Author Archives: pzaremba

Stan  Tyra

Tak dużo wiedzy, a tak mało przemiany. Powinno to coś mówić kościołowi, lecz wydaje się to zupełnie niezauważone. Cała wiedza nie prowadzi do przemiany. Po prostu nadyma.
Gdy mówię o odkrywaniu siebie, NIE mówię o większej znajomości samego siebie. Samopoznanie, do którego dąży się poza poznaniem naszej tożsamości „w Chrystusie”, prowadzi tylko do samo nadymania się. Jest to napompowane, napuszone ego, przed którym Paweł ostrzega w 1 Liście do Koryntian (8:1). Arogancja pojawia się zawsze wtedy, gdy wiedza jest bardziej ceniona niż miłość. (Powiedz to ostatnie zdanie powoli.)
Musimy spędzać więcej czasu patrząc na Boga, a mniej patrząc w Biblię, w przeciwnym razie mamy to, co zawsze robiliśmy, gapiąc się w Biblię i czasami rzucając krótkie spojrzenie na Boga. Robiąc w ten sposób pozwalamy na to, aby Biblia definiowała Boga, zamiast Boga definiującego Biblię. Wywołało to już sporo zaślepienia, więc ślepi prowadzą ślepych, wers za wersem.
Teorie i idee o Bogu, nawet jeśli dołączy się do nich odpowiedni rozdział i wers, przesiadują wyłącznie w zakamarkach naszych umysłów i nigdy nie przemawiają do serc, a jednak uważamy siebie za świętych i sprawiedliwych. Dlatego też nie należy nigdy dyskutować z nikim kto jest zamknięty w takiej iluzji. Wyprodukowali sobie boga według swego wyboru, który zawsze zgadza się z nimi i podobnie jak faryzeusze z czasów Jezusa, oskarżają każdego, kto myśli inaczej, o to, że jest od złego.
Większość wierzy, że Bóg przebacza, lecz dopóki sami nie doświadczą przebaczenia w związku z jakimś poważnym upadkiem, nie znają go – mają zwyczajną intelektualną wiedzę. Z chwilą, w której doświadczą przebaczenia, zaczynają bardzo prawdziwie kochać ludzi, ponieważ wyłącznie przez osobiste przeżycie wspaniałego przebaczenia możesz stać się wielki w miłości. Fakt, że zasadniczo kościół jest tak bardzo pozbawiony miłości ujawnia brak szczerej doświadczonej miłości.
Życie polegające na udawaniu, że poznało się przebaczenie, ponieważ przemaszerowało się wzdłuż ław i powtórzyło rytualistyczną modlitwę nie tylko nie daje ludziom wolności, lecz narzuca więzy iluzji mówiącej, że więcej wiedzą o ofierze, niż o miłosierdziu (Mt 9:13).
Wyznanie grzechów, jakie głosimy stało się przeważnie przeszkodą na drodze do doświadczenia przebaczenia w głębszy, przemieniający sposób. Utrzymuje nas z dala od ukrytych wewnętrznych spraw serca, co do których udajemy, że ich tam nie ma. W ten sposób mogę prosić o przebaczenie za nieczytanie Biblii, równocześnie zaprzeczając, że jestem bałwochwalczym mordercą w sercu.
Aby poznać miłość musimy przyjąć ją w całkowicie pozbawionym obrony i niewysterylizowanym miejscu. Musimy przeżyć ją ze wstydliwą czcigodnością tego „jaki po prostu jestem”, zamiast śpiewać hymn z piedestału pozorów, równocześnie wskazując palcem na cudzy upadek.
Właśnie w tym zasadniczy zachodni kościół jest najlepszy.
Płycizna „amenowania” przy równoczesnym tłumieniu szczerości/autentyzmu jest wywołana strachem przed skandalem łaski, która ujawnia całkowity brak osobistego przeżycia bezwarunkowej miłości. W jaki inny sposób, poza sprawnością w potępianiu, kontrolowaniu i odrzuceniem inaczej zwanym „unikaniem/stronieniem”, mógłby utrzymywać cię w garści?
Pomyśl o tym. Czy znasz lepiej Biblię, niż Boga? Czy uważasz, że są jednym i tym samym? Czyj głos dobiega do ciebie z jej stronic? Jego czy twój? Czy uważasz, że są tym samym? Powinieneś naprawdę sceptycznie podchodzić do Boga, który myśli, że ty zawsze masz rację na każdy temat i ostateczne słowo co do znaczenia Pisma.

Stan Tyra

Adam i Ewa otrzymali to, co wydawało im się, że chcą – podobieństwo oparte na niezależności, zamiast na poddaniu. Taka jest droga nas wszystkich. Dlatego też czujemy, że musimy „zaprosić Jezusa do serca”. Nasza własna, wyprodukowana niezależność powoduje, że oddzielenie jest odczuwane tak realnie. Powodem tego, że wydaje nam się, że nikt inny nie jest „zbawiony”, jeśli również nie zaprosi Jezusa do swego serca, jest to że nasze poznanie ciągle daje nam poczucie niezależności i oddzielenia, więc dalej przenosimy to na innych.
To jest to fałszywe ja, o którym tak dużo mówię. Jest to tragiczny wynik starań o to, aby stać się kimś, kim już jestem. Sięganie po coś po coś, co już posiadam. Dążenie do zdobycia czegoś więcej niż wszystko, czym Bóg mnie pobłogosławił. Robiąc w ten sposób zastępuję Boga i staję się bogiem dla siebie samego, co jest właśnie tym fałszywym ego.
Z chwilą, gdy odrzucam wersję mnie stworzoną przez Boga, tworzę własną, która, jak wierzę, jest lepszym obrazem Boga. To jest osoba, którą chciałbym być bądź ta, którą sam stworzyłbym, gdybym był bogiem. Opieranie tożsamości na iluzji powoduje stałą obecność wstydu, któremu można dogodzić wyłącznie doznaniami i osiągnięciami. Właśnie dlatego wielu spośród nas stało się konferencyjnymi ćpunami, bądź tymi, którzy zawsze szukają „kościoła kolejnego przeżycia”.  Przekonano nas, że nie liczymy się, jeśli nie otulimy się przeżyciami. Któż inny mógłby zwrócić na nas uwagę, w tym Bóg?

To fałszywe ego uchwyci się wszystkiego cokolwiek wydaje się wnosić jakieś znaczenie dla tej stworzonej przez siebie iluzji mnie, którą sam stworzyłem. Gdy coś takiego pojawia się, czepiam się tego jak tonący koła ratunkowego. W ten sposób niektórzy trzymają się posiadłości, inni osiągnięć, jeszcze inni relacji, a wielu innych kościelnych zestawów wierzeń czy przeżyć. Żadna z tych rzeczy nie jest zła sama w sobie, lecz z chwilą, gdy przylgniemy do niej jako dowodu na to, że jesteśmy wartościowi, staje się dla nas przekleństwem lub bałwanem.
Osiągnięcia podkopują nasze spełnienie, ponieważ uzależniają od siebie naszą tożsamość, wzmacniają więzienie mnie przez moje fałszywe ego, które stworzyłem i faktycznie stają się moimi bałwanami.  Pamiętaj, bałwanem jest wszystko, cokolwiek jest ważniejsze od tajemnicy Chrystusa.
Nie zdajemy sobie sprawy z tego, że podobnie jak Adam i Ewa, chwytamy się czegokolwiek, co zasłania naszą nagość. Problemem jest to, że to działa , po czym z czasem zapominamy, że jesteśmy nadzy i trzymamy się tego, cokolwiek nas zakrywa na dany dzień. Wierzymy, że nasze przykrycie jest lepsze niż chwała Jego obrazu.
Cdn…

Stan Tyra

Dopóki nie znajdziesz prawdziwego siebie, nie znajdziesz Boga, niemniej, co paradoksalnie….nie znajdziesz prawdy o sobie, szukając siebie, ale dopiero szukając Boga . Wszyscy mamy skłonności do tego, aby kształtować boga, który psuje do naszej omylności. Kryzys tożsamości pojawia się wtedy, gdy ta podróbka, którą sobie stworzyliśmy, zawodzi i nagle stajemy wobec faktu, że nie mamy pojęcia, kim jesteśmy.

W całym stworzeniu tożsamość jest wyzwaniem wyłącznie dla ludzi. Świat oferuje nam nieskończone możliwości, spośród których możemy sobie zbudować wiele tożsamości, lecz jedynie w jednej z nich znajdziesz tego siebie, który zawsze, od wieczności, był ukryty w Chrystusie.

Jezus powiedział, że mamy stać się jak dzieci, lecz, zamiast skierować się ku niewinności i prostoty umysłu, zamieniliśmy to jakoś na zdziecinnienie. Dzieci nigdy nie miewają kryzysu tożsamości. Ich nie obchodzi to, że ubierasz je w taki sposób, który odzwierciedla twój brak poczucia bezpieczeństwa i ego napędzane strachem. Nie zmieniają się w zależności od tego czy coś mają czy nie mają. Niestety, większość wraca do tej niewinności dopiero w późnym wieku. Jeśli śmiejesz się z tego, jak „niemodna” mogła być jakaś starsza osoba to dzieje się tak dlatego, że ciągle tkwisz w świecie odgrywania ról i strojenia się. Nie znaczy to, że w miarę starzenia się nie powinieneś nosić modnych rzeczy, chodzi po prostu o to, że g… cię obchodzi, co inni myślą o twoich ciuchach.

Tak więc przechodzimy z dziecięctwa do lat młodzieńczych! W tym momencie szukanie tożsamości zajmuje ważne miejsce i przymierzamy tożsamości w postaci ubrań, aby inni zwrócili na nas uwagę i przyklasnęli temu. Niestety, dla wielu nie jest to okres, który kończy się wraz z wiekiem dojrzewania, lecz z czasem takie zachowanie umacnia się. Większość z nas zna uczucie, które pojawia się, gdy zostaniemy oszukani, choć większość nie przyzna się do tego – to pouczcie, że jesteśmy właśnie tacy, jak udajemy, że nie jesteśmy. Upadek wydaje się być jedynym sposobem na ujawnienie masek potrzebnych, aby nie dać się zranić.

Jednym z największych niepowodzeń religii jest to, że promuje i przyklaskuje jednakowości. To dlatego ludzie pogardzają tobą, jeśli odrzucisz „ich boga” i „ich system wierzeń”.

Już zbyt dług staraliśmy się tworzyć swoje własne ja, zamiast przyjąć dar swoje ja-w-Chrystusie. Prawdziwa tożsamość zawsze jest darem Bożym w Chrystusie.

Niemal w każdym kościele pochwalą cię, za powiedzenie: „Znalezienie Boga jest moim najważniejszym priorytetem”, po czym ogłoszą, że jesteś „ugruntowany i wkorzeniony” w słowo, co znaczy, że znasz na poziomie intelektualnym kilkadziesiąt wersów i kilka historii biblijnych, więc uważasz, że one reprezentują całego Boga, dzięki czemu stajesz się niezawodnym ekspertem!

Sugeruję, że poznanie siebie jest równie ważne jak poznanie Boga. To, że myślisz, że są to różne rzeczy, jest zakorzeniony w tym pierwotnym kłamstwie, które spowodowało powstanie pierwszej iluzji: „Jeśli to zrobisz, będziesz jak Bóg”.

Pozwolę sobie powtórzyć wspaniałe hinduskie powiedzenie: „Gdyby Bóg chciał się ukryć, to schowałby się we mnie, ponieważ to ostatnie miejsce, do którego zajrzałbym”.

Stan Tyra

Wierzę, że tak jak Adam i Ewa są pewnym obrazem nas, tak każdy zaczyna swoją drogę w duchu, po czym, pojawia się egoistyczna religia i usiłuje pokazać na Boga, w świetle Dobra i Zła. Wybieramy złe drzewo jako źródło życia i w rzeczywistości odrzucamy życie.

Taki system wierzeń brzmi dobrze, lecz jest wyłącznie jedno miejsce, w którym on dobrze funkcjonuje – nasze głowy. Każda religia pozbawiona rzeczywistego doświadczania Boga jest niedojrzała i pełna czci dla siebie. Jakże by mogło tak nie być? W czasie tego procesu Ojciec wykazuje cierpliwość, podobnie jak ci, którzy prawdziwe znają Boga.

Zorganizowana religia jest zorganizowana, miejmy nadzieję nieświadomie, po to, by produkować hipokrytów (dosłownie znaczy to ‘aktorów’), którzy starają się o to, aby wyglądać na dobrych, bądź co najmniej na lepszych od innych, a żeby dojść do takiego wniosku musisz wyrzec się tego zarówno wokół ciebie, jak i w tobie.
Jezus co najmniej 10 razy używa w samej Ewangelii Mateusza słowa „hipokryta”. Wszystkie idealistyczne i moralizatorskie „kościoły” nieświadomie szkolą swoich ludzi do tego, aby dostrzegali belki w oczach innych, wskazując na małą nieznaczącą plamkę w swoim własnym oku, o ile w ogóle dostrzegają jakąkolwiek plamkę.

Tak postawa całkowicie odrzuca fakt, że nikt z nas nie dostaje do deklarowanych ideałów, choć udajemy, że tak jest po to, żeby wobec innych wyglądać dobrze, święcie i duchowo, i czuć się dobrze. Dzięki temu zdobywa się szacunek we własnej grupie, a moc tego do utrzymywania nas w iluzji jest odurzająco pociągająca. Jesteśmy szkoleni do udawania, odrzucania i projektowania naszego zła gdzie indziej, zamiast skonfrontować szczerze samego siebie.

Gdy nie masz wewnętrznego doświadczenia Boga i łaski, zawsze nadrabiasz zewnętrznym mydleniem oczu, pozorami. Nie chodzi o to, że jest to samo w sobie złe, lecz o to, że w ten sposób sprawy nieistotne są uznawane za istotne i to do tego stopnia, że absorbują i stają się powodem podziałów. Jeśli robisz coś takiego przez długi czas to ciężko jest to z rąk wypuścić. Właśnie dlatego jedynym sposobem na wyjście z tego toksycznego systemu przekonań jest upadek lub cierpienie.

Paweł wskazuje na to w Liście do Galacjan 3:1,3, gdy pisze: „O nierozumni Galacjanie! Któż was omamił… Czy aż tak nierozumni jesteście? Rozpoczęliście w duchu, a teraz na ciele kończycie?”

Negatywna energia takiej drogi szybko jest wyczuwalna, tylko nie dla tych, którzy w takiej grupie znajdują się. Podobne to jest do niewyczuwania smrodu swego własnego ciała. Stajemy się odporni na to, jak paskudnie zasmradzamy jakieś miejsce swą osądzającą obecnością. W 2 Liście do Koryntian czytamy, że jesteśmy wonnością Chrystusową dla tych, którzy są zbawiani (na swej własnej drodze ku niepodzielności lub rozdwojeniu) i dla tych, którzy są zbawieni. Pozostaje pytanie: jakiego rodzaju wonnością ja jestem?