PoznajPana.pl

Al Mack
To żadna nowość, ale zastanawiałem się nad tym tematem. Mamy tu do odegrania skomplikowaną rolę.
Z jednej strony mamy działać jak Szem i Jafet [Rdz 9] i zakrywać nagość naszych przywódców: naszym zadaniem nie jest wskazywanie na ich wady, ale wypełnianie tam, gdzie są słabi. To jest ta łatwiejsza część; sama w sobie nigdy (przenigdy) nie wystarczy.
Jednocześnie nie należy usprawiedliwiać grzechu ani zadowalać się niedojrzałością. Musimy wzywać siebie nawzajem do wyższego poziomu… cóż, podobieństwa do Boga.
Musimy zachęcać siebie nawzajem do bycia bardziej podobnymi do Boga, bardziej podobnymi do Jezusa, niż do tej pory.
Zbyt często zadowalamy się nieadekwatnymi lub gorszymi relacjami w kościele. Zbyt długo byliśmy skłonni tolerować manipulację lub liderów, którzy potrzebują kontroli lub ciągłego potwierdzania, że są wartościowi. Nadszedł czas, w którym Bóg udziela większej łaski w uzdrawianiu tych relacji.
Ta „większa łaska” nie polega na tym, że „Bóg to naprawi, podczas gdy ja będę tu siedzieć jak kłoda pod nogami”.
Łaska, którą On daje, polega na podejściu do „nieprzystępnych tematów”. Jest to łaska „mówienia prawdy w miłości”, gdy idziemy do ludzi i oferujemy im pomoc w trudnych tych trudnych sprawach, które, jak myślą ukrywają, ale cała reszta świata widzi. To łaska, by z wdziękiem przyjmować tych, którzy przychodzą do nas z problemem w naszym własnym oku, którego nigdy nie rozpoznaliśmy.
Gdy widzę, że liderzy zawodzą, zadaję sobie pytanie: Co takiego jest w moim życiu, że potrzebuję Bożej łaski, by to uzdrowić?
Następnie, po zbadaniu własnego życia, możemy udać się do naszych braci i sióstr i zapytać: „Czy mogę ci w tym pomóc?”.

Al Mack
W 4 rozdziale 2 Księgi Królewskiej znajduje się interesująca historia opowiadająca o moim ulubionym radykalnym proroku (w. 1-7):

„Żona pewnego ucznia prorockiego użalała się przed Elizeuszem, mówiąc: Sługa twój, a mój mąż, umarł, a ty wiesz, że ten twój sługa należał do czcicieli Pana. Lecz oto przyszedł wierzyciel, aby zabrać sobie dwoje moich dzieci jako niewolników. Elizeusz rzekł do niej: Cóż mogę dla ciebie uczynić? Lecz powiedz mi: Co jeszcze posiadasz w domu? A ona na to: Nic nie ma twoja służebnica w całym swoim domu oprócz bańki oliwy. On rzekł: Idź, napożyczaj sobie naczyń z zewnątrz, od wszystkich swoich sąsiadów, naczyń pustych, byle nie za mało. Potem wejdź do domu i zamknij drzwi za sobą i za swoimi synami, i nalewaj do wszystkich tych naczyń, a pełne odstawiaj. Odeszła więc od niego, zamknęła drzwi za sobą i za swoimi synami; oni jej podawali, a ona nalewała. A gdy naczynia były pełne, rzekła do swego syna: Podaj mi jeszcze naczynie. Lecz on jej odpowiedział: Nie ma już naczyń. I wtedy oliwa przestała się lać. Poszła więc i opowiedziała o tym mężowi Bożemu. A on rzekł: Idź, sprzedaj oliwę i spłać swój dług, ty zaś wraz z synami utrzymujcie się z tego, co zostanie”.

Słyszę Pana, który przekazuje nam kilka specyficznych zadań:

1. Wierzę, że preferowanym przez Pana miejscem wylania w tym sezonie jest społeczność, a nie jednostki. . Zwróćcie uwagę na to, że namaszczenie zostało wylane dopiero wtedy, gdy my wszyscy, wszystkie „gliniane naczynia”, zebraliśmy się razem. Nie chodzi o to, że Pan nie chce namaszczać więcej jednostek; nie, On ciągle kocha to, lecz bardziej żarliwie wylewa Siebie ludzi zebranych razem, na społeczności wierzących. Jeśli przyjdziemy do Niego razem, nie tylko jako trzoda zebranych w niedzielę razem w jednym budynku jednostek, lecz jako społeczność, to otrzymamy więcej i szybciej. Pan chce błogosławić społeczności, dzień grubych ryb (dosł. big guns) skończył się.
   
2. Prorok daje trzy polecenia, które należy wykonać, aby namaszczenie zostało wylane:

2a. „Idź”. Możemy napełniać się prywatnie, lecz następnym poleceniem jest, aby iść, a to znaczy, wyjść z prywatnego miejsca. W tym kontekście jest to rynek (a gdzie indziej sprzedaje się olej?). Mamy polecenie: „idź”.

2b. „Idź, sprzedaj olej ,spłać swój dług”. Zachodni kościół jest całkiem mocno zadłużony (nie mówię tu tylko o finansach); otrzymaliśmy ogrom błogosławieństw zarówno materialnych jak i duchowych, a nie spłaciliśmy z tej inwestycji wiele – aby spłacić nasz dług ,musimy wypuścić namaszczenie na innych. Oznacza to: uzdrawianie chorych, karmienie ubogich czy głoszenie ewangelii zgubionych.

Pamiętacie, jak Jezus zapowiedział swoją służbę; jak ogłosił w jaki sposób zamierza dysponować namaszczeniem:
Iz 61:1-2:
„Duch Wszechmocnego, Pana nade mną, gdyż Pan namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę; posłał mnie, abym opatrzył tych, których serca są skruszone, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym przejrzenie, abym ogłosił rok łaski Pana …”

2c. Eliasz powiedział: „… ty zaś wraz z synami utrzymujcie się z tego, co zostanie”. Naszym przeznaczeniem jest życie z namaszczenia Pańskiego. Nie zostaliśmy powołani po to, aby żyć w długach czy opierać się na swoich mizernych zasobach.
Naszym przeznaczeniem jest żyć w namaszczeniu Bożym i żyć z tego namaszczenia.

Radzę, aby znaleźć braci i siostry, z którymi będzie się można gromadzić. Nie chodzi mi o niedzielne poranki, jako że niedzielne poranki generalnie, mimo wszystko, kwalifikują się do tego namaszczenia. Znajdź ludzi, których serca są podobne do twojego, którzy mają podobne pasje i zbieraj się z nimi.
Po czym, w takim kontekście, proście o Jego wylanie, proście o ten olej i oczekujcie go; co Pan namaszcza? Gdy zaś Jego namaszczenie przyjdzie, weź je na rynek, daj tym z sąsiedztwa, tym na rynku, a żyj z tego, co pozostanie. Dowiedz się, co Bóg ma w sercu dla ludzi z sąsiedztwa i wylej na nich to namaszczenie.
I baw się przy tym dobrze!