Author Archives: pzaremba

Stan Tyra
5 lipca
Kilka myśli wybranych na dziś:

Nikt nie myśli o tym, że ten kraj jest tak zły, jak to wykrzykuje, bo po prostu wyjechałby stąd. Poważnie! To samo dotyczy fundamentalistycznego chrześcijaństwa. Gdyby rzeczywiście wierzyli w to, że skutek nie przyjęcia Jezusa do serca jest tak tragiczny, jak twierdzą, to wydawaliby całe pieniądze na reklamy telewizyjne i socjal media, aby zapewnić, że ich przesłanie jest stale wpajane w całą ludzkość. Nie robią tego.

Zamiast tego mamy do czynienia z społecznymi zamieszkami, a kościoły wysyłają do odległych miejsc po kilku misjonarzy. Niektóre  wysyłają dwóch na rowerach, aby się uśmiechali i wręczali różne materiały. Niektóre nadal utrzymują dwugodzinne okienko odwiedzin we wtorki wieczorami. Niektórzy głoszą przesłanie „nawróć się lub spłoń” do zebranych w niedzielę tłumów, które już udają, że w to wierzą.

Wszystko to tak wygląda, ponieważ nie wierzą sami w przesłanie, które głoszą. Nie mogą! Chcieliby i czują, że powinni, lecz tak nie jest. Ich determinacja odzwierciedlałaby potrzebę wobec zbliżającej się zguby.

Zamiast być szczęśliwi i zadowoleni tu gdzie jesteśmy, żyjemy opłakanym życiem, które niczego nie zmienia i uczymy nasze dzieci żyć żałosnym życiem, a one w zamian… widzicie ten obraz. W Liście do Filipian 4:11-13 czytamy, że można nauczyć się być zadowolonym w każdych okolicznościach, lecz kościół w Ameryce nie wierzy w to „niezawodne” słowo, bo w przeciwnym razie nie byliby takimi posępnymi i orzekającymi śmierć (doom and gloom) krytykami wszystkiego, o czym pojęcia nie mają.

Jeśli znasz miłość to dlatego, że odkryłeś ją w kimś innym, więc przestań myśleć, że ty sam jesteś jej uosobieniem. Chcemy odkrywać Wszechświat dlatego, że nie rozpoznajemy tego, jakim pełnym wszechświatem jesteśmy obecnie. Czy nigdy nie widziałeś zdjęcia Ziemi umiejscowionej w naszej Galaktyce? Mój Boże! Jak bardzo daleko jeszcze musimy iść w ciemność? Ponieważ nie chcemy zrozumieć siebie i wszechświata wokół nas, chcemy poskromić każdego innego i odkryć „nieodkryte”.
Powiedziałbym, że autentyczne ja jest prawdopodobnie tak daleko jak daleko ja muszę obecnie wejść w nieznane.

Nawrócenie w swej istocie jest procesem de-hipnotyzacji, tak, abyśmy widzieli rzeczy takimi jakie są, a nie takimi jak chcielibyśmy je widzieć, bądź jak nam powiedziano, że są. Lilia jest piękna i niezestresowana dlatego, że nie próbuje być niczym innym niż jest i nie wścieka się na róże za to, że nie są liliami.

Sępy żywią się tym, co martwe, orły – tym, co żyje.
Kim chcesz dziś być?

<|>

Stan Tyra

29 czerwca
Wydaje się, że mamy trudności z przyjęciem prawdy jako relacji, a nie idei. Jezus, mówiąc o sobie, jako o prawdzie, wyraźnie dał do zrozumienia, że prawda jest czymś osobistym, a nie konceptualnym (J 14:6).

Powinno to, choć w większości tak nie jest, na nowo uporządkować świat religii z kłótni o idee i koncepcje do świata tajemnicy, spotkania i intymności.

„Chrystus w tobie…” mówi o tajemnicy bliskości intymności, i jest twoją jedyną nadzieją. Opieranie swojej nadziei na właściwym ustawieniu biblijnych faktów i dojściu do „właściwych” wniosków jest bezsensownym ćwiczeniem. Czytanie Biblii i gromadzenie faktów o Bogu, jest najlepszym sposobem na uniknięcie spotkania (z Bogiem) i Jego obecności, co już teraz powinno być dla nas oczywiste

Tajemnica to nie coś, czego nie można zrozumieć, lecz coś do zrozumienia czego dochodzi się w nieskończoność. Jest wielopoziomowa i płodna w znaczenia, nigdy nie daje się podsumować we wniosku i ogłosić jako prawda. Jest to „mądrość Boża ukryta ponad rozumem” jak czytamy w 2Kor 2:6-7, 9, 13) – to Bóg ukrywający się dla ciebie, a nie przed tobą.

O wiele bardziej czujemy, że kontrolujemy życie, gdy jesteśmy w porządku, zamiast być we właściwej relacji, zatem kłócimy się o idee, aby stały się prawdą, równocześnie tracąc w tym procesie całą prawdę. Obawiam się, że zawsze sprzeciwiamy się prawdzie relacyjnej na rzecz prawdy intelektualnej.

Jest tak dlatego, że owa intelektualna prawda jest bardzo opłacalna dla ego. Możemy mieć rację, kontrolować, to 'my”, a nie „oni”, możemy unikać paradoksów i sprzeczności podróży. W rzeczywistości nie jesteśmy w stanie unikać tego, lecz po prostu wyrzekamy się tego, a skonfrontowani cytujemy kilka wersów.