Category Archives: Frangipane Francis

Późny deszcz Zwrot „Późny deszcz” możne znaczyć różne rzeczy dla różnych ludzi. Dla krytyków jest to ruch, który promuje doktrynalne herezje. Jednak dla wielu innych, jest to zwrot, choć lekko staroświecki, używany w tłumaczeniu Biblii Króla Jakuba, używany na opisanie ostatecznego, światowego wylania Ducha Świętego przed powrotem Chrystusa.

Pomimo, że osobiście nie używam zwrotu „późny deszcz”, wierzę w to ostatnie wielkie poruszenie Boże. W rzeczywistości, mam taką wizję od 1970 roku. Należy zaznaczyć, że moja wiara był przetestowana w latach 70’tych, gdy wielu przywódców kościoła przewidywało koniec świata. Szczerze mówiąc, niewielu rzeczywiście wierzyło w to, że będą jakieś wielkie żniwa w okresie lat 70’tych i 80’tych. Niemniej w latach 90’tych po zdumiewających upadku sowieckiego komunizmu naprawdę zaczęła się przyspieszona era światowej ewangelizacji. Od tej pory Duch Święty sprowadził setki milionów ludzi do Królestwa Bożego.

Tak więc, pomimo wojen i innych problemów, skupiam się cały czas na potężnym dziele Ducha Świętego w tych dniach ostatecznych. Ostatnie wielkie wylanie nie skończy się aż do chwili, gdy Duch Boży zostanie wylany „na wszelkie ciało” (Dz. 2:17). „Wszelkie” oznacza wszelkie. Oznacza to, że Bóg poważnie myśli o zdobywaniu muzułman, Hindusów, buddystów i wielu innych religii. Boża pasja dla zgubionych jest tak wielka, że On Sam nawet „zagwarantował”, że wystąpią niezaprzeczalne „znaki na niebie oraz na ziemi” (Dz. 2:19-20). Z całego serca wierzę, że w czasie tego ostatniego przebudzenia będziemy świadkami prawdziwego zjednoczonego kościoła, działania wielu wierzących podniesionych do dojrzałości Chrystusowej oraz potężnego żniwa dusz.  Zdecyduj wiec: czy doktryna o światowej ewangelizacji jest herezją? Czy skupiona na Chrystusie jedność wśród wierzących jest również jest fałszem? Czy osiąganie Chrystusa czystości i mocy jest zwiedzeniem?

Pamiętaj, że nie mówię o tym, że życie stanie się łatwe. Prawda jest tak, że już teraz wielu umiera za wiarę. Jednak, „ci, którzy siali ze łzami, będą zbierać z radością (Ps. 126). Jezus powiedział, że żniwo jest obfite (Łuk. 10:2). Osobiście zgadzam się z tymi, którzy ostrzegają upadły, odstępczy kościół: tak, na ziemi panuje głęboka ciemność. Niemniej to właśnie w takich warunkach Pan nakazał nam, abyśmy powstali i błyszczeli Jego chwałą. (Iz. 60:1-3). Obietnica mówi, że narody przyjdą do naszej światłości

Czasy końca są czasami ciemności i światłości ( 1 Tes. 5:4-5). Musimy widzieć jedno i drugie.

Biblia i Późny Deszcz.  Oczywiście, nie o to chodzi, co ja mówię na temat późnego deszcze, lecz co na ten temat naucza Biblia. Zwrot „późny deszcz” znajduje się w kilku miejscach Pisma; najbardziej znany werset znajduje się prawdopodobnie w Liście Jakuba. Mówiąc o powrocie Pana, apostoł pisze tak:

Przeto bądźcie cierpliwi, bracia, aż do przyjścia Pana. Oto rolnik cierpliwie oczekuje cennego owocu ziemi, aż spadnie wczesny i późniejszy deszcz. Bądźcie i wy cierpliwi i umocnijcie serca swoje, bo przyjście Pana jest bliskie ( Jak. 5:7-8 NKJV).

Jakub mówi tutaj właśnie o „przyjściu Pańskim”. Wielu chrześcijan pierwszych wieków oczekiwało powrotu Pana w czasie ich życia. Doświadczali początkowego wylania Ducha; widzieli cuda, wzrost, pomnożenie, a jednak Pan nadal nie przychodził. Tak więc, Jakub zachęca kościół do „cierpliwości”, mówiąc, że jest coś jeszcze, co ma przyjść, na co Bóg czeka. W tym wersie apostoł w sposób metaforyczny zamyka ramy historii kościoła między

dwoma okresami duchowego wylania, które nazywa „wczesnym i późniejszym deszczem”. Z rolniczego punktu widzenia było to dobrze rozumiane, że wczesne deszcze pobudzały świeżo zasiane ziarno i zaczynały proces wzrostu. Następnie, po kilku suchych miesiącach przychodziły deszcze późniejsze, aby ożywić żniwo i doprowadzić je do dojrzałości (p. V Moj.11:14; Joel 2:23, Zach.10:1)

Widzisz, Bóg ma w sercu znacznie więcej niż spodziewali się pierwsi chrześcijanie. Kościół widział ograniczone wylanie, które spadło na mniejszy świat. Prawda jest taka, że zarówno świat jak i ostateczne wylanie okazały się być znacznie większe.

Biblijni naukowcy a Późny Deszcz  Ważne jest zwrócenie uwagi na to, że liczni biblijni naukowcy również popierają ideę drugiego wylania. Charles Wesley interpretował Jak. 5:7 mówiąc: „Rolnik oczekuje drogocennego plonu – który wynagradza jego ciężką pracę i cierpliwość. Wcześniejszy deszcz otrzymuje natychmiast po zasiewie, a późniejszy – przed żniwami„. Wesley napisał: „późniejszy deszcz przychodzi „przed żniwem” (czy przed końcem czasów).

Wejdź sobie na Crosswalk.com, kliknij na „study helps” i sam poszukaj. Spójrz na komentarz Jamiesona, Fausseta i Browna do Jak 5:7. Wyjaśniają oni: „Pierwszy deszcz padał w czasie siania, około listopada, grudnia; późniejszy około marca, kwietnia, aby mogło dojrzeć ziarno w kłosach. Deszcz późniejszy, który poprzedzi nadchodzące duchowe zbiory, będzie prawdopodobnie następnym wylaniem Ducha Świętego typu Zielonych Świat”. (Crosswalk.com).

TO nie jest charyzmatyczny chaos! W teologii Nowego Testamentu Jamieson, Fausset oraz Brown są wyróżniającymi się, sprawdzonymi przez lata naukowcami, którzy napisali Krytyczny Komentarz i Wyjaśnienia do Biblii w 1871 roku!

Wyraźne jest więc, że mamy oczekiwać szczególnego wylania. Nie jest to doktryna o „objawieniu synów” ani teologia „królestwo teraz”. Nie oznacza to, że nie ma kościołów w różnych formach odstępstwa; narody będą osądzone na końcu czasów. Stwierdzamy po prostu, zgodnie ze Słowem Bożym, że między obecnym czasem a chwilą powrotu Jezusa Chrystusa, będzie jeszcze inne wielkie wylanie, i że obecnie jesteśmy w początkowym stadium.

Nie bójcie się  Przyjaciele, przeciwnik ustawił blokady fałszywych ostrzeżeń, strachu i oskarżeń wokół jednego z najpotężniejszych zdarzeń końca czasów: końcowego dzieła Ducha Świętego w rozprzestrzenieniu ewangelii na cały świat! Nie mówię, że powinniśmy być naiwni czy ślepi na wszelkie zło w kościele, lecz raczej, lecz nie powinniśmy być również zaślepieni na to, co Bóg robi.

Wiara w to wylanie nie jest herezją, nawet jeśli wygląda na herezję dla tych, którzy nie wierzą. Nie bójcie się zatem określenia „heretyk”, gdy mówisz o swojej wizji. Módl się o kraj z przekonaniem, bez zastraszenia, wiedząc o tym, że realność tego późnego deszczu jest widoczna w chwili, gdy to mówimy. Pamiętaj, setki milionów przyszło do Królestwa Bożego w ciągu tych ostatnich lat – przebudzenie może zdarzyć się również w twoim kraju!

Weź pod uwagę wzrost kościoła w Chinach od dziesięciu milionów w 1974 roku do ponad stu milionów dziś. Żyjemy w czasie ostatecznego wylania, umiłowani, bez względu na to czy krytycy zgadzają się z tym, czy nie!

Świat widzi wyłącznie czołówki gazet z informacjami z piekła, lecz ewangelia królestwa postępuje do przodu, Bóg nie zatrzyma tego, dopóki „wszystkie narody” nie usłyszą ewangelii.

Prawda jest taka, że nadchodzą czasy, gdy zostanie roztrzaskana, równie nagle jak Związek Sowiecki, również warownia Islamu. Bóg jest zdecydowany zdobyć muzułmański świat i ponownie „mędrcy ze wschodu” przyjdą oglądać Tego, który narodził się jako Król Żydów. Tak, nawet radykalni muzułmanie będą patrzeć na Syna Bożego i w swej nowo otrzymanej wolności, będą kochać Chrystusa najbardziej gorąco. Rzeczywiście, Bóg objawi Siebie Samego nawet islamskim władcom, jednostkom, których wpływ przyciągnie tłumy bliżej do Jezusa Chrystusa.

Tak wprawi w zdumienie liczne narody, królowie zamkną przed nim swoje usta, bo zobaczą to, czego im nie opowiadano, i zrozumieją to, czego nie słyszeli. Iz. 52:15.
Bez względu na to czy przełom nastąpi w najbliższych latach, czy przeciągnie się przez dziesięciolecie, czy jeszcze dłużej, przebudzenie jest przeznaczeniem świata muzułmańskiego. Dokładnie tak, jak Pan obiecał, wyleje swego Ducha na wszelką ludzkość (Dz. 2:17). Zatem, wielkie przebudzenie sięgnie do wszystkich kultur świata i „wszyscy, którzy wzywają imienia Pańskiego zbawieni będą” (Dz. 2:21).раскрутка сайта

Francis Frangipane
W ciągu lat służby otrzymaliśmy wiele zachęcających e-maili i listów od ludzi, którzy cenią nasze powołanie i pasję do upodabniania się do Chrystusa. Jesteśmy zarówno wdzięczni tym, którzy poświęcili czas na pisanie jak i traktujemy to w pokorze. Czasami, jednak, słyszymy, że niektórzy chrześcijanie są zakłopotani przeczytaną na nasz (i innych) krytyką na „napastliwych stronach”. Te strony często tryskają legalizmem, ponieważ skupiają się na fałszywych religiach, nauczycielach „new age” i otwarcie heretyckich doktrynach. Tak, wiele z tych stron w agresywny sposób przeinacza i atakuje prawdziwe chrześcijaństwo.

Gdzie są ich cele? Faktem jest, że jeśli otworzysz wyszukiwarkę internetową (np. Yahoo, As, czy Google) wpiszesz tam nazwisko dobrze znanego chrześcijańskiego lidera i dodasz obok jego nazwiska „fałszywy nauczyciel” („false teacher”) to zanim zdążysz krzyknąć: „O, nie!” pojawi ci się długa lista stron, które otwarcie i czasami zjadliwie atakują tego człowieka. Szczerze mówiąc, będąc samemu wraz z żoną (moje życie i nauczanie) obiektem przeinaczania na takich stronach, wiem, że nie są one godne zaufania jeśli chodzi o jakąkolwiek służbę.
My sami, gdy słyszymy o tym od zaniepokojonych wierzących, zazwyczaj kierujemy ich na naszą stronę, gdzie znajduje się nasze „wyznanie wiary” (Statement of Faith). To, w co wierzymy jest zgodne z wyznaniem wiary Stowarzyszenia Ewangelicznego (Association of Evangelical). Zgadzamy się również z prawdami zawartymi w Apostolskim Kredo.

Nie znaczy to, że nigdy nie robimy błędów czy też, że jakieś nasze poboczne doktryny są niezawodne; każdy z pośród nas zaangażowanych w tą służbę ciągle wzrasta i uczy się. Kiedy jednak taka napastliwa witryna internetowa nie wymienia nawet jednej dobrej cechy jakiejś służby, to nie da się nic zrobić, jak tylko przyjąć, że ich celem nie jest rozeznawanie, lecz niszczenie.

Biblijny test wiary.
Tak, mamy we współczesnym kościele fałszywe doktryny, lecz pamiętajmy o tym, że przez całą historię, prawdziwi chrześcijanie zawsze byli oskarżani o herezje. Sam Jezus ostrzegał: „Biada wam, gdy wszyscy ludzie będą mówić o was dobrze” (Łuk 6:26). Nauczał również tego, aby badać owoce proroka. Innymi słowy: do jakiego życia inspiruje ludzi służba, której nauczanie się jej przypisuje?

Jednak ponad naszym wyznaniem wiary, sama Biblia dostarcza licznych, podstawowych testów służących identyfikacji rzetelności doktryn (p. Pierwszy List Jana, szczególnie na wersety zawierające zwrot „z tego…”) Inny ważny test pochodzi od ap. Pawła, który pisze tak (2 Kor. 13:5):   Poddawajcie samych siebie próbie, czy trwacie w wierze, doświadczajcie siebie; czy nie wiecie o sobie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba żeście próby nie przeszli.

Paweł całe chrześcijaństwo podsumowuje w jednej niezastąpione rzeczywistości: „Jezus Chrystus jest w was”. Możesz mylić się, co do czasu porwania, czy w stanowisku wobec darów duchowych, lecz nadal jesteś prawdziwym chrześcijaninem, ponieważ przyjąłeś realność Chrystusa w tobie!

Czy dostrzegasz to? Jesteś chrześcijaninem nie dlatego, że wypowiedziałeś modlitwę pokutną, lecz dlatego, że gdy modliłeś się, to Duch Jezusa Chrystusa rzeczywiście wkroczył w twoje życie! Gdy Pan obiecał: „Nie porzucę cię, ani nie opuszczę”, miał na myśli to, że pozostanie w tobie na zawsze. Diabeł wie, że jesteś chrześcijaninem nie dlatego, że nosisz ze sobą Biblię, lecz dlatego, że on rzeczywiście widzi obecność Chrystusa płonącą w tobie.

To Chrystus mieszkający w nas wydaje owoce, czyni dzieła uwolnienia i manifestuje Swoją moc przez nas. Nasze życie zjednoczone z Nim powoduje, że jesteśmy Jego świątynią; nasze złączenie z Nim ożywia nas, jako Jego ciało. W zawirowaniach religijnego zwiedzenia na tym świecie, Jezus redukuje wszystko, co powinniśmy wiedzieć o prawdzie i błędzie do skupienia się na Nim Samym. Mówi: „Ja jestem droga, prawda i żywot” (Jn 14:6). „Prawda” – mówi nam Paweł – „jest w Jezusie” (Ef. 4). Gdy Jezus jest w nas, On nas zmienia.

Posłuchajcie uważnie przyjaciele: autorzy wielu z tych napastliwych stron nie wierzą, że Chrystus faktycznie mieszka w Swoich ludziach! Z pośród tych, którzy przyjęli Chrystusa zamieszkującego w nich, dodatkowa liczba nie wierzy, że my możemy rzeczywiście słyszeć Pana Jezusa! Oskarżą cię o herezje, jeśli wierzysz, że możesz mieć relację z Jezusem Chrystusem! I to pomimo faktu, że Jezus potwierdził: „Moje owce Mój głos znają” (Jn. 10:27)

Zastanów się również nad poszukiwaniami Pawła. Jego wspaniałą obsesją było poznanie Chrystusa, upodobnienie się do Niego w Jego życiu i śmierci (Flp. 3:10). Rozważ również głębokie słowa Pawła, które napisał do Galacjan (Gal 2:20):

Z Chrystusem jestem ukrzyżowany; żyję więc już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus; a obecne życie moje w ciele jest życiem w wierze w Syna Bożego, który mnie umiłował i wydał samego siebie za mnie.

Paweł napisał Chrystus „żyje we mnie”. Syn Boży nie jest zwykła doktryną, On jest Emmanuel: „Bóg z nami”. Wieczne życie pochodzi z poznania Boga i Jezusa Chrystusa, którego Bóg posłał (Jn 17:3).
Tak więc, wiele z tych napastliwych stron pozuje na „zachowujących prawdziwą wiarę”, to odrzucając rzeczywistość Jezusa Chrystusa żyjące w Jego kościele, ujawnia w ten sposób, kto w rzeczywistości chodzi w zwiedzeniu.
Prawda  W całym obszarze wielkiego zamieszania, my sami musimy postrzegać prawdę jako osobę: Jezusa Chrystusa. Cała wiedza, jak jest nam potrzebna o Bogu, niebie, piekle zbawieniu, grzechu i odkupieniu jest skoncentrowana na Nim. Musimy skłonić nasze serca w pokorze i skupić wiarę naszą na tym, abyśmy stali się podobni do Niego, nawet tak dalece jak nauczał Jan (1 Jn 2:6):

Kto mówi, że w nim mieszka, powinien sam tak postępować, jak On postępował.Życie wieczne nie bierze się z religii o Chrystusie, lecz z rzeczywistego poznania Go (Jn 17:3). To On nabył nasze przebaczenie, nasze uzdrowieni i nasz dobrobyt. Jako nasz Odkupiciel, współdziała we wszystkim ku dobremu; jako nasz Król zapewnia nam autorytet i posyła jako Swoich ambasadorów. On nazywa nas Swoim ciałem, nie tylko Jego ludzi, podkreślając Jego jedność z nami, i rozciąga na nas Swoje uświęcenie i prawość. Jesteśmy Jego oblubienicą, zdobytą przez Jego miłość do Jego boku.

Jeśli ktoś próbuje cię przekonać, że Chrystus nie mieszka w Swoich ludziach, przypomnij mu, te słowa (Jn 14:23):  Jeśli kto mnie miłuje, słowa mojego przestrzegać będzie, i Ojciec mój umiłuje go, i do niego przyjdziemy, i u niego zamieszkamy.

Kochani, prawda tryska z naszej jedności z Jezusem Chrystusem. Wizja tych, którzy chodzą w prawdzie to „Chrystus w nas, nadzieja chwały” (Kol 2:27). Ostrzegaj tych, którzy odrzucają zamieszkiwanie Jezusa Chrystusa, że testem prawdziwej wiary jest realność tego, że „Jezus Chrystus jest w was” (2 Kor. 13:5).

Tak, przypomnij im, że prawda jest osobą, a nie zwykła doktryną.

продвижение

Budzimy się, zwlekamy z łóżka i kuśtykamy do łazienki; mętnym wzrokiem zerkamy na swoje odbicie w lustrze. To pewne, że spoglądamy na obraz całkowicie związanego z ziemią stworzenia. No, przynajmniej tak to wygląda. Prawda jest taka, że bez względu na nasz cielesny wygląd, chwila, w której otrzymaliśmy Ducha Świętego rozpoczęła proces przemian w nas. Nie jesteśmy już „zwykłym człowiekiem” (1 Kor. 3:4), lecz zostaliśmy uwolnieni od ciała, aby stać się istotami duchowymi.

Wśród wszelkich stworzeń, chrześcijanie są swego rodzaju hybrydą złożoną zarówno z cielesnego jak i duchowego wymiaru. Mamy zdolności do zmagania się z dynamiką życia na ziemi dzięki fizycznym, emocjonalnym i intelektualnym zdolnościom, jak też wznosimy się ponad nasze naturalne ograniczenia poprzez duchowe protokoły jak uwielbienie czy modlitwa, którą łączą nas z Bogiem w niebie.

Widzisz, jesteś czymś więcej niż osobą z ciała i krwi, którą zobaczyłeś dziś rano w lustrze. Niesamowitą rzeczywistością jest to, że jeśli trwamy mocno w wierze, nasze duchowe przeznaczenie to wieczne obleczenie w rzeczywistą chwałę Bożą! (2 Thes. 2:14; 2 Kor. 3:18). Prawda, że ciągle mamy cielesną naturę i oczywiście ważne jest, abyśmy chodzili w pokornej pokucie z naszych grzechów. Niemniej jednak, nasza cielesna natura nie unicestwia naszej duchowej natury. Podczas gdy chodzimy w pokorze, stale musimy przenosić naszą tożsamość z ciała na ducha.

Może ktoś powiedzieć: „Tak, lecz moje ciało jest bardziej do mnie podobne”. Tak, zgadza się, ale jest to istota walki, na którą każdy z nas napotyka i którą musi zwyciężyć: wiemy kim jesteśmy w ciele, lecz czym uczynił nas Bóg duchowo? Im bardziej identyfikujemy się z duchem, tym bardziej skuteczni jesteśmy w uśmiercaniu naszych cielesnych pożądliwości.

Ponieważ nasze przeznaczenie jest duchowe, ważne jest, abyśmy poważnie traktowali prawa i zasady, które funkcjonują w duchowej rzeczywistości. Musimy uczyć się jak żyć z sercami otwartymi na duchową rzeczywistość, ponieważ, zwyczajnie, nie ma innego sposobu, aby przeżyć prawdziwe wewnętrzne przemiany (a nie religijne „obowiązki”), jak tylko przez poznanie i uchwycenie protokołów Ducha Bożego.

Duch czyni nas podobnymi do
Chrystusa, a nie dziwakami

Gdy dyskutujemy o duchowej rzeczywistości, typową reakcją ewangelicznych chrześcijan jest uśmiech, odmowa i wewnętrzne zamknięcie, jakby zostali zaproszeni do zakupienia domu w „dziwacznej ziemi”. Gdy Pismo mówi o duchu czy to, gdy odnosi się do naszego ducha, czy do Ducha Świętego, czy złych duchów to taka wiedzą jest zawsze praktyczna, daje poważny wgląd i uwolnienie. I rzeczywiście, nigdy nie staniemy się podobni do Chrystusa trzymając się z dala od zamieszkującego w nas Ducha Świętego.

Umiłowani, poznanie duchowej rzeczywistości nie jest drugorzędną doktryną. Rola Ducha Świętego w naszym życiu, jak też objawienie dotyczące naszej duchowej natury są głównymi tematami Biblii. Zastanów się nad tym, od pierwszej do ostatniej strony Słowo Boże odnosi się do duchowego świata (i ich różnorodnych form) niemal 600 razy. Około 200 razy Duch jest używany w sposób unikalny przez Boga. W ponad 350 wersach termin „duch” odnosi się do pewnego rodzaju cechy czy aktywności ducha ludzkiego.

W przeciwieństwie do tego mamy wymienionych: 232 raz wiarę, 310 – miłość, 132 – nadzieję. Te duże liczby odniesień ukazują nam ważną prawdę: Bożym zamiarem wobec nas jest to, abyśmy poznali duchową rzeczywistość.

Mamy postępować ostrożnie, ponieważ nie chcemy zostać zwiedzeni. Ignorancja duchowej rzeczywistości już jest formą głębokiego duchowego zwiedzenia. Prawdą jest, że są manifestacje, które w fałszywy sposób prezentują duchowe funkcjonowanie, jednak jeśli naszym prawdziwym zadaniem jest upodobnienie do Chrystusa to będziemy osiągali to podobieństw wyłącznie poprzez naszą relację z Duchem Świętym. Jeśli ciągle obawiasz się zwiedzenia, pamiętaj: Duch Święty jest Duchem Prawdy.

Zrozumienie ludzkiego ducha
Przejrzyjmy więc szybko podstawy dotyczące ducha ludzkiego. Faktem jest, że wiele życiowego zła miało dostęp do naszego wewnętrznego człowieka tylko dlatego, że byliśmy pozbawieni duchowej ochrony. Przypowieści mówią nam, że „Jak miasto odkryte, bez murów, jest człowiek, który nie ma kontroli nad swym duchem” (tłum. z j.ang. – przyp. Tłum.). To pewna porowata cecha naszego ducha sprawia, że przyjmujemy życiowe okoliczności z ich różnorodnymi wpływami. Jeśli nie mamy kontroli nas swoim duchem, jesteśmy „bez murów” i podatni duchowe przeciwieństwa i pokusy. Jeśli zaś nasz duch poddany jest Bogu, mamy ochronę przed atakiem. Nasze serca są chronione przed wejściem duchowego przeciwnika i złych wpływów.

Pójdźmy nieco dalej. Mówimy, że jesteśmy „narodzeni na nowo”, lecz co to rzeczywiście znaczy? W prostych słowach znaczy to, że Duch Święty obudził nas do rzeczywistości Bożej, lecz jest to zaledwie początek. Znaczy to również, że jesteśmy poddani Panu, Duch Święty w coraz większym stopniu napełnia i zamieszkuje nas. Jak mówi Pismo: „Kto się łączy z Panem, jest z Nim jednym duchem” (1 Kor. 6:17).

Przenikanie ducha między Bogiem a nami samymi nie jest podobne do niczego na ziemi. Jednoczy nasze ubóstwo z Jego wystarczalnością i nasze słabości z Jego mocą. Sam Pan staje się naszą siłą i źródłem naszych cnot: Jego obecność przepływa przez „rozmiar” naszej otwartości na Ducha Świętego i dlatego tak wiele z procesu nawrócenia zależy od Ducha karmiącego i pielęgnującego naszą duchową wrażliwość.

To poprzez jedność Ducha Świętego z naszym duchem Bóg mówi do nas o tym, że boska moc działa w nas, a cnoty (czy owoce) są przez nas widoczne dla innych (Gal 5:22). Również przez Ducha Świętego Bóg rozpoznaje nasze wewnętrzne potrzeby i przynosi uzdrowienie. Jak napisano: „Lampą Pańską jest duch człowieka: on głębię wnętrza przenika” (Przyp. 20:27).

Ku Chrystusowej pełni
Niech to będzie w nas umocnione: nasza pierwsza natura jest duchowa. Duch Boży wszedł w nasze życie; nasz duch stał się miejscem Jego zamieszkania; On przyszedł, aby nas uczyć wszystkiego, aby oświecić Pisma i prowadzić nas w podejmowaniu decyzji. On również stara się komunikować z nami poprzez sny, wizje i potwierdzone słowo prorocze (Dz. 2:17). On jest naszym pocieszyciele w czasach bolesnych i naszym pomocnikiem w czasach walki. On obiecał napełnić nas boskim przekonaniem i wyposażyć nas wytrwałą modlitwę. Gdy Mu się poddajemy, ON wydaje w nas prawdziwe owoce i wyposaża nas w autentyczne duchowe dary. On uzdalnia nas do tego, abyśmy byli świadkami Pana.

Jeśli prawdziwie szukamy podobieństwa do Chrystusa, to przyjdzie ono dlatego, że nasz duch jest wypełniony Duchem Bożym. Nie jesteśmy tylko ciałem i krwią. Jezus powiedział: „Co się narodziło z Ducha, duchem jest” (Jn 3:6).сайт

Pan ma tłumy tych, którzy wierzą w Niego, lecz tylko niewielu tych, którzy prawdziwie uwielbiają Go. Prawdziwi czciciele znajdują spełnienie w adorowaniu Boga. Woń ich czci wznosi się nie tylko w zaplanowanym czasie zgromadzenia kościoła, lecz również w niedogodnym czasie. Prawdziwi czciciele wstają wcześnie przed pracą czy szkołą; są na nogach przed całą rodziną, tak by mogli spędzać czas sam na sam z Bogiem. Zamiast przeżywać frustrację z powodu opóźnień, zamieniają trudności i przeszkody na sposobności uwielbienia Boga. Możesz zauważyć jednego z takich czcicieli jak siedzi w sąsiednim samochodzie stojącym w korku ulicznym i śpiewa wraz z chrześcijańską muzyką.

Prawdziwi czciciele nauczyli się tajemnicy czczenia Boga w niedogodnym czasie. Ja sam odkryłem, że Pan prowadzi mnie do uwielbiania Go w takich chwilach. Zdarzało się, że pisałem w samotności czy pracowałem nad jakimś ważnym projektem, gdy coś nagle budziło się w moim duch: wzrastała świadomość bliskiej obecności Pana. Nie nakazywał mi oddawania Mu czci, lecz zapraszał do tego. Mogło to być tylko 10 czy 15 minut, a czasami znacznie więcej. Pomimo wszystko, odkładam to, co robię, biorę do ręki gitarę i zaczynam wielbić Pana. Szczerze mówiąc, nie jestem dobrym muzykiem; znam tylko kilka akordów, ale wiem, że gdy uwielbiam Królowi niebios podoba się moja ofiara. On zagwarantował mi pełną publiczność i w jakiś cudowny sposób sprawia, że czuję, że brzmienie mojego uwielbienia jest wszystkim, czego słucha, gdy śpiewam.

Zaproszenie.

Ja sam pragnę, aby uwielbienie całkowicie mnie pochłaniało, a jednak, wyznaję, że główną przeszkodą, którą muszę pokonać jest niewygodny czas Jego zaproszenia. Wydaje się nawet, że Pan właśnie na to czeka, abym był zajęty czymś ważnym, co mam skończyć zgodnie z Jego wolą. Może to być bardzo późno w nocy, wtedy gdy już niemal zasypiam, gdy nagle pojawia się sposobność do uwielbiania.

A jednak już sam fakt, że zareagowałem pomimo „niedogodności”, rzeczywiście nadaje poloru i słodyczy mojemu uwielbieniu. Gdy oddaję Bogu cześć na niedzielnym zgromadzeniu to przyznaję, że mogę być uniesiony przez dźwięk muzyki i udział innych wokół mnie. Znajduję się wtedy w atmosferze uwielbienia, tak więc moje uwielbienie może być czymś wszczepionym mi przez innych, a nie całkowicie moje. Niemniej, gdy chodzi o niedogodny czas, moja reakcja potwierdza, że cześć, którą oddaję jest rzeczywista i że Bóg jest naprawdę na pierwszym miejscu w moim życiu.

To, co dla mnie jest również ogromną przyjemnością, wartą odnotowania, to fakt, że Pan nie oczekuje ode mnie jakiejś długiej produkcji. Jakkolwiek wspaniałe są niedzielne uwielbienia, On nie szuka profesjonalnej posługi pieśni, lecz czegoś realnego z serca.

Innym błogosławieństwem jest to, że często moja żona słyszy, gdy uwielbiam Pana i zawsze przyłącza się. Gdy uwielbiam, wkrótce słyszą towarzyszący mi głos w tle. Jest równie zaabsorbowana obecnością Bożą jak ja sam. Nie ważne, co robiła, po prostu kocha uklęknąć przed Bogiem i to również napełnia słodyczą nasze uwielbienie.

Modlitwa i uwielbienie.

Między modlitwą, a uwielbianiem jest różnica. Modlitwa to nasza prośba do Boga oparta na potrzebach naszych i naszego świata. Świat jest przepełniony ludźmi, którzy mają serdeczne i gwałtowne prośby, które są mile widziane przez naszego niebieskiego Ojca a każda z nich jest wysłuchiwana ze świetlistej sali tronowej. Niemniej jednak, uwielbienie nie jest artykułowaniem naszych potrzeb, lecz jest zwieńczeniem naszej miłości. Jest to coś, co ofiarujemy Bogu, bez względu na stan naszych potrzeb.

Przypomnij sobie zdarzenie z Ewangelii, w którym dziesięciu trędowatych wołało do Jezusa o uzdrowienie. Gdy Pan odpowiedział na ich modlitwy i uzdrowił ich, poszli swoją drogą. Niemiej, jeden zatrzymał się, „wrócił, donośnym głosem chwaląc Boga” (Łuk. 17:11-19). Ten mężczyzna pełen wdzięczności wobec Chrystusa, wrócił i skłonił się we czci przed Bogiem. Widzisz, wielu ludzi będzie się modlić, tłumy uzyskają odpowiedzi, lecz tylko nieliczni wrócą, aby oddać Mu cześć.

Umiłowani, jeśli uwielbienie szczerze wypływa z naszych serc, to Pan będzie często powtarzał zapraszanie nas do Swojej obecności. Jego zaproszenie cicho wejdzie w progi naszej duszy. Przyjdzie pod płaszczykiem prostego pragnienia, aby kochać Go i jeśli pójdziemy za tym pragnieniem, poprowadzi nas ono do Bożej obecności.

A gdy będziemy Go wielbić, On zapewni nam wewnętrzną siłę i pokój; gdy przyjdziemy z dziękczynieniem, On odświeży nas Swoją miłością i radością. Rozkoszujmy się przywilejem bycia prawdziwym czcicielem Boga, nawet jeśli sposobność ku temu przychodzi w niedogodnym czasie.

deeo

Świętość można osiągnąć wyłącznie poprzez rozwijające się doświadczanie łaski Bożej.

Usunięcie barier powodowanych przez grzech

Czy miałeś kiedyś bliskiego przyjaciela, o którym krytycznie rozmawiałeś z kimś innym? Czy zauważyłeś, że kiedy następnym razem spotkałeś go, to pojawiło się coś sztucznego w waszej relacji? Nie byłeś już tak otwarty i szczery z nim. Z powodu grzechu była mała lecz wymierna odległość miedzy wami. Pomimo, że możesz wstydzić się tego, co zrobiłeś, jeśli nie chcesz pokutować, to zaczynasz unikać człowieka, którego zraniłeś – jeśli nie w sensie towarzyskim to przynajmniej oczyma i sercem.

Mogliście wcześniej dzielić się wszystkim, lecz teraz wzajemne przenikanie się osobowości, poczucie bycia „w domu” w bratniej duszy, odeszło. Dopóki nie pojawi się pokuta, ta odległość między wami będzie prawdopodobnie poszerzać się, aż do chwili, gdy sama relacja zostanie zerwana. Choć możecie nie rozumieć dlaczego oddalacie się od siebie, miłość która wcześniej była, umarła, ponieważ zgrzeszyłeś i nie chciałeś pokutować.

W podobny sposób jak ludzkie relacje są utrzymywane przez otwartość i uczciwość, tak też jest z naszą relacją z Bogiem. Gdy grzeszymy przeciwko Niemu, nieświadomie wznosimy barierę między niebem, a sobą. Nadal możemy chodzić do kościoła, lecz poczucie odległości i sztuczności pojawia się w naszych sercach.

Każdy z tych obronnych murów, które wznosimy, aby trzymać Boga z dala ostatecznie otacza nas i duchowo więzi w naszych grzechach. Te bariery degenerują się do warowni demonicznych opresji. Ostatecznie, nasze ściany stawiane przeciw Bogu chronią nas przed Boską Obecnością, trzymając w pułapce zewnętrznych ciemności duszę. Jest bardzo prawdopodobne, że samo piekło jest zbudowane dokładnie z tego samego materiału, co nasze mury obronne.

Tak, Boża miłość jest tak wielka, że On kocha nas wystarczająca mocno, aby nie tylko nas uwolnić od naszych grzechów, lecz również od negatywnych ich skutków, jakie wywierają na naszą społeczność z Nim. Miłosiernie Pan obiecuje: „ich grzechów i nieprawości nie wspomnę więcej” (Hebr. 10:17). Za każdym razem, gdy prosimy o przebaczenie, nasza więź z Nim odświeża się i odnawia.

W jednym oczyszczającym akcie przebaczenia – tak zupełnym, że Pan obiecuje nawet nie wspomnieć tego, co złego zrobiliśmy – Bóg zapewnił nam wieczną zapłatę za każdy grzech, o którego przebaczenie w skrusze Go prosimy. Kocha nas tak bardzo, że w czasie stałej pracy nad doskonaleniem naszych postaw, również daje  nam środki do utrzymania ze Sobą relacji, która jest szczera i bez barier.

Jezus zapłacił cenę

„W Nim mamy odkupienie przez krew Jego, odpuszczenie grzechów, według bogactwa łaski jego, której nam hojnie udzielił w postaci wszelkiej mądrości i roztropności” (Ef. 1:7-8). Czym jest odkupienie? Odkupieni jest „zapłatą za długi czy zobowiązania”. Były pewne pisma, nakazy sądowe zwracające się przeciwko nam, byliśmy dłużnikami Boga, lecz Jezus spłacił to, co przeciwko nam było skierowane, swoją śmiercią na krzyżu.

Wtedy, gdy byliśmy martwi z powodu swoich przestępstw Bóg: „… ożywił wespół z nim, odpuściwszy nam wszystkie grzechy; wymazał obciążający nas list dłużny, który się zwracał przeciwko nam ze swymi wymaganiami, i usunął go, przybiwszy go do krzyża” (Kol 2:13-14).

W chwili, w której przyjąłeś Jezusa do swego serca, wszystko cokolwiek złego zrobiłeś, każda zła myśl, każde gniewne słowo i wszelki zły czyn – wszystko, co zasługiwało na karę – zostało opieczętowane: „ODKUPIONE: ZAPŁACONE W PEŁNI przez naszego Ojca w niebie”. Jezus zapłacił za to wszystko Swoją krwią, On jest naszym Odkupicielem! On zapłacił cenę, nie tylko za te grzechy, które popełniliśmy wcześniej, lecz za każdy grzech, o którego przebaczenie szczerze poprosimy teraz. Wszystkie nasze grzechy są na zawsze przebaczone i zapomniane.

W Liście do Hebrajczyków czytamy (10:14): „Albowiem jedną ofiarą uczynił na zawsze doskonałymi tych, którzy są uświęceni”. I ponownie w Liście do Kolosan (1:19-22): „ponieważ upodobał sobie Bóg, żeby w nim zamieszkała cała pełnia boskości i żeby przez niego wszystko, co jest na ziemi i na niebie, pojednało się z nim dzięki przywróceniu pokoju przez krew krzyża jego. I was, którzy niegdyś byliście mu obcymi i wrogo usposobionymi, a uczynki wasze złe były, teraz pojednał w jego ziemskim ciele przez śmierć, aby was stawić przed obliczem swoim jako świętych i niepokalanych, i nienagannych,…”

Jeśli chodzi o sprawę grzechu to musimy uchwycić zupełne dzieło Chrystusa: „usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem, przez Chrystusa Jezusa (Rzym. 5:1). Z Bożej, wiecznej perspektywy, zostaliśmy uwolnieni od grzechu. To tutaj, w rzeczywistości czasu, a szczególnie w naszych umysłach, grzech ciągle chwilowo trzyma się. Niemniej jednak, Bóg w Swej wielkiej miłości usuwa nawet bariery naszego grzechu, które stworzyliśmy między Nim, a nami.

Trzeba koniecznie wspomnieć w tym miejscu, że Bóg nie obniżył swoich standardów świętości, jednak wie o tym, że nigdy nie będziemy święci, jeśli będziemy bali się zbliżać do Niego, ponieważ wyłącznie On sam jest święty! W konsekwencji, On przebaczył nam i pojednał nas ze Sobą przez Jezusa. Krew ofiary Chrystusa pokryła długi każdej duszy, która przez pokutę i wiarę w Jezusa szczerze szuka społeczności z Bogiem.

„Nie wspomnę”.

Jak niewiele rozumiemy z wiecznego odkupienia! Jak wiele razy będzie nam Bóg przebaczał? Jeśli szczerze zdecydowałeś w sercu, aby iść za Nim, On usunie twoje grzechy, za każdym razem, gdy o to poprosisz. Czy przebaczy Ci najgorszy grzech o jakim możesz pomyśleć? Tak! Może będziesz musiał żyć ponosząc konsekwencje tego złego uczynku, lecz odkupieńcza moc Boga jest taka, że nawet w grzechu, jest wiele wartościowych rzeczy, które mogą być ponownie odnowione. Jeśli chodzi o sam grzech, jeśli będziesz szczerze pokutował, to Bóg nie tylko przebaczy ci go, lecz całkowicie wymaże ze swej pamięci.

Chciałbym się podzielić z wami własnym doświadczaniem. Pewien mąż Boży został obdarowany proroczym wglądem w życie ludzi. W czasie wieczornego zgromadzenia usługiwał małżeństwo pastora prezbiterian i przez dar Ducha Świętego ujawnił przeszłość tej pary, odkrywając obecny stan, po czym zakończył proroctwem o tym, co ma nastąpić.

To dzieło Boże zrobiło ogromne wrażenie na małżeństwie, a gdy proroctwo wypełniło się, miesiąc później przyprowadzili na następną usługę jeszcze dwóch pastorów wraz z żonami. Słowo poznania było wyjątkowo pewne tej nocy i drugi sługa i jego żona byli zdumieni dokładnością i prawdą proroczego słowa. Gdy trzecia para wystąpiła, ponownie słowo poznania było obecne. Prorok mówił do męża ujawniając jego przeszłość, teraźniejszość i dając wgląd w przyszłość, po czym zwrócił się do jego żony. Gdy zaczął mówić na temat przeszłości, nagle zatrzymał się i rzekł: „Był poważny grzech w twojej przeszłości”. Kobieta, z wyraźnym strachem skamieniała i zamknęła oczy, zgromadzenie ucichło i zasiadło na samym skraju krzeseł. Prorok mówił dalej: „Zapytałem Pana: „Co to był za grzech, który popełniła?” a Pan odpowiedział: „Nie pamiętam”.

Pan był wierny swojej obietnicy: „Grzechów ich nie wspomnę” (Iz. 43:25). Pomimo, że ta kobieta wielokrotnie prosiła o oczyszczenie, nie mogła uwierzyć w głębokość Bożego przebaczenia. Chrystus umieścił jej grzech w morzu Swego zapomnienia. „Usunął go tak daleko jak wschód od zachodu” (Ps. 103.12). W każdym miejscu poza jej własnym umysłem, grzech został spłacony i zewsząd usunięty i teraz, w swym wielkim Miłosierdziu, Bóg usunął go również stamtąd!

Och, jak wielkie ciężary nosimy, jaka wina i ograniczenia otaczają nas, ponieważ nie przyjmujemy totalnego i doskonałego Bożego przebaczenia. Czytamy u Izajasza: „Ja, jedynie Ja, przez wzgląd na siebie mogę zmazać twoje przestępstwa i twoich grzechów nie wspomnę” (Iz. 43:25).

Jak wielki jest Bóg, któremu służymy. Jak cudowna jest Jego miłość do nas. On jest naszym Odkupicielem, naszym Zbawicielem! Jeśli chcesz przebaczyć innym, i będziesz przebaczał, proś Go, aby przebaczył tobie, On daruje ci twoje długi tak często jak tylko często zwrócisz się do Niego skruszony.

Ten, który wzywa nas do Swojej doskonałości, zapewnił nam również doskonały sposób dostępu do Siebie. Świętość jest rozwijającą się więzią z Bożą łaską.

topodin.com

Z poniższego wersetu poznajemy ważną życiową zasadę: proces uświęcania dla niezbawionego męża czy żony faktycznie zaczyna się z chwilą, gdy ich partner rodzi się na nowo z Ducha.

„Albowiem mąż poganin uświęcony jest przez żonę i żona poganka uświęcona jest przez wierzącego męża; inaczej dzieci wasze byłyby nieczyste, a tak są święte” (1 Kor. 7:14).

Z powyższego wersetu poznajemy ważną życiową zasadę: proces uświęcania dla niezbawionego męża czy żony faktycznie zaczyna się z chwilą, gdy ich partner rodzi się na nowo z Ducha. Słowo „uświęcić” znaczy: „poświęcić, lub oddzielić dla Boga”. Niemniej, w tym kontekście uświęcenie nie oznacza automatycznie zbawienia: raczej znaczy, że proces prowadzący do możliwości zbawienia zaczął się na poważnie. Z Bożego punktu widzenia wpływ mocy Chrystusowej działające w życiu człowieka odkupionego ma głęboki wpływ na niezbawionego współmałżonka. Niewierzący partner doświadcza błogosławieństwa, korzyści i wpływów życia, które jest poddawane procesowi przemian; jest on naocznym świadkiem miłości Chrystusowej, gdy On objawia Siebie Samego zbawionemu współmałżonkowi i poprzez niego.

W tym wersecie „niewierząca” dusza jest „uświęcana przez wierzącego” małżonka, zatem nawet ich „dzieci …. są święte” (1 Kor. 7:14). To, co jest prawdziwą zasadą dla małżeństwa, jest również prawdziwe na szerszą skalę sąsiedztwa czy społeczności. Niewierzące miasto może być uświęcone czy „oddzielone dla Boga” przez obecność wierzącego, modlącego się i aktywnego kościoła. Nawet w bardzo złym regionie, takim, który jest winien boskiego gniewu, może być oddzielona część dla Pana, ponieważ święci ludzie chodzą po jego ulicach, modlą się za grzeszników i działają ku odkupieniu. Bóg widzi wpływy zbawionych i z powodu naszej chęci do chodzenia w miłosierdziu, on jest gotów powstrzymać gniew. Ten ochronny efekt zbawionych na niezbawionych odkrył Abraham, gdy wstawiał się za Sodomą. Gdy stał, modląc się do Boga, dowiedział się, że wpływ jaki ma dziesięciu sprawiedliwych może uratować całe miasto od boskiego gniewu (p. Gen. 18:23-33). Dokładnie tą samą moc wstawiennictwa uświadomił sobie Mojżesz. Pan zniszczyłby Izraela za jego skandaliczny grzech, a jednak udzielił zamiast tego miłosierdzia. Mojżesz „stanął w wyłomie” (Ps. 106:23). A wynik? „Pan użalił się nad złem, które miał sprowadzić na swój lud” ( Lub „Wówczas to Pan zaniechał zła, jakie zamierzał zesłać na swój lud” – BT). Postawa modlitwy Mojżesza, pomimo, że Izrael jeszcze nie pokutował, ani nie szukał Boga, otworzyła drzwi miłosierdzia w niebie. Dopóki Mojżesz stał przed Bogiem wstawiając się, miłosierdzie spływało na Izrael. Zdumiewające: „Wówczas to Pan zaniechał” (zmienił zdanie). O, mocy wpływu jaki mają chrześcijanie podobni do Chrystusa na serce Boże! Niech nigdy nie ustaje ogromny przywilej jakiego Bóg udzielił nam przez modlitwę! Tej wstawienniczej postawy przed Bogiem chce dla nas Jezus. Jako Jego przedstawiciel przed Bogiem i ludźmi mówi nam najgłębszą prawdę dotyczącą naszej roli: „Wy jesteście solą ziemi” (Mat. 5:13). Sól od starożytności była używana jako środek do konserwacji. Starożytni brali mięso i nacierali solą i sól powstrzymywała proces rozkładu, zachowując je. Nazywano to „soleniem” . Twoje modlitwy, posty i oddana troska o twoich sąsiadów czy miasto uświęca tą społeczność dla Boga. Wpływ pobożnego kościoła ma efekt „konserwujący” to, co w przeciwnym wypadku wkrótce uległo by rozpadowi. Gdy stoimy w modlitwie za naszą cywilizacją, mamy świadomość istnienia wielu drapieżników czających się w naszym świecie: terroryści, ptasia grypa, trzęsienia ziemi, huragany, odważne postępy grzechu, efekty globalnego ocieplenia i zagrożenie wojnami plus wiele innych.

O ile nie zasługujemy na boską pomoc to potrzebujemy Bożej ochrony. Proś: „Moje życie to zaledwie jedna dusza. Co mogę zrobić?” Twoje życie jest nasionem, w którym Bóg widzi przyszłe żniwo. Moment, w którym otwierasz swoje usta do modlitwy zaczyna proces odkupienia twojego regionu. Jak długo nie zrezygnujesz ze swojego społeczeństwa, Bóg nie zrezygnuje również.

Modlitwa: Panie, przychodzę do Ciebie ponownie, niosąc w sercu moich ludzi. O, Panie, modlę się o miłosierdzie. Ty powiedziałeś: „Miłosierdzie góruje nad sądem” (Jk 2:13). Błagam o miłosierdzie, o przebudzenie, o przebaczenie, aby dotknęło mojego kraju. Powiedziałeś, że krew Twojego Syna „pokropi narody” (Iz. 52:15). Ofiaruję krew Jezusa za mój kraj, przebacz nam i zmień nas ze względu na Jezusa. Amen.

раскрутка