Ron Wood
22 Kwietnia 2007
Kościół zapuszkowany w strukturach, przepisach i zasadach utknął na swym własnym powodzeniu. Poczytaj dalej a dowiesz się. Opierając się na wcześniejszym artykule pt.: Współczesna Perspektywa, przyjmijmy do wiadomości fakt, że kościół otrzymał zastrzyk Ducha Świętego, który wplótł swój dynamiczny potencjał darów i łaski w zbiorowe życie kościoła. Kościół już nigdy nie będzie taki sam. Niektóre prezbiteriańskie kościoły modlą się obecnie o uwolnienie członków z uzależnień; pewne baptystyczne kościoły śpiewają biblijne pieśni z głowy, zamiast ze strych śpiewników; niektórzy katoliccy wierzący modlą się o chorych i ci są uzdrawiani; bywają kościoły Assembles of God, które stały się dostojne, uporządkowane i wyglądają jak baptystyczne. Długo można wyliczać, lecz jest tutaj jeden problem: tak wiele spośród bukłaków (alegoria tradycji kościelnych) ciągle jest sztywna i nieelastyczna sprawiając, że wino często powoduje pęknięcia bukłaka i utratę świeżego wylania a równocześnie niszczenie struktur kościelnych. Jezus ostrzegał, że to się stanie. Na początku, gdy John Wesley pierwszy rozpoczął swoje klasy (domowe kościoły czy komórkowe grupy wierzących), byli oni prześladowani przez innych chrześcijan z bardziej zorganizowanych kościołów, którym zdarzyło się, że spotykają się w budynkach. Uczniowie Wesley’a troszczyli się bardzo o siebie, co dobrze funkcjonowało. Mam wielu metodystycznych przodków po stronie matki, klan Christenberry, którzy byli znani ze swojej pionierskiej wiary.
Można zauważyć, że w poprzednim artykule zajmując się poprzednimi przebudzeniami, które spowodowały powstanie ruchu zielonoświątkowego i uzdrowieńczych przebudzeń wyjaśniłem, że wszystkie one pojawiły się przez namaszczone jednostki. I rzeczywiście, wielu z tych kluczowych postaci manifestujących wielkie dary łaski, było bardzo niezależnymi ludźmi. Pewien baptystyczny pastor powiedział: „Gdy mówisz, 'niezależny baptysta’, to jak byś mówił 'masło maślane'”. Niezależność wydaje się być amerykańską cnotą. Ci przywódcy przebudzeń minionej ary Ameryki byli często zuchwali, skłonni do przesady, powiększania swoich sukcesów i często byli również ofiarami cielesnych grzechów, lecz byli pionierami. Pionierzy nie zawsze są mili. Stają się twardzi, ponieważ stają wobec wroga i znoszą przeciwności. Mogli być zwróceni w jednym kierunku, niezbyt dobrze zrównoważeni z powodu nacisków, do znoszenia których zostali powołani. Byli wojownikami, surowymi poszukiwaczami ścieżek i odkrywcami, którzy znosili twardych oponentów i wściekłe diabły po to, aby domagać się nowych terenów. Ci z nas, którzy szli ich drogami w późniejszych pokoleniach mieli całe dziesięciolecia, aby z łatwością oddzielić trudne doktryny i wprowadzić zdrową równowagę do nowo objawionych prawd Bożych. Mieliśmy czas i perspektywę, luksus, którego nasi pionierscy przodkowie nie mieli. Pomimo otrzymania wylania Ducha Świętego w przebudzeniu Późnego Deszcze, nawet zielonoświątkowcy nie zrozumieli tego. Nie poszliśmy wystarczająco daleko. Zasadniczo uchwyciliśmy dary Ducha, lecz odrzuciliśmy urzędy Chrystusa. Zaakceptowaliśmy dziewięć darów, lecz nie udało nam się zrozumieć czy przyjąć odnowienia pięciorakiej służby Chrystusa, a w szczególności apostołów i proroków. Bez tych architektów nowego porządku królestwa wpadliśmy z powrotem w stary nieodnowiony system prowadzenia kościoła. Zapuszkowaliśmy kościół w schematach. Zamieniliśmy Dzieje Apostolskie na substytut przepisów i zasad. Jednak, Bóg z nami nie skończył jeszcze. Z jakimi błędami ciągle walczymy, co zachowujemy, a czego pozbywamy się? Na jakie przeszkody natrafiamy, które przeciwstawiają się nowej drodze Bożej chwały w kościele? Dlaczego nie rośnie liczba kościołów, zbawionych dusz, pracowników królestwa wykonujących Wielki Nakaz? Bóg się nie zmienił, lecz niektóre z naszych sposobów tak.
Hiper-indywidualizm
Gdybym miał zdiagnozować nasz dylemat z mojej perspektywy, w czym zawiera się miłość do historii kościoła, stopień z misjologii, oraz mniejszy z Biblii z Southeastern University, ponad 30-letnie doświadczenia pastorskie w różnych kościołach to powiedziałbym, że kluczowym błędem jaki propagujemy jest hiper-indywidualizm. Jest to takie zachowanie, które gloryfikuje indywidualne osiągnięcia ze szkodą dla zbiorowej społeczności. Hiper-indywidualizm przechodzi poza zdrowe granice czy zdrowe poczucie osobistej odpowiedzialności. Powoduje, wszystko kręci się wokół mnie, a nie wokół nas. Efekt jest taki, że skupiamy się wokół głoszących supergwiazd, CEO którzy sprawiają, że to wszystko działa, wysoko opłacanych, sławnych przywódców, którzy sprawiają, że wygrzewamy się w blasku ich jasności. Problemem jest to – to NIE jest normalne chrześcijaństwo! Kościół Jezusa Chrystusa, Jego ciało odkupionych członków, jest bardziej zbiorowe, niż sobie z tego zdajemy sprawę. Jest bardziej ciałem niż budynkiem, organizmem niż organizacją, bardziej towarzystwem wzajemnego szacunku niż klubem grubych ryb. Zostaliśmy wrodzeni, ochrzczeni i nierozłącznie przyłączeni do niego przez moc przyłączenia do Chrystusa. Jesteśmy członkami jedni drugich, Boża miłość, agape, wewnątrz nas tworzy nowy poziom naturalnej jedności, bez walki, z serca pochwyconego przez Syna Bożego.
Nowe narodzenie jest indywidualne i osobiste, lecz na tym się nie kończy. Mamy prowadzić życie pełne relacji w społeczności. Rodzina Ojca jest naszym nowym domem, nie jesteśmy sami. Egoistyczne ambicje przebrane w porywczą służbę, ogniste, teatralne głoszenie, niestabilne, autokratyczne osobowości i kampanie wzrostu kościołów napędzane z egoistycznych pobudek powodują, że zwykli członkowie czują się bardziej niż nieodpowiedni. Kto może to zmierzyć, jeśli jest to model skutecznej służby? Wynik jest taki, że skoro nikt nie jest w stanie dosięgnąć ich osiągnięciom, zostawiliśmy prace służby płatnym profesjonalistom. Lecz Pismo kładzie krystalicznie czyste zalecenia dla prawdziwej pracy służby i ma ona być wykonywana przez świętych, a nie profesjonalnych kleryków.
Jako chłopiec, pomagałem przy zbiorach arbuzów na Florydzie. Nosiłem takie ważące po 13 kilogramów z pola do ciężarówki. W naturze zawsze są owalne, lecz jeśli włożysz młodego arbuza do kwadratowego pudelka, to on urośnie dopasowując się do kształtu pojemnika. Da się stworzyć coś, czego Matka Natura nigdy nie wymyśliła – owoc w kształcie pudełka. To jest nasz następny kościelny problem: skomplikowane struktury, które stworzyliśmy dla członków Ciała Chrystusa, w których muszą żyć. Nawet ci z nas, którzy są pobudzani przez dary Ducha Świętego (zielonoświątkowcy i charyzmatycy) zawsze wydają się popadać w te same stworzone przez ludzi systemy życia kościoła. Dlaczego? Ponieważ tego się od nas oczekuje. Lecz celem tego jest zachowanie status quo, a nie misja. Z trudnością udaje się temu zachować włączone światło, a jeszcze mniej zdobywanie miasta. Nie czyni uczniów, lecz widzów, okrada ludzi ze służby, wszystko wkładając w ręce kleru. Tworzy sztuczne podziały między klerem, a laikatem, coś czego Bóg nienawidzi. Utrwala ideę kościoła bardziej jako budynku niż kościoła jako ekklesia (zgromadzenia wybranych).
Te gmachy-kompleksy, które dominują we współczesnym zachodnim chrześcijaństwie są przeważnie pozbawione mocy. Bóg powiedział, że nie mieszka w budynkach uczynionych rękami ludzkimi, a jednak ciągle wsadzamy go do pudełka wraz ze wszystkimi dziećmi. Kościół prowadzony w oparciu o te udogodnienia pochodzi z reżimu Konstantyna z Rzymu 313 roku. On zamknął świątynie fałszywych bogów i otworzył je jako domy chwały dla poprzednio prześladowanych chrześcijan. On przywrócił służbę typu kapłańskiego, gdzie jeden człowiek, pośrednik ze specjalnymi kwalifikacjami stoi między ludem a Bogiem. Wydawało mu się, że w ten sposób pomagał, lecz tak naprawdę wypatroszył kościół z jego tajnej dynamiki. Przed tą zmianą kościół w każdym mieście opierał się na wielu domach. Prawdziwy kościół z Biblii jest bardziej podobny do podziemnego kościoła w Chinach, niż do „listy żółtych stron „ znanych budynków z narożników ulic. Historia pokazała, że tradycyjny sposób prowadzenia kościoła jest czerstwy i bezpłodny. Nie możemy już więcej powiedzieć: „Srebra ani złota nie mam, lecz to co mam daję ci. W imieniu Jezusa Chrystusa wstań i chodź”. Mamy srebro, mamy złoto, mamy miliony dolarów posiadłości, lecz straciliśmy moc, dzięki której kalecy mogą chodzić. Mamy denominacyjny porządek, lecz zastąpiliśmy nim pionierskiego ducha i prorocze ostrze, które dawało kościołowi moc do znoszenia tyranów i demonów. Narody nie są już wstrząsane, gdy pojawia się ewangelia. Teraz, nowoczesny kościół walczy o wzrost, aby zdobyć nawróconych i szkolić uczniów. Spędzamy nienormalne kwot pieniędzy na utrzymanie programów, podczas gdy oryginalny prosty wzór więzi i szerokiej duchowej rodziny działa znacznie lepiej i bez wysiłku. Faktem jest, że kościół z Dziejów pomnażał się ogromnie, bez budynków, budżetów i autobusów.
Na naszych oczach dzieje się fenomen:
W tym samym czasie, gdy pojawiają się mega-kościoły, które utrzymują tysiące szczerych wierzących, w Ameryce i na całym świecie miliony innych szczerych uczniów Jezusa decyduje się na to, aby już więcej nie inwestować w chrześcijaństwo typu „lite”. Odrzucają tradycyjny oparty na budynkach rodzaj oddawania czci na rzecz kościołów domowych. Przekazuję te wieści teraz, mówiąc o czymś, co się dzieje na bieżąco, obecnie. Dobre czy złe, dzieje się, gdy o tym mówimy. Na tych domowych spotkaniach zbierają się zazwyczaj co tydzień. Gdy kościół spotyka się u kogoś w domu, a nie w poświęconych budynkach sprzyja to nieformalnemu uwielbieniu, wspólne posiłki, radość i śmiech są powszechne. Zazwyczaj wzrastają i pomnażają się szybko, modlą się o siebie, kochają nawzajem, badają razem Pisma, pozwalają na to, aby każdy z nich swobodnie mógł usługiwać, szybko przyciągają i wchłaniają do tego niegroźnego środowiska nowo przybyłych. Autentyczni chrześcijanie, bez szczególnych kwalifikacji czy osiągnięć, otwierają swoje życie na innych badających i pomagają im przychodzić do wiary w Jezusa. Każdy jest równym sługą i wszyscy mają miejsce, aby funkcjonować i być cenionymi. Bezpiecznie się czuje w domu Ojca, gdzie starszy/pastor zachowuje pokój przez łagodne prowadzenie. Ten model, Prostego Kościoła jest skuteczny.
Zagraża królestwu Szatana w każdym mieście, gdzie się zakorzeni. Rozmnaża pracowników ewangelii i zakłada kolonie królestwa szybciej niż jakikolwiek inny znany system. Jest najbardziej skutecznym znanym sposobem ewangelizacji. Lecz ma jedno ale: nie ma tu dużo pieniędzy, ewentualnie początkowo. W rzeczywistości, rozważam to osobiście jako moje zdanie, że większość pastorów (tj. starszych) NIE powinna być opłacana, lecz powinni być zaopatrywani ze świeckiej pracy. Wyłącznie wtedy, gdy ktoś zostanie oddzielony do apostolskiej służby, wymagającej podróży czy ma za zadanie nadzór nad obszerną siecią domowych kościołów, przejście ze świeckiego zawodu na pełnoetatowe zatrudnienie staje się konieczne. Innymi słowy: apostołowie powinni być na pełnoetatowej służbie, nie starsi/pastorzy.
Te przejście do nowego modelu życia kościoła nie stanie się łatwe. Tradycja staje naprzeciw. Głównym powodem trudności nie będą doktryny – przede wszystkim to jest przecież w Biblii. Prawdziwą trudnością w zaadoptowaniu tego modelu są sprawy finansowe. Obecny zapuszkowany kościół jest rządzony przez pastorów; głoszą pastorzy; seminaria i szkoły biblijne są kontrolowane przez pastorów; denominacje są strzeżone przez pastorów a cała literatura na szkółki niedzielne jest napisana przez pastorów, lub ludzi o pastorskim nastawieniu umysłu.
Pewne jest to, że tam gdzie inwestujesz pieniądze, cokolwiek honorujesz, cokolwiek nagradzasz finansowo to właśnie stamtąd otrzymujesz najwięcej. Właśnie dlatego biznes daje bonusy najwyższym sprzedawcom i managerom. Opłaca się finansować pastorów, aby NIE wstrząsać łodzią, na której wszyscy się znajdują razem. Tak więc, skoro pastorskie postawy są nadrzędne, liderzy nie mają motywacji do zrzekania się korzyści na rzecz powstającej sieci domowych kościołów, prowadzonych przez nowe pokolenie młodych apostołów. Utrzymujemy więc budowanie kosztownych budynków, aby dokarmiać nastawionych na oglądanie członków kościoła prowadzonych przez nastawionych na wprawne przedstawienia kaznodziejów. Czy to jest opis skutecznego nowotestamentowego kościoła?
Czy to jest wszystko?
I tu kolejny dylemat: Apostolska Reformacja może ugrząźć z powodu braku pieniędzy. Obecny paradygmat, jaki mamy w kościele jest oparty na budynkach, a nie na Ef. 4:11-16. Jest prowadzony przez pastora, a nie założony i prowadzony przez apostołów i proroków. Ten dylemat nie jest pomniejszym problemem. Kościół zawodzi w swojej misji, z powodu paraliżującego, bezpłodnego anty-apostolskiego paradygmatu. Zapuszkowany w tym kościół utknął na swym własnym sukcesie.
O jakiej pracy myśli Pan? Bóg nigdy nie pozostaje bez planu!
Po pierwsze:
Wierzący w Jezusa, którzy spotykają się w domowych kościołach powinni składać dziesięcinę, lecz zachowywać ją na czas, gdy ktoś spośród nich zostanie oddzielony i wysłany (p. Dz. 13:1-4). Problemem nie jest składanie dziesięciny, ponieważ to Jezus ma być uczczony. Problemem jest wydanie jej na budynki, zamiast na pracowników. Członkowie domowego kościoła powinni dawać dziesięciny na swoich lokalnych pastorów/starszy, lecz w nadziei, że zostaną wyposażeni apostołowie i użyci spośród nich. Mogą też dawać dziesięcinę ze swego domowego kościoła apostołom nadzorującym ich sieć, ich rodziny i kościół, który się spotyka w jego czy jej domu. Gdy praca staje się zbyt duża, albo trzeba rozdzielić spotkania, albo zatrudnić następnego pracownika, poświęcić kogoś do służby jako apostoła.
Po drugie:
Bóg rzeczywiście wzbudza nowych apostołów i proroków poza religijnymi strukturami. Nie są oni dłużnikami obecnego religijnego systemu, lecz doświadczają łaski Bożej i wielkiego finansowego błogosławieństwa związanego z Bożą przychylnością w ich życiu i biznesie. Będą oni uwolnieni do troski, oddani Słowu Bożemu i modlitwie a nawet podróżom, aby wzmacniać kościoły w różnych miejscach poza ich podstawową bazą. Bóg ma twórczy sposób na prowadzenie wzrostu kościoła, na przygotowanie i upoważnienie nowego pokolenia liderów (p. Rzym. 1;5).
Po trzecie: Opcją trzecią jest to, aby instytucjonalny kościół pokutował, zmienił swoje myślenie, przygotował się do odłożenia na bok zaszufladkowanych metodologii i zaadoptowanie radykalnie nowego sposobu dzielenia się życiem w Chrystusie. Niestety nie mam na tyle wiary, aby to się mogło zdarzyć.
Church-in-a-Box © 2007 by Ron Wood. Visit our website at www.touchedbygrace.org