Category Archives: Tyra Stan

Stan Tyra

14.11

Miłość realizuje się w tym, w jaki sposób odnosimy się zarówno do Boga jak i do ludzi. Miłość sama w sobie nie jest prawdziwa czy wystarczająca, nie znajduje się w próżni. Nie można kochać, nie wyrażając miłości. To dlatego „tak Bóg umiłował świat, że dał…” Miłość jest nagrodą sama dla siebie, jest własnym owocem i satysfakcją sama dla siebie. Nie szuka swego, swojej racji, swej sprawy czy swojej własnej drogi. Kocham po prostu dlatego, że jestem miłością. To jest moja prawdziwa tożsamość, stworzona na podobieństwo i obraz Boga.

Kochać kogoś „w Chrystusie” to kochać takim jaki jest i tylko ze względu na niego samego, a nie dlatego kim dla mnie czasami powinien lub może być. To drugie nazywa się manipulacją. Przebudzona i przemieniona świadomość widzi inną osobę jako inne ja, kogoś kto jest równie kochany i akceptowany przez Boga jak ja, a nie jako obiekt oddzielony ode mnie, ktoś, kogo szczodrze obdarzam moją chrześcijańską przychylnością.

Jeśli dotąd nie kochałeś, miłość zmęczyła cię bądź odrzuciła, to jest tak dlatego, że inni ludzie są postrzegani jako inwestycja, zobowiązanie, obowiązek bądź zagrożenie, zamiast być przedłużeniem mojego własnego cierpienia i samotności. Czy nie słyszeliśmy o tym, że: „cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych (najmniej zasługujących), mnie uczyniliście”?

Nasze głębokie niepokoje i frustracje wynikają z tego, że usiłujemy naprawić samych siebie i innych, wiedząc, że to nie działa! To nasza wielka pycha i bezużyteczne próby usprawiedliwiania siebie, uważamy to za akty miłości, lecz faktycznie jest to coś dokładnie przeciwnego. Tylko wtedy uzdrowienie jest skutkiem miłości, gdy jest oferowana jako obecność pozbawiona jakichkolwiek oczekiwań czy wymagań.

Nie musisz być dla nikogo najlepszym przyjacielem. Nasza miłość nie jest budowana na romantycznych wyobrażeniach czy uczuciach do siebie nawzajem. Jest to miłość zakorzeniona w Chrystusie, co pozwala nam szukać korzyści bliskiego bez jakichkolwiek zysków własnych. Taka jest łaska! Jest radykalna, wygórowana i niezasłużona. Miłość to nie coś, co przyznaję komuś innemu, jest to najgłębsza obecność tego, kim jesteśmy w Chrystusie. Idea jednej wielkiej „Królewskiej” rodziny nie daje niczego, lecz buduje nierealistyczne wymagania, fałszywe oczekiwania a zatem sprawia niepotrzebne rany. Zawsze wystarczy jedno zachowanie, aby ujawnić, czym rzeczywiście jest – substytutem boskiej miłości, udającym rzetelną miłość.

_____________________________________________

15.11

Chciałbym o czymś dziś pomówić. Przyznaję, że jeszcze nie rozumiem dobrze, co, oczywiście, można powiedzieć o wszystkim, o czym mówię. Niemniej, mam nadzieję, że uchwycicie pewne zrozumienie siebie samego i ludzkości z innej perspektywy.

Myślę, że większość ludzi jest powołana do małżeństwa bądź długoterminowej relacji, ponieważ potrzebujemy drugiej osoby, aby była dla na zwierciadłem, aby odbijać to, co w nas najlepszego i najgorszego. Pamiętajmy, jak stwierdziłem w jednym z wcześniejszych postów, że lustro nie zmienia ani nawet nie próbuje zmienić obrazu – po prostu odzwierciedla to, co jest. Gdy rozpoznamy i uszanujemy odbicie w lustrze, otrzymujemy szansę na poznanie siebie tak, jak jesteśmy poznani, a nie tak, jak byśmy chcieli być znani, czy jacy udajemy być. Wyjaśnię: nie chodzi o to, że każdy powinien być w związku małżeńskim, mówię po prostu, że dłuższe głębokie relacje stanowią jedno z najlepszych luster, jakie mogą dać nam obraz tego, jacy faktycznie jesteśmy Jeśli !!! będziemy słuchać naszego własnego odbicia.

Często odrzucamy własny obraz, krzycząc: „to nie prawda” bądź „nikt mnie nie rozumie!” Zabawne to jest, że gdy spotykamy osobę, która wydaje się naprawdę rozumieć nas, okazuje się, że jest to ktoś, kto przez pewien czas zgadza się całkowicie z nami i odzwierciedla to, co w nas najlepszego. Często nazywamy to szczenięcą miłością bądź miesiącem miodowym. Zaprasza nas, lecz nie uczy niczego więcej poza powierzchowną przychylnością.

Przemiana jest możliwa wyłącznie wtedy, gdy będąc w swym najbardziej niekochanym stanie, spotykamy się z bezwarunkową miłością. Miłość jest jedyną rzeczą, która nie zawodzi. Nie znając lustrzanego odbicia siebie, nie mamy możliwości na prawdziwe poznanie bezwarunkowej miłości Boga. Tylko nieliczni są najpierw wciągani przez Boga w zasadzkę.

Nawet najlepsi spośród nas, którzy potrzebują nieskończonego przebaczenia 7×70 i przyjaźni, rzadko są w stanie zaoferować ten poziom dawania i przyjmowania prawdy i przebaczenia.
W moim ponad sześćdziesięcioletnim życiu tego rodzaju poziom przyjaźni spotkałem tylko z dwoma osobami, nie licząc mojej żony i rodziny.

Powodzenie nie uczy nas wiele. To upadki skonfrontowane z bezwarunkową miłością uczą nas pokory aż do punktu autentyczności. Jeśli jakakolwiek relacja szanuje wyłącznie to, co w nas najlepsze, tak długo jak to możliwe udajemy taką osobę. Uzależniamy się od walidacji (sprawdzanie zgodności naszych własnych spostrzeżeń ze spostrzeżeniami innych ludzi dotyczących nas samych), a jak jej nie ma to rozglądamy się za czymś innym, co nam to zastąpi. Wcześniej czy później ten domek z kart wali się. To po taką rozbitą osobę przyszedł Jezusa, chorą, a nie zdrową, jak to nazwał. To nasza słabość, gdy zostanie ona właściwie dostrzeżona i wyciągnięte zostaną wnioski, zaakceptowana staje się siłą najbardziej uświadamiającą i przemieniającą.

Stan Tyra

11.11

W 16 rozdziale Księgi Kapłańskiej spotykamy się z rytuałem, który nazywamy kozłem ofiarnym oraz demonizowaniem niewinnego kozła. W dniu Odkupienia, kapłan wkładał swoje ręce na kozła, umieszczając w ten sposób cały grzech Żydów z poprzedniego roku na to zwierzę. Następnie kozioł był bity i wyprowadzany na pustynię, po czym ludzie z radością wracali do domów! Wolni i oczyszczeni ze swego wewnętrznego zła.

Wydaje się, że za każdym razem, gdy „grzesznik” jest wyłączany bądź wypędzany, moje ego rozkoszuje się i czuje uwolnione i bezpieczne. Częściowo to działa, lecz tylko na krótką metę, ponieważ wypędzanie kozła ofiarnego nie rozwiązuje czy nie eliminuje mojej wewnętrznej ciemności, zatem proces musi być stale powtarzany.

Kościół czerpie ogromne korzyści z kozła ofiarnego. Faktem jest, że jest to zasadniczy fundament dla fundamentalnej religii. Dlatego to stale wypieramy się własnego wewnętrznego zła i czujemy świętymi przenosząc je na Jezusa. Przede wszystkim, to po to przyszedł, czyż nie? NIE!!!! Jezus przyszedł, aby odwrócić skutki tej iluzji i powiedział: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią”. Dlatego, że kozioł ofiarny by,ł tak silnie zakorzeniony w nas, że uważamy to za Święty akt dla Boga, nie zdając sobie sprawy z tego, że czynimy to z miejsca nieświadomej ignorancji.

Jeśli twoje ego jest stale w działaniu, znajdziesz odpowiednią osobę bądź grupę ludzi, na których będziesz mógł przenieść swoją własną nienawiść, zło i wewnętrzny chaos, i tym samym czuć się „zbawionym”, choć nic nie uległo zmianie. „Zbawiony” znaczy „cały” i nie jest projekcją mojego własnego zła na kogoś innego, a ogłoszeniem, że jest się czystym i niewinnym. Ludzie, którzy przyjmują postawę sprawiedliwości własnej (obraz siebie, jako sprawiedliwego) nigdy nie przyznają się ani nie skonfrontują rzeczywistości swej własnej ciemności, zatem muszą znaleźć kogoś innego, aby go nienawidzić, bać się i „wypędzić”. Wydaje się, że nienawiść i strach trzymają grupę o wiele łatwiej, niż miłość, przebaczenie i przyjęcie, co tworzy jeszcze silniejszą iluzję, którą nazywamy „plemienną sprawiedliwością”. Jeśli mnóstwo ludzi mówi, że jesteś zły, a oni są dobrzy i lepsi to muszą mieć rację, prawda? Odkryłem, że wyłącznie ego grupowe jest silniejsze od osobistego ego. Niestety, najczęściej nazywamy to „kościołem” i ewangelią.

Continue reading →

Stan Tyra

6 listopada

Często i celowo nie wyjaśniam wszystkiego. Frustruje to niektórych i ja to rozumiem. Jesteśmy uzależnieni od intelektualnych odpowiedzi i niewiele miejsca zostawiamy na zadziwienie i tajemnicę. Na szczęście, nie uważam już, że muszę wszystko wyjaśniać, ponieważ nie jestem już uzależniony od zgodności. Wcześniej starałem się wyjaśniać wszystko nie tyle po to, aby ktoś coś dokładnie zrozumiał, co po to, abym został doceniony jako „namaszczony” nauczyciel prawdy. Potrzebowałem zgody, aby czuć, że odniosłem powodzenie i jestem ceniony.

Dziś jestem wolny jak i oddany budowaniu poczucia zdumienia, osłupienia i, jeśli konieczne, totalnego zamieszania. Ponieważ nie jest mi już potrzebne uzgadnianie, mogę swobodnie „tworzyć przestrzeń”, w której tajemnica może być co najmniej uznana, a być może nawet rozważana. Zbyt wielu nauczycieli, przewodników i mentorów zgubiło się w nadmiarze wyjaśnień. Jezus całkiem dobrze czuł się z tym, że zostawiał coś to tu, to tam, idąc dalej, dając ludziom możliwość popracowania nad tym, odejść z tym, bądź całkowicie nie przejmować się tym dalej.

Potrzebni nam są dziś przemienieni ludzie przemiany, a nie tacy, którzy klepią odpowiedzi. Transformacji nie znajdzie się w odpowiedziach, lecz umiejętności trzymania się tajemnicy i napięcia, jakie buduje równocześnie wiedza i niewiedza. Jestem całkowicie przekonany, że z tego wszystkiego co wiem, mogę nie wiedzieć nic, bądź, zdaję sobie sprawę z tego, że bez względu na to, jak „głęboko” jestem, ciągle pływam w brodziku tajemnicy Chrystusa.

Nie chcę już, aby moje słowa oddzielały kogokolwiek od tajemnicy czy zdumienia, nie chcę nigdy dawać prostego zamiennika twojej wewnętrznej podróży i odkryć. Zbyt długo religia niedająca poczucia bezpieczeństwa redukowała Pisma do wniosków, przekonań i faktów dotyczących tego, w czym możemy mieć rację lub się mylić. Rzeczywiście potrzebujemy zaproszenia i zgody na patrzenie nowym wzrokiem. Niestety, wielu nie oczekuje, ani nie widzi, żadnego powodu dostrzeżenia tego, czego nigdy nie widzieli. Ta „stara dobra religia” jest wystarczająco dobra dla mnie.

„Ubogi w duchu” jest dokładnym przeciwieństwem przekonania o zasługiwaniu na specjalne traktowanie, zadowolenia z siebie, samozadowolenia. Moim pragnieniem jest budowanie szczerego zdumienia zarówno w sobie jak i w was, aby to całkowicie pozmieniało wszystko. Zrób miejsce na zdumienie, a będziesz kanałem objawienia.

Continue reading →

Stan Tyra
Rzeczywistość 1

Aby wstąpić do Boga, konieczne jest najpierw wstąpić do prawdy o naszej własnej rzeczywistości. Wielu jest pociąganych do duchowości, ponieważ głoszone przesłanie obiecuje podróż w górę i drogę wyjścia z tych niewygodnych miejsc, których staramy się unikać. Niemniej, każda próba wstąpienia na duchowe góry, która nie jest równie mocno ugruntowana w dolinie rzeczywistości, niszczy. Wszystkie owoce rosną w dolinie, a nie na szczycie góry. To w tej dolinie osiadają wszystkie deszcze z gór. Może się wydawać, że jest to poza wzrokiem, lecz nigdy poza zasięgiem.

Być w tym świecie lecz nie z tego świata to życie w pełni świadome i szanujące oba miejsca. Niebo jest tak popularnym tematem przesłań, ponieważ jest głoszony jest ucieczka od tego, czego nie lubimy. Podobnie z piekłem – jest głoszone, ponieważ potrzebujemy miejsca dla tych, którzy nie są do nas podobni, aby ukarać ich za to, że nie są tacy jak my. Prawda jest tak, że niebo na ziemi i piekło na ziemi są jednakowo obecne dla nas wszystkich.

Prawdziwa duchowość zachodzi wyłącznie wtedy, gdy najpierw zstąpimy do tych ciemnych i zawstydzających miejsc w sobie, których staramy się unikać, zatuszować i wyrzec się. Bez tego zstąpienia duchowość staje się przeważnie sentymentalna i powierzchowna. Obiecuje więcej niż można, a przynosi mniej niż się spodziewa, więc wymaga, abyśmy się do tego przyznali, bądź ukryli i wyrzekli.
Aby poznać prawdę, musisz chodzić w prawdzie, w przeciwnym razie nigdy cię nie wyzwoli.

Gdy nasze życie karmi się nierealnością, głoduje, więc musi umrzeć. Śmierć, której się poddajemy nie jest ucieczką od rzeczywistości, lecz pełnym poddaniem siebie, co wymaga totalnego oddania się rzeczywistości takiej, jaka jest, a nie takiej, na jaką chcielibyśmy. Dopóki ziarno nie wpadnie głęboko w grunt i nie obumrze, pozostaje pojedyncze.

Richard Rohr powiada, że Bóg przychodzi do nas w przebraniu naszego życia, żeby więc znaleźć Boga w tej rzeczywistości, najpierw musimy ją zaakceptować. Nie można brać i wybierać tylko tych fragmentów swego życia, które się podobają, i które gotowi jesteśmy przyjąć. Musimy przywitać wszystkich wewnętrznych nieznajomych, których sami w sobie uważamy za nieproszonych i nieznanych. Jeśli tak się nie stanie, nadal będziemy żyć udając i oszukując siebie, że mamy rozeznanie i kontrolę.

Autentyczność to takie życie, jacy jesteśmy, a nie takie, jakie my sami oraz inni chcieliby w nas widzieć. Żyć w iluzji można na wiele sposobów. Niewielu idzie wąską drogą odkrywania i akceptacji siebie. Wszelkie wyrzeczenie się swego życia jest niszczące dla duszy, ponieważ odcina mnie od tej jednej rzeczy, która jest istotna dla życia i to życia obfitego – od prawdy.

Jezus powiedział, że jeśli będziemy żyć w prawdzie, prawda nas wyzwoli. Tragiczne jest to, że większość nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że nie są wolni. Tak się składa, że ludzie, którzy twierdzą, że są „naprawdę wolni” często należą do najbardziej uwięzionych przez wyrzeczenie się rzeczywistości i klatkę oczekiwań innych. Jak przysłowiowa żaba umierająca w podgrzewanej powoli wodzie, straciliśmy świadomość tego, że nasza wolność i życie powolutku wyślizguje się nam.

Życie w prawdzie to uświadomienie sobie kim naprawdę jestem, to być tą jedyną osobą, którą mogę być, jestem wyposażony, aby być i mam prawo być, to życie moim własnym unikalnym ego! Znana jest taka historia o pewnym starym rabbim, który został przytłoczony odkryciem jedynego pytania, które Bóg zada mu, gdy opuści tą ziemię. Tym pytanie nie było: „dlaczego nie byłeś jak Mojżesz, Jezus czy Paweł”, lecz jedynym zadanym mu pytaniem było: „dlaczego nie byłeś sobą?”
Myślę, że to dobrze jest zadać sobie to pytanie teraz.

Stan Tyra

W znanym humorze (dowcipie?) porównującym neurotyka, psychotyka i psychiatrę, dobrze wyrażone są trzy sposoby podchodzenia do rzeczywistości: neurotyk buduje zamki w powietrzu, psychotyk wprowadza się do nich, a psychiatra obciąża ich obu wynajmem.

Faktem jest, że wszyscy chcemy definiować rzeczywistość opierając się na swoich własnych warunkach i prawdę akceptujemy wyłącznie na własnych warunkach. Stawiamy ciepłe, wygodne iluzje nad zimnymi twardymi faktami. Nakręcanie tych iluzji, to jedna z podstawowych funkcji mechanizmu obronnego znanego, jako „ego”. To ego wykrzywia, jak ekspert prawdy o każdym doświadczeniu/przeżyciu po to, aby stało się dla nas bardziej do przyjęcia, dawało nam komfortowe uczucia, zadowolenie z siebie oraz słuszność. Wszyscy mamy zwyczaj budowania swoich własnych zamków w oczekiwaniu, że wszyscy wokół wprowadzą się do nich.

Spośród kilku powszechnie stosowanych sposobów wykrzywiania prawdy i nazywania jej prawdą, które mamy do dyspozycji, dziś wymienię jedną – racjonalizacja. Wymaga ona wymyślenia dobrych wymówek, które zakryją rzeczywiste przyczyny. Na przykład, ktoś kogo nie lubię, zaprasza mnie na obiad, a ja odpowiadam, że tego dnia jestem zbyt zajęty. Jeśli racjonalizacja jest całkowicie skuteczne, przekonam nawet samego siebie, że taka jest prawdziwa przyczyna, podczas gdy to zniekształcenie prawdy służy ochronie mnie przed nieprzyjemną świadomością, że nie jestem taki, jak chciałbym wierzyć, że jestem.

W jaki sposób zniekształcamy czy maskujemy rzeczywistość i jak tworzy się w ten sposób iluzja prawdy, która jest po prostu prawdą na naszych warunkach. Wolimy ciepłe, wygodne iluzji niż zimne twarde fakty. Wymieniłem dotąd jeden sposób, racjonalizację, dziś wskażę na jeszcze kilka innych.

Kolejnym sposobem na wyparcie się rzeczywistości jest proste wyrzeczenie się. Często mówimy sobie i komuś innemu, że to, jak się obecnie czujemy, to nie jest to, jak rzeczywiście się czujemy. Jest to ogromnie silny sposób na zdystansowanie siebie do nieprzyjemnej rzeczywistości czy prawdy o nas samych, a zapobiega zajęciu się bólem własnej duszy. Na przykład, wspomniałem wyżej o odrzuceniu wspólnego obiadu z kimś, kogo nie lubię, ponieważ jestem zbyt zajęty. Stosując wyparcie, możemy zaprzeć się tych uczuć wobec gospodarza i udać się z nim na obiad, jak gdyby wszystko było w porządku. Często nazywa się to świętym aktem „wyrzeczenia się siebie”, podczas gdy jest to zwykłe okłamywanie samego siebie.

Innym sposobem wyparcia się jest projekcja. Dzieje się tak wtedy, gdy innym przypisujemy te rzeczy, których nie możemy zaakceptować w sobie. Mogę, na przykład, wyrzec się swoich problemów z gniewem oskarżając o te zachowania innych. W ten sposób, mogę zdjąć swój wzrok z siebie, a skupić go na tobie. Jeśli zagrożę tym, że się obrażę, buchnę dymem i wysadzę twój dom w powietrze, to ty może przestaniesz dokuczać mi TWOIMI głupimi sprawami.

Dość przykładów, o co chodzi Stan? W taki czy inny sposób, większość z nas regularnie wybiera iluzje zamiast rzeczywistości. Te historyjki, które sobie sami opowiadamy stają się częścią sieci kłamstw, które nas związują. Możemy to odrzucić, jako proste „snucie opowieści”, bądź nawet coś pozytywnego. Niemniej, w miarę powtarzania, staje się to nieświadome. Sztuczna rzeczywistość, którą zaprosiliśmy do naszej duszy, będzie teraz rosnąć w miarę, jak zbiera wokół siebie kolejne iluzje i buduje samo się w żywe fałszerstwo. Nie chodzi tu o to, że sami sobie i innym opowiadamy kłamstwa, lecz o to, że my sami staliśmy się kłamstwem.

Im dłużej żyjemy w tej iluzji, tym większym zagrożeniem wydaje się być światło rzeczywistości. Preferujemy, jeśli to możliwe, unikać tych rzeczy, które sprawiają, że czujemy się niewygodnie. Continue reading →

Stan Tyra

Duchowe życie jest życiem zaangażowania i połączenia, a nie izolacji i wyalienowania. Zdrowa duchowość wymaga pewnego szczególnego sposobu odnoszenia się do innych i do świata – miłości.

Zdrowa duchowość zawsze z miłości życia wyrasta i pielęgnuje ją. Jeśli rzeczywiście nie kochamy tak życia, nigdy nie będziemy w pełni kochać czegokolwiek czy kogokolwiek. Autentyczne przyjęcie życia uzdalnia nas do kochania wszelkiego życia, w tym kochania jedni drugich.

Duchowe życie zaczyna się od wybrania życia. Tuż przed wejściem do Ziemi Obiecanej, Bóg zaoferował Hebrajczykom krytyczny wybór: „… kładę przed wami życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. Wybierajcie więc życie, abyście żyli wy i wasze potomstwo” (Pwt 30:19-20).

Miłość życia jest zaraźliwa, wpływa na mnie i na wszystkich ludzi oraz okoliczności wokół mnie. Jeśli kocham życie, będę również kochał twoje życie i wszystko będę traktował jako święte.

Jezus zapytany o to, które przykazanie jest największe, odpowiedział, mówiąc, że jest to miłość do Boga, miłość do siebie i do siebie nawzajem. Być może wszyscy dobrze zrobilibyśmy, gdybyśmy odłożyli na bok wszelkie próby poznawania, stawiania się, rozumienia, przebudzenia itp., dopóki w pełni nie uznamy i nie przyjmiemy miłości i życia. Bez tego wszelkie próby w dziedzinie duchowości nie są niczym więcej jak tylko pustą retoryką, która zasłania nas przed tą największą i najważniejszą rzeczą.

Stan Tyra

Powody, dla których chrześcijaństwo straciło kontakt z duchową podróżą są skomplikowane i różnorodne. Jednym z najbardziej powszechnych jest to, że być dobrym chrześcijaninem to nie to samo, co znajdować się w duchowej podróży. To nie tylko dwie różne drogi, ale to pierwsze najczęściej jest przeszkodą do przemiany.

Niestety, bycie dobrym chrześcijaninem często nie znaczy być miłującą i dobrą istotą ludzką. Oddanie religijnym przekonaniom i praktykom zazwyczaj nie przekłada się na duchowość, która prowadzi do poprawy życia. Świętość nie zawsze zamienia się na pełnię, a praktyka (religijna) nie wydaje przemieniającej duchowości. Faktem jest, że być dobrym chrześcijaninem często nie oznacza niczego więcej poza regularnym uczestnictwem w nabożeństwach. Jeśli poprzeczka zostaje podniesiona nieco wyżej to dochodzi do tego studium biblii, modlitwa, wiara w dogmaty kościoła, regularne finansowanie go i jakaś służba. Niestety, to wszystko można robić bez prawdziwej przemiany i najczęściej jest to tylko sposób na przystosowanie się do zewnętrznej dyscypliny czy norm zachowania w kościele, denominacji, religii. To wszystko może mieć miejsce zupełnie bez jakiejkolwiek wewnętrznej przemiany.

W końcu, o ile duchowe praktyki mogą odgrywać ważną rolę to często ograniczają duchowy rozwój, ponieważ skupiają na tych „wysoko cenionych” zachowaniach i wynagradzane są przychylnością i pozycją, stają się wtedy zaczątkiem przywilejów brata starszego oraz arogancji opartej na własnej sprawiedliwości.

Żadna religijna praktyka nie prowadzi do transformacji jeśli jest pozbawiona pokory i świadomości. Wydaje się, że aby być dobrym chrześcijaninem trzeba prowadzić życie przepełnione dobrze zakorzenionymi, lecz bezmyślnymi, absorbującymi zajęciami i rozpraszaczami, które utrzymują stale w ruchu, lecz nie powodują przemiany.

Większość kościołów pragnie uniknąć ryzyka, które niesie to, co jest uznawane za niebezpieczeństwo, że możesz usłyszeć, zobaczyć i obudzić się, ponieważ może się okazać, że staniesz się mniej zależny od nich i prawdopodobnie przestaniesz się z nimi zgadzać.
System najlepiej działa wtedy, gdy, zamiast uczyć się słuchać, mówi ci, co masz słyszeć i w co wierzyć.

W chrześcijaństwie denominacyjnym, jak też i tym niedenominacyjnym jest zbyt mało miejsca na zdumienie i zadziwienie, aby zostawić ci regularnie miejsce na owo „Ach! Bóg tu był przez cały czas, a je nie wiedziałem o tym!”