Category Archives: Autor

Stan Tyra

Szczęście, którego wymaga się od życia nigdy się nie zdarza, ponieważ jest zbyt narcystyczne i za bardzo się do niego dąży. Ta „radość, której świat dać nie może” (J 14:27) zawsze przychodzi jako dar dla tych, którzy robią na nią miejsce i czekają. Ta pierwsza, w przeciwieństwie do samo-poddania się, ma więcej do czynienia z otrzymywaniem niż dawaniem, braniem, a nie otrzymywaniem, pewnością siebie. To dwie zupełnie różne sposoby działania. Wschodni mistycy mówią tak: „Nie łapie się motyla goniąc za nim, raczej siedzisz cicho, aż wyląduje na tobie. On wybiera ciebie”.

Gdy szukamy szczęścia, najczęściej budujmy sobie bałwana, który wymaga ciągłej obsługi i ochrony. Odkryłem, że te bałwany to reakcja ego na strach. Tworzę bałwana, który jest przeciwieństwem tego, czego się boję. Innymi słowy: jeśli boję się odrzucenia, stworzę bałwana akceptacji. Jeśli boję się niepowodzenia, stworzę bałwana powodzenia, itp.   Zazwyczaj ci, którzy starają się grać kartą mocy, próbują zamaskować wielką wewnętrzną słabość. Tak więc, wybierają na swoje bałwany zewnętrzną moc i kontrolę. Jest to oczywiste na wszystkich życiowych drogach od rzezimieszków do duchowieństwa.

Jak to wielokrotnie powiedziałem bałwan to takie coś, co musisz zapytać o zgodę, zanim odpowiesz „tak” duchowi. Pomaga nam zamykać samych siebie na sprzeczność i paradoks. Takie ego zawsze chce zgadzać się z jakąś stroną i bronić jej. Poważnym tego problemem jest to, że usiłuje również ukryć „drugą stronę” wszystkiego w tym również mnie samego.

Obie strony, światło i ciemność, są niezbędnymi nauczycielami i więcej uczymy się z upadku niż powodzenia. Co więcej, niepowodzenie tworzy w nas znacznie więcej miejsca na boską świadomość i w konsekwencji na mądrość. Tak więc, cierpienie i upadek są naszymi głównymi nauczycielami.

Na dziś dwa pytania:

– jakie bałwany stworzyłeś sobie, aby zamaskować to, czego się boisz?

– jakie powiązania mógłbyś dziś rozluźnić?

Wskazówka: twój największy dar jest zazwyczaj rzecznikiem twojego największego bałwana (Zastanów się chwilę.)

Pamiętasz Hebrajczyków? Wyszli z Egiptu z wielką ilością złota i srebra (darami). To właśnie te dary zostały wrzucone do ognia i z nich stworzono bałwana, któremu potem oddano cześć.

„Czuwajcie więc, bo nie wiecie, którego dnia Pan wasz przyjdzie” (Mt 24:42).

Przez wiele lat ten wers należał do części mojego teologicznego arsenału dotyczącego porwania i końca czasów. Nauczanie na temat porwania jest tak niebezpieczne dlatego, że odkłada wszystko na później, na jakąś przyszłość, co uniemożliwia życie ze świadomością dnia dzisiejszego czy „teraz”, z nie licząc najważniejszego „wyznania wiary”.
Fundamentalizm redukuje chrześcijaństwo do bardzo małego ego i bardzo małego Boga. Po pierwsze: muszę przyznać, że jestem grzesznikiem, po czym muszę zostać zbawiony, przyłączyć się do kościoła i brać udział w nim, modlić się i czytać Biblię, dawać dziesięcinę, ewangelizować, zachowywać się odpowiednio i czekać na porwanie, kiedy to ja ucieknę ze śpiewem na ustach: „O, szczęśliwy dzień”, a reszta dostanie to, na co zasługuje, za nie to, że nie robili tego samego, co ja.

Jezus mówił o przyjściu „królestwa Bożego”, podczas gdy my pozostajemy na przyjściu słodkiego dzieciątka Jezus, które możemy adorować, zamiast naśladować Jezusa. Wywołało to wyssany z palca sentymentalizm (emocjonalizm), dzięki czemu możemy stać z dala i wielbić żłóbek, Krzyż i pusty grób, jako substytuty rzeczywistej relacji i przemiany, które następują przez szacunek dla podróży pełnej paradoksów i sprzeczności. Taki sentymentalizm niewiele od nas wymaga jeśli chodzi o poddanie. Staliśmy się religijnymi ekspertami w omijaniu tych fragmentów Pisma, które kwestionują nasze egoistyczne założenia, specjalistami widzami i religijnymi krytykami.

Patrzenie na to czuwanie i brak wiedzy o przyjściu dnia powrotu Pana z perspektywy porwania, utrzymuje w szukaniu drogi ucieczki, zamiast dążenia do przemieniającej podróży. Gdy czytamy ten wers w stanie drzemki to niczego on od nas nie wymaga poza samozadowoleniem wymieszanym z pewnego rodzaju osądzającą ewangelizacją.

Gdy domagamy się i oczekujemy jakiejś przyszłości, która zadowala nasze egoistyczne potrzeby samozadowolenia i zemsty, całkowicie mijamy się z celem i przesłaniem Chrystusa.

Jeśli żyjemy nie wiedząc, jest to wezwaniem do pobudki i życia w ramach ogromnego oczekiwania, które nazwalibyśmy nadzieją. Nie nadzieją na zakończenie, lecz przepełnionym nadzieją nowym początkiem każdego dnia, każdej chwili. Nadzieja jest cierpliwą i ufną chęcią do życia, które nie wymaga zamknięcia i rozwiązania, lecz nadal daje zadowolenie, ponieważ świadomość sięga poza siebie samego i własne drobne żądania. Teraz możemy swobodnie wierzyć, że może przyjść (pojawić się) jutro, jak to było wczoraj, gdy był obecny w mojej świadomości, okolicznościach, w czasie upadku i strachu. Zamiast czekać na zakończenie, oczekuję i cieszę się stale rozwijającym się nowym początkiem, gdzie stale mówię: „Łał! Byłeś tutaj cały czas, a je nawet nie wiedziałem o tym!”

„Przyjdź, Panie Jezu” nie jest już wtedy wołaniem rozpaczy i nieodwołalności, lecz pewności stałej obecności i nadziei. Jakie oczekiwania i wymagania życia mógłbyś sobie odpuścić dziś, aby uzyskać większą świadomość Jego przychodzenia … dziś? Odroczona nadzieja niszczy świadomość życia dziś. I, tak, dotyczy to również nadziei złożonej w urojeniowej teologii nieba, które ma być kiedyś tam.

Dziś jest dzień Pański.

Stan Tyra

Szczęśliwego Dnia Dziękczynienia!

W Psalmie 42:7 czytamy: „Głębina przyzywa głębinę”. Prawdziwe Duchowe życie uznaje istnienie obustronnego związku między szukającym i szukanym, szukającym z znalezionym. Możesz szukać wyłącznie tego, co już zostało częściowo odkryte i dostrzeżone w tobie samym.

Potężny przełom staje się z chwilą, gdy ty szanujesz i akceptujesz boski obraz w sobie samym. Gdy już raz zobaczysz Boga w sobie, nie możesz już nie dostrzegać Go również w każdym innym i wiesz, że jest to po prostu równie bezpodstawne i niezasłużone, jak jest dla ciebie. Tak przestajesz osądzać i kwestionować to czy ktoś inny jest godny, czy nie. O ile wydaje się, że taki przełom następuje nagle, świadomość tego pogłębia się z biegiem czasu.

Ludzie, którzy osądzają innych w równym stopniu osądzają siebie. Ci, którzy już nie określają siebie miarą dobra i zła, funkcjonują w tej integralności i wzbudzając tą jedność u innych po prostu będąc sobą. To dlatego dobrze jest być w pobliżu takich osób.

Ludzie, którzy nie akceptują, bądź nie potrafią przebaczyć, pewnych części siebie, nie mają przebaczenia dla innych i żyją wewnątrz dręczącego ich umysłu, z zamkniętym serce i niezdolni do funkcjonowania w swoim własnym odprężonym wnętrzu, co przenoszą na innych.

Podzielony umysł widzi części, a nie całość, a zatem tworzy antagonizmy, reakcje, strach i opór. To, co dostrzegasz u innych jest pełną reprezentacja twojego wnętrza, bez względu na to, jak to sobie nazwiesz, aby czuć się niewinnym.

Dlatego właśnie dlatego ci, których religijni ludzie nazywali najgorszą częścią ludzkości tak dobrze czuli się z Jezusem i byli przemieniani przez Jego obecność, a nie kazania.

„Karma” jest terminem używanym przez wiele wschodnich religii, niemniej Jezus mówił o tym samym (Łu 6:36-38 BT); „Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone…. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie”

Nie twierdzę, że tworzysz rzeczywistość wokół siebie, niemniej twoja reakcja tworzy tą rzeczywistość w tobie, a to buduje sposób w jaki widzisz świat wokół siebie. Jak myślisz, czy reagujesz, taki jesteś (Przyp 23:7).

Jeśli chcesz, aby inni byli bardziej miłujący, sam kochaj bardziej. Jeśli chcesz pokoju wokół siebie, twórz pokój w sobie. Jeśli gardzisz drażliwością kogoś innego, porzuć własną. Jeśli obrażają cię czyjeś upadki, przestań mieć pretensje o własne. Jeśli chcesz zobaczyć Boga poza sobą, zobacz Go najpierw w sobie. Nie jesteś w stanie Go znaleźć, jeśli On pierwej nie znalazł ciebie. Wybierasz Go tylko dlatego, że On najpierw i na zawsze wybrał ciebie.

Stan Tyra

20.11

„Owego dnia poznacie, że jestem w Ojcu moim i wy we mnie, a Ja w was” (J 14:20).
Poświęć dziś chwilę na przeczytanie całego 14 rozdziału Ewangelii Jana. Powoli, jakby to był pierwszy raz.

Naucza się tak, jakby „owego dnia” było czymś dotyczącym przyszłości, czymś po śmierci, równocześnie niewiele przywiązując wagę do tego, że choćby prawdopodobnie jest też prawdą na teraz. Jezus zaczyna 14 rozdział, mówiąc o tym, że przygotuje miejsce dla nas. Ponieważ perspektywa jest dualistyczna, więc z tego powodu czytamy ten rozdział i wszystko inne jako coś przyszłościowego, jako coś co się ma zdarzyć jakiegoś „tego dnia”, lecz nie teraz.
Dla większości Jedność z Bogiem jest to sprawa przyszłościowa i głównie dotyczy moralności, dla bardzo nielicznych wyglądało to tak, jak pierwsze zaloty: Bóg udawał, że się tak bardzo nimi nie interesuje, po to, aby oni bardziej zainteresowali się Nim.

Niemniej jednak, boska, a więc uniwersalna, Jedność dalej jest istotą przesłania i obietnicy, celem wszelkiej religii.

Oto wielka przeszkoda: Nie wiesz o tym, że to ty jesteś tym, czego szukasz i dlatego tego szukasz. To czego szukasz już jest uznane w tobie, ponieważ inaczej nie szukałbyś, bądź nie mógł szukać. Wszelkie poszukiwanie rodzi się wewnątrz ciebie i ukrywa się w czymś, co wydaje się być ostatnim miejscem, w którym chcesz szukać: w tobie i twoim życiu. Faktem jest, że „już masz” to, co umożliwia ci, abyś „otrzymał więcej” (Mt 13:12). Szukasz z miejsca obfitości, a nie braku. Kłamstwo z Ogrodu Eden zawsze mówi zdobywaniu czegoś, czego mi brakuje. Grzech pierwotny jest po prostu pierwotną iluzją, jakoby mi czegokolwiek brakowało.

Dualistyczna religia, czego mamy najwięcej, uczy przesłania boskiego oddzielenia na podstawie niedopasowania i różnic nie do pogodzenia. Zła religia, zamiast głosić dobrą nowinę o tym, że „przed założeniem świata wybrałem was” (Ef 1:4), dzięki czemu owa postrzegana przepaść przestałaby się liczyć, sprawiła ten rozwód, zwiększając w efekcie dystans między Bogiem, a ludzkością. Tak więc, „owego dnia” jest dniem, w którym zdasz sobie sprawę z tego, że nie ma żadnej przepaści, a „dziś jest dzień twojego zbawienia” (Hbr 3:15).

Continue reading →