Category Archives: Rozwój duchowy

Dysfunkcja, a Porządek Królestwa

Clay Sikes

29 października 2011

Obudziłem się dziś rano ze słowami brzmiącymi w głowie ’szczegół-struktura-porządek-Królestwo-błogosławieństwo-przychylność-chwała’, które cały czas krążyły mi po głowie w tej kolejności. Słowa powtarzały się w tej samej sekwencji: ’szczegół-struktura-porządek-Królestwo-błogosławieństwo-przychylność-chwała’. Będąc właśnie po jednej z najbardziej intensywnych w moim życiu lekcji Królestwa, prób, które tylko ogień sprzeciwu może przynieść, miałem nazbieranych kilka bogatych prawd Królestwa (Dz. 14:22). Po pierwsze i przede wszystkim: „prawo jest (ustanowione) dla nieprawych”. Prosto mówiąc: są prawa, przy pomocy których ludzie rządzą ludźmi, jak też są prawa, przy pomocy których Bóg rządzi ludźmi. Ci spośród nas, którzy uciekli przed rygorami religijnego prawa dochodzą do ogromu duchowego życia i pierwsi też są gotowi twierdzić, że prawo jest dla nieprawych (bezprawnych), często nie zdając sobie sprawy z tego, że to twierdzenie (również) stosuje się do nas. Ludzie mający w sobie tą sympatyczną duchową pychą nie bez wątpienia szydzą z myśli, że mogliby być nieprawi w jakiejś dziedzinie życia. W nigdy niezmiennym Królestwie Bożym prawo jest dla nieprawych. W każdym królestwie, nawet ludzkim, istnieją pewne prawa, których należy przestrzegać, aby funkcjonować w społeczeństwie. Jak to możliwe, aby Królestwo Boże miało nie mieć swoich praw? Z największą pewnością Królestwo Boże posiada takie! Aby można było chodzić w tym Królestwie po ziemi, należy zająć się prawami Królestwa. Chrystus wypełnił to prawo, do którego my po prostu stosujemy się a które już jest w nas.

Wiemy o tym, że zgodnie z prawem grawitacji zostaniemy sprowadzeni na ziemię, jeśli wypadniemy z jakiejś wysokości. Wiemy, że nabierzemy nadmiernej wagi, jeśli będziemy naruszać podstawowe zasady odżywiania i nie będziemy ćwiczyć. Są to podstawowe ludzkie prawa, których staramy się przestrzegać i mamy pełną świadomość okropnych konsekwencji ich nie przestrzegania! Z drugiej strony, duchowe prawa (już wypisane na naszych sercach) są często ignorowane z poważnymi konsekwencjami.

Chrześcijanie bywają czasami najbardziej dysfunkcyjnymi ludźmi na ziemi, a jednak w swej duchowej pysze nie rozumiemy tego, że te zaburzone sfery nie pochodzą ani od diabła, ani od innych ludzi, lecz raczej są wynikiem naszego nieposłuszeństwa Bożym prawom Królestwa. Wielka nagroda czeka tych, którzy odkryli Bożą łaskę ku odwadze i szczerości koniecznej do przyznania się i zajęcia dysfunkcyjnymi/zaburzonymi sferami, a jest nią kolejną łaską odkrycia (Jego) rozwiązań tych problemów. Potrzeba do tego chęci i posłuszeństwa. Bóg używa naszych dysfunkcyjnych sfer, aby zwrócić uwagę na te Jego szczegóły (dotyczące nas), którymi należy się zająć. Gdy skupimy się na tych szczegółach (o nas), Bóg będzie objawiał pewne specyficzne rzeczy (o nas), którymi należy się zając; a gdy to robimy to pokój, sprawiedliwość i radość zaleją nas. Tylko ci, którzy są gotowi na zmianę, odważni i przezroczyści znajdą ten pokój, sprawiedliwość i radość w Duchu Świętym. Złamanie prowadzi do pokory, która otwiera drzwi łasce, która pozwala na przejście przez ten proces. Brak złamania – brak zwycięstwa! Wszyscy musimy modlić się o to, aby utrzymywać stan złamania.

W czwartek 27 października 2011 Pan powiedział do mnie wyraźnie: “Przyjmij moją pomocną dłoń, która poprawi i wprowadzi porządek (mój rząd, porządek, Królestwo) we wszystkich aspektach twojego życia. Twoja śmierć w pewnych wyznaczonych sytuacjach wyda moje życie i porządek, które wprowadzą mój pokój w twoim życiu. Zaczyna się dla ciebie całkowity zwrot i będziesz przeżywał i odczuwał zachodzące różnice. Trzymaj się tego doświadczania i poddania mojej ręce, przez trwanie w złamaniu i poddaniu swoim życiowym okolicznościom”.

W celach informacyjnych i jako świadectwo pozwólcie, że podzielę się z wami tym, że brakuje mi skłonności do szczegółów i planowania. Nie chcę się koncentrować na szczegółach, często wole takie ogólne podejście do każdego zagadnienia. Wiele razy w ciągu lat oberwałem przez tą „skłonność”, lecz nadal trwałem na tej ślepej drodze. Wolałem nieprawość partyzantki, nazywając to wiarą, co w rzeczywistości jest arogancją i regularnie ucząc się na własnej skórze prawdy starego porzekadła, że „diabeł tkwi w szczegółach”. Ważne jest wspomnieć tutaj, że Bóg niejednokrotnie posyłał mnie przez wiarę, kiedy to szczegółów bywa bardzo niewiele bądź nie ich ma wcale, lecz kiedy już kierunek jest określony to, podobnie jak w przypadku Jeremiasza, szczegóły pojawiają się w bardzo charakterystycznej zgodzie z Bożym planem. Po prostu nie miałem na tyle zdyscyplinowania, aby zatrzymać się i posłuchać, choć nieraz wydawało mi się, że to zrobiłem..

Jest teraz dla mnie jasne to, że „to jak coś jest skonstruowane” będzie dla ciebie przekleństwem lub błogosławieństwem, ponieważ rząd Boży jest Jego konstrukcją, hierarchią, pozycją i rozmieszczeniem, który wytwarza Jego porządek w każdej dziedzinie naszego życia zarówno indywidualnie jak i zbiorowo.

Każdy aspekt twojego życia ma przydzielony Boży porządek i: przylgnięcie do niego (do tego porządku) przynosi życie, a w przeciwnym wypadku– przynosi śmierć. W ramach Bożego porządku są miriady szczegółów takich, z których każdy ma swoje miejsce i specyficzną funkcję w tworzeniu Bożego porządku (w naszym życiu). Jeśli choćby jeden z tych szczegółów zostanie przeoczony to taka budowla jest niezrównoważona, słaba, podatna na pęknięcia i rozpad.

Każdy drobny fragment musi być poszukiwany, znaleziony i umieszczony na jego właściwym miejscu, sekwencyjnie i funkcjonalnie, tak aby doskonała struktura błogosławiła a nie przeklinała swój własny cel. Wiemy, że Salomon został pouczony co do najdrobniejszych szczegółów a jego świątynia była materialna. Nasza świątynia jest duchowa, a to jak jesteśmy skonstruowani jest jeszcze ważniejsze dla Boga.

Prawo jest dla nieprawych a każdy dysfunkcyjny obszar jest objawieniem stopnia pozostawionej bez opieki nieprawości w naszym życiu i prawdopodobnie obszarem, w którym odpowiedzialność za szczegóły została poważnie przeoczona. Dysfunkcja wskazuje na nieprawość, co wskazuje na szczegółowe Boże rozwiązanie. Jeśli nadal trwamy w pułapce „mentalności ofiary”, nigdy nie zobaczymy prawdziwego uwolnienia od tych dysfunkcji. Nigdy nie będę w stanie kontrolować tego, co robią inni, lecz mam Boże prawo w swym sercu, które kontroluje moje reakcja na wszystkie okoliczności. Czy zawsze przylegam do Bożego prawa w moim sercu? NIE, i wy także nie! Czy jest do zapłacenia jakaś cena? Tak, i tą ceną jest poziom dysfunkcyjności w tych szczególnych warunkach. Jeśli jakieś zaburzenie często się powtarza ujawnia to z duża pewnością Boże pragnienie, aby skupić się na tej dziedzinie.

Każdy dzień mojego życie sprawia, że lepiej rozumiem to, że “większe zawsze obejmuje mniejsze” dzięki posłuszeństwu szczegółom rozwiążą się wielkie problemy, jak to napisano: „Małe liski niszczą winnicę”. Nie mogę być sprawiedliwym w Cleveland, jeśli zostałem powołany do świętości w Dallas – Bóg ma doskonałą wolą dla mojego życia a ja mam do wyboru czy chcę zgodnie z nią żyć, czy nie. To podniecenie, które czuję pisząc to nie da się łatwo przełożyć na słowa, lecz podjęta próba będzie wyglądała jakoś tak: „Każdy wyznaczony szczegół, do którego przylgniemy, zawiera Świętą moc, która wykładniczo wyrzuca nas dalej do kolejnej sfery naszego życia na ziemi” (Jn 10:10).

Bóg, zastępując we wszystkich dziedzinach królestwa ludzkie Królestwem Bożym, buduje Swoje Święte Królestwo na ziemi, używając do tego Swoich Świętych synów i córki, Właściwy alarm, odzywający się na jego szarpnięcia w naszym osobistym i biznesowym życiu, podnosi się w tych dziedzinach, w których panują zaburzenia/dysfunkcje.

W tym kontekście dysfunkcja/zaburzenie oznacza po prostu ‘stagnację lub regres w obecnym stanie rzeczy”, ponieważ Królestwo Boże jest dynamiczne, ZAWSZE postępuje do przodu i w większości przypadków wzrasta wykładniczo. Zaznacz X-em tą plamę i tam, gdzie jest dysfunkcja, tam też jest Boże stanowisko. Jak już stwierdziłem wcześniej: poziomy dysfunkcji wskazują na poziom wagi sprawy u Boga, jak też czas i odpowiedzialność jaką Bóg na nas składa.

Dysfunkcja jest specyficznym wezwanie do SZCZEGÓŁÓW, ponieważ przypadkowe ogólne podejście już nie będzie działać. Gdy wołamy do Boga w sprawach dotyczących obszarów naszej dysfunkcyjności, On odpowiada specyficznymi wymaganiem wobec specyficznego szczegółu, po którym będzie następował kolejny i kolejny. Ostatecznie ci, którzy przylgną do szczegółów, wzniosą budowlę, która będzie miejscem Bożego porządku, przychylności, błogosławieństwa i Królestwa w jego dynamice – wyzwalając rządy Królestwa w tej specyficznej sytuacji, co wywoła chwałę dla Boga. Pamiętaj, dysfunkcja jest znakiem, że potrzebny jest Jego szczegół a te szczegóły często przychodzą w postaci „małych początków”, którymi mamy „nie gardzić”. Jeremiasz zbudował ścianę cegła po cegle.

_________________________________________
LightHouseProphecy.org Mailing List

aracer.mobi

Brak duchowej równowagi_3

Fenn John

Misja i wizja

Ostatnio mówiłem o tym, w jaki sposób jednostki oraz kościoły tracą równowagę i zadawałem pytania na temat istoty naszej kościelnej kultury. Wyjaśniłem nasze Deklaracje Misji przekazaną nam przez Założyciela: „Idźcie na cały świat,… ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem”.

Wyjaśniłem, że deklaracja misji jest istotą tego, o co w firmie, w tym przypadku kościół, chodzi. W biznesie, wszystko co kompania robi powinno dać się prześledzić wstecz do tej Deklaracji Misji.

Po napisaniu deklaracji misji czas na Deklarację Wizji, czyli to w jaki sposób założyciel (Założyciel) widzi wypełnienie misji. Wizje można odnaleźć w Deklaracji Misji. Pozwólcie, że wyjaśnię.

McDonald jest moim ulubionym miejscem, (brawa), czystym I szczęśliwym…

Przepraszam za osobistą chwilę wspomnień tutaj. Przypomnę Deklarację Misji McDonalda z zeszłego tygodnia:

“Wizją McDonada jest być najlepszą na świecie siecią barów szybkiej obsługi. Mówiąc „najlepszą” mamy na myśli wybitną jakość, służbę, czystość oraz jakość usługi, aby każdy klient w każdej naszej restauracji był uśmiechnięty”.

Człowiek, który doprowadził McDonalda do współczesnej postaci to Ray Kroc. To dzięki niemu i jego zespołowi doradców wprowadzono w życie jego Deklarację Misji, która zbudowała potęgę McDonalda.

Możesz zapytać, gdzie jest wizja wpisana w tą Deklarację Misji, lecz jeśli przyjrzysz się bliżej, zobaczysz to tak, jak zobaczył Ray Kroc. Deklaracja Misji mówi w pewnym miejscu: „…aby każdy klient w każdej naszej restauracji uśmiechał się”. Jak miało się to stać według Ray’a? Oczywiście, wielki klown nazwany Ronald McDonadl!

Tak więc wizja to sposób w jaki Założyciel widzi wypełnienie Misji.

On już wysłał clownów….

Ronald McDonadl jest wielkim symbolem, z którym mają się utożsamiać dzieciaki, lecz co z mamą i tatą przejeżdżającymi drogą obok i rozglądającymi się za jakimś miejscem do nakarmienia trzody?

Co by było, gdyby zamiast wielkiego okrągłego zielonego „M”, pan Kroc i jego kierownictwo zdecydowali się umieścić 5 metrowego plastykowego clowna Ronalda McDonalda, jako ich znak i emblemat? Nie, nie widzę tego. Ray widział tylko „M”.

Oczywiście Ray Kroc rozwinął McDonalda przez franszyzę. Jest to całkowicie własnościowa jednostka, która jest dokładną kopią wizji założyciela i jest prowadzona zgodnie z Deklaracją Misji Założyciela. W ten sposób tysiące franszyz na świecie oferuje swoim klientom zasadniczo te same produkty i wartości. Nie ma żadnego znaczenia do jakiego McDonadla pójdziesz, wiesz co otrzymasz.

Czy widzisz już do czego zmierzam?

Jezus jest oczywiście naszym Założycielem. On dał nam Deklarację Misji i nadzoruje zastosowanie Swojej wizji dla ciała Chrystusa po dziś dzień. Można sięgnąć wstecz do naszej Deklaracji Misji, aby zobaczyć jak nasz Założyciel widział jej wypełnienie.

“Idźcie tedy na cały świat ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem”

Jaka jest więc wizja Jezusa wypełnienia Deklaracji? Jego wizją było wypełniania Misji przez relacje. Słów: „… ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem” nie da się wypełnić poza relacjami.

Zostaliśmy wychowani w tej myśli, że kształcenie uczniów / uczniostwo odbywa się na namaszczonych spotkaniach na wielkich audytoriach, lecz Deklaracja Misji dostarcza wizji, którą są duchowi synowie i córki, którzy obserwują i wykonują to, co widzą, gdy my chodzimy z Chrystusem i w Nim.

Oto pewna myśl…

Jezus będzie nas prowadził wyłącznie zgodnie z Deklaracją Misji. Duch Święty prowadzi i naucza jedynie zgodnie z Deklaracją Misji. Wszystko, cokolwiek chcemy od Ojca będzie dane i może zostać przyjęte w ramach Deklaracji Misji.

Jeśli wierzgamy i krzyczymy, narzekamy i ledwo się wleczemy, kiedy Bóg nie chce nas prowadzić w przeciwnym kierunku do Jego wizji uczniostwa w relacjach, to Jego to nie rusza.

Gdy celowo odchodzimy od relacji, które mieszczą się w wizji istnienia duchowych ojców/matek czy duchowych synów/córek, On nie może dużo zrobić dla nas czy w nas. Nadal będzie zamieszkiwał w środku, lecz nie On nie może iść duchowo tam, gdzie my. Gdy tak się dzieje, wydaje się, że Bóg nas opuścił. W pewnym sensie tak jest, ponieważ on nie może wycofać się z relacji jakie dał w Swej Deklaracji Misji, więc właśnie tej części Jego brakuje nam.

Misja Szatana

Szatan zna Deklarację Misji i Wizję Misji wypełnionej poprzez relacje. Tak więc misją Szatana jest rozdzielić nas, próbować niszczyć społeczność, ponieważ on wie, że jedynie przez relacje staniemy się bardziej podobni do Chrystusa. Jego wizja to wywoływać urazy, rozniecać sprawiedliwość własną, arogancję, wywoływać zakłócenia i całe mnóstwo innych środków, które prowadzą nas z powrotem do jego misji, którą jest sprawić, aby każdy był na tym świecie samotną wyspą. Właśnie dlatego, jeśli nie mamy wzajemnych relacji nie możemy wzrastać w Chrystusie.

(Wiedza intelektualna nie powoduje wzrostu ludzi, którzy są tylko słuchaczami, a nie wykonawcami, jak napisał Jakub, czy powiedział Paweł „zawsze się uczą, lecz do poznania prawdy nigdy nie dochodzą”). Tak więc, Szatan robi wszystko co tylko może, aby pobudzić w nas urazę I oddzielić nas od innych.

On powiedział, ona powiedziała.

Gdy jeszcze z Barbara chodziliśmy ze sobą w wieku 17 lat, jeździliśmy w soboty do domu na farmie, gdzie odbywały spotkania „modlitwy i uwielbienia” z dużą grupą nastolatków i dorosłej młodzieży. Bez wyjątku za każdym razem w ciągu 20 minut między odebraniem jej z domu a dotarciem na miejsce, kłóciliśmy się. W końcu zdaliśmy sobie sprawę z tego, że zachowujemy się jak dzieci, gorzej, że jesteśmy wykorzystywani przez diabła do zniszczenia naszego wieczoru i tego, co Bóg przygotował dla nas na tym spotkaniu i w obrębie tamtych relacji.

Siedzieliśmy więc w samochodzie aż przebaczyliśmy sobie nawzajem i przedyskutowali to. Oto minęło 35 lat i nie jestem w stanie przypomnieć sobie najmniejszej rzeczy, o którą wtedy kłóciliśmy się. Lecz pamiętam ten dzień, gdy zmądrzeliśmy, zdali sobie sprawę z tego, że nie ma znaczenia, kto ma rację a kto nie, czy jak bardzo byliśmy urażeni, tylko to, że kochamy się nawzajem i jesteśmy zdeterminowani nie dać diabłu dostępu do nas i dzielić nas dalej. Później wchodziliśmy do środka do tych, z którymi mieliśmy relacje i spędzaliśmy wspólnie wspaniały czas.

Zdecydowaliśmy się wzrosnąć w Chrystusie zgodnie z Jego Deklaracją Misji i jest to nadal jedyny sposób w jaki Duch Święty cię prowadzi, ponieważ On może to robić wyłącznie zgodnie z przekazaną Deklaracją… wzrost jest trudny. Wzrost to szereg małych decyzji, aby robić to, co Jezus powiedział, bez względu na to, co mówią emocje.

Pamiętasz, jak powyżej wspomniałem w jaki sposób przez franszyzę rozrósł się McDonald, powielając to co było w sercu założyciela, a dzięki czemu wszędzie dokądkolwiek pójdziesz zjeść, wiesz co jesz?

Zastanawiałeś się może kiedykolwiek nad tym, dlaczego tak nie jest z kościołami? Może ma to coś wspólnego z tym, że nie postępuje się zgodnie z Deklaracją Misji i Wizją NASZEGO Założyciela?

Jest to nowy lecz związany z głównym temat na następny raz.

Wiele błogosławieństw

John Fenn

topodin

Wszelkie przeszkody uczą nas Boskiego Przekonania/pewności

Graham Cooke

Wizja nigdy nie jest statyczna czy jednowymiarowe. Wzrasta i rozwija się podobnie jak my w Chrystusie. Wizja tworzy ruch i dostarcza rozpędu, jest też częścią naszego normalnego paradoksu bezruchu i ruchu

Wizja objawi naszą własną kruchość, co jest zarówno ulgą jak i uwolnieniem. Duch Święty pomaga nam w tych sprawach, w których nie jesteśmy dobrzy albo pielęgnując jakąś słabość, aż stanie się mocną stroną, albo dając nam towarzyszy, którzy są w tej dziedzinie mocni. Dobrze jest znać swoje słabości, ponieważ nasza społeczność z Duchem obraca wszystko na plus. On zna nas genialnie całkowicie, kocha nas głęboko i zaspakaja całkowicie.

Duch Święty używa wizji do wskazywania na Boży cel i moc, której możemy uchwycić się w naszej słabości; wykorzystuje wizję, aby nas rozwijać. Widzimy wystarczająco dużo, aby zacząć, a wspominanie wizji przychodzi, powiększając naszą wiarę, pasję i posłuszeństwo. Wizja ułatwia proces naszego wzrostu i rozwoju w Obecności i Celu.

Wizja jest to udzielona przez Boga zdolność do widzenia czegoś w duchowej rzeczywistości, co nie istnieje. Trwa ono w Duchu i wyłącznie wiara umożliwia wiedzenie tego. Gdy trwamy w Chrystusie stajemy się coraz bardziej wizjonerscy. Duch Święty udziela nam tego genu „jasnowidza” wszystkim, którzy są w Chrystusie. Wizja to nie zabawa umysłu. Bóg wkłada w nasze serca coś, do czego nasze myślenie musi się dostosować w Chrystusie. W miarę jak uczymy się trwać w wizji nasza wytrwałość jest coraz bogatsza a nasza droga wiary i cierpliwość coraz wyraźniej określona. Wiara i cierpliwość połączone razem są nie do odparcia (Hbr. 6:12). Obietnica zawsze woła o wypełnieni. DNA obietnicy jest całkowicie dostępne w wierze i cierpliwości.

Przeszkody są bezwzględnie konieczne. Uczą nas tego, co musimy wiedzieć i robić, aby mieć powodzenie. Każda przeszkoda ma swój własny cel pod Niebem. Niektóre uczą nas autorytetu z mocą, ponieważ tylko gwałtowna walka w Jezusie może dać przełom. Niektóre uczą nas radosnego przetrwania, literalnie znosząc przeciwnikiem uśmiechem. Przeciwnik został stworzony, aby służyć Bogu, takie jest jego DNA. Nic się nie zmieniło! Jego bunt i wypędzenie z Nieba nie może usunąć pierwotnego celu jakim jest służenie Bożej woli (Rzm. 9:17). To jest zabawne!!

Pewne okoliczności uczą nas zaufania, radości, dziękczynienia i chwały. Dają nam sposobności do wchodzenia na wyższy poziom. Te trudności zmuszają nas do skupienia się na Bożych zamiarach wobec nas. Przypominają nam o łasce, pasji i obietnicach. Za każdym razem, gdy myślimy o Bożych zamiarach odświeżamy się. Problemy zmuszają nas do patrzenia w Niebo, ponieważ musimy wznieść nasz wzrok wyżej, ponad tymi przeszkodami. Zawsze stawiaj swoją wizję przed problemami. W ten sposób masz łaskę, aby odkrywać moc Tego, z którym jesteśmy Jedno!

Gdy mamy Jego wizję, posiadamy również Jego moc i zaopatrzenie do wypełnienia jej. Z radością przyjmujemy wszelkie trudności, jakie stają na naszej drodze. Możemy udzielać Bożego serca ludziom, aby i oni nie zmęczyli się, nie zniechęcili, aby nie stracili wiary. Gdy Ojciec daje nam wyraźną wizję to On również wyzwala moc do chodzenia z Nim w społeczności i rozdzielania łaski jej wypełnienia.

W Nim widzimy drogę i cel. Uczymy się jak stać, naciskać i ruszać w całkowitej pewności co do w Jego Imienia i Natury. Przeszkody uczą nas boskiego przekonania/pewności. Są one sposobem, który uzdalnia nas do dziedziczenia. Dzięki temu na czym się skupiamy w czasie tych problemach jesteśmy uzdalniani do jeszcze bardziej pełnego dziedziczenia. Gwarantują nam obfitość, dostarczają niezbędnego szkolenia w cierpliwym i radosnym wytrwaniu. Dzięki nim uczymy się być tak nastawieni na Pana, jak On jest nastawiony na nas.

продвижение

Brakujący składnik

Chip Brogden

http://theschoolofchrist.org/articles/the-missing-ingredient.html

„Ja zaś sam JAK NAJCHĘTNIEJ sam na koszta łożyć będę i samego siebie wydam za dusze wasze, CZ tak ma być, że im więcej ja was miłuję, tym mniej przez was mam być miłowany?” (2Kor. 12:15).

Poza modlitwą nie ma takiego przedmiotu, który byłby tak często omawiany I szkolony jak miłowanie siebie nawzajem. Wszyscy dobrze wiemy, że mamy miłować jedni drugich, słyszeliśmy to z kazalnic tysiące razy, lecz między poznaniem Drogi, a chodzeniem Drogą jest istotna różnica.

Chciałbym w szczególny sposób zająć się tym w odniesieniu do „służby”. Sam wyraz „służba” jest teraz bardzo naładowany i naprawdę należy pytać się każdego kto go używa, aby dowiedzieć się jakie rzeczywiście nadaje mu znaczenie. Myślę, że większość ludzi zgodzi się co do tego, że to, co jest podawane dziś jako „służba” jest bardzo odległe od modelu służby jaki widzimy w nowotestamentowej praktyce. Nie myślę tutaj o pewnych technikach czy metodach, których wówczas używali. Ten „brakujący składnik” to nie jest coś tak powierzchownego jako spotykanie się w domach kontra w budynkach. Jak bardzo upadliśmy, że sądzimy iż tajemnica nowotestamentowego życia daje się znaleźć w jakimś sposobie prowadzenia spotkań.

Przywództwo istnieje w Biblii i przywództwo istnieje w Kościele. Nie da się tego obejść. Jezus pokazał nam, zarówno w słowie jak i w uczynku, że Jego idea przywództwa opiera się na służbie Bogu i innym. Pytaniem, które musimy sobie zadać jest takie: co stanowi pobożne, prowadzone przez Ducha, skupione na Chrystusie, usłużne przywództwo? Co sprawia, że ktoś jest duchowym ojcem? Co tak naprawdę kwalifikuje kogoś na apostoła, proroka, ewangelistę, pastora czy nauczyciela?

Można powiedzieć, że jest to powołanie Boże. Być może, lecz wielu jest powołanych, a nieliczni wybrani. Wielu jest powołanych, lecz zawodzą jeśli chodzi o reakcję na powołanie. Potrzeba czegoś więcej niż powołanie.

Można powiedzieć, że jest to Boże obdarowanie. Powiem wam coś, bracia i siostry: Nie rejestrują już więcej darów. Obdarowanych braci i sióstr naprawdę jest na pęczki. Mówię szczerze. Często spotykam ludzi I odchodzę myśląc, jakże są obdarowani, a jednak pozostawiają we mnie wewnętrzną pustkę. Mają ogromny potencjał, lecz nie zaufałbym im pilnowania mojego psa, a co dopiero czuwania nad ludzkimi duszami. Wielu z nich twierdzi, że mają jakiegoś rodzaju pastorską, proroczą czy apostolską służbę, lecz to, samo w sobie, nie daje nikomu kwalifikacji. Widziałem obdarowanych braci i siostry całkowicie pozbawionych mądrości, dojrzałości i duchowego rozeznania, którzy wprowadzali prawdziwy zamęt w życiu ludzi.

Można powiedzieć, że to objawienie od Boga kwalifikuje człowieka. Bezwzględnie wierzę w to, że objawienie jest konieczne do nauczania innych, ponieważ nie można wskazywać na miejsce, w którym się nie było. Niemniej, objawienie samo w sobie, nie daje kwalifikacji nikomu.

Przyszedł taki czas w moim życiu, gdy zdałem sobie sprawę z tego, że byłem powołany, obdarowany, miałem dane mi przez Boga objawienie i ciągle czegoś mi brakowało. Kiedy byłem młodszy, wierzyłem, że posiadanie powołania i obdarowania to było wszystko czego mi trzeba. Wtedy zacząłem uczyć się przez objawienie pewnych rzeczy i myślałem, że spoczywa na mnie pieczęć Bożej aprobaty.

Nawet wtedy nie mogłem pozbyć się faktu, że na świecie oprócz mnie byli wtedy i są obecnie tłumy ludzi, którzy są powołanie przez Boga, mają duchowe dary i cieszą się obfitym objawieniem, lecz Bóg nie może im zaufać żadną miarą posługi przywództwa (servant leadership). Mogą posiadać tytuły czy służby, lecz nie mają kwalifikacji, ponieważ nie posiadają tego brakującego składnika. Zauważyłem, że czegoś im brakuje, a co gorsza, mnie brakowało tego samego. Ostatecznie odkryłem czego brakowało każdemu w tym również mnie.

Jako to jest ten brakujący składnik? Brakującym składnikiem jest MIŁOŚĆ.

Chciałbym się z wami podzielić ilustracją, aby pokazać, o co mi chodzi. Pewien pastor opowiedział mi o tym, co się wiele lat temu wydarzyło się między nim, jako pastorem, a jego zastępcą. Pracowali obaj w kościele i na szczęście byli również dobrymi przyjaciółmi. Powiedział, że pewnego dnia jego zastępca przyszedł do niego ze łzami w oczach i powiedział mu: „Jesteś najlepszym kaznodzieją i nauczycielem Słowa jakiego kiedykolwiek w życiu słuchałem, ale ty zwyczajnie nie kochasz ludzi”.

Gdy dzielił się tym ze mną, również miał łzy w oczach. Było to dla niego bardzo silnym wspomnieniem i jest ważną lekcja dla nas. Możemy być wezwani, obdarowani i pełni objawienia, a jednak dalej zawodzić, ponieważ nie chodzimy w miłości do ludzi.

Możemy teraz przejść do licznych przykładów miłości czy to zademonstrowanej czy nakazanej w Nowym Testamencie, wszyscy je dobrze znacie, lecz gdy zwracam się do tego jednego zwyczajnego wersu z 12 rozdziału Drugiego Listu do Koryntian, znajdują tam coś co bardzo często jest przeoczane. Paweł pisze: „Ja zaś sam JAK NAJCHĘTNIEJ sam na koszta łożyć będę i samego siebie wydam za dusze wasze, czy tak ma być, że im więcej ja was miłuję, tym mniej przez was mam być miłowany?” To jest właśnie to, co nadaje kwalifikacje człowiekowi. To jest ten brakujący składnik.

Paweł napisał to do Koryntian. Wiecie, że koryncki kościół sprawiał mu więcej problemów niż wszystkie pozostałe razem wzięte. Większość ludzi zrezygnowałaby, lecz nie Paweł. Paweł miał serce ojca. To jest prawdziwy apostoł. To jest prawdziwy pastor, Wiemy, że był powołany, wiemy, że był obdarowany i z pewnością wiemy, że miał głębokie objawienie. Moglibyśmy zrozumieć, gdyby czuł, że traci czas na ten Korynt i chciał zwrócić swoją uwagę gdzieś indziej.

Widzisz, tego rodzaju myślenie jest wszędzie powleczone ciałem. Dawno temu czytałem coś, co początkowo przyjąłem jako mądrość, lecz od tamtej pory zmieniłem zdanie. Pewien człowiek napisał: „Idź tam, gdzie jesteś czczony, a nie tolerowany”. W tamtym czasie czułem się bardzo niedoceniany, więc myślałem, że to była zdrowa rada, lecz Bóg był dla mnie miłosierny i pomógł mi zobaczyć postawa była całym problemem w dzisiejszej „służbie”. Kochamy ludzi, którzy kochają nas i służymy tym, którzy służą nas, dziękujemy tym, którzy nam dziękują, i jeśli podrapiesz mnie w plecy, ja ciebie również. Co to za chrześcijaństwo? Co by były, gdyby Paweł szedł tylko tam, gdzie był znany a unikał miejsc, w których był tylko tolerowany? Cóż za głupia wypowiedź, lecz taka postawa dziś przeważa wśród „duchownych”.

Paweł dał nam przykład do naśladowania. Nie patrz tylko na jego powołanie, obdarowanie i objawienie. Spójrz na jego pełne miłości serce. On dał wszystko, nie tylko Panu, lecz ludziom Pańskim, a ci byli najbardziej cielesną, niewdzięczną grupą. Jednak widoczne jest serce ojca i taka jest przyczyna autorytet, który posiadał. Powiadam wam, że jego autorytet nie był w tytule, pozycji czy statusie założyciela tego kościoła. Jego autorytet nie opierał się na powołaniu, obdarowaniu czy objawieniu: jego autorytet polegał na obfitej miłości, którą okazywał.

Nie mylcie się, jeszcze tam nie dotarłem. Ciągle zmagam się z tym, jak być dobrym bratem, a tym bardziej dobrym duchowym ojcem, obfitującym w miłość do każdego. Oczywiście, mam długą drogę do przejścia, lecz teraz widzę już ten brakujący składnik i podążam za miłością. Co z tobą?

Wiecie, czasy, gdy ktoś po prostu „pojawia się”, aby funkcjonować w darach i wykonać swoją małą służbę mają się ku końcowi. Sam jestem winny tego, myślę że wszyscy robiliśmy to, lub widzieliśmy u innych. Czy do tego powołał nas Jezus? Czy to jest wzór do naśladowania? Poprowadzić jakieś spotkania, trochę pogadać, potrząsnąć rękami I iść do domu? NIe ma to żadnego znaczenia, jeśli się nie kochamy wzajemnie. To wszystko tylko miedź i cymbały brzmiące.

Paweł uważał siebie za ojca, który troszczy się o potrzeby swoich dzieci. Wszedł w samo serce Boga, ponieważ dokładnie tak widzi to Bóg. To właśnie dlatego Paweł mógł kochać ich więcej, podczas gdy oni kochali go mniej. We współczesnym Ciele Chrystusa istnieje próżnia jeśli chodzi o tego typu przywództwo. Mamy ludzi, którzy nawet nie potrafią być dobrymi braćmi i siostrami choć aspirują do roli duchowych ojców i przywódców, apostołów i proroków, pastorów i nauczycieli. Zamiast służyć ludziom darami, oczekują, że ludzie będą im służyć, ZE WZGLĘDU na ich dar. Widoczne jest to w tak pozornie nieznaczących rzeczach jak miejsce do parkowania dla pastora na wprost frontowych drzwi.

W ostatnich miesiącach modlę się tak: „Boże, weź ode mnie moje powołanie, weź moje dary, weź moje objawienie, lecz daj mi serce pełne miłości”. Prawdziwi przyjaciele, mamy całe mnóstwo obdarowanych braci i sióstr, lecz gdzie są Pawłowie i Piotrowie, gdzie Janowie naszego pokolenia? Gdzie są duchowi ojcowie przywódcy, starsi i ci, którzy dają pobożny przykład, tym, którzy mają naśladować? Przykład jest czymś, co zdecydowanie się daje, lecz zbyt często jest to przykład tego, jak NIE należy robić.

Gdzie są ci, którzy chętnie na koszta łożyć będą i samych siebie wydadzą w służbie Bożej i dla innych, którzy będą obficie kochać nawet wtedy, gdy nie otrzymają w zamian miłości? Jeden ojciec wart jest więcej niż dziesięć tysięcy nauczycieli.

Ci z was, którzy jesteście powołani i obdarowani, posłuchajcie mnie. Miłość jest tym zgubionym składnikiem. Podążajcie za miłością, a powołanie, dary i objawienie znajdą swój najgłębszy i najpełniejszy sposób wyrazu.

Jestem waszym bratem,

Chip Brogden

продвижение сайта

Doskonalenie świętych

Chip Brogden

http://theschoolofchrist.org/articles/the-perfecting-of-the-saints.html

“I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami, aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej” (Ef. 4:11-13).

W jakim celu Bóg dał apostołów, proroków, ewangelistów, pastorów i nauczycieli? Wers 12 mówi nam: „aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego”. (W j. ang. Jest tutaj aby „doskonalić świętych” – przyp. tłum)

Oczywiście, to nie znaczy, że ci święci mają być doskonali w tym sensie, że nigdy się nie mylą czy nie zrobią nic złego. „Doskonałość” tutaj oznacza „dojrzałość” i dobrze zrobi nam abyśmy po prostu pamiętali o tym, że za każdym razem, gdy widzimy słowo „doskonały” w tym kontekście, powinniśmy myśleć „duchowo dojrzały”.

Doskonalenie świętych oznacza dojrzewanie świętych, wskazuje na proces prowadzenia świętych z duchowej niedojrzałości ku duchowej dorosłości. To jest celem darów usługiwania. Nie jesteśmy jeszcze w pełni rozkwitu; musimy „wzrastać w łasce i poznaniu naszego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa (2Ptr. 3:18a). W Biblijnym języku „doskonały” znaczy w pełni rozwinięty. Co to znaczy na przykład: “Moc moja doskonali się w słabości”? (ang. 2Kor. 12:9 in.) Znaczy, że: “Moja moc dojrzewa w twoich słabościach i w pełni rozwija się w tym, kto dochodzi do końca swoich własnych możliwości”.

Po ponad 20 latach chrześcijańskiego życia Paweł wyjaśnia, że ani jeszcze nie osiągnął tego, ani już nie jest doskonały (Flp. 3:12a). Wyraźnie oczekuje na to, że któregoś dnia będzie doskonały, lecz jeszcze tego nie osiągnął. Lecz do czego zmierzał? Do doskonałości bezgrzesznej? Nie. Walczył o duchową dojrzałość, którą sam definiuje jako praktyczną, intymną w pełni rozwiniętą relację z Jezusem Chrystusem („aby poznać Go”). Dalej mówi nam, że ten kto jest doskonały (tj. duchowo dojrzały) będzie podobnie myślał w swym dążeniu do poznania Chrystusa.

Paweł mówi do kaznodziei Chrystusa: „…napominając i nauczając każdego człowieka we wszelkiej mądrości, aby stawić go doskonałym w Chrystusie Jezusie” (Kol. 1:38).

W istocie to właśnie jest celem każdej służby czy to będzie służba apostolska, prorocza, ewangelizacyjna, pastorska, czy nauczycielska. Celem jest głosić CHRYSTUSA i doprowadzić każdego człowieka do duchowo dojrzałej relacji z Nim. Chrystus jest centrum wszystkiego; On jest w centrum wszelkiej działalności; zaczynamy od Niego i kończymy na Nim.

Gdy zostajemy wprowadzeni do nowej służby i chcemy sprawdzić jej autentyczność oraz duchową wartość musimy zadać sobie tylko dwa pytania: czy ta służba jest skupiona na Jezusie Chrystusie oraz czy wprowadza ona ludzi głębiej, bardziej praktycznie w poznanie Go!

Jeśli chcemy sprawdzić kogoś kto twierdzi, że jest apostołem, prorokiem, ewangelistą, pastorem czy nauczycielem, możemy zastosować ten sam sprawdzian: czy ta osoba jest skupiona na Jezusie Chrystusie? A jeśli tak to czy to, co robi (głoszenie, nauczanie, proroctwo, śpiew, zakładanie kościołów itp.), prowadzi ludzi głębiej, bardziej praktycznie do poznania Go?

Niektórym może się wydawać, że tego rodzaju sprawdzian jest zbyt surowy, ponieważ gdybyśmy zastosowali te kryteria do każdego duchownego i każdej służby na świecie to prawdopodobnie zdyskwalifikowalibyśmy większość pracowników i uczynków, które tworzą kościół i te wspaniałe służby. Prawdopodobnie tak by było. Niemniej jeśli chodzi o wartość tego wszystkiego dla samego Królestwa Bożego to jeśli jakieś dzieło nie jest skupione na Chrystusie i nie ma nic wspólnego z prowadzeniem ludzi do głębszej relacji z Nim, to nie ma żadnej wartości dla Boga i jest bezwartościowe w Jego oczach. Jeśli nie głosimy Chrystusa to głosimy coś lub kogoś innego a jeśli nie prowadzimy ludzi do głębokości Chrystusa naszym życiem i dziełem to pozostawiamy ich w takim stanie w jaki są lub w gorszym, niż byli wtedy, gdy ich poznaliśmy. Stajemy się wtedy przeszkodą na drodze duchowego wzrostu innych. Jeśli duchowny bądź służba nie głoszą Chrystusa i nie prowadzą ludzi do duchowej dojrzałości to robią coś przeciwnego do Bożego planu, a mianowicie skupiają ludzi na sobie i uzależniają ich od siebie, gwarantując w ten sposób brak duchowej dojrzałości u tych, którzy z nimi są związani. Zgromadzenie, które jest uzależnione od pastora, aby dla nich słuchał Boga, przekazywał im przesłanie, modlił się za ich potrzeby i brał na siebie odpowiedzialność za ich duchowy wzrost, jest skazane na trwanie w niemowlęcym stanie i duchowej niedojrzałości. Jeśli pastor akceptuje taką sytuację to wymusza poleganie zgromadzenia na sobie. Zamiast wskazywać im na Chrystusa jako ich Pasterza i dać im możliwość stawania na własnych nogach, staje się zastępczą matką. Niestety, dokładnie tak dzieje się dziś w wielu kościołach. „Gdy bierzemy udział w zgromadzeniu, duchową pracę zostawiamy pastorowi”.

Równie winna jest służba prorocza. „Prorok” czy „prorokini” i ich „słowo” stają się centrum wszystkiego. Zamiast prowadzić ludzi do Chrystusa i uczyć ich, w jaki sposób sami mają słuchać Pana na swój użytek, biorą na siebie odpowiedzialność za przekazywanie im słowa od Boga. Ludzie więc biernie polegają na proroczej służbie co do kierunku swego życia, zamiast wzrastać w Chrystusa i rozwijać swoje własne rozeznanie i zdolność do słuchania cichego głosu Pana. Czytałem ostatnio o pewnym „proroku”, który ogłosił, że w ciągu jednego tygodnia przekazał osobiste prorocze słowo 500 ludziom. Nie muszę wiedzieć, co zostało powiedziane, abym wiedział, że pogląd tej osoby na „służbę proroczą” będzie przyczyną trwania ludzi w duchowej głuchocie i braku umiejętności słyszenia Boga na własne potrzeby. Po co mają rozwijać jakiekolwiek duchowe zmysły, jeśli mają „proroka”, który da im „słowo” za każdym razem, gdy tego zechcą?

Tylko dlatego, że MOŻESZ dać słowo, nie znaczy, że POWINIENEŚ je dawać. Celem nie jest przekazywanie ludziom słowa, lecz celem musi być dać im Chrystusa, jako ich Słowo. Mówiąc innymi słowy: celem służby nie jest dawanie ludziom każdego dnia bochenka chleba, lecz pokazanie w jaki sposób można zdobyć cały chleb w CHRYSTUSIE, który jest Chlebem Żywota. Czy rozumiesz jaka jest różnica? Jeśli jedynym moim celem jest powiedzenie co tydzień kazania, bądź codziennie przekazanie proroczego słowa to zarówno ja sam, jak i oni, mijamy się z Bożym Celem, którym jest duchowa dojrzałość i praktyczne poznanie Chrystusa. Jeśli tłum przychodzi do mnie po bochenek chleba za każdym razem, gdy są głodni to w zaspokajaniu tego głodu są uzależnieni ode mnie. Jest to dopuszczalne tak długo dopóki są dziećmi i nie potrafią nakarmić się sami, lecz jeśli pokażę im, jak mogą zdobyć chleb sami to nie będą już po to przychodzić do mnie: i TO jest celem. Mogą zostać zaspokojeni bezpośrednio u źródła, którym jest Sam Chrystus. Prawda jest tak, że sprzedaż chleba jest znakomitym biznesem, a służby, których przetrwanie zależy od sprzedaży chleba, CHCĄ, aby ludzie stale i wciąż przychodzili do nich po pożywienie!

Obyśmy przed Bogiem zobaczyli, że CHRYSTUS jest celem i przyczyną wszelkiej służby. Naszym celem nie jest to, aby ktokolwiek uzależnił się od nas, naszej służby, pracy, słowa, naszym celem nie jest dawać po bochenku, lecz raczej zachęcać ich do tego, aby poszli i przeżywali głębokości Jezusa Chrystusa praktycznie i osobiście, aby pokazać im, gdzie jest Chleb Żywota.

Wasz brat,

Chip Brogden

продвижение сайта

Jak zachowywać sabat

Chip Brogden

http://theschoolofchrist.org/articles/how-to-keep-the-sabbath.html

„Syn Człowieczy jest Panem sabatu” (Mt. 12:8).

Sabat (jak wszystko inne w Starym Przymierzu) wskazuje na duchowe wypełnienie w Chrystusie. Jezus nie jest związany żadnym prawem, regułą czy tradycją, które mówią ‘będziesz…’ czy ‘nie będziesz’. On jest Panem Sabatu; Sabat nie jest panem nad Nim.

My, którzy jesteśmy w Chrystusie zachowujemy Sabat, lecz Sabat nie jest dla nas dniem tygodnia. Z pewnością nie jest dniem uczestnictwa w religijnych nabożeństwach. Nie ma nic wspólnego z kalendarzem. Jeśli chcemy zachowywać sabat musimy tylko przebywać, trwać i mieszkać w Chrystusie, tak jak winorośle przebywają, trwają w Krzewie Winnym. Ponieważ winorośl odpoczywa w Krzewie. Winorośl ani nie zmaga się ani nie martwi, ani nie zmusza sama siebie, wysilając się, aby wydać owoc, lecz po prostu żyje w jedności z Krzewem i w tym sensie odpoczywa. Winorośl ufa Krzewowi, że wyda owoc i to jest zasada sabatowego odpoczynku.

Widzimy to odpocznienie w Chrystusie. Mogłoby się wydawać, że jako Syn Boży miał wolność i swobodę mówić i czynić cokolwiek Mu się podobało. Lecz on szczerze stwierdził: „Niczego nie czynię sam o od Siebie. To Ojciec, który mieszka we mnie czyni uczynki, które ja czynię”.

To jest, przyjacielu, odpoczynek. Jezus był mistrzem sztuki zachowywania sabatowego dnia. Co to znaczy? To znaczy, że ja niczego nie czynię z siebie. Moje nauczanie nie jest moim własnym, lecz należy do Tego, który mnie posłał. Ja nie robię niczego, z wyjątkiem tego co widzę, że mój Ojciec czyni i nie mówię niczego, oprócz tego co słyszę, że Ojciec mówi. To jest nadzwyczajne i to właśnie znaczy odpocząć w Panu.

Nasza relacja do Chrystusa ma być dokładnie taka sama, jak Chrystusa relacja do Ojca. Niczego nie czynię bez Chrystusa. Niczego nie mówię bez Chrystusa. Niczego nie czynię i niczego nie mówię ze swej własnej mocy, lecz ufam życiu Pana Jezusa, że zrobi we mnie i przeze mnie to, czego ja zrobić nie mogę.

Jeśli chcesz, jest to takie miejsce, które Paweł opisuje w Gal. 2:20: „Żyję już nie ja, lecz Chrystus żyje we mnie”. Nie ja, lecz Chrystus. To jest tajemnica chrześcijańskiego życia. Tak miało być od samego początku. Pamiętasz, że pierwszy dzień życia Adama, po tym, gdy został stworzony, był dniem odpoczynku. W ten sam sposób zaczyna się życie chrześcijanina. Jeśli ktoś jest w Chrystusie, to Biblia mówi, że jest nowym stworzeniem. Jesteś narodzony(a) na nowo; narodziłeś(aś) się z wysokości. Pierwszą lekcją jakiej się uczysz w tym duchowym życiu w Chrystusie nie jest działanie, lecz bycie; to nie pracowanie, lecz odpoczywanie.

Jakże rozczarowujące jest to, że ten wszeteczny kościół – religijne systemy – nie uczy cię tego, jak wejść do odpocznienia, lecz chce natychmiast zatrudnić cię do pracy. Tak więc, zamęczasz się, starając się być świętym, starając się być bardziej podobnym do Chrystusa, starając się bardziej podobać ludziom, pastorowi, starszym, innym członkom kościoła i czasami czujesz się tak, jakby tego nigdy nie było dość. Nidy nie jesteś w stanie dać wystarczająco dużo, nigdy nie możesz wystarczająco dużo udzielać się ochotnie, nigdy wystarczająco dużo uczestniczyć. A to poczucie winy, które odczuwasz za każdym razem, gdy mówisz: „nie” czy za każdym razem, gdy czujesz, że nie robisz na tyle dużo ile trzeba!

Twoim pierwszym dniem w Chrystusie był dzień odpoczynku. Nie pozwól się teraz związać kalendarzem. Pierwszy „dzień” w Chrystusie może zająć tygodnie czy lata. Postępujemy zgodnie z zasadą sabatowego dnia i nie mówimy tutaj o 24 godzinnym okresie. To jest coś, czego uczysz się i w czym chodzisz przez resztę swojego życia. Nieszczęściem jest to, że ludzie nie zaczynają od odpocznienia w Chrystusie. Zostają zbawieni i ruszają do pracy dla religii a skutek jest taki, że są podobni do niewolników żyjących w Egipcie, zamiast być podobni do Hebrajczyków żyjących w ziemi mleka i miodu. Po wielu latach niewolnictwa zostają zinstytucjonalizowani i myślą, że tak ma wyglądać chrześcijańskie życie.

No tak, tak jest dla wielu ludzi, lecz tak być nie musi. Twój pierwszy dzień w Chrystusie jest dniem odpoczynku. Praca przyjdzie, lecz twój pierwszy dzień jako nowego stworzenia w Chrystusie jest dniem odpoczynku. Będzie też dniem odpoczynku dopóki nie nauczysz się tego, co to znaczy trwać w Chrystusie, przebywać w Chrystusie, odpoczywać w Jego skończonym dziele. To jest podstawą wszystkiego innego. Jeśli wyraz „sezon” pomoże ci to zrozumieć lepiej niż wyraz „dzień” to myśl o tym jako o sezonie sabatowym. Niemniej, pierwszą lekcją jest nauczyć się tego, jak odpoczywać. To jest zasada Sabatu.

Mam nadzieję, że zaczynamy dostrzegać, jak daleko to idzie. Z tej perspektywy widzisz jak głupie jest bicie piany na temat soboty, niedzieli, sabatowego dnia czy dnia Pańskiego, tego co możesz robić, a czego nie możesz. To są argumenty dla małych dzieci. Dojrzejmy. Odłóżmy na bok to co dziecinne i stańmy się mężczyznami i kobietami, ludźmi którzy posiadają duchową mądrość i rozeznanie. Bóg jest za twoim duchowym stanem, duchowym wynikiem i aby to uzyskać, wchodzi do pracy głęboko w twoim sercu. To jest podstawa Nowego Przymierza.

– – – – – – – – – – – – – –

** If you liked this message, check out the 4-part audio series:
http://theschoolofchrist.org/listen/the-lord-of-the-sabbath.html

Wasz brat,

Chip Brogden
http://TheSchoolOfChrist.Org
раскрутка

Wszystko z Boga

Dudley Hall

18 kwietnia 2011

„A Bóg pokoju, który przez krew przymierza wiecznego wywiódł spośród umarłych wielkiego pasterza owiec, Pana naszego Jezusa, niech was wyposaży we wszystko dobre, abyście spełnili wolę jego, sprawując w nas to, co miłe jest w oczach jego, przez Jezusa Chrystusa, któremu niech będzie chwała na wieki wieków. Amen” (Hbr. 13:20-21).

Gdy już ostatecznie dojdziemy do tego wniosku, że Jezus działał dla nas, zapewniając nam ratunek przed karą za grzech, często staramy się przywłaszczyć sobie wynikający z tego pokój przez nasze własne wysiłku, aby wierzyć lub odpowiednio zachowywać się.

Podobnie jak Bóg działał na rzecz Jezusa, gdy Ten był martwy, tak działa na naszą korzyść, aby wypracować w nas to, czego my nie mamy możliwości osiągnąć. Ile ze swego zmartwychwstania zainicjował Jezus? To nie Jego działanie przyspieszyło ten wielki cud, lecz wzbudziła Go z martwych miłość Ojca. Jezus jest beneficjentem Bożego działania dla Niego. W podobny sposób martwe są nawet nasze możliwości wystarczającego trzymania się obietnic nowego przymierza. Bóg obiecał, że zapisze Swoje prawo w naszych sercach i umysłach, i że będziemy znać Go intymnie. Boże dzieło w naszych sercach jest równie konieczne, jak jego dzieło na krzyżu czy w grobie. Gdyby Pan nie zmienił naszych serc, tracilibyśmy energię usiłując trzymać się obietnic Nowego Przymierza i, podobnie jak starotestamentowi ludzie, wyczerpalibyśmy się starając się zakwalifikować do tych obietnic.

Bożym pragnieniem jest utrzymywać z nami relację opierającą się na zaufaniu. W pierwszym przymierzu, niezdolność do usprawiedliwienia siebie była sprawą serca; Nowe Przymierze zajmuje się tą słabością. Błogosławieństwo, które ono obiecuje jest takie, że Bóg zrobi wszystko, co konieczne, aby umieścić właściwą bojaźń, zaufanie i miłość w naszych sercach. Jedyne co możemy to ufać Jemu, że dokona tego. Nasza wiara nie jest mierzona poczuciem siły czy dowodami z zachodzących okoliczności. To w miejscach całkowitej desperacji oddychamy tchnieniem wiary: „Panie, zrób we mnie to, co obiecałeś. Nie mogę wzbudzić w sobie na tyle wiary, aby zasłużyć na Twoją łaskę. Mogę tylko zaufać, że Twoje obietnice są prawdziwe”.

Ten sam Bóg, który wyprowadził Jezusa ze śmierci, uczyni w nas to, abyśmy kochali i ufali Mu. On jest wierny, a Jego przymierze trwa.

aracer.mobi