Łaska w Ewangeliach
Category Archives: Sapp Roger – Łaska w Ewangeliach
Rozdział 15 – Chrześcijanie nie są pozbawieni prawa
Chrześcijanie nie mogą być bezprawnie wolni od zachowywania Prawa Mojżeszowego
O ile chrześcijanie są uwolnienie od zachowywania Prawa Mojżeszowego, to nigdy nie można powiedzieć, że nie mają prawa, bądź, że są samowolni. Tak naprawdę Nowy Testament określa Nowe Przymierze używając do tego wyrazu „prawo”.
Apostoł Paweł porównując ze sobą te Przymierza, oba nazywa „prawem”. Odnosi się do Nowego Przymierza jako do „prawa Ducha Życia w Chrystusie Jezusie”, a do Prawa Mojżeszowego, jako do „prawa grzechu i śmierci”.
„Bo zakon Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, uwolnił cię od zakonu grzechu i śmierci” (BG).
„Albowiem zakon Ducha żywota, który jest w Chrystusie Jezusie, uwolnił mię od zakonu grzechu śmierci” (Rz 8:2).
Wierzący znajdują się pod Prawem Życia w Chrystusie Jezusie. Jakub nazywa Nowe Przymierze jakiegoś rodzaju „prawem”.
„ale kto wejrzał w doskonały zakon wolności i trwa w nim, nie jest słuchaczem, który zapomina, lecz wykonawcą; ten będzie błogosławiony w swoim działaniu” (Jk 1:25 oraz Jk 2:12).
Jakub nazywa Nowe Przymierze również „królewskim prawem”, mając na myśli to, że zostało ono dane przez Króla, Pana Jezusa Chrystusa. Pisze:
„Jeśli jednak wypełniacie zgodnie z Pismem królewskie przykazanie: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego, dobrze czynicie„.
Jest to spójne z tym, co Chrystus, Paweł i inni nauczali na temat miłości wypełniającej Prawo Mojżeszowe. Miłość jest centralnym tematem Ewangelii i Listów. Ostatecznie, to miłość jest centralną motywacją działania we wszystkim czego Chrystus uczy swoich uczniów.
Uczniowie Chrystusa nigdy nie są pozbawieni prawa, samowolni. Miłość Boża, miłość do innych, do siebie powinna decydować o ich zachowaniu. Nie tylko zostali uwolnienie przez to, czego Chrystus naucza, lecz są uczeni specyficznego stylu życia .. ?pro-grace?, co powstrzyma ich przed popełnianiem bezprawia, równocześnie pobudzając do sprawiedliwego postępowania
Chrystus nienawidzi bezprawia i On je osądzi
Autor Listu do Hebrajczyków mówi tak o tym, co Chrystus czuje do bezprawia:
“Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość” (Heb1:9a).
Chrystus kocha sprawiedliwość i nienawidzi bezprawia. Wystarczająco jasno i wielokrotnie Chrystus ostrzega Swoich uczniów przed popełnianiem bezprawia. Na przykład, Chrystus naucza o „tym dniu” sądu, gdy ogłosi odrzucenie tych, którzy wypędzali demony i czynili cuda w Jego imieniu, lecz odrzucili Jego słowa dotyczące prowadzenie pobożnego stylu życia. Chrystus mówi, że Sam powie im: „
“I wtedy im powiem: Nigdy was nie znałem. Idźcie precz ode mnie wy, którzy czynicie bezprawie” (Mt 7:23).
Nauczanie, jakoby przebaczenie grzechów usuwało odpowiedzialność za wykonywanie tego, czego Chrystus naucza jest popularną, lecz fałszywą doktryną. Prawdziwa łaska będzie powstrzymywać wierzących przed grzesznym życie i uzdolni ich do życia w taki sposób, który przynosi cześć Chrystusowi. Paweł mi, że ta łaska poucza wierzących:
„Albowiem objawiła się łaska Boża, zbawienna dla wszystkich ludzi, nauczając nas, abyśmy wyrzekli się bezbożności i światowych pożądliwości i na tym doczesnym świecie wstrzemięźliwie, sprawiedliwie i pobożnie żyli” (Tyt 2:11-12).
Paweł pisze, że łaska poucza wierzących, aby odrzucili grzeszne życie i przyjęli wrażliwe, sprawiedliwe pobożne postępowanie. Chrystus nie tylko usprawiedliwia wierzących przez łaskę, lecz również uzdalnia tych samych wierzących do życia w pobożny sposób. Niedostosowanie się do tego ma zgubne konsekwencje.
Rozdział 14 – Chrystus uczy nowotestamentowego objawienia Boga
Nowotestamentowe objawienie Boga w Ewangeliach.
Nie zamierzam bronić w tym rozdziale żadnego szczególnego doktrynalnego punktu widzenia na Ojca, Syna i Ducha Świętego. Podobnie jak w innych rozdziała książki skupiam się tutaj na tym, aby pokazać, że nauczanie Chrystusa na temat Boga jest Nowym Przymierzem, a nie jest przejawem Prawa Mojżeszowego.
Istnieje dużo nowotestamentowych objawień, doktryn i prawd, która są objawione przede wszystkim w Ewangeliach. Gdyby Chrystus uczył Prawa, nie należałoby się tego spodziewać. Najbardziej oczywistą doktryną Nowego Przymierza jaką znajdujemy w Ewangeliach jest doktryna wiary. Została ona omówiona tutaj w kilku rozdziałach wcześniej. Innym oczywistym nauczaniem Nowego Przymierza jest nauczanie Chrystusa o tym, że Bóg jest Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Jest całkiem oczywiste, że Chrystus naucza w Ewangeliach szczegółów Nowego Przymierza o trójjedynej naturze Boga. W Prawie Mojżeszowym tych szczegółów brakuje całkowicie. Jest to zdecydowanym dowodem na to, że Ewangelie nie są rozwinięciem Starego Przymierza Prawa Mojżeszowego,lecz wyrazem Nowego Przymierza.
Doktryna Boga jako Ojca w Nowym Przymierzu
Bardzo mało znajdujemy na ten temat w Starym Przymierzu, a w rzeczywistości znajduje się tam tylko kilka odniesień do Boga jako Ojca; jedno w Psalmach i trzy u Proroków. Nigdzie tam nie znajdujemy większej ilość szczegółów na temat Ojca (Powt 32:3-6, Ps 89:26-29, Iz 63:16, Iz 64:8, Jer 3:19). Zdecydowanym przeciwieństwem tego są Ewangelie, gdzie znajdujemy ponad 150 przypadków odniesień do Boga jako Ojca. Nauczanie Nowego Przymierza o Bogu jako Ojcu nie znajduje się w Prawie, lecz jest bardzo obficie reprezentowane w Ewangeliach.
Apostoł Paweł szczegółowo rozwija temat Boga jako Ojca. Mimo wszystko jest tylko 44 odniesienia do Boga jako Ojca w listach Pawła. Innymi słowy: W Ewangeliach jest ponad trzykrotnie więcej wzmianek o tej prawdzie Nowego Przymierza niż w listach Pawła. Inne pisma Nowego Testamentu zawierają 34 takie odniesienia. Można, bez żadnej dwuznaczności, powiedzieć, że Ewangelie zawierają największą część objawienia Nowego Przymierza Boga jako Ojca.
Objawienie Nowego Przymierza Syna jako Boga
Jeszcze mniej wyraźna jest sprawa Syna jako Boga w Prawie Mojżeszowym. Nie ma żadnych odniesień do Boga jako Syna w Prawie Mojżeszowym ani u Proroków. W całym Starym Testamencie jest tylko jedno do Boga będącego Synem i znajduje się ono w psalmach (Ps 2:7-12). Niemniej, gdy rozważamy doktrynę Syna Bożego na gruncie Nowego Przymierza, mamy możliwość cytowania różnych miejsce. Zastanówmy się na przykład nad zwrotem „Syn Boży”, który pojawia się 25 razy w Ewangeliach i 18 razy w pozostałej części Nowego Testamentu. Wyraźnie widać, że Ewangelie nauczają doktryny Nowego Przymierza Syna Bożego, podobnie jak i reszta Nowego Testamentu naucza o Chrystusie.
Rozdział 13 – Trwałe na wieki słowa Chrystusa
 |
Wstęp Przedsłowie Rozdział_1 Jezus Chrystus inicjuje Nowe Przymierze Rozdział_2 Królestwo Boże zaczyna się od Jana Chrzciciela Rozdział_3 Jan Chrzciciel i Jezus Chrystus głoszą królestwo Rozdział_4 Uczniowie Chrystusa głoszą Królestwo Rozdział_5 Paweł głosi Królestwo Rozdział_6 Występowanie wyrazu „łaska” w Ewangeliach Rozdział_7 Prawo nie jest z wiary Rozdział_8 Chrystus naucza w Ewangeliach o wierze Rozdział_9 Zbawieni przez łaskę w Ewangeliach Rozdział_10 Chrystus wypełnił Prawo Rozdział_11_Chrystus ogłasza, że sam nie jest pod prawem Rozdział_12 Chrystus jest Panem sabatu Rozdział_13 Trwałe na wieki słowa Chrystusa Rozdział_14 Chrystus uczy nowotestamentowego objawienia Boga Rozdział_15 |
Porównanie tego, co Chrystus mówi o Swoich Słowach, a co o Prawie
Interesujące jest porównanie tego, co Chrystus mówi o trwałej naturze Prawa i tego, co mówi o trwałej naturze Jego słowa. Chrystus mówi, że Jego słowa nie przeminą, nawet wtedy, gdy przeminie niebo i ziemia. Jest to zapisane trzykrotnie w Ewangeliach:
“Niebo i ziemia przeminą, lecz słowa Moje nie przeminą” (Mt 24:35, Mk 13:31, Łu 21:33).
Niemniej, Prawo przeminie, gdy przeminą Niebiosa i ziemia – gdy wszystko zostanie zakończone.
„Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie” (Mt 5:18).
Ponownie widzimy, że są przekonujące dowody na to, że to, czego Chrystus nie głosi ani Prawa ani pod Prawem. To, co Chrystus mówi, będzie wiecznie trwało, Z drugiej strony, Prawo przeminie w przyszłości, choć obecnie nadal funkcjonuje.
Słowa Chrystusa to te, które zostały powiedziane do Jego uczniów
Niektórzy chcieliby rozszerzyć znaczenie zwrotu “Moje słowa” I mówią, że skoro Chrystus jest Bogiem to całe prawo i prorocy są słowami Chrystusa.
Choć logicznie rzecz biorąc jest to prawdą, to nie o tym mówi Jezus w tym fragmencie. Gdy w Ewangeliach mówi „Moje Słowa”, nie mówi o Prawie czy czymkolwiek innym ze Starego Przymierza, lecz mówi wyłącznie o tym, czego nauczał i co głosił, gdy był obecny wśród uczniów. Jest to zapisane w Ewangeliach. Chrystus używa zwrotu „Moje słowa” w taki sposób, gdy mówi do uczniów po Swoim zmartwychwstaniu. Mówi:
„To są Moje słowa, które do was mówiłem, będąc z wami” (Łu 24:44a).
Kiedy Chrystus mówi: „Moje słowa”, „Moje słowo”, „Moje przykazania”, bądź „Moje przykazanie” ma na myśli te rzeczy, które mówił sam będąc ze Swoimi uczniami. Te stwierdzenia są zapisane w Ewangeliach. Zamiarem Chrystusa wobec wszystkich wierzących było to, aby wszyscy czynili to, co On głosił i czego nauczał w Ewangeliach.
Rozdział 12 Chrystus jest Panem sabatu
|
Wstęp Przedsłowie Rozdział_1 Jezus Chrystus inicjuje Nowe Przymierze Rozdział_2 Królestwo Boże zaczyna się od Jana Chrzciciela Rozdział_3 Jan Chrzciciel i Jezus Chrystus głoszą królestwo Rozdział_4 Uczniowie Chrystusa głoszą Królestwo Rozdział_5 Paweł głosi Królestwo Rozdział_6 Występowanie wyrazu „łaska” w Ewangeliach Rozdział_7 Prawo nie jest z wiary Rozdział_8 Chrystus naucza w Ewangeliach o wierze Rozdział_9 Zbawieni przez łaskę w Ewangeliach Rozdział_10 Chrystus wypełnił Prawo Rozdział_11_Chrystus ogłasza, że sam nie jest pod prawem Rozdział_12 Chrystus jest Panem sabatu Rozdział_13 Trwałe na wieki słowa Chrystusa Rozdział_14 Chrystus uczy nowotestamentowego objawienia Boga Rozdział_15 |
Rozdział 12
Zachowywanie Sabatu było ważne w Prawie Mojżeszowym
Wydaje się, że zachowywanie Sabatu było ważnym aspektem Prawa Mojżeszowego. W czasach, gdy Izrael znajdował się pod przywództwem Mojżesza, naruszenie Sabatu narażało na karę śmierci.
„A gdy synowie izraelscy przebywali na pustyni, napotkali człowieka, zbierającego drwa w dzień sabatu. Ci, którzy go napotkali zbierającego drwa, przyprowadzili go do Mojżesza i Aarona oraz do całego zboru. I osadzili go pod strażą, gdyż jeszcze nie było rozstrzygnięte, co ma się z nim uczynić. I rzekł Pan do Mojżesza: Mąż ten poniesie śmierć. Niech cały zbór go ukamienuje poza obozem. I wyprowadził go cały zbór poza obóz, i ukamienowali go, i umarł, jak Pan nakazał Mojżeszowi” (Nu 15:32-36)
Nie znajdujemy tu wyjaśnienia, dlaczego ten człowiek zbierał drewno. W najgorszym wypadku mogło być po to, aby je sprzedać za pieniądze, a najlepszym, że potrzebował go na ogrzanie rodziny bądź przygotowanie jedzenia. W każdym wypadku złamał Prawo i dlatego zginął. Oto jaki komentarz znajdujemy w Prawie.
„Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką swoją pracę, ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego: Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służebnica, ani twoje bydło, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach” (Ex 20:8-10).
Kilka rozdziałów dalej kara śmierci zostaje dodana za naruszenie Prawa Sabatu.
„Przestrzegajcie, więc sabatu, bo jest dla was święty. Kto go znieważy, poniesie śmierć, gdyż każdy, kto wykonuje weń jakąkolwiek pracę, będzie wytracony spośród swego ludu. Sześć dni będzie się pracować, ale w dniu siódmym będzie sabat, dzień całkowitego odpoczynku, poświęcony Panu. Każdy, kto w dniu sabatu wykona jakąkolwiek pracę, poniesie śmierć” (Ex 31:14-15).
Zwroty: „nie będzie wykonywać żadnej pracy” i „wykona jakąkolwiek pracę” wydają się być równie jasne jak „całkowicie odpocząć”.
Rozdział 11_Chrystus ogłasza, że sam nie jest pod prawem
Chrystus i podatek świątynny
Czy Chrystus sam uważał, że znajduje się pod Prawem? Postawa jaką Chrystus miał wobec poddania Prawu jest pokazana w różnorodny sposób. Na przykład, gdy zostaje skonfrontowany do poddania się Prawu, kiedy przychodzi zbierający podatek, aby pobrać Podatek Świątynny. W tej sytuacji Prawo nakazywało, aby podatek był płacony przez każdego mężczyznę powyżej 20 roku życia. Takie jest przykazanie w Prawie Mojżeszowym:
„I rzekł Pan do Mojżesza te słowa: Gdy będziesz liczył synów izraelskich, podlegających spisowi, każdy złoży dla Pana okup za swoje życie podczas spisu, aby nie spadła na nich jakaś plaga, gdy będą spisywani. A to niech da każdy, kto podlega spisowi: Pół sykla według sykla świątynnego, a sykl to dwadzieścia gerów. Pół sykla wynosi więc dar ofiarny dla Pana. Każdy, kto podlega spisowi, od dwudziestego roku życia wzwyż, niech da dar ofiarny dla Pana. Bogaty nie da więcej, a ubogi nie da mniej niż pół sykla jako dar ofiarny dla Pana, na okup za wasze życie. Weźmiesz te pieniądze jako przebłaganie od synów izraelskich i przeznaczysz je na służbę przy Namiocie Zgromadzenia. Będzie to dla synów izraelskich na pamiątkę przed Panem okupem za wasze życie” (Gen 30:11-16).
Przywódcy świątyni odkryli, w jaki sposób, wykorzystując to prawo, zarabiać pieniądze. Spis ludności był dokonywany corocznie po to, aby zarabiać pieniądze na świątynię. O ile wykorzystanie tego fragmentu wydaje się być wątpliwe, podatek był wymagany. W Ewangelii Mateusza poborca podatkowy przyszedł, aby pobrać podatek na rzecz świątyni zgodnie z Prawem. Oto, co się wydarzyło:
A gdy przyszli do Kafarnaum, przystąpili do Piotra poborcy dwudrachmowego podatku i rzekli: Nauczyciel wasz nie płaci dwu drachm? Rzecze Piotr: Owszem. A gdy wchodził do domu, uprzedził go Jezus, mówiąc: Jak ci się wydaje, Szymonie? Od kogo królowie ziemi pobierają cło lub czynsz? Od synów własnych czy od obcych? A on rzekł: Od obcych. Na to Jezus: A zatem synowie są wolni. Ale żebyśmy ich nie zgorszyli, idź nad morze, zarzuć wędkę i weź pierwszą złowioną rybę, otwórz jej pyszczek, a znajdziesz stater; tego zabierz i daj im za mnie i za siebie (Mt 17:24-27).
W wyniku zaistniałej sytuacji Chrystus zadaje Piotrowi ważne pytanie o to, kto jest poddany podatkowi. Pyta go czy królewski podatek dotyczy ich rodziny, czy obcych. Oczywiście, że królowie obciążają podatkiem tylko obcych. Członkowie rodziny króla zawsze są zwolnieni z podatku. Ponieważ Chrystus i Piotr byli dziećmi Boga (który jest prawdziwym Królem), byli zwolnieni z tego podatku nakładanego przez Prawo. Niemniej, ponieważ poborcy nie rozumieli tego, Chrystus płaci ten podatek, aby ich nie zgorszyć.
Chrystus objął tym pytaniem Piotra, dwukrotnie używając wyrazu „my” i używając liczby mnogiej „synowie”. Oznacza to, że Piotr już był synem Bożym, synem Króla. Ma to miejsce przed Pięćdziesiątnicą i przed śmiercią i Zmartwychwstaniem Chrystusa. Ponownie widzimy „zaliczkę łaski” w działaniu.
Podatek świątynny był płacony jako akt posłuszeństwa Prawu Mojżeszowemu. Nikt będący pod Prawem nie był zwolniony z niego. Ponieważ Chrystus mówi, że zarówno On sam jak i Piotr są zwolnieni, oznacza to, że nie byli pod Prawem ani nie byli poddani Prawu. Chrystus zapłacił ten podatek nie dlatego, że prawo Mu to nakazywało, lecz po to, aby uniknąć zgorszenia Żydów, by tego nie zrozumieli
Zasada poddania Prawu w szczególnych sytuacjach, aby uniknąć zgorszenia, jest czasami widoczna w życiu i służbie apostoła Pawła (Dz 16:1-3, 21:23-26, Rzm 14:19-21,1 Kor 9:20). Sugeruje to, że w sytuacjach, gdy wydaje się, ze Chrystus poddaje się prawu, to Jego rzeczywistym celem może być uniknięcie niepotrzebnego zgorszenia.
Rozdział_10 Chrystus wypełnił Prawo
Pierwsze dwa fragmenty, które powodują zamieszanie
Rozpowszechnione, choć błędne jest przekonanie, że Chrystus w czasie Swojej służby działał pod prawem Mojżeszowym.
Duża ilość argumentów zaprzecza tej idei. Mamy wiele wspaniałych powodów, aby wierzyć, że Chrystus w doskonały sposób pokazywał w Ewangeliach łaskę. Mam nadzieję, że do tej pory przedstawiłem wystarczającą ilość dowodów na to, że istnieją poważne problemy z odrzuceniem Chrystusowego nauczania, jako będącego „pod Prawem”.
Ludzie, którzy twierdzą, że Chrystus działa pod Prawem, kierują się do dwóch szczególnych fragmentów. Pierwszy z nich znajdujemy w Ewangelii Łukasza 16:16-17, a drugi – w Ewangelii Mateusza 5:17-20. W tym rozdziale zajmiemy się szczegółowym zbadaniem tych fragmentów, aby pokazać, że są błędnie rozumiane. Udowodnimy, że Chrystus nie uczy Swoich uczniów stosowania Prawa Mojżeszowego. W pierwszym z tych dwóch fragmentów, Chrystus tak mówi o Prawie i Prorokach:
„Do czasów Jana był zakon i prorocy, od tego czasu jest zwiastowane Królestwo Boże i każdy się do niego gwałtem wdziera. Lecz łatwiej jest niebu i ziemi przeminąć, niż przepaść jednej kresce z zakonu” (Lu 16:16-17).
Chrystus zdecydowanie wypowiadał się w kilku miejscach o Prawie. Podobnie jak w całym Piśmie, aby właściwe je zrozumieć należy wziąć pod uwagę kontekst. Do chwili pojawienia się Jana Chrzciciela głoszone było Prawo i Prorocy. Zgodnie z tym, co mówi Chrystus, Jan nie głosił Prawa i Proroków. Jan głosił Królestwo Boże. Dodatkowo Chrystus i Jego uczniowie, zarówno w Ewangeliach jak i po Pięćdziesiątnicy, głosili Królestwo. Chrystus również nie głosi prawa.
W powyższym wersie Chrystus mówi, że Prawo nie przeminęło i nic z niego nie zawiodło. To właśnie wprowadziło nieco zamieszania. Chrystus nie mówi tutaj, że głosi Prawo bądź, że jest pod Prawem. Mówi tylko, że Prawo nadal funkcjonuje.