Co naprawdę opowiadają znaki zodiaku – część 2

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Gwiazdozbiory nocnego nieba, w rocznym cyklu, opisują dzieło Chrystusa. W starożytności nawet analfabeci mogli spojrzeć w nocne niebo i zobaczyć ewangelię … Zobaczmy zatem i my co oni widzieli:

Panna
W starożytności Panna była pierwszym znakiem zodiaku (z dwunastu) a Lew ostatnim. W tamtych czasach rok zodiakalny rozpoczął się w tym samym czasie, co żydowski nowy rok – Rosz ha-Szana. Tak więc na początku żydowskiego Nowego Roku widzimy Pannę – dziewicę (stąd nazwa znaku), stojącą z latoroślą w prawej ręce i garścią dojrzałych kłosów ziarna (jak pszenica) w lewej. Latorośl trzyma prosto pionowo, podczas gdy kłosy zboża są skierowane w dół w kierunku ziemi, co wskazuje na śmierć oraz na sadzenie. Ponieważ Panna pojawia się w czasie Rosz ha-Szana / Jom Kipur / Święcie Namiotów, niektórzy przyjmują, że Jezus urodził się we wrześniu.
Na całym świecie znak ten oznacza dziewicę. W języku hebrajskim jest Betulą – młodą kobietą (dziewicą). W języku arabskim jest to Adarah – dziewica, po grecku to Parthenos- czysta dziewica.
Główną gwiazdą w miejscu kłosów ziarna skierowanych w dół jest Spica, która jest jedną z dwudziestu najjaśniejszych gwiazd nieba. Ziarno jest skierowane do dołu, co mówi, że musi być zasadzone i obumrzeć, aby następnie wyrosło i zaczęło obradzać. W drugiej ręce jest trzymana pionowo Latorośl. To pokazuje, że Latorośl jak i Ziarno są jedno i obie pochodzą od Panny. Nazwy gwiazd to Al Zimach, Al Azal i Subilon, co oznacza „strzał”, „latorośl” oraz „kłos zboża (pszenicy)”.
Pierwszą dekaną Panny jest Coma – Upragniony, syn dziewicy. Patrzy na swojego syna spoczywającego na jej kolanach, obraz który to skomentował Albumazer – muzułmański astronom / astrolog, który zmarł w 886 roku: „… Ihesu, ze znaczeniem Ieza, co po grecku określa Chrystusa.” Tak więc pierwszy znak zodiaku pokazuje dziewicę Pannę, która ma syna, który jest Chrystusem.
Drugą dekaną Panny jest Centaur. W lewym ramieniu trzyma on tarczę, podczas gdy w prawym ma włócznię wymierzoną bezpośrednio w Wilka – ofiarę, który jest jedną z dekan kolejnego znaku zodiaku w tej historii – Wagi.
Centaur o dwoistej naturze pokazuje, że syn Dziewicy ma także dwoistą naturę. Jest Latoroślą boskiego pochodzenia i jest też Ziarnem pochodzenia ziemskiego. Jest zarówno Jezusem -człowiekiem, jak i Boskim Chrystusem. W języku hebrajskim i arabskim Centaur jest nazywany „wzgardzonym”. Najjaśniejszą gwiazdą tego gwiazdozbioru jest Cheiron. Jej nazwa, od hebrajskiego rdzenia oznacza „przebity”, a także Pholas, co oznacza „modlitwę lub medytację”, podkreślając ofiarę i oddanie się Bogu.
Trzecią i ostatnią dekaną Panny jest Wolarz (Bootes) – Ten, który nadchodzi. Jest to też pasterz, który trzyma w prawej ręce gotową włócznię (która w nic nie jest wymierzona), a w lewej nad głową trzyma sierp, jakby gotowy aby zapuścić do w zboże w czasie żniwa. W języku greckim znany jest jako Arktur, co oznacza „strażnik” lub „obserwator” (stada). Czuwa on nad Wielką i Małą Niedźwiedzicą, które to gwiazdozbiory w starożytności nie były określany niedźwiedziami (czy też wozami) lecz owczarniami lub zagrodami – powiemy o tym później. Słowo „Bo” w języku hebrajskim oznacza „nadchodzić” lub „ten, który nadchodzi”.
Gwiazda na jego prawym ramieniu, w którym trzyma włócznię, to Al Katurops, co oznacza „kij” lub „laska”. W niektórych starożytnych kulturach mówiono, że to kij a nie włócznia , ponieważ postać opisana w mitologii to pasterz.

Podsumowanie znaku Panny
Panna dziewica, trzyma w prawym ramieniu latorośl oraz Spicę – ziarno skierowane w dół wskazując na śmierć i zasadzenie (włożenie w ziemię). Uzupełnieniem jej jest Coma – jej syn zwany Isa lub Chrystus. Ma podwójną naturę i jest wzgardzony. Jest jednak uzbrojony w tarczę i ma włócznię gotową do pchnięcia wymierzoną w ofiarę po jego prawej stronie. Syn jest również pasterzem, gotowym aby zerżnąć ziemię, który w drugiej ręce trzyma laskę (kij) a jego imię oznacza „Ten, który nadchodzi”.

Waga
Waga opisuje pracę dziewicy i jej syna. Ramiona wagi są przechylone w dół, co wskazuje na brak równowagi. W języku hebrajskim jest to Mozanaim – „waga”, „ważenie”, co oznacza Boży sąd. W języku arabskim nazywa się Al Zubena – „cenę zakupu”. W języku koptyjskim jest to „lambda”. ‘Lam’ to łaska, a ‘badia’ to latorośl, stąd „łaskawa latorośl”.
Nazwy gwiazd w gwiazdozbiorze Wagi to Zuben al Genubi – „niedopłata”, Zuben al Shemali – „zapłata” oraz Zuben Akrabi, „cena konfliktu”. Waga pokazuje, że człowiek jest zważony i stwierdzono u niego niedobór (nie zapłacił wystarczająco).

Krzyż (Południa) – pierwsza dekana Wagi. Wydaje się to być znaczące, że krzyż jest widoczny poniżej równika, poza zasięgiem wzroku mieszkańców północy, co wskazuje na prywatną transakcję dokonaną na krzyżu pomiędzy Ojcem i Jego Synem.
Jezus ma dwoistą naturę, o czym świadczy 16 rozdział Księgi Kapłańskiej, mówiący o składaniu ofiar w Dniu Pojednania. Pierwszy kozioł ofiarowywany za grzech, co odzwierciedla Jego boskość – został złożony w ofierze na oczach wszystkich. Jego krwią skropiono miejsce przenajświętsze. Odniesienie do tego możemy znaleźć w Hebr. 9: 22-24, gdzie widzimy Jezusa tuż po zmartwychwstaniu, który mówi Marii, aby Go nie dotykała, gdyż jeszcze nie wstąpił do nieba. Potem tego dnia wstąpił do Ojca, gdzie stanął i złożył swą krwawą ofiarę i usprawiedliwił wszystkich. Po tym wydarzeniu powrócił na Ziemię (wieczorem tego dnia ukazał się uczniom w drodze do Emaus).
Drugim kozłem ofiarowanym w Dniu Pojednania był kozioł, który był wypędzany na pustynię. Krew kozła ofiarowywanego za grzech w świątyni wskazywała na boską naturę Jezusa. Kozioł wypędzany na pustynię wskazuje na Jego człowieczeństwo. Kozioł był wyprowadzany na pustynię i wypuszczany, aby umrzeć z Bożej ręki poza zasięgiem ludzkiego wzroku. Dwoista natura Jezusa ukazuje Go zarówno jako kozła wypędzanego jak i kozła ofiarowanego za grzech. Ze względu na nas „upodobało się Bogu zmiażdżyć go cierpieniem” i złożyć jego „życie na ofiarę za grzechy” (Iz. 53:10). Dlatego też Krzyż Wagi pozostaje poza wzrokiem Izraela na nocnym niebie.

Drugą dekaną Wagi jest Wilk (zabity) – ofiara. Sułtan Ulugh Beigh zmarły w 1449 roku, który był znanym astronomem i matematykiem stwierdził, że w starożytności nazywano ten gwiazdozbiór nie Wilkiem lecz ‘Sura’, co oznacza owcę lub baranka.

Trzecią dekaną jest Korona. Nazywa się ją również Koroną Północy – Corona Borealis, która przypadkowo pojawia się co roku tuż nad Izraelem. W ten sposób bezpośrednio łączy się z Krzyżem Południa, pierwszą dekaną.

Podsumowanie Wagi
Waga pokazuje, że człowiek jest ‘niedostateczny’ z powodu grzechu. Zważony na wadze, znaleziony jest zbyt lekkim. Wilk (czy też Baranek) otoczony jest z jednej strony Koroną Północy a z drugiej Krzyżem Południa, które wskazują na syna dziewicy, który na krzyżu zapłacił cenę aby zrównoważyć wskazania wagi, i że otrzyma koronę, która pojawia się nad Izraelem.

Skorpion
W języku arabskim znany jest jako Al Akrab, – skorpion, ale oznacza też zranienie, konflikt, wojnę. W języku koptyjskim jest to Isidis – „atak wroga”. W egipskim zodiaku nie jest to skorpion, lecz Tyfon (smok) lub Pyton (wąż). Skorpion ma konotacje z plemieniem Dana, jak widać to w I Mojż. 49:17: „Niech będzie Dan wężem na drodze, żmiją na ścieżce, co kąsa w pęcinę konia”. Żądło w jego ogonie skierowane jest bezpośrednio w piętę Wężownika.

Pierwszą dekaną Skorpiona jest Wężownik – trzymający węża lub żmiję. To obraz mężczyzny trzymającego drugą dekanę Skorpiona – węża Serpensa. Wężownik obiema rękoma trzyma Serpensa, podczas gdy lewą stopę trzyma na głowie Skorpiona, który zaraz ma użądlić jego prawą piętę. To odzwierciedlenie pierwszego proroctwa o Mesjaszu, które Chrystus wypowiada do szatana w I Mojż. 3:15, że nasienie kobiety (Chrystus ) zmiażdży mu głowę, gdy on ukąsi go w piętę. ( Gal. 3:16).
Trzecią dekaną Skorpiona jest Herkules – mężczyzna klęczący jednym kolanem na ziemi, który trzyma wysoko w prawej ręce maczugę, chcąc ją opuścić na głowę węża, którego trzyma w lewej ręce. Drugą nogę trzyma na głowie Smoka , o czym powiemy później.
Nazwy gwiazd w gwiazdozbiorze Herkulesa obejmują najjaśniejszą gwiazdę leżącą w jego głowie – Ras al Gethi, co oznacza ‘głowa tego, który robi sińce’. Nazwa kolejnej gwiazdy oznacza ‘klęcząca latorośl’ co odnosi się do latorośli – syna Panny.

Podsumowanie Skorpiona
To obraz pokonanego wroga, który kąsa piętę Odkupiciela, ale ostatecznie zostaje pokonany. Wężownik mocno trzyma węża obu rękoma, gdy jest użądlony w piętę, ale widzimy też Herkulesa, który triumfuje zadając ostateczny cios.

Strzelec, Łucznik, Triumfator
Ta ostatnia konstelacja z pierwszych czterech, które ukazują Mesjasza, Jego naturę, Jego bitwę i mękę, i zamyka ona ten rozdział zwycięstwem. Jest centaurem, ponownie ukazując dwoistą naturę Mesjasza. Mierzy z łuku bezpośrednio w serce Skorpiona.
Grecy nazywają go Cheiron – „egzekutorem”. Nazywany jest też „sprawiedliwym” lub „tym, który szybko wykonuje wyrok”. Jego pierwszą dekaną jest Lutnia trzymająca Lirę (harfę). Najjaśniejszą gwiazdą Liry jest Vega, od której Anglicy wywodzą słowo ‘zwycięstwo’. Vega oznacza „On będzie wywyższony” i „Zwycięski wojownik”.
Druga dekana to Ara – ołtarz. Ten płonący ołtarz, płonący ogniem, odwrócony jest do góry nogami wskazując, że składanie ofiar za grzech nie jest już potrzebne! Wykonało się – ołtarz można przewrócić! W języku arabskim jest to Al Mugamra – „zakończenie”, „ukończenie tego, co się rozpoczęło”. Wieki temu Arę można było dostrzec nisko nad południowym horyzontem, prawie poza zasięgiem wzroku, przechyloną na południe. W starożytnej mitologii reprezentowało to świat podziemny.
Trzecią dekaną Strzelca jest Smok. Smok przedstawiany jest jako martwy. Na niektórych ilustracjach uwidocznione jest sześć zwojów jego martwego, bezwładnego ciała z wystającym z pyska językiem, które niszczeje po śmierci. Smok (Draco) oznacza „nadepnięty” lub „zdeptany”. Główne gwiazdy to Al Waid – „zostać zniszczonym”, Thuban – „subtelny” i Al Dib, „gad”. Jakby to było zbyt mało, to inne gwiazdy tej konstelacji noszą nazwy Rastaban – „głowa subtelnego”, Etanin – „długi wąż”, Grumian – „zwodziciel”, El Athik – także „zwodziciel” i Gianser – „ukarany wróg”.

Podsumowanie Strzelca
Strzelec jasno pokazuje, że mając dwoistą naturą dokonuje osąd na wrogu. Dekany pokazują nam, że jest to radosna praca, ponieważ włączono w to Lutnię i Harfę. Jest to dla nas praca radosna. Ołtarz ofiarny jest odwrócony do góry nogami i nigdy więcej nie będzie oglądany, co jest zakończeniem zemsty na smoku.

Wiem, że ta część i poprzednia są dłuższe niż zwykle, ale chcę, aby każda sekcja pozostała nienaruszona. Więc kończymy tu pierwszą 1/3 oryginalnej historii zbawienia, którą można dostrzec w gwiazdach. Zaczęliśmy od Panny – dziewicy, która miała syna dwoistej natury, zarówno boskiej, jak i ludzkiej i który to dorastając przechyla szalę z powrotem przywracając równowagę, składa ostateczną ofiarę i wykonuje wyrok na wrogu.

Następny zestaw dotyczy nowego życia … ale to już kolejnym razem.

< Część 1 | Część 3 >

John Fenn