Monthly Archives: kwiecień 2009

David Servant

Powinieneś mieć dziś dobre samopoczucie czytając 15 rozdział Dziejów zaraz po Liście do Galacjan. Obie części Pisma skupiają się na tym samym problemie i oba dają takie samo rozwiązanie. Wydaje się logiczne, że Paweł napisał List do Galacjan przed soborem w Jerozolimie opisanym Dz. 15, ponieważ, gdyby było inaczej, na pewno wspomniałby o tym.

Niestety, to o czym dziś czytamy często jest wykrzywiane przez nauczycieli fałszywej łaski, którzy promują swoją dziwną ewangelię. Niemniej, zauważmy, że ta sprawa nie dotyczyła tego, czy poganin ma przestrzegać prawa Chrystusowego, a raczej dotyczyła obrzezania i Prawa Mojżeszowego (15:1, 5), a dokładniej: ceremonialnych i rytualnych aspektów Prawa, ponieważ wierzący z pogan zachowywali moralne aspekty Prawa Mojżeszowego przez sam fakt, że postępowali według przykazań Chrystusa. Tak więc, braki jakich dopatrywali się u nich ci fałszywi nauczyciele dotyczyły wyłącznie obrzezania i rytuałów, które rzekomo dyskwalifikowały ich zbawienie (15:1).

Łukasz pokazuje najbardziej przekonujące argumenty przedstawione przez zebranych w Jerozolimie starszych i apostołów. Piotr przypomniał to, jak Bóg w dramatyczny sposób wylał Swego Ducha na pierwszych pogan, którzy uwierzyli ewangelii, nie wymagając od nich obrzezania. W słowach przypominających apostoła Pawła, które czytaliśmy wczoraj (Gal.6:13), Piotr pyta swych teologicznych przeciwników, dlaczego oczekują od pogan zachowywania prawa, którego nikt z nich nigdy nie zachowywał. Prawo Mojżeszowe było jarzmem nie do zniesienie – w przeciwieństwie do „lekkiego jarzma” Jezusa (Mat. 11:30). Piotr utrzymywał, że jesteśmy zbawieni z łaski.

Dla Żydów zupełnie bezdyskusyjne było polecenie Jakuba, aby rada poleciła poganom, aby „wstrzymywali się od mięsa ofiarowanego bałwanom, od krwi, od tebo, co zadławione i od nierządu” (15:20). Zwróćmy uwagę, że nie uzasadniono tego tym, że „Bóg wymaga tych rzeczy od tych, którzy mają być zbawieni”, lecz dlatego, że „Mojżesz od dawien dawna ma po miastach takich, którzy go opowiadają, gdyż czyta się go synagogach w każdy sabat” (15:21).

Chodziło o to, że gdyby wierzący z pogan jedli to, co zostało złożone na ofiary bałwanom, czy mięsa zwierząt uduszonych a nie zarżniętych, z który krew została spuszczona — zwyczaje, które były szczególnie obrzydliwe dla skrupulatnych Żydów – mogłoby to stać się przeszkodą utrudniającą drogę do zbawienia. Dodatkowo, takie zwyczaje mogły również obrażać wierzących Żydów, należących do kościoła, którzy jeszcze nie do końca zrozumieli swoja wolność od Mojżeszowego Prawa.

Później Paweł zajął się tą sprawą jeszcze w dwóch swoich listach, stwierdzając, że nie jest grzechem jeść mięso poświęcone bałwanom, lecz że powinno się od tego powstrzymywać, jeśli może to spowodować zgorszenie brata (Rzm. 14:1-23, 1Kor. 10:19-33). O co chodziło w poleceniu danym wierzącym poganom, aby powstrzymywali się od „nierządu”? Czyż nierząd nie był zakazany w prawie Chrystusowym? Po co było jeszcze tutaj je podkreślać?

Wydaje się, że skoro pozostałe trzy przykazania skupione były wokół zgorszenia jedzeniem, to ów „nierząd” odnosi się tutaj do jedzenia mięsa, które zostało nabyte w pogańskiej świątyni, gdzie zazwyczaj regularnie uprawiano seks ze świątynnymi prostytutkami. Wierzący poganie, którzy utrzymywali jakiekolwiek związki ze swymi poprzednimi pogańskimi zwyczajami – nawet jeśli było to tylko kupowanie w pogańskiej świątyni mięsa zwierząt, które były duszone, składane w ofierze bałwanom czy też miało związek z pewnymi zboczeniami na tle seksualnym – mogli w ten sposób zdyskredytować swoje świadectwo w oczach obserwujących ich, niewierzących Żydów.

Czterech szanowanych reprezentantów dostarczyło decyzję synodu wierzącym w Antiochii i nic dziwnego, że cieszyli się usłyszawszy ją, skoro mieli przed sobą w perspektywie poddanie się obrzezaniu bez anestezji, nie wspominając o konieczności poddania się Prawu Mojżesza! Lecz nie błądźcie, myśląc, że te cztery przykazania to absolutnie wszystko, czego Bóg oczekiwał od nich. Prawo Chrystusa i prawo sumienia nigdy nie były kwestionowane.

Paweł i Barnaba nie zgadzali się ze sobą i rozdzielili z powodu Marka, co znalazło swoje szczęśliwe zakończenie kilka lat później, gdy Paweł napisał do Tymoteusza: „Weź ze sobą Marka, bo mi jest bardzo potrzebny do posługiwania” (2 Tim. 4:11) – albo Paweł zmiękł, albo Marek rozwinął się, albo jedno i drugie!

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

продвижение сайта самому бесплатно

David Servant

Jeśli do tej pory nie było to jasne, to dziś nie da się już jaśniej. Gdy Paweł pisał o naszej wolności wobec Prawa, mówił o Prawie Mojżeszowym, a z całą pewnością nie mówił o prawie Chrystusowym, ponieważ czytamy w 6:2: „Jedni drugich brzemiona noście, a tak wypełnicie zakon Chrystusowy„. Mamy zachowywać prawo Chrystusowe!

Jednak w wielu komentarzach do Listu do Galacjan pisze się, że tematem listu jest „zbawienie wyłącznie przez wiarę, bez uczynków”. Byłoby to prawdą, gdyby słowo „uczynki” oznaczało „uczynki Prawa Mojżeszowego, w szczególności obrzezanie”. Niemniej, zbyt często zwrot „zbawienie tylko z wiary” używane jest jako sugestia mówiąca, że świętość nie ma nic do zbawienie, możesz więc żyć jak diabeł i pójść do niebo, dopóki mówisz, że wierzysz w Jezusa, lecz to jest herezja. Nie zapominaj, że na trzy lata przed napisaniem Listu do Galacjan, krążył w kościołach List Jakuba, w którym znajduje się stwierdzenie: „Widzicie więc, że człowiek bywa usprawiedliwiony z uczynków, a nie tylko z wiary„(Jk. 4:24)..

Co więcej, w ostatnim rozdziale Paweł ostrzega swych czytelników, że każdy będzie zbierał to, co zasiał. Tylko święci ludzie, ci którzy „sieją z Ducha’, w przeciwieństwie do „siejących w ciele”, zbiorą życie wieczne (6:7-8). „Sianie z Ducha” oznacza po prostu stałe czynienie dobra (6:9-10). Siewca zasiewa mnóstwo ziarna. Pamiętaj, że wczoraj Paweł ostrzegał, mówiąc, że ci, którzy wykonują uczynki ciała, nie odziedziczą królestwa Bożego (5:21). Dziś powtarza to ostrzeżenie przy pomocy nieco innych słów (6:8).

Ponownie widzimy, że obrzezanie jest główną sprawą w liście, skoro autor wymienia je dziś pięciokrotnie. Paweł dokonuje podsumowania całego listu w 6:15: „Albowiem ani obrzezanie, ani nieobrzezanie nic nie znaczy, lecz nowe stworzenie„.

Nie ma znaczenia czy jest ktoś jest obrzezany, czy nie. To, co rzeczywiście liczy się to nowe narodzenie i dalsze życie jako nowo narodzony. Tacy ludzie jedynie są naprawdę święci, gdyż są przemieniani przez Ducha Świętego.

Paweł zwraca uwagę na to, że fałszywi nauczyciele, którzy skupiają się na obrzezaniu, sami nie zachowują reszty Prawa Mojżeszowego. Są dumni z obrzezania, jakby samo to czyniło ich sprawiedliwymi przed Bogiem, przez co oczerniają śmierć Chrystusa na krzyżu i unieważniają zbawienie z łaski przez wiarę. Możemy powiedzieć razem z Pawłem, że jesteśmy dumni tylko z krzyża Chrystusa, ponieważ to tutaj nasze zbawienie i zostało nabyte przez dzieło Boże i stąd płynęła Jego łaska, aby nas zbawić. Nasza stara natura została ukrzyżowana z Chrystusem, my umarliśmy dla świata a świat stał się martwy dla nas. Nie jest już dla nas tak atrakcyjny jak kiedyś, a my widzimy teraz jego ciemność i bunt; tęsknimy do lepszego miejsca.

Prawdziwi chrześcijanie radykalnie różnią się od świata. Czujemy się jak obcy żyjący na tej planecie. Nie możemy zrozumieć, dlaczego wszyscy inni nie pokutują i nie przyjmują przebaczenia, i przemiany, które Bóg łaskawie ofiaruje wszystkim. Kochamy dobro i żyjemy, aby podobać się Bogu.

Na końcu, myśl na marginesie. Czytamy dziś: „A ten, którego się naucza Słowa Bożego, niechaj się dzieli wszelkim dobrem z tym, który naucza„. Jest to napomnienie chrześcijan, aby wspierali materialnie swoich pastorów/starszych/nadzorców (biskupów – przyp.tłum.), jak też każdego z apostołów, proroków, ewangelistów czy nauczycieli, których praca daje im duchowe korzyści. Sprawia mi ból serca, gdy patrzę, jak wiele wilków w owczym przebraniu zbiera dziś zyski od owiec, które regularnie strzygą. Ostrzegam cię, drogi czytelniku, abyś nie dawał żadnych Bożych pieniędzy rzekomym „apostołom” i „prorokom”, którzy popisują się swoim bogactwem i głoszą swoja ewangelię chciwości czy fałszywym nauczycielom i ewangelistom, którzy obracają Boża łaskę w zgodę na grzeszenie. Nie bierz udział ani nie wspieraj odstępczego kościoła nadzorowanego przez pastora najemnika. Wspieraj tych, którzy bez zawstydzenia głoszą prawdę! Pomagaj głosić prawdę!

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

продвижение

David Servant

Po raz kolejny w Liście do Galacjan widzimy, że głównym tematem jest obrzezanie pogan, o czym Paweł wspomina cztery razy w tym rozdziale. Nauczanie, jakoby obrzezanie było istotne dla zbawienia bardzo denerwowała go! Napisał (parafrazuję 5:12): „Jeśli oni myślą, że usunięcie małego kawałka skóry jest tak korzystne, to dlaczego nie pójdą dalej i nie wykastrują siebie?”

Paweł pisze do tych Galacjan, którzy rzeczywiście chcą być obrzezani, że mają „obowiązek zachowywać całe Prawo (5:3), podkreślając to, że Słowo jest całością, mając na myśli nie tylko moralne aspekty, lecz również rytualne Prawa. Jeśli ktoś przyjmuje Prawo Mojżeszowe jako środek do zbawienia to musi zachować w doskonały sposób całość, lub będzie przeklęty. To dlatego Paweł odnosi się do niego jako do „jarzma niewoli” (5:1).

Tragiczne jest to, że niektórzy przez wykrzywianie słów Pawła i ignorowanie kontekstu chcą wmówić nam, że Paweł kieruje te słowa do tych, którzy walczą o uświęcenie, bądź do tych, którzy uważają uświęcenie za ważne, że „oddzieli się od Chrystusa” i „odpadli od łaski” (5:4). Pamiętajmy jednak, że Paweł zwracał się do tych, którzy wierzyli w Jezusa, byli narodzeni na nowo, lecz byli teraz obrzezywani i zachowywali żydowskie rytuały, ufając, że w ten sposób zarobią na zbawienie. Ci, i tylko tego rodzaju ludzie, oddzielają się od Chrystusa i odpadają od łaski. Ogromnie różnią się od tych, którzy uwierzywszy w Jezusa, wiedząc, że zostali zbawieni z łaski dostępnej dzięki Jego zastępczej śmierci, zmagają się teraz, aby posłusznie iść za Nim w mocy zamieszkującego w nich Ducha. Ci pierwsi próbują zbawić siebie przez swoje własne wysiłki z dala od Bożej łaski, podczas gdy ci drudzy są zbawieni z Bożej łaski, która nie tylko udziela przebaczenia, lecz również zdolności do bycia świętymi.

To wszystko jest dalej potwierdzone słowami Pawła w 5:6: „Ponieważ w Chrystusie ani obrzezanie, ani nieobrzezanie nie ma żadnego znaczenia, lecz wiara, która jest czynna w miłości„. Żywa wiara, charakteryzuje się uczynkami, szczególnie miłością do bliźnich i to jest istotne. Co więcej, Paweł napisał w tym samym rozdziale, że ci, którzy wykonują uczynki ciała, nie odziedziczą królestwa Bożego (5:19-21). Świętość, prawdziwa świętość jest owocem zbawczej wiary i nowego narodzenia.

Wyraźnie widać, że wolność od Prawa Mojżeszowego nie może być mieszana z wolnością od świętości: „Bo wy do wolności powołani zostaliście, bracia; tylko pod pozorem tej wolności nie pobłażajcie ciału, ale służcie jedni drugim w miłości” (5:13). Paweł napisał również, że ci, którzy są prowadzeni przez Ducha Świętego nie są pod Prawem (5:18), leczy oczywiście Duch Święty prowadzi ludzi do tego, aby byli święci.

Nawiasem mówiąc, to zdumiewające, że tak wielu współczesnych nauczycieli mówi nam, że niemożliwe jest utracić zbawienie czy „odpaść od łaski”, gdy Paweł napisał tak wyraźnie w tym rozdziale o niebezpieczeństwie obu?

Uczymy się dziś tego, że nowo narodzeni ludzi mają dwie natury i przeżywają wewnętrzną walkę między złymi pragnieniami, o których Paweł pisze jako o „ciele”, a wewnętrznie zamieszkującym w nich Duchem. Jasne jest, że to my decydujemy o tym, kto wygra tą walkę. Nie ma magicznej formuły czy głębokiej duchowej tajemnicy chodzenia w świętości. Musimy po prostu „chodzić według Ducha„, a gdy to robimy, wynikiem jest to, że nie „pobłażamy żądzy cielesnej” (5:16).

Twoje ciał, czy „stara natura” jak jest czasami nazywane, nie powstrzymywana wpędzi cie w niemoralność, pijaństwo, i nieustanną walkę, lecz prawdziwi wierzący, „ci, którzy należą do Chrystusa, ukrzyżowali ciała swoje wraz z namiętnościami i żadami” (5:24). To, co ukrzyżowane nie jest jeszcze martwe, lecz zdecydowanie skrępowane. Gdy ktoś naprawdę wierzy w Jezusa, czyni wewnętrzne postanowienie chodzenia za Nim i sprzeciwiania się grzechowi. Pomimo że nadal jest kuszony przez starą naturę, sprzeciwia się jej. Nawet jeśli podda się, czuje wewnętrzny opór przez cały czas i po wszystkim ogromne poczucie potępienia, które popycha go ku wyznaniu i pokucie. To wszystko jest częcią procesu uświęcenie, gdy Duch działa w nas, aby nas bardziej uświęcić. Kolejny dowód na cudowną Bożą łaskę!

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

сайта

David Servant

Przedstawione przez Pawła podobieństwo syna/niewolnika z 4 rozdziału (4:1-7) nie ilustruje, jak niektórzy twierdzą, tego, że posłuszeństwo Bogu jest opcjonalne dla chrześcijan, a raczej pokazuje to, w jaki sposób zmieniła się relacja Żydów dotąd opierająca się na Prawie Mojżeszowym do chwili uwierzenia w Chrystusa.

Żyd przedtem będący pod starym przymierzem jest porównywany do dziecka bogatej rzymskiej rodziny w starożytnych czasach. Początkowo „jest pod nadzorem opiekunów i rządców” a jego życie ma niewielki wpływ, porównywalny do tego jaki mają niewolnicy (4:2). Niemniej jego przeznaczeniem jest coś znacznie lepszego w miarę dorastania, a w czasie wyznaczonym przez jego ojca, zostanie przyjęty do rodziny, aby miał udział we wszystkich przywilejach synostwa. Podobnie i nasz Bóg Ojciec ustanowił, jeszcze w okresie niewolnictwa pod Przymierzem Mojżeszowym, dla Żydów czas, w którym zostaną oni uwolnieni przez ofiarę Jezusa i staną się pełnoprawnymi dziećmi narodzonymi z Jego Ducha. Jasne jest, że Paweł wierzył, że żaden Żyd (czy poganin) nie jest zobowiązany do przestrzegania Prawa Mojżeszowego.

Niemniej, pod wpływem tych fałszywych nauczycieli, którzy przeniknęli do kościoła, wierzący z pogan nie tylko byli obrzezywani i trzymali się Prawa, lecz również żydowscy wierzący byli zawracani do poprzedniego niewolnictwa wobec rytualnych aspektów Prawa (4:9). Zwróćmy uwagę na to, że nie świętość czy moralność Galacjan martwiła Pawła tak bardzo, a raczej, jak napisał: „Zachowujecie dni, miesiące pory roku i lata! Boję się o was,… (4:10-11). Paweł martwił się o to, że ci chrześcijanie starali się teraz zasłużyć na zbawienie przez obrzezania i postępowanie według rytualnych części Prawa Mojżeszowego.

Skoro pojawiła się rywalizacja między nim a fałszywymi nauczycielami o serca i umysły Galacjan, Paweł prosi ich, aby przypomnieli sobie szczególne więzi jakie ich z nim łączyły. Przypomina im, że pomimo „choroby ciała” (czy lepiej przetłumaczone „słabości ciała”), która była dla nich „próbą”, gdy był z nimi, nie odrzucili go (4:13-14). Paweł musiał pisać o swym pojawienia się u nich po tym, gdy został ukamienowany i pozostawiony martwy w Listrze (Dz. 14:19). Wyobraź sobie jak wyglądał, gdy opuchlizny i rany powoli goiły się. Niemniej, jego pojawienie się posłużyło tylko zdobyciu względów wierzących Galacjan, skoro wiedzieli, że cierpiał ze względu na nich.

Niektórzy komentatorzy usiłują dowodzić, że skoro Paweł powiedział do Galacjan: „wyłupilibyście sobie dla mnie oczy i mnie je oddali” (4:15) to znaczy, że Paweł musiał cierpieć na jakąś straszną chorobę oczu. Czy jeśli ktoś mówi komuś: „Kochasz mnie tak bardzo, że dałbyś sobie odciąć prawą rękę dla mnie” znaczy to, że ma chorą prawą rękę? Z trudnością. Moglibyśmy się zastanawiać nad tym, w jaki sposób udało się Pawłowi pobudzić Galacjan do wiary w uzdrowienie, podczas gdy sam cierpiał straszliwą chorobę oczu.

Jego druga analogia, jaką znajdujemy w dzisiejszym czytaniu, korzysta ze starotestamentowego obrazu i również ma na celu pomóc wierzącym Żydom w zrozumieniu ich nowej relacji z Bogiem, poza Prawem Mojżeszowym. Syn Abrahama, Ismael, urodził się w wyniku własnych starań Abrahama, podczas gdy Izaak narodził się nadnaturalnie, przez jego wiarę. Dodatkowo, matka Ismaela była niewolnicą, podczas gdy matka Izaaka była wolną kobietą. Jasne jest więc, że Ismael reprezentuje niewierzących Żydów, którzy są w niewoli Prawa Mojżeszowego, próbując osiągnąć zbawienie swymi własnymi staraniami, podczas gdy Izaak reprezentuje wierzących Żydów, którzy są wolni od niewolnica Prawa, otrzymawszy zbawienie przez wiarę.

Paweł rysuje kilka dodatkowych paraleli w tej alegorii. Niewolnica Hagar i Prawo Mojżeszowe, odpowiadają „obecnemu Jeruzalemowi”, miastu którego większość mieszkańców w czasach Pawła była ciągle związana Prawem. Wierzący w Chrystusa patrzą na Jeruzalem, które jest w górze, Nowe Jeruzalem, które jest ich prawdziwym domem czy „matką”. I tak jak Izaak prześladował Ismaela, tak też ci, którzy „narodzili się z Ducha” (wierzący Żydzi) są prześladowani przez tych, którzy „narodzili się z ciała” (niewierzących Żydów).

Jaki będzie końcowy wynik? Dzieci „niewolnicy” (ci, którzy nadal trwają w niewoli Prawa), zostaną „wyrzuceni”, a dzieci „wolnej” odziedziczą zbawienie (p. 4:30-31). Interesująca paralela, cień, Starego Testamentu!

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

продвижение