Category Archives: Fenn John

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.
Część 1

Ludzie w niebie
11 rozdział Listu do Hebrajczyków często jest pod tytułem „Bohaterzy wiary”, ponieważ wymienia wielu starotestamentowych ludzi wiary. Pośród nich znajdujemy między innymi postacie jak:

Abel, Enoch, Noe, Abraham, Sara, Izaak, Jakub, Józef, Mojżesz, Jozue, Rachab, Gedeon, Barak, Samson, Jefta, Dawid, Samuel, „prorocy”, Daniel, Szadrak, Meschach, Abednego. Są tam również inni, którzy uniknęli ostrza miecza, rozgromili w bitwie obce armie; kobiety, które przywróciły do życia swoich zmarłych oraz pozostali, których trzymano w łańcuchach, w więzieniu, uśmiercono przecięciem na dwoje (Izajasz) itd.

Autor kontynuuje: „Przeto i my, mając około siebie tak wielki obłok świadków, złożywszy z siebie wszelki ciężar i grzech, który nas usidla, biegnijmy wytrwale w wyścigu, który jest przed nami, patrząc na Jezusa, sprawcę i dokończyciela wiary” Hebr 12: 1-2.

Ludzie ci nie śpią, ponieważ nazywa ich „obłokiem świadków” – nie śpiących, lecz żywych i trzeźwo patrzących. Wyrażenie „obłok świadków” wskazuje, że są oni w niebie. Użycie obłoku maluje przed nami obraz nieba, ponieważ gdyby nie było ich w niebie, autor mógłby powiedzieć np. „ich życie stanowi dla nas świadectwo” lub coś w tym stylu, chcąc przekazać, że ich dusze zasnęły lub że są nieświadome tego, co się dzieje na ziemi. Jednak, zamiast tego, mówi o nich jako o obłoku nad nami, że są świadkami naszego życia.  

„Świadkowie” to greckie słowo „martus” (skąd wywodzi się słowo ‘męczennik’) i oznacza „naocznego świadka wydarzenia” lub „tego, który może potwierdzić to, co widział, czego doświadczył i co wie”.

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.
Część 1

Dn 12: 2 to werset, który wprowadza ludziom zamieszanie – czy człowiek po śmierci zasypia, czy też idzie do nieba:
„ A wielu z tych, którzy śpią w prochu ziemi, obudzą się, jedni do żywota wiecznego, a drudzy na hańbę i wieczne potępienie”.
Dla naszego współczesnego myślenia wydaje się to być bezpośrednio sprzeczne ze stwierdzeniem Pawła, że „…wolelibyśmy raczej wyjść z ciała i zamieszkać u Pana” (2Kor 5: 8).

Mamy tu do czynienia z brakiem komunikacji
Dla współcześnie żyjących, gdy ktoś mówi o śmierci, jako o zaśnięciu, natychmiast rysuje to obraz kogoś w głębokim śnie, kto jest nieświadomy niczego wokół niego. Jednak biblijne użycie słowa ‘sen’ jest tutaj zgoła odmienne. Musimy przeanalizować Stary i Nowy Testament, różne tłumaczenia oraz kontekst kulturowy, a wszystko to i tak może wydawać się zaprzeczać jedno drugiemu.

Jezus, zwracając się do kobiet, które opłakiwały przedwczesną śmierć 12-letniej córki Jaira, powiedział: „Czemu czynicie zgiełk i płaczecie? Dziecię nie umarło, ale śpi” (Mk 5:39)

„Łazarz, nasz przyjaciel, zasnął; ale idę zbudzić go ze snu. Tedy rzekli uczniowie do niego: Panie! Jeśli zasnął, zdrów będzie. Ale Jezus mówił o jego śmierci; oni zaś myśleli, że mówił o zwykłym śnie” (J 11: 11-13).
„Dawid bowiem, gdy wykonał służbę, jaką mu wyroki Boże za jego pokolenia wyznaczyły, zasnął, został przyłączony do ojców swoich i oglądał skażenie” (Dz 13, 36).
„Dlatego jest między wami wielu chorych i słabych, a niemało zasnęło”.
„Oto tajemnicę wam objawiam: Nie wszyscy zaśniemy, ale wszyscy będziemy przemienieni” (I Kor 11:30, 15:51).
„Albowiem jak wierzymy, że Jezus umarł i zmartwychwstał, tak też wierzymy, że Bóg przez Jezusa przywiedzie z nim tych, którzy zasnęli”.
„Który umarł za nas, abyśmy, czy czuwamy, czy śpimy, razem z nim żyli” (1Tes 4:14, 5:10).

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Temat, z którym wielu chrześcijan ma duże zamieszanie, który często poruszają to: co się dzieje, gdy chrześcijanin umiera. Paweł powiedział Koryntianom, że „wyjście z ciała oznacza przebywanie z Panem”, jednak wielu wierzących słucha innych głosów, które tylko ich dezorientują.

Sprawa podstawowa: duchy żyją wiecznie
„Ponadto, szanowaliśmy naszych ojców według ciała, chociaż nas karali; czy nie daleko więcej winniśmy poddać się Ojcu duchów, aby żyć?” Heb 12: 9 mówi, że Ojciec jest Stwórcą istot duchowych. Nasi ludzcy ojcowie wychowywali nas, żyjąc w ciele, lecz  Ojciec duchów koryguje nas w naszym duchu.

Określenie Ojciec duchów oznacza, że jest On Stwórcą duchów anielskich jak i ludzkich. Ponieważ nasz Stwórca jest Duchem wiecznym, więc tak samo wieczne są duchy, które stwarza. Możemy się zastanawiać, dlaczego Lucyfer i jego aniołowie nie zostali po prostu unicestwieni, kiedy się zbuntowali? Może po części dlatego, że wg Pisma Św. duchy żyją wiecznie.

Lucyfer nie chciał być w niebie, więc przygotowano mu odpowiednie miejsce*. Nie został unicestwiony –  Ojciec duchów łaskawie przygotował dla niego inne miejsce – to, co chciał on i ludzie mu podobni – własne królestwo, gdzie nie ma Bożej obecności.  *Obj 12: 8, Mt 25:41

Judaizm zawsze rozumiał to, że ludzie są istotami wiecznymi.
Oglądałem raz  wywiad z izraelskim przywódcą politycznym, który mówił o różnicy między judaizmem a innymi religiami. Wyjaśniał, że judaizm to religia życia dla Żydów, którzy uznają, że zostaliśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Boga. Dlatego też każda ludzka istota ma to, co nazwał „boskim światłem” lub „boskim życiem”. To światło, to życie należy szanować od poczęcia aż do śmierci. Nawet po śmierci ciało jest traktowane z szacunkiem.

„Rabini nie nauczali, że człowiek przestaje istnieć z chwilą śmierci. Zamiast tego utrzymywali, że pomimo śmierci ciała, świadomość, która do tej pory w nim przybywała, nadal cieszyła się jakąś formą pozagrobowej egzystencji. Dlatego właśnie ważny był szacunek dla zmarłego i jego odpowiedni pochówek. Rytuał pogrzebowy jest pomyślany przede wszystkim jako akt k’vod ha-met, „uczczenia zmarłego”.

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Część 1

Równowaga między wiarą a łaską

Jak mamy żyć umacniając się łaską, gdy otacza nas religijny świat, z jego regułami chcącymi nas kontrolować? Ostatnio skończyłem na tym, jak Bóg wszedł w osobistą relację z Abrahamem co sprawiło, że wszystkie formuły religijne stały się nieaktualne.

Doskonali według prawa, jednak świadomi braku życia wiecznego

Bogaty młodzieniec przyszedł do Jezusa i spytał: „Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby osiągnąć żywot wieczny?” (Mat. 19:16)

Powiedział, że od młodości przestrzega całego prawa, ale zdawał sobie sprawę, że przestrzeganie zasad nie dało mu życia wiecznego.

Nikodem – żydowski przywódca, w poszukiwaniu tego samego życia, przyszedł do Jezusa nocą (Jan. 3). Piotr również przyznał w Jan 6:68, kiedy wszyscy się odwrócili, że Jezus miał w sobie życie wieczne. Paweł w Fil. 3:4-8 stwierdził, że zanim poznał Pana, był doskonały jeśli chodzi o wypełnianie Zakonu, ale uświadomił sobie, że potrzebuje Chrystusa.

Ludzie ci zdali sobie sprawę z tego, że przestrzeganie Prawa Mojżeszowego nie dało im życia wiecznego. Wszystko, co Prawo czyniło, to wskazywało na grzech i zapewniało sposób na jego tymczasowe usunięcie spomiędzy człowieka i Boga, jednak niewiele miało wspólnego z życiem wiecznym. Jakże smutny jest fakt, że niektórzy chrześcijanie dzisiaj wierzą, że przestrzeganie Prawa Mojżeszowego zapewni im miejsce w niebie. W rzeczywistości prawo nie czyni niczego doskonałym i dlatego nie może dać człowiekowi życia wiecznego. Wspomniałem ostatnio Pawła, który powiedział, że gdyby można było uzyskać życie wieczne przez wypełnianie prawa, to Bóg dawno dałby takie prawo ludziom. (Gal. 3:21)

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Część 1

Skutki legalizmu
Ostatnio mówiłem dlaczego Bóg nadał Prawo Mojżeszowe, że stało się to dlatego, że grzech był na świecie, ale do tego momentu nikt nie wiedział dokładnie, czym on jest. Nie istniały wtedy żadne absoluty, nie było poznania dobra i zła.

To Bóg powiedział, żeby nie patrzeć na nagą żonę lub córkę innego mężczyzny. To Bóg powiedział, że jeśli odpowiadasz za coś, to złem jest oskarżanie o swoje zaniedbania innego człowieka. To Bóg powiedział, że złem jest pożądanie błyszczącego, nowego rydwanu swego sąsiada i że powinno się raczej cieszyć z jego powodzenia oraz być zadowolonym z tego, że samemu jeździ się10-letnim pojazdem.

Przestrzeganie zasad nigdy nie torowało drogi do nieba i dalej tego nie robi.

Bogaty młodzieniec stwierdził, że od swej młodości zachowywał całe prawo, ale przyznał, że nie posiada życia wiecznego – przed Bogiem i człowiekiem pozostawał sprawiedliwym, jednak nie miał w sobie Bożego życia.

Autor Listu do Hebrajczyków powiedział to wersecie 7:19: „zakon nie przywiódł niczego do doskonałości, z drugiej zaś strony wzbudzona zostaje lepsza nadzieja, przez którą zbliżamy się do Boga”. Jeśli wychowywałeś się w religijnym domu, czy kościele, zdawałeś sobie doskonale sprawę z tego, że nigdy nie będziesz w stanie być wystarczająco dobrym dla swojego rodzica, pastora oraz (tak ci się wydawało) dla Boga. Prawo nie czyni doskonałym niczego. Nigdy nie będziesz w stanie uszczęśliwić mamy, taty, czy też Boga.

Abel i Kain złożyli Panu ofiary. Abel, okazując prawość, ofiarował krew niewinnego zwierzęcia na przykrycie swego grzechu, jednak Kain ofiarował Bogu swoje dzieło – plon w postaci warzyw. Bóg zaakceptował krew, ale warzywa odrzucił. Z tego powodu Kain jest ojcem fałszywych religii. Wszystkie religie są wysiłkami człowieka, gdy próbuje przyjść do Boga na własnych warunkach; jednak chrześcijaństwo jest inne – tu Bóg przyszedł do człowieka na swoich warunkach. Bóg powiedział: „Niech bezbożny porzuci swoją drogę, a przestępca swoje zamysły i niech się nawróci do Pana…, bo myśli moje, to nie myśli wasze, a drogi wasze, to nie drogi moje” (Iz. 55)

John Fenn
Tłum. Tomasz S.

Dlaczego Bóg ustanowił zasady
Ostatnią serię o łasce zakończyłem pytając, po co w ogóle Bóg dał Prawo? Jeśli łaska daje siłę, jeśli ma swój cel i jest święta, uczy i umacnia nasze serce, dlaczego mielibyśmy kiedykolwiek potrzebować 10 Przykazań?

Oto odpowiedź: Człowiek może być nieświadomy czegoś, ale wciąż pozostawać winnym

Grzech spadł na całą ludzkość, ale człowiek nie wiedział, co to znaczy grzeszyć, więc nie można go było pociągnąć za to do odpowiedzialności:

„Przeto jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, tak i na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli; albowiem już przed zakonem (Mojżesza) grzech był na świecie, ale grzechu się nie liczy, gdy zakonu nie ma; lecz śmierć panowała od Adama aż do Mojżesza (do momentu nadania Prawa) nawet nad tymi, którzy nie popełnili takiego przestępstwa jak Adam…” Rzym. 5: 12-14

To był problem Boga – człowiek grzeszył, ale nie miał pojęcia, czym jest grzech, więc nie mógł być pociągnięty do odpowiedzialności przez Niego.

Wcześniej, w wersecie 4:15 Paweł stwierdził to samo: „… gdzie bowiem nie ma zakonu, nie ma też przestępstwa”.

Ludzkość nie miała żadnego standardu, który mówiłby im o dobru i złu, grzechu i życiu – grzeszyli i umierali, nie wiedząc nic na ten temat. Co Bóg miał zrobić?

Pomyśl o tym. Od Adama do Noego nikt nigdy nie powiedział, że istnieje absolut dobra i zła. Tak samo z Abrahamem – chodził z Bogiem, ale Bóg nigdy nie dał mu listy absolutów dobra i zła.  Ta sama sytuacja z Józefem. Przyjmujemy za pewnik, że kradzież jest czymś złym, ale nie wiedziano o tym w tamtych czasach. Kto powiedział, że kradzież krowy swego sąsiada jest czymś złym? Ty i jakaś armia?

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Część 1
Część 2

Do tej pory mówiłem o tym, jak za łaską idą oczekiwania, cel oraz pewne ograniczenia. Łaska zależy całkowicie od serca jej dawcy i jest święta. Ale czekaj, jest jeszcze więcej!

Łaska daje również siłę. Bóg nas kocha, a w tej łasce jest siła do tego, abyśmy osiągnęli pełnię jako istoty ludzkie oraz jako chrześcijanie.

Kiedy Paweł powiedział Tymoteuszowi w 2 Tym. 2:1: „wzmacniaj się w łasce, która jest w Chrystusie Jezusie” nie mówił, aby wzmacniał się w niezasłużonej przychylności. Powiedział, aby przyjął daną mu łaskę do życia i aby się w niej wzmacniał.

Paweł napisał w Liście do Rzymian w wersecie 12: 3 „Powiadam bowiem każdemu spośród was, mocą danej mi łaski… by rozumiał z umiarem stosownie do wiary, jakiej Bóg każdemu udzielił”. Wiara, którą masz, jest bezpośrednio powiązana i proporcjonalna do łaski, którą otrzymałeś w życiu. Nie próbuj żyć łaską innego człowieka i miarą jego wiary. Cała siłę, której potrzebujesz, możesz odnaleźć w łasce i mierze wiary, którą już masz.

Jeśli kiedykolwiek widziałeś pastora, który głosił kazanie innej osoby i  zastanawiałeś się, dlaczego te same słowa nie niosły już w sobie takiego namaszczenia jak wtedy, gdy usłyszałeś je po raz pierwszy od ich autora, to powiem ci dlaczego tak jest: Gdy kazanie zostało napisane, wyszło ono z osobistego objawienia, z łaski danej kaznodziei i jego własnej wiary.
Pastor zaś przekazał to samo przesłanie, lecz nigdy nie pochodziło od niego, nigdy nie dał czasu Bogu, aby dał mu osobiste objawienie na ten temat – po prostu powiedział coś, co zrodziło się w sercu innej osoby, dzięki udzielonej jej łasce i oczekiwał takiego samego wpływu na słuchaczy i takiego samego namaszczenia, jak słowa wypowiedziane przez autora. Niestety – tak to nie działa – nie. Możesz mówić i żyć tylko zgodnie z udzieloną ci łaską – a z nią przychodzi odpowiednia miara wiary.

Łaska zawsze wzmacnia odbiorcę łaski. Kiedy przynosisz do domu zwierzaka, wzmacniasz go zapewniając mu pożywienie i schronienie. Twoje dziecko również wzmacniane jest dzięki twej łasce. Oczywiście dzieje się to w inny sposób na różnych poziomach jego dojrzałości, ponieważ łaska, którą mu okazujesz, prowadzi je do dorosłości, do wzięcia odpowiedzialności za swoje życie jako młoda, dorosła osoba. Łaska zawsze wzmacnia, lecz ma swój cel, swoje ograniczenia, oczekiwania oraz granice i jest święta.