee, silnik czy drzewo, rzeczy, które możemy „uprzedmiotowić”. Innymi słowy: patrzymy na nie jako przedmioty, które rozpoznajemy i opisujemy przy pomocy zwykłego inteligentnego domniemania, że znamy całość, ponieważ jesteśmy w stanie oznakować wszystkie części. Próbujemy to samo zrobić z Bogiem i nigdy to nie działa, ani działać nie będzie!

To, że intelektualnie wiemy, że „Bóg jest miłością”, nie znaczy, że doświadczyliśmy tego. Niemniej, zakładamy, że skoro słyszeliśmy o tym mnóstwo, mówimy o tym wiele i znamy rozdział i wers(y), które o tym mówią, to faktycznie „znamy” to. Nieprawda! Bóg kocha rzeczy stając się nimi i jednocząc się z nimi, a nie przez oddzielenie się od nich czy odłączenie ich.

Jedynym sposobem na poznanie boskich rzeczy jest „subiektywna” wiedza o nich, znaczenie i stawanie się z nimi jedno. Wyłącznie wtedy możesz „poznać tak, jak jesteś poznany” (1Kor 15:12).

19 marca
Aby poznać prawdę i zostać uwolnionym przez prawdę, musisz wyjść poza prawdę, jako biblijny wers(y). Biblia nie jest prawdą o Bogu DOPÓKI ty, jak powiedział Jezus, nie zdasz sobie sprawy z tego, że on „tylko świadczy o mnie”. Jezus jest prawdą o Bogu, a ponieważ uprzedmiotowiliśmy Prawdę jako coś, co dodajemy (wtyczkę, plugin), aby być duchowymi, nieustannie szukamy i wielbimy fakty o Jezusie. Zwróć uwagę na to, że w Ewangelii Jana 8:31, poprzedza poznanie prawdy czy uwolnienie przez prawdę „trwaniem”, czyli jest tu mowa o jedności czy jednorodności.

Poznanie pełni, która manifestuje się jako wolność, może zostać uwolniona wyłącznie w ramach wzajemnej adoracji Ja-Ty.

Niektórzy mogliby to nazwać poznaniem kontemplacyjnym.Takie poznanie wychodzi Z pełni, a nie DLA pełni, w którym twoją reakcją „za wszystko” jest „dziękczynienie” (1Tes 5:18), ze świadomością tego, że ty sam jesteś pełną częścią tego, co usiłujesz zobaczyć/zrozumieć. To właśnie nazywamy „odzwierciedleniem”.

Zwierciadło najpierw przyjmuje obraz, następnie odbija go wiernie, lecz tak, abym ja sam mógł zobaczyć siebie również. Jezus przyszedł odzwierciedlić ciebie, a nie zmienić. Ojciec pragnie, abyś mógł zobaczyć siebie, takim jaki jesteś, a nie takim, jak wydaje ci się, że jesteś, czy chcesz być. Gdy „widzimy jak przez zamglone zwierciadło” to dlatego, że dyskredytujemy „twarzą w twarz” jako boski refleks, ponieważ nie mamy poczucia jedności czy przebywania/trwania. Czy również śmiem wierzyć, że Bóg również widzi siebie w lustrze, którym ja jestem? Tak!!

To jest duchowa podróż! Odkrycie tego, że cała miłości i świętość są odzwierciedlonymi darami, a nie zapracowanymi nagrodami. „Tak długo jesteście ze mną i nie wiecie, że wszystko moje jest wasze?”

20 marca
Odzwierciedlone poznanie nie jest poznaniem „logicznym” jest to poznanie odzwierciedlone i otrzymane. Zwróć uwagę na to, że twarz Mojżesza jaśniała po tym, gdy otrzymał boskie spojrzenie miłości, a jednak zakrywał ją, gdy szedł między ludzi. Nie jest to jakiś drobny symbol. Wszyscy ludzie być zobaczyć sami i dla siebie, otrzymać boskie spojrzenie intymnie, a nie polegać tylko na tym, co ktoś inni widział.

Trzy razy w Piśmie jest wspomniane o tym, że jako jedyny Mojżesz znał YHWH „twarzą w twarz”. Całą resztę swego życia Mojżesz poświęcił na to, aby z kiepskim skutkiem przekazać to odzwierciedlenie wędrującym Izraelitom. Wydaje się, że Jozue i Kaleb jako jedyni otrzymali ten lustrzany obraz. Ludzie woleli zewnętrzne przepisy i religijne rytuały, aby imitować odbijanie w lustrze.

Prawdziwe lustrzane odbicie, aby zmienić cię na zawsze, musi być przyjęte i rozpoznane tylko jeden raz, lecz pogłębia się, jeśli „patrzymy stale i notorycznie” jak mówi Jakub. Jest to sercem modlitwy i tym, o co chodzi w „modlitwie bez przestanku”.

Stan Tyra

Dualistyczne myślenie jest dobrze sprawdzonym sposobem poznawania przez porównanie. Z jakiegoś powodu, gdy już raz porównasz i oznakujesz dwie rzeczy (czyli osądzisz) to niemal zawsze dochodzisz do wniosku, że jedno jest dobre, a drugie złe, bądź jedno właściwe, a drugie nie. Oto dobrze już zużyta sekwencja działania dualistycznego myślenia: porównuje, rywalizuje, konfliktuje, konspiruje, potępia, ignoruje każdy przeciwny dowód, a następnie krzyżuje. Te siedem stopni zwiedzenia stanowi źródło większości przemocy, która jest niezmiennie sakralizowana jako coś, co jest dobre i konieczne dla demokracji bądź zbawienia dusz dla nieba.

W ramach takiej uwięzionej dualistycznej mentalności nie postrzegamy niczego tak, jak rzeczywiście wygląda, lecz tak , jacy MY jesteśmy. Buddyzm, bardziej niż większość religii na świecie, a w szczególności chrześcijaństwo, pomógł ludziom zobaczyć to w nich samych. Jezus rozumiał to i tak nauczał, lecz my postrzegamy Go nie takim, jak był, lecz jacy sami jesteśmy. Stąd reakcja ludzi na Niego była zgodna z tymi siedmioma stopniami dualistycznego zwiedzenia, które wymieniłem wyżej.

Dopóki nie pozwolisz na to, aby życiowa prawda nie uczyła się na swoich własnych warunkach, i nie rozwiniesz jakiegoś konkretnego sposobu na rozpoznawania i zwalczania swego dualistycznego umysłu, będziesz niedojrzały bez względu na biologiczny wiek. Właśnie dlatego, jak powiedziałem ostatnio, mamy tak wielu starych, którzy nigdy nie zostali starszymi. Niedostatek „całości” starszych stworzył nadmiar gniewnych i rozłamowych dzieci (ludzkości).

Dualistyczna niedojrzałość nie jest w stanie tolerować tego, co niedoskonałe, ani zaakceptować tragicznej rzeczywistości życia, która mówi, że nie możesz kochać niczego czy nikogo prawdziwie głęboko. Do prawdziwej miłości zbliżamy się w przypadku naszych dzieci, lecz poza tym kręgiem poziom naszej tolerancji dla niedoskonałych ludzi jest bardzo niewielki. Bardzo łatwo i naturalnie przychodzi nam osądzać i potępiać tych, których nie kochamy i szczerze mówiąc nic nas to nie obchodzi. Uśmiechałem się niejednokrotnie na widok kogoś kto był kategorycznie anty-… (cokolwiek), dopóki nie okazało się, że jedno z jego dzieci przejawiało właśnie to, czym przed chwilą pogardzali. Nagle okazuje się, że współczucie i przebaczenie przychodzą z łatwością … błogosławione ich serca 😉

Mądre patrzenie zawsze najpierw zmienia patrzącego a przeto, przed innymi możliwymi podejściami widzi, świat większy i bardziej globalny.

Zdrowi/kompletni ludzie widzą pełnię wszędzie, dokądkolwiek pójdą, ludzie podzieleni widzą i/bądź tworzą podziały wszędzie i wśród wszystkich w imię „posiadania racji”.
Dualizm pozostawia nas na poziomie informacji i nieskończonych kłótni wykrzykujących: „moje fakty są lepsze od twoich”

Jedynym sposobem na to, aby dojść do tej pełni jest upadać i zawodzić w tak wielu dziedzinach tak często, aż po prostu poddamy się i skończymy z dualizmem.