Category Archives: Servant David

Servant David

Oto Wielki Sędzie mówi z niebios bezpośrednio zwracając się do kościołów znajdujących się na terenie współczesnej Turcji. Włosy stają dęba! Czy zastanawiałeś się kiedykolwiek, co powiedziałby Jezus do twojego kościoła? Właśnie takie przemyślenia kilka lat temu całkowicie zmieniły kierunek mojego życia i służby i naznaczyły początki Heaven’s Family.

Dla każdego z kościołów Jezus miał pochwałę, korektę i zachętę, jak to dziś czytamy, ten przykład jest godzien naśladowania. Każda korekta powinna być poprzedzona komplementem, a po niej powinna nastąpić zachęta. Jedna łyżeczka cukru pomaga w przełknięciu lekarstwa, a kolejna zmywa każdy posmak!

Jezus obiecał nagrodę każdemu kościołowi, który „zwycięży”. Obejmuje to na przykład to, że będą mogły „jeść z drzewa życia” oraz „nie dozna szkody od drugiej śmierci” (2:7, 8). Oczywiście, ci, którzy nie zwyciężą nie będą jeść z drzewa życia. Pod koniec Księgi Objawienia mówi się o tym, że jedzenie z tego drzewa jest przywilejem wszystkich zbawionych (22:14, 19). Co więcej, ci, którzy nie zwyciężą doznają szkody od drugiej śmierci, co jest losem wszystkich niewierzących, a o czym czytamy pod koniec księgi (21:8). Tak więc, „zwyciężyć” to trwać w posłusznej wierze, aż do końca, abyśmy ostateczni zostali zbawieni. Obietnica Jezusa dla zwycięzców jest kolejną wskazówką na to, że bezwarunkowe wieczne zbawienie jest mitem.

Tylko dlatego, że ktoś jest dziś wierzącym, nie znaczy, że na końcu będzie uznany za zwycięzcę. Należy „czynić uczynki Chrystusa aż do końca” (2:26). Rzeczywiście, Jezus ostrzegał cały kościół w Efezie, że jeśli nie będą pokutować i czynić uczynków, które robili na początku, powracając do swej pierwszej miłości, usunie ich świecznik z jego miejsca, co nie zapowiada niczego dobrego. Musimy „trzymać się mocno” (2:25), aż do przyjścia Jezusa.

Inne obietnice przeznaczone dla zwycięzców są tajemnicze, jak na przykład obietnica „ukrytej manny„, i „nowego imienia wypisanego na białym kamieniu” czy „gwiazda poranna” (2: 17, 27-28). Cokolwiek te rzeczy symbolizują, można być pewnym, że jest to coś dobrego!

Kościół w Smyrnie mógłby skorzystać z odwiedzin niektórych współczesnych kaznodziejów prosperity, ponieważ Jezus powiedział, że byli zubożali, choć bogaci (2:9). Oczywiście, chodziło o to, że byli ubodzy materialnie, lecz duchowo bogaci. Gdyby tylko dowiedzieli się o „swoim prawie, jako królewskich dzieci, do bogactwa” i „uruchomili zasady powodzenia”, mogliby stać się materialnie bogaci, a duchowo ubodzy, podobnie jak dzisiejsi kaznodzieje prosperity. Niestety tamci żyli w czasach, zanim Jezus objawił kościołowi te „zasady prosperity”. Co grzej, Jezus powiedział im, że mieli doświadczyć prześladowań przez dziesięć dni (2:10). Gdyby tylko wiedzieli jak „używać swego autorytetu w Chrystusie”, mogliby przeżywać błogosławieństwo, zwycięstwo i uniknąć całego cierpienia! Co za wstyd.

Fałszywe nauczanie przeniknęło do kościołów Pergamie i Tiatyrze tak, jakby znaleźli się pod wpływem Balaama i Izebel starotestamentowych sław. Jezus był tym bardzo zainteresowany, ponieważ Jego lud był zwodzony do „popełniania niemoralności i jedzenia rzeczy ofiarowanych bałwanom” (2:20 oraz 2:14). Wiemy o tym, że seksualna niemoralność jest grzechem, który wyklucza z uczestnictwa w niebie (1Kor. 6:9-10), choć Paweł nauczał, że nie ma niczego złego w jedzeniu mięs ofiarowanych bałwanom. Być może „spożywanie rzeczy ofiarowanych bałwanom” było po prostu odniesieniem do bałwochwalstwa. Wiemy, że Paweł zrównywał niemoralność i chciwość z bałwochwalstwem (Kol. 3:5).

Mimo to, Jezus obiecał osądzić pewną szczególną kobietę, którą nazwał Izebel, która udawała prorokinię w Tiatyrze i zwodziła świętych. Miłosiernie dał jej czas na upamiętała, lecz wkrótce „rzuci ją na łoże choroby” (2:22). Ci, którzy popełniają cudzołóstwo razem z nią będą cierpieć prześladowania a Jezus „zabije jej dzieci zarazą” (2:23). Przypuszczam, że chodziło o jej duchowe dzieci, uczniów. Jego sąd nad nimi będzie służył jak lekcja przedmiotowa dla kościołów tego, że Bóg odpłaca każdemu zgodnie z ich uczynkami (2:23). Otrzeźwiające rzeczy! Z całą pewnością nie czytamy dziś o amerykańskim Jezusie!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

раскрутка сайта

Servant David

Zazwyczaj sceptycznie podchodzę do każdego, kto twierdzi, że rozumie wszystko, co jest napisane w Księdze Objawienia. Nie oczekujcie więc ode mnie, że odkryję wszystkie jej tajemnice w ciągu następnych czterech tygodni. Zasadniczo jestem przekonany, że gdyby Bóg chciał, aby coś było jasne, to byłoby to jasne. Tak więc, Księga Objawienia jest czasami tak niezrozumiała, ponieważ taki był Boży zamiar. On chce, abyśmy się zastanawiali i właśnie kiedy to robimy jesteśmy „błogosławieni, gdy czytamy” jak obiecał Jan w 1:3, choć tylko wtedy, gdy „zachowamy słowa tej księgi„. Tak księga będzie motywować do świętości i czystości każde miękkie serce.

Księgę można podzielić na trzy części. Pierwsza, którą czytaliśmy dzisiaj to wstęp. Druga część to rozdziały 2-3, w których zawarte jest przesłanie do siedmiu kościołów rzeczywiście istniejących w czasach Jana w Azji Mniejszej. W trzeciej części, od rozdziału czwartego do końca znajduje się opis przyszłych wydarzeń. Te trzy części zostały tak ułożone w poleceniu jaki dał Jezus Janowi: „Napisz więc, co widziałeś i co jest, i co się stanie potem” (1:19).

Niektórzy uważają, że sporo z tego, co Jan napisał o przyszłości, wypełniło się w ciągu kilku lat, gdy o tym pisał, a mianowicie do czasu zniszczenia Jerozolimy w roku 70. Inni, wśród nich również ja sam, wierzą, że większość przyszłych wydarzeń, które Jan przewidział nadal są przed nami i wypełnią się w przyszłych ogólnoświatowych wstrząsach – gdy antychryst wzrośnie do władzy.

Pod koniec życia apostoł Jan został wysłany na banicję przez rzymskiego Cesarza, Domicjana, na wyspę Patmos, na Morzu Egejskim. To właśnie tam przeżył tą niesamowitą wizję, po raz pierwszy widząc Jezusa uwielbionego. Zwróć uwagę na opis Jana, ponieważ tak będzie wyglądał Jezus, gdy Go zobaczymy! Jezus był uwielbiony, a Jan upokorzony.

Jan zobaczył w wizji Jezusa stojącego pośród siedmiu świeczników i trzymającego siedem gwiazd w prawej ręce. Dowiadujemy się, że świeczniki reprezentują kościoły do których Jan napisał listy, a siedem gwiazd reprezentuje siedmiu aniołów (czy „posłańców”) nad tymi kościołami (1:20). Nie wiedzielibyśmy tego, gdyby nie zostało to wyjaśnione, tak więc widzimy, że gdy Bóg chce coś wyjaśnić robi to, a gdy chce, aby cokolwiek pozostało tajemnicze, utrzymuje to w tajemnicy.

Myślę, przedstawienie kościołów jako świeczników ma pewien cel: kościoły mają szerzyć światło w ciemności. Obawiam się, że wiele współczesnych kościołów mogłoby być przedstawione jako czarne pudełka.

Nawet gdybyśmy nic innego nie rozumieli z tej wspaniałej księgi, jest jeden fakt, którego nie da się jaśniej wyrazić i jest to z pewnością powtórne przyjście Chrystusa. Swobodnie cytując ze starotestamentowych ksiąg Daniela i Zachariasza, Jan pisze we wstępie:

„Oto przychodzi wśród obłoków, i ujrzy go wszelkie oko, a także ci,którzy go przebili, i będą biadać nad nim wszystkie plemiona ziemi, tak jest! Amen!” (1:7).

Wszystko, co będziemy dalej czytać prowadzi do tego głębokiego i katastroficznego wydarzenia, które jest naświetlone w 19 rozdziale. Jezus jest Tym, „który jest, który był i którzy ma przyjść” (dwukrotnie powtórzone w tym rozdziale 1:4, 8). Tak wielu ludzi skupia się na Tym „który był”, a niewielu na tym, „który ma przyjść”.

Jezus twierdzi, że „ma klucze śmierci i piekła” (1:18). Była to oczywista metafora, a klucze otwierają to, co zamknięte. Przez Swoją śmierć i zmartwychwstanie Jezus dał ludziom możliwość uniknięcia wyroku duchowej śmierci i wiecznego piekła. Chwała Bogu, za to, że On „wyzwolił nas z grzechów naszych przez krew swoją” (1:5), oraz „uczynił nas rodem królewskim, kapłanami Boga i Ojca” (1:6). Zatem życzenia jednego króla dla drugiego króla: dobrego dnia!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

сайта

Servant David

Ostatni list Jana skierowany jest do Gajusa, prawdopodobnie wiodącego członka lokalnej społeczności, kogoś z nawróconych przez usługę apostoła, ponieważ zwraca się do niego, jako do swego dziecka (1:4). Podobnie jak w przypadku drugiego listu Jan wspomina o sposobie traktowania podróżnych nauczycieli, tylko że tym razem w mówi o prawdziwych chrześcijańskich misjonarzach i przeciwstawia to traktowaniu fałszywych. Chrześcijanie powinni okazywać gościnność tym pierwszym lecz unikać tych drugich.

Podręcznik kościoła pierwszego wieku, Didache, pokazuje, że gościnność chrześcijan w tym czasie była często wykorzystywana. Mówi się tam, że każdy, kto twierdzi, że jest apostołem lecz pozostaje dłużej niż 2 dni i prosi o pieniądze, nie jest apostołem! Prawdziwi prorocy mieli prawo do zatrzymywania się i wsparcia, lecz zwykłych podróżujących chrześcijan nie należało za darmo utrzymywać dłużej niż dwa, trzy dni. Ci, którzy chcieli zatrzymać się na dłużej powinni byli pracować na własne utrzymanie, ponieważ w przeciwnym wypadku „byli handlarzami Chrystusa”.

Jan poleca Gajusowi, aby okazywał gościnność podróżnym usługującym, stwierdzając, że powinniśmy wspierać takich ludzi, aby „przyczyniali się do rozpowszechniania prawdy” (1:8). Nie każdy z nas jest w stanie zanieść ewangelię za granicę, lecz wszyscy możemy wspierać tych, którzy to robią. (Możesz wspierać swoją rodzimą służbę, poprzez program Heaven’s Family’s Native Missionary!)

Jako przeciwieństwo Gajusa przedstawiony jest mężczyzna o imieniu Diotrefes, który musiał oczywiście mieć znaczące wpływy w tym kościele. Określony został przez Jana jako ktoś „złośliwy oszczerca”, który „nie przyjmuje barci”, jak to robił Gajus, a nawet usunął tych, którzy ich przyjęli. Jan miał publicznie ujawnić Diotrefersa, gdy sam przybędzie (1:10). Czasami w interesie całego kościoła musi zostać ujawniona hipokryzja. Jest to szczególnie prawdziwe wtedy, gdy grzeszący zajmuje jakieś kierownicze stanowisko w kościele. Osłanianie grzechów takiego człowieka pod przykrywką „chodzenia w miłości” nie jest chodzeniem w miłości wobec ludzi, których on prowadzi i na których wpływa.

Drugi wers tego krótkiego listu często jest używany przez kaznodziejów prosperity, aby udowodnić ich chciwym słuchaczom, że Bóg chce, aby byli jeszcze bogatsi, niż już są. W świetle tego, co do tej pory przeczytaliśmy w Pierwszym Liście Jana, wydaje się nieprawdopodobnie głupim wnioskiem, jakoby Jan chciał, aby Gajus stał się bogaty, po to, aby mógł żyć w luksusach, dogadzając sobie. Jedynym celem jaki w tym miał Jan, było to, aby Gajus miał więcej do podziału. Był przecież pełnym miłości sługą braci i zaspokajał potrzeby podróżujących misjonarzy (1:5-8), gdyby więc miał większe powodzenie (i cieszył się dobrym zdrowiem, co było życzeniem Jana) mógł więcej służyć i więcej dawać.

Skoro tak, to z pewnością godne pożądania powinno być to, aby każdy chrześcijanin, który szuka najpierw Królestwa Bożego miał powodzenie materialne, ponieważ dzięki ich posłuszeństwu Chrystusowi można czynić więcej dobra i okazywać więcej miłości braciom. 100% ich powodzenia może być wykorzystane na czynienie dobra. Ale nauczać, że 2 wers Trzeciego Listu Jana dowodzi, jakoby Bóg chciał dać jeszcze więcej tym, którzy zgodnie ze światowymi standardami już są bogaci, aby mieli jeszcze więcej luksusów i jeszcze bardziej sobie pobłażali – jak to pokazują współcześni kaznodzieje – jest całkowicie nieusprawiedliwione.

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJaracer

Servant David

Zaszyfrowanym adresatem tego krótkiego listu, napisanego przez starego już apostoła Jana była „wybrana pani i jej dzieci” (1:1), co mogło oznaczać albo jakąś chrześcijankę i jej duchowe dzieci, albo, co bardziej prawdopodobne, jakiś kościół i jego członków. „Wybrana siostra” (1:13) wspomniana na zakończenie tego listu, byłaby wtedy kościołem w Efezie, gdzie Jan służył, a jej „dzieci” byliby członkami tego kościoła. Uważa się, że Jan napisał tak dwuznacznie ze względów bezpieczeństwa czytelników, gdyby byli zagrożeni prześladowaniami.

List oczywiście niesie ze sobą to samo przesłanie, które jest zawarte w 1 Liście Jana, ponieważ wspomina on o wadze miłowania braci, posłuszeństwa Bożym przykazaniom i ostrzega przed fałszywymi nauczycielami, którzy zaprzeczali, że Jezus przyszedł w ciele. W czasach apostolskich chrześcijańscy nauczyciele, którzy podróżowali między kościołami, zawsze korzystali z chrześcijańskiej gościnności, jedzenia i noclegu, ponieważ ówczesne zajazdy były przeważnie jak domy publiczne. Udając chrześcijańskich misjonarzy ci fałszywi nauczyciele wędrowali, aby promować swoje herezje wśród czytelników listu Jana a zatem ostrzegał ich przed okazywaniem im gościnności czy nawet witania się z nimi (10-11).

Polecenia Jana rzucają wyzwanie powszechnej myśli, że jako chrześcijanie zawsze powinniśmy być dobrzy i przyjmować z przyjemnością każdego. Choć generalnie tak jest to jednak nie dotyczy to fałszywych nauczycieli, takich należy unikać. Gdyby te polecenia Jana były przestrzegane to wiele kościołów byłoby pustych tej niedzieli!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJseo компания

Servant David

Piąty rozdział zaczyna się od ponownego przedstawienia trzech sprawdzianów autentyczności nawrócenia. Prawdziwe dzieci Boże wierzą, że Jezus jest Chrystusem; kochają inne Boże dzieci; są posłuszne przykazaniom swego Ojca (5:1-2). Jan przypomina nam o tym, że Boże przykazania nie są ciężkim obowiązkiem, ponieważ „pokonaliśmy świat” (5:4), tzn., ponieważ zostaliśmy odrodzeniu duchowo, zostaliśmy uwolnieni od uzależnienia od światowego grzesznego systemu i posiedliśmy udzieloną nam przez Boga zdolność do posłuszeństwa.

Co Jan miał na myśli, gdy stwierdził, że Jezus przyszedł „przez wodę i krew, nie przez wodę tylko, lecz przez wodę i krew” (5:6)? Historyczne źródła wskazują, że w czasach Jana byli ludzie, którzy nauczali, że Jezus urodził się jako zwykły człowiek, lecz Chrystus zstąpił na niego w czasie chrztu, po czym odstąpił do Niego tuż przed ukrzyżowaniem. Jan obala tą herezję, potwierdzając, że Jezus był Synem Bożym, gdy został ochrzczony (przez wodę) i wtedy, gdy umarł na krzyżu (przez krew). Jezus i Chrystus to nie dwie oddzielne osoby; zwróć uwagę na to, że Jan odnosi się do Niego bezpośrednio jako do „Jezusa Chrystusa” w samym środku omawianego fragmentu. Od narodzenia do śmierci i na zawsze był człowiekiem, Jezusem, oraz Chrystusem Bożym.

Kiedyś, jako pastor, cytowałem 1Jn 5:13 każdemu, kto wychodził w kościele do przodu, aby „przyjąć Chrystusa”, aby „upewnić  ich w zbawieniu”.

„To napisałem wam, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie żywot wieczny„

Pytaliśmy każdego nowo nawróconego: „Czy wierzysz w Jezusa, Syna Bożego?” Gdy potwierdzali, mówiłem: „W takim razie Biblia mówi, że masz życie wieczne”. Niemniej, gdy okazało się, że tak wielu nowo „nawróconych” nigdy nie wracało do mojego kościoła, zacząłem zastanawiać się czy nie jest to fałszywe potwierdzenie, skoro nie chcieli nauczyć się jak iść za Jezusem, w którego podobno uwierzyli.

Teraz zdaje sobie sprawę z tego, że Jan mówił w 5:13, że napisał cały list, w którym nieustannie przypominał o tych trzech testach nawrócenia, tak więc czytelnicy, którzy przeszli je pozytywnie będą wiedzieć, że mają życie wieczne.

Zaliczenie tych trzech testów nie tylko daje pewność zbawienia, lecz daje również nam pewność w modlitwie, o ile prosimy zgodnie z Bożą wolą (5:14). Jan cytuje dwa przykłady prośby, jedną, co do której można mieć pewność, że zostanie wysłuchana i jedną przeciwnie. Możemy modlić się z przekonaniem o brata, który popełnił grzech „który nie sprowadza śmierci” (BT) i Bóg „da mu żywot” (5:16), lecz jeśli chodzi o brata, który popełnił grzech, „który sprowadzi śmierć”, nie możemy mieć takiego przekonania w modlitwie.

Czym jest „grzech, który sprowadza śmierć„? Niektórzy (szczególni ci z obozu 'bezwarunkowego wiecznego bezpieczeństwa’) myślą, że Jan mówił o grzechu, w wyniku którego Bóg karci fizyczną śmiercią, lecz nie mam pojęcia w jaki sposób mielibyśmy rozpoznać czy jakiś szczególny grzech do tego prowadzi. Jeśli założymy, że chory chrześcijanin był karany przez Boga chorobą, to skąd możemy wiedzieć czy ktoś inny chory popełnił grzech ostatecznie prowadzący lub nie prowadzący do fizycznej śmierci?

Wydaje mi się, że większy kontekst wskazuje na to, że jest to duchowa śmierć. Jaki więc wierzący może popełnić grzech, który doprowadzi go do duchowej śmierci? Pamiętaj, że czytaliśmy w Liście do Hebrajczyków, że „jest bowiem rzeczą niemożliwą, … odnowić i przywieść do pokuty” tych wierzących, którzy „odpadli” po uzyskaniu pewnego poziomu poznania i duchowej dojrzałości (Hbr. 6:4-6). Z pewnością będziemy w stanie rozpoznać czy wierzący odpadł i nie ma sensu modlić się za jego odnowienie, skoro jest to niemożliwe. Jakże bym chciał, aby te i wiele innych rzeczy z Listu Jana były jaśniej napisane!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJaracer