Author Archives: pzaremba

Richard Murray

Oto pewna myśl: Negatywne nastawienie widzi negatywne rzeczy.
Badaj Pismo tak, aby znaleźć i zaabsorbować pozytywne energie Boga.
Chodzi o to, że z tego, do czego czujesz urazę nic nie otrzymasz, a co najmniej nie będzie to błogosławieństwo.

Mojżesz uderzył w skałę w gniewie i ludzie błędnie myśleli o tym, jak Bóg im się objawił. Bóg powiedział Mojżeszowi, aby przemówił do skały a z niej w cudowny sposób wytryśnie woda, ludzie zaś poznaliby Bożą czułość. Lecz zostali wprowadzeni w błąd co do prawdziwej Bożej natury przez oschłe rozżalenie Mojżesza. Ten grzech uniemożliwił Mojżeszowi wejście do Ziemi Obiecanej. Pomimo, że cudowna moc była obecna, Mojżesz czuł urazę i nie uzyskał z niej pozytywnej energii czy błogosławieństwa. Poszedł drogą negatywnej energii.

Współcześnie wielu „uderza” Biblią z mojżeszową urazą. Nie angażują się z entuzjazmem w tekst, a raczej skarżą Biblię o rozwód, a jest to gorzki rozwód, nie zyskują więc nic pozytywnego z niej. Skała była przedmiotem. Biblia również jest przedmiotem, lecz Biblia może być błogosławionym przedmiotem JEŚLI, JEŚLI, JEŚLI zaangażujesz się entuzjastycznie, zamiast uderzać w nią swoją urazą.

Rzucam wam wyzwanie, abyście byli pozytywnie nastawieni do Pisma.

Jeśli chodzi o czytanie Biblii to są dziś dwa dominujące nastawienia. Jest to umysł charakteryzujący się postawą zgodną z Flp 4:8, oraz ANTY- Flp 4:8. Wybieraj uważnie.

Richard Murray
Jeśli czytamy Stary Testament literalnie (by the dead letter) często przypomina brzydkie kaczątko, kiedy jednak czytamy go przy pomocy wyobraźni ożywionej Duchem, nagle zmienia się w pięknego łabędzia.

Oto dlaczego.       
Całą naszą prawdę, bądź całą z wyjątkiem kilku fragmentów, zdobywa się dzięki metaforze… Jeśli o mnie chodzi to myślę, że rozważanie jest tym naturalnym organem prawdy, lecz wyobraźnia jest organem znaczenia.

Wyobraźnia … nie jest przyczyną prawdy, lecz jej warunkiem” 

Jezus nauczał głównie w „przypowieściach”, wykorzystując wyobraźnie tak, aby ludzie mogli zobaczyć jedną rzecz z punktu widzenia drugiej. Gdy już raz zobaczy się implikacje tego rodzaju nauczania, historie Starego Testamentu uwalniają się z kokona martwej litery dosłowności i stają się motylem duchowego piękna.

Stary Testament staje się teraz cennym znaleziskiem pełnym obrazów, bankiem symboli, z którego można czerpać chrystologiczne podobieństwa (alegorie, typy, cienie, zapowiedzi, przypowieści, alegorie) płodne w znaczenia niewidoczne przy powierzchownym czytaniu.

Paweł daje doskonały przykład tego rodzaju czytania w 4 rozdziale Listu do Galacjan , gdzie starotestamentowe postacie Sary i Hagar nagle stają się nowotestamentowymi podobieństwami Prawa i Ducha.

Zastanów się nad głębokością parabolicznej wyobraźni (tj myślenia w przypowieściach) proklamowane w następującym fragmencie (Mt 13:34-35):
„To wszystko mówił Jezus do ludu w podobieństwach, a bez podobieństwa nic do nich nie mówił. Aby się wypełniło, co powiedziano przez proroka, gdy mówił: Otworzę w podobieństwach usta moje, wypowiem rzeczy ukryte od założenia świata”.

Richard Murray

Oto zasadniczy klucz do właściwego zrozumienia niszczącego „gniewu Bożego” tak szalejącego i powszechnego w Starym Testamencie.

Stary Testament używa terminu „gniew Boży” do opisania tego, co Nowy Testament nazywa „dziełami Szatana”.

Oto dlaczego
Pisarze Starego Testamentu postrzegali Szatana jako Bożego „formalnego ministra zemsty”, Boży „gniewny głos”, Bożą „lewą rękę gniewu” i Bożego „anioła śmierci”.

Niemniej, Nowy Testament aktualizuje nasze zrozumienie ujawniając nam upadłe satanistyczne moce, które są wrogimi czynnikami „poza” Bożą naturą i wolą i „w opozycji” do niej. Tak więc, Szatan, bez względu na to czy jest to diabelski anioł czy diabelskie centrum aktywnej działalności, czy też demoniczny duch czyniący spustoszenia, pojawia się jako reprezentant woli przeciwnej Bogu, a NIE woli poddającej się Bogu.

W Starym Testamencie problemem była definicja i rozróżnienie. Starotestamentowi święci mieli w ogromnej większości NIEZRÓŻNICOWANE postrzeganie Boga i Szatana. Wierzyli, że Szatan jest posłusznym, służącym aniołem, który zawsze wykonuje poważne rozkazy Pana. Błędnie uwzględniali Szatana w swej „funkcjonalnej” definicji Boga. Za każdym razem, gdy pojawiało się pokuszenie, zniszczenie, gniew i śmierć, działanie, które Nowy Testament później przypisywał szatanowi, Stary Testament przypisywał to Samemu Bogu. Nie modlili się przeciwko podstępom złego, jak poleca Nowy Testament, lecz raczej błagali Boga, aby powstrzymał Swoją gniewną rękę.
Szatan nigdy nie był brany pod uwagę jako sprawca.
Bóg był JEDYNĄ przyczyną zarówno dobra jak i zła.